پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:

 

روز قيامت فردى را مى آورند و او را در پيشگاه خداوند نگه مى دارند و كارنامه اش را به او مى دهند، اما حسنات خود را در آن نمى بيند. عرض مى كند: الهى! اين كارنامه من نيست! زيرا من در آن طاعات خود را نمى بينم! به او گفته مى شود: پروردگار تو نه خطا مى كند و نه فراموش. عمل تو به سبب غيبت كردن از مردم بر باد رفت. سپس مرد ديگرى را مى آورند و كارنامه اش را به او مى دهند. در آن طاعت بسيارى را مشاهده مى كند. عرض مى كند: الهى! اين كارنامه من نيست! زيرا من اين طاعات را بجا نياورده ام! گفته مى شود: فلانى از تو غيبت كرد، حسنات او به تو داده شد.

جامع الاخبار، ص 412 .

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:

مَنْ دَعا اِلى هُدىً كانَ لَهُ مِنَ الاَْجْرِ مِثْلُ اُجورِ مَنْ تَبِعَهُ لا يَنْقُصُ ذلِكَ مِنْ اُجورِهِم شَيئا و مَن دَعا اِلى ضَلالَةٍ كان عَلَيْهِ مِنَ الاِثْمِ مِثلُ آثامِ مَن تَبِعَهُ لا يَنقُصُ مِنْ آثامِهِم شَيْئا؛

هر كسى، به هدايتى راهنمايى كند، پاداشى را كه براى پيروان هدايت وجود دارد، براى او نيز خواهد بود؛ بى آن كه از پاداش پيروان كاسته شود، و هر كس به گمراهى اى راهنمايى كند گناهى كه براى پيروان آن وجود دارد، براى او نيز خواهد بود؛ بى آن كه از گناه آنها كاسته شود.

منية المريد، ص 102.

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:

يُعَذِّبُ اللّه ُ اللِّسانَ بِعَذابٍ لا يُعَذِّبُ بِهِ شَيْئا مِنَ الْجَوارِ حِ، فَيَقولُ: اَى رَبِّ، عَذَّبْتَنى بِعَذابٍ لَمْ تُعَذِّبْ بِهِ شَيْئا؟! فَيُقالُ لَهُ: خَرَجَتْ مِنْكَ كَلِمَةٌ فَبَلَغَتْ مَشارِقَ الاَْرضِ وَ مَغارِبَها، فَسُفِكَ بِها الدَّمُ الْحَرامُ وَ انْتُهِبَ بِها الْمالُ الْحَرامُ وَ انْتُهِكَ بِها الفَرْجُ الْحَرامُ؛

خداوند! زبان را عذابى دهد كه هيچ يك از اعضاى ديگر را چنان عذابى ندهد. زبان گويد: اى پروردگار! مرا عذابى دادى كه هيچ چيز را چنان عذاب ندادى! در پاسخش گفته شود: سخنى از تو بيرون آمد و به شرق و غرب زمين رسيد و به واسطه آن خونى بناحقّ ريخته شد و مالى به غارت رفت و ناموسى هتك شد.

كافى، ج 2 ص 115، ح 16.

پيامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:

كُلُوا التّينَ الرَّطْبَ وَ الْيابِسَ فَاِنَّهُ يَزيدُ فِى الجِماعِ وَ يَقْطَعُ الْبَواسيرَ وَ يَنْفَعُ مِنَ النِّقْرِسِ ,والاِْبرِدَةِ؛

انجير تازه و خشك بخوريد، چرا كه قدرت هم بسترى را زياد، بواسير را ريشه كن مى كند و براى نِقرِس و سردى مزاج مفيد است.

مكارم الاخلاق، ص 174.

عبداللّه بن عامر می گوید:

دَعَتْنى أُمّى يَوْما وَرَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله قاعِدٌ فى بَيْتِنا ، فَقالَتْ: ها تَعالَ اُعْطِكَ ، فَقالَ لَها رَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله ما أَرَدْتِ أَنْ تُعْطيهِ ؟ قالَتْ: أَرَدْتُ أَنْ اُعْطِيَهُ تَمْرا ، فَقالَ لَها رَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله أَما إِنَّكَ لَوْ لَمْ تُعْطِهِ شَيْئا كُتِبَتْ عَلَيْكَ كِذْبَةٌ؛

روزى رسول خدا صلى الله عليه و آله در خانه ما نشسته بودند. مادرم مرا صدا زد و گفت: بيا به تو (چيزى) بدهم. رسول خدا صلى الله عليه و آله به او فرمودند: مى خواهى چه به او بدهى؟ عرض كرد: مى خواهم خرمايى به او بدهم. رسول خدا صلى الله عليه و آله به مادرم فرمودند: بدان كه اگر چيزى به او ندهى، دروغ برايت نوشته مى شود.

الترغيب والترهيب، ج 3، ص 597، ح 32.

پیامبر اکرم صلّی اللّه علیه و آله فرمودند:

حسین منی و أنا من حسین؛

حسین (علیه السلام) از من است و من هم از حسینم.

بحار الأنوار ، ج‏۴۳، ص۲۶۱

تفسیری که عموما بدان اعتقاد دارند و صحیح هم به نظر می‌رسد، این است که شهادت امام حسین (علیه‌السلام)، باعث احیاء و زنده شدن مجدد دین اسلام و متعاقبا شخصیت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و احکام و قوانین اسلام شد. یعنی اگر امام حسین (علیه‌السلام) و عملکرد ایشان نبود، از دین آسمانی اسلام که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) آن را از سوی خداوند ارزانی داشته بود، چیزی باقی نمی‌ماند. فدا شدن امام حسین (علیه‌السلام) منجر به بقاء دین و احیاء نام پیامبر (صلی الله علیه و آله) شد؛ و این امتیازی بود که امام حسین (علیه‌السلام) داشت و دیگران از چنین موقعیتی برخوردار نبودند. این تفسیر خوبی است و تنها ایراد آن، سیاق دو جمله در روایت است. به این صورت که می‌فرماید حسین (علیه‌السلام) از نظر ولادت از من است و من از نظر بقاء و دوام دینم از حسین (علیه‌السلام) هستم.
وجوه دیگری برای پاسخ به این سؤال، ذکر شده است؛ که دو مورد از آنها را نقل می‌کنیم:

۱ـ ممکن است مراد این باشد که من و حسین (علیه السلام)، از یک شجره و یک نور هستیم و به هم اتصال داریم و این قرب و نزدیکی، باعث مودت و محبت بسیار بین آنها می‌باشد. اینگونه اصطلاحات در بین مردم نیز متداول است؛ مثلا یک نفر به پسر یا برادر و یا یکی از نزدیکان و عزیزان خود می‌گوید که «من از تو هستم» و این روایت نیز نشانگر آنست که پیامبر (صلی الله علیه و آله) می‌خواهد مزیتی برای امام حسین (علیه‌السلام) بیان کند.
لکن ممکن است این پاسخ قانع کننده نباشد، چرا که حضرت علی (علیه‌السلام) و امام حسن (علیه‌السلام) و نیز سایر بنی هاشم نیز فضیلت و مزیتی دارند که دیگری ندارد و می‌تواند مشابه همین حکم را در مورد آنها به کار برد.

۲ـ تفسیر دیگر اینکه: همان گونه که می‌گویند درخت خرما از هسته خرما و هسته خرما از درخت خرماست، و مراد آن است که هرچه که در خرما هست، در درخت هم هست؛ پیامبر (صلی الله علیه و آله) نیز می‌خواهد بیان کند که تمامی کمالات موجود در پیامبر (صلی الله علیه و آله)، در حسین (علیه‌السلام) نیز جمع است و در حقیقت پیامبر (صلی الله علیه و آله) و حسین (علیه‌السلام) از تمامی جهات ـ غیر از نبوت ـ مانند یکدیگرند[1].

پی‌نوشت‌ها:
[1] - با تغییر و تلخیص: برگرفته از پرسش و پاسخ از مرحوم آیت الله کاشف الغطاء (رحمت الله علیه).
www.sibtayn.com