خوش آمدید

پیامبر اکرم صلّی الله عليه و آله فرمودند:

صَلاةُ اللَّيْلِ مَرْضاةُ الرّبِّ، وَحُبُّ الْمَلائِكَةِ، وَسُنَّةُ اْلاَنْبِياء، وَنُورُ الْمَعْرِفَةِ، وَ اَصْلُ الاِْيْمانِ، وَر احَةُ اْلاَبْدانِ، وَكِراهِيَةُ الشَّيْطانِ، وَسِلاحٌ عَلَى الاَْعْداءِ، وَ اِجابَةٌ لِلدُّعاءِ، وَقَبُولُ اْلاَعْمالِ، وَبَرَكَةٌ فى الرِّزْقِ، وَشفيعٌ بَيْنَ صاحِبِها وَبَيْنَ مَلَكِ الْمَوْتِ، وَ سِر اجٌ فى قَبْرِهِ وَ فِر اشٌ تَحْتَ جَنْبِهِ، وَجَوابٌ مَعَ مُنْكَرٍ و َ نَكيرٍ، وَمُونِسٌ وَزائِرٌ فِى قَبْرِهِ اِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ؛

نمـاز شب مايه خوشنودى پروردگار و دوستى فرشتگان و روش پيامبران و نور معرفت و ريشه ايمان و موجب آرامش بدن و نفرت شيطان و سلاح در مقابل دشمن و مستجاب شدن دعا و پذيرش اعمال و بركت روزى است. و نماز شب بين نمازگزار و ملك الموت واسطه مى شود و چراغ قبر و فرش زير او در قبر و پاسخ نكير و منكر و مـونس انسان در قبر و زيارت كننده او در قبر تا روز قيامت خـواهد بود.

[ بحارالأنوار، ج87، ص161.]

پیامبر اکرم صلّی الله عليه و آله فرمودند:

صَلاةُ اللَّيْلِ سِراجٌ لِصاحِبِها فِى ظُلْمَةِ الْقَبْرِ؛

نماز شب در تاريكى قبر براى صاحبش چراغ است.

[بحارالانوار، ج 87، ص 161]

پیامبر اکرم صلّی الله عليه و آله فرمودند:

اِذا اَيْقَظَ الرَّجُلُ اَهْلَهُ مِنْ اللَّيْلِ وَصلَّيا كُتِبا مِنَ الذّاكِرِينَ اللّهَ كَثيرا وَالذَّاكِراتِ؛

هنگامى كه مرد (از خواب بيدار شود و) خانواده اش را از خواب بيدار كند و نماز بخوانند خدا آنها را جزء مردان ذاكر و زنان بسيار ذاكر مى نويسد [ اشاره است به آيه 35 سوره احزاب](كه خداوند در قرآن از آنها نام برده و براى آنها پاداش بزرگ و غفران آماده كرده است).

[بحارالأنوار، ج 87، ص 158]

پیامبر اکرم صلّی الله عليه و آله فرمودند:

مَنِ اكْتَسَبَ مالاً مِنْ غَيْرِ حِلِّهِ كانَ زادَهُ إلَى النّارِ؛

كسى كه مالى را از راه غيرحلال به دست آورد، آن مال توشه او به طرف آتش جهنم خواهد بود.

[ بحارالانوار ج 103 ص 10 ح 45.]

پيامبراكرم صلى الله عليه و آله وسلم هرگاه به مردى نگاهشان مى افتاد و از او خوششان مى آمد، مى فرمودند:

هَلْ لَهُ حِرْفَةٌ؟ فَإن قالُوا لا قالَ: سَقَطَ مِن عَينى قيلَ وَ كَيفَ ذاكَ يا رَسُولَ اللّه ِ؟ قالَ: لِأنَّ المُؤمِنَ إذا لَم يَكُن لَهُ حِرفَةٌ يَعيشُ بِدينِهِ؛

آيا او شغل و حرفه اى دارد؟ پس اگر مى گفتند: نه، مى فرمودند: او از چشم من افتاد. گفته مى شد: چرا يا رسول اللّه ؟! پاسخ مى دادند: چون مؤمن اگر شغلى نداشته باشد، با (خرج كردنِ) دينش زندگى كند و از دينش مايه مى گذارد.

[ بحارالانوار ج 103 ص 5 ح 18.]

پیامبر اکرم صلّی الله عليه و آله فرمودند:

إنَّهُ لَيَأتي عَلَى الرَّجُلِ مِنْكُمُ لا يُكْتَبُ عَلَيْهِ سَيِّئَةٌ وَ ذلِكَ إنَّهُ مُبْتَلىً بِهَمِّ المَعاشِ؛

وضعيتى براى فردى از شما پيش مى آيد كه خطاى او نوشته نمى شود و اين به خاطر آن است كه به همّ و غمّ زندگى مبتلا شده باشد.

[ بحارالانوار ج 103 ص 5 ح 18.]

پیامبر اکرم صلّی الله عليه و آله فرمودند:

ألْعِبادَةُ سَبْعُونَ جُزْءاً وَ أفضَلُها جُزْءاً طَلَبُ الْحَلالِ؛

عبادت هفتاد بخش است وبهترين بخش آن طلب حلال.

[ ثواب الاعمال و عقابها ص 385 ح 1.]

پیامبر اکرم صلّی الله عليه و آله فرمودند:

تَرْكُ لُقمَةِ حَرامٍ أَحَبُّ إلَى اللّه ِمِن صَلاةِ أَلفَىْ رَكْعَةٍ تَطَوُّعاً؛

رها كردن لقمه اى حرام، پيش خدا محبوبتر است از دو هـزار ركعت نماز مستحبى.

[ تفسيرالمعين: ص 26.]

ابوبرده سلمى گوید: از پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلم شنیدم که فرمودند:

لاتَزُولُ قَدَمُ عَبْدٍ یَوْمَ القِیامَةِ، حَتّى یُسئَلَ عَنْ أَرْبَعٍ: عَنْ جَسَدِهِ فیما أَبْلاهُ، وَ عَنْ عُمْرِهِ فیما أَفناهُ، وَ عَنْ مالِهِ مِمَّا اکْتَسَبَهُ وَ فیما أنْفَقَهُ، وَ عَنْ حُبِّنا أَهْلَ البَیْتِ؛

انسان در قیامت قدم از قدم برنمى دارد تا اینکه از چهار چیز سؤال شود:
1 ـ از بدن خود که در چه راهى آن را به کارگرفت،
2 ـ و از عمرش که در کجا و چه راهى سپرى کرد،
3 ـ و از مالش که از کجا به دست آورد ودر کجا مصرف کرد،
4 ـ و از محبّت ما خاندان.

بحارالانوار ج 103 ص 11 ح 47.

پیامبر اکرم صلّی الله عليه و آله فرمودند:

مَن اقْتَطَعَ مالَ مُؤمِنٍ غَصْباً بِغَيْرِحَقِّهِ لَمْ يَزَلِ اللّه ُ عَزَّ وَ جَلَّ مُعْرِضاً عَنْهُ ماقِتاً لِأعْمالِهِ الَّتى يَعْمَلُها مِنَ البِرِّ وَ الخَيْرِ، لايُثْبِتُها فى حَسَناتِهِ حَتّى يَتُوبَ، وَ يَرُدُّ المالَ الّذى أَخَذَهُ إلى صاحِبِهِ؛

كسى كه مال مؤمنى را به ناحق از او بگيرد و به او ندهد، خداوند پيوسته از او اعراض كرده و كارهاى نيك او را نكوهيده مى دارد و آنها را در نامه اعمال نيك او نمى نويسد تا توبه كند و مالى را كه از آن مؤمن گرفته به او برگرداند.

[ بحارالانوار ج 104 ص 294 ح 8.]