خوش آمدید

پیامبر اکرم صلّی الله عليه و آله فرمودند:

مَنْ اسْتَعْمَلْناهُ مِنْكُمْ عَلى عَمَلٍ، فَكَتَمَنا مِخْيَطا فَما فَوْقَهُ، كانَ غَلُولاً يَأتي بِهِ يَوْمَ الْقيامَة؛

هركس از شما را، بر كارى گمارديم و او، سوزنى يا چيز مهم ترى را از ما پنهان دارد، آن خيانت گر را همراه با خيانت اش روز قيامت خواهند آورد.

[صحيح مسلم، ج 2، ص 127.]

«مِدعَم» از خدمتكاران پيامبر اکرم صلى الله عليه و آله در يكى از جنگ ها، همراه ایشان بود. او، در آن جنگ، به تير دشمن شهيد گشت. مسلمانان، كنار پيكر او گرد آمده، مى گفتند: بهشت بر تو گوارا باد! ولى پيامبر اکرم صلى الله عليه و آله سخنى نمى فرمودند و خشمناك به نظر مى رسيدند. حاضران، علت خشم را نمى دانستند كه ناگهان پيامبر اکرم صلى الله عليه و آله فرمودند:

كَلاّ، وَالذى نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ! اِنَّ شَمْلَتَه الآنَ لَتُحتَرَقُ عَلَيْهِ فِي النارِ، كانَ غَلّها مِنْ فيء المُسْلمينَ يَوْمَ خِيبَرٍ؛

نه هرگز؛ سوگند به خداوندى كه جان محمّد در دست اوست! روپوش او هم اكنون وى را در ميان آتش شعله ور خود مى سوزاند؛ چون، او، آن روپوش را از بيت المال مسلمانان (بدون رعايت مقررات) و از روى خيانت برداشته بود.

[سيره ى ابن هشام، ج 3، ص 354.]

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:

وَ إِنَّ الاْءِجابَةَ تَحْتَ قُبَّتِهِ، وَ الشِّفاءَ فىِ تُرْبَتِهِ، وَ الاْئِمَّةَ عليهم السلام مِنْ وُلْدِهِ؛

بدانيد كه اجابت دعا، زير گنبد حرم او و شفاء در تربت او، و امامان (عليهم السلام) از فرزندان اوست.

مستدرك الوسائل، ج10، ص335

پیامبر اکرم صلّی الله عليه و آله فرمودند:

ما مِنْ غريمٍ ذَهَبَ إلى والٍ من وُلاةِ المسلمين وَ استبانَ للوالي عُسْرَتُهُ، الاّ بَرِءَ هذا الْمُعْسِرُ مِنْ دَيْنِهِ و صارَ دَيْنُهُ عَلى والي المسلمين في ما بينَ يَدَيه مِنْ أمْوالِ المسلمينَ؛

هر بدهكارى كه نزد حاكمى از حاكمان مسلمانان برود و فقر و ناچارى وى، براى والى روشن شود، بدهكارى او، برعهده ى حاكم مسلمانان نهاده مى شود و او، از اموال عمومى، قرض آن شخص را پرداخت مى كند.

[مستدرك الوسائل، ج 2، 491.]

پيامبراکرم صلى الله عليه و آله فرمودند:

اَخْرِجُوا الْعَواتِقَ وَذَواتِ الْخُدُورِ لِيَشْهَدْنَ الْعِيْدَ وَدَعْوَةَ الْمُسْلِمِيِنَ؛

دختران وزنان پرده نشين خود رابگوئيد تا روزهاى عيد در جمع مسلمين و خطبه و دعاى عيد حاضر شوند.

[سنن ابن ماجه ح: 1308، ج 1، 415]

راوی می گوید:

قَدِمَ النَّبِىُ صلى الله عليه و آله الْمَدِينَةَ وَلَهُمْ يَوْمانِ يَلْعَبُونَ فِيهِما فَقالَ: ما هذانِ الْيَوْمانِ؟ قالُوا: كُنَّا نَلْعَبُ فيهما فِى الْجاهِلِيَّةِ، فَقالَ رَسُولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله: اِنَّ اللّه َ قَدْ أَبْدَلَكُمْ بِهِما خَيْرا مِنْهُما يـَوْمَ الْأَضْحى وَ يـَوْمَ الْفِطْرِ؛

روزى كه پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله) به مدينه آمد، مردم مدينه دو روز را عيد مى گرفتند و به تفريح و جشن مى پرداختند، پيامبرخدا(صلى الله عليه و آله) پرسيدند: اين دو روز چه خصوصيتى دارد؟ گفتند: در دوران جاهليت اين دو روز را اين گونه سپرى مى كرديم. رسول خدا (صلى الله عليه و آله) فرمودند: خداى سبحان بهتر از اين دو روز را براى شما آورده و آن عيد فطر و قربان است.

[التاج الجامع للاصول، ج 1، 305]

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اَلعامِلُ عَلی غَیرِ بَصیرهٍ کَالسّائِرِ عَلی غَیرِ طَریقٍ، فَلا تَزیدُهُ سُرعَهُ السَّیرِ اِلاّ بُعداً؛

کسی که بدون «بصیرت» عمل می کند، همچون زنده ای است که در بیراهه می رود؛ پس هر چه سریع تر رود، از مقصد دورتر می شود.

تحف العقول، ص362

کسی که بدون چراغ و روشنایی در راهی پیش رود، احتمال گمراهی، اشتباه و سقوط برایش بسیار است.
خیابان ها و جاده هایی که از نور و روشنایی برخوردارند، رونده را بهتر به مقصد می رسانند و اشخاص نیز با اطمینان بیشتر به راه و به سوی هدف، پیش می روند.
«راه زندگی» نیز چراغ و نور می خواهد.
چراغ این راه «بصیرت» است. بصیرت، به این معناست، که انسان در زندگی اش، خود، هدف و نیروها، امکانات، همراهان، دوستان و دشمنان و موافقان و مخالفانش را بشناسد و با عوامل موفقیت و بازدارنده آشنا باشد و اگر در راهی قدم می گذارد، بداند، که فرجام این راه چیست و به کجا منتهی می شود. کسی که فاقد این بینش باشد، چه بسا همه ی سرمایه عمرش صرف راه و هدفی می شود که برخلاف سعادت اوست.
پس، رفتن بدون هدف و عمل بدون بصیرت، «حرکت در بیراهه» است و هر چه جلوتر برود، از مقصد دورتر می شود.
«جهت یاب» مهم ترین لوازم برای یک رهنورد است.
بصیرت، همان جهت یاب و قطب نما در زندگی است که آن را به هر قیمتی باید به دست آورد.

منبع: حکمت های صادقی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام صادق علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1390)

پیامبر اکرم صلّی اللّه علیه و آله فرمودند:

حسین منی و أنا من حسین؛

حسین (علیه السلام) از من است و من هم از حسینم.

بحار الأنوار ، ج‏۴۳، ص۲۶۱

تفسیری که عموما بدان اعتقاد دارند و صحیح هم به نظر می‌رسد، این است که شهادت امام حسین (علیه‌السلام)، باعث احیاء و زنده شدن مجدد دین اسلام و متعاقبا شخصیت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و احکام و قوانین اسلام شد. یعنی اگر امام حسین (علیه‌السلام) و عملکرد ایشان نبود، از دین آسمانی اسلام که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) آن را از سوی خداوند ارزانی داشته بود، چیزی باقی نمی‌ماند. فدا شدن امام حسین (علیه‌السلام) منجر به بقاء دین و احیاء نام پیامبر (صلی الله علیه و آله) شد؛ و این امتیازی بود که امام حسین (علیه‌السلام) داشت و دیگران از چنین موقعیتی برخوردار نبودند. این تفسیر خوبی است و تنها ایراد آن، سیاق دو جمله در روایت است. به این صورت که می‌فرماید حسین (علیه‌السلام) از نظر ولادت از من است و من از نظر بقاء و دوام دینم از حسین (علیه‌السلام) هستم.
وجوه دیگری برای پاسخ به این سؤال، ذکر شده است؛ که دو مورد از آنها را نقل می‌کنیم:

۱ـ ممکن است مراد این باشد که من و حسین (علیه السلام)، از یک شجره و یک نور هستیم و به هم اتصال داریم و این قرب و نزدیکی، باعث مودت و محبت بسیار بین آنها می‌باشد. اینگونه اصطلاحات در بین مردم نیز متداول است؛ مثلا یک نفر به پسر یا برادر و یا یکی از نزدیکان و عزیزان خود می‌گوید که «من از تو هستم» و این روایت نیز نشانگر آنست که پیامبر (صلی الله علیه و آله) می‌خواهد مزیتی برای امام حسین (علیه‌السلام) بیان کند.
لکن ممکن است این پاسخ قانع کننده نباشد، چرا که حضرت علی (علیه‌السلام) و امام حسن (علیه‌السلام) و نیز سایر بنی هاشم نیز فضیلت و مزیتی دارند که دیگری ندارد و می‌تواند مشابه همین حکم را در مورد آنها به کار برد.

۲ـ تفسیر دیگر اینکه: همان گونه که می‌گویند درخت خرما از هسته خرما و هسته خرما از درخت خرماست، و مراد آن است که هرچه که در خرما هست، در درخت هم هست؛ پیامبر (صلی الله علیه و آله) نیز می‌خواهد بیان کند که تمامی کمالات موجود در پیامبر (صلی الله علیه و آله)، در حسین (علیه‌السلام) نیز جمع است و در حقیقت پیامبر (صلی الله علیه و آله) و حسین (علیه‌السلام) از تمامی جهات ـ غیر از نبوت ـ مانند یکدیگرند[1].

پی‌نوشت‌ها:
[1] - با تغییر و تلخیص: برگرفته از پرسش و پاسخ از مرحوم آیت الله کاشف الغطاء (رحمت الله علیه).
www.sibtayn.com

پيامبراکرم صلى الله عليه و آله فرمودند:

مَنْ أَحْيا لَيْلَةَ الْعِيْدِ لَمْ يَمُتْ قَلْبُهُ يَوْمَ يَمُوتُ القُلُوبُ؛

كسى كه شبهاى عيد را ـ به عبادت خدا ـ احيا بدارد آن روز كه همه دلها مى ميرند دل او زنده خواهد بود.

[وسائل الشيعه، ج 5، 139]

امام صادق علیه السلام فرمودند:

مَنْ مَلَکَ نَفْسَهُ إذا رَغِبَ، وَ إذا رَهِبَ، وَ إ ذَااشْتَهى، وإذا غَضِبَ وَ إذا رَضِىَ، حَرَّمَ اللّهُ جَسَدَهُ عَلَى النّارِ؛

هر که در چهار موقع ، مالک نفس خود باشد: هنگام رفاه و توسعه زندگى ، هنگام سختى و تنگ دستى ، هنگام اشتها و آرزو و هنگام خشم و غضب ؛ خداوند متعال بر جسم او، آتش را حرام مى گرداند.

وسائل الشیعه : ج 15 ص 162 ح 8.