خوش آمدید

خداوند متعال به حضرت موسى علیه‏ السلام فرمود:

عَجِبْتُ لِمَنْ اَیْقَنَ بِالْمَوْتِ کَیْفَ یَفْرَحُ بالدُّنْیا، وَ عَجِبْتُ لِمَنْ اَیْقَنَ بِالنّارِ کَیْفَ یَضْحَکُ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ اَیْقَنَ بِالْحِسِابِ کَیْفَ یَعْمَلُ السَّیِّئاتِ؛

تعجب مى کنم از کسى که یقین به مرگ دارد، چگونه در دنیا ( و بخاطر دنیا) شادمانى مى کند؟!
در شگفتم از کسى که به آتش دوزخ یقین دارد، چگونه مى خندد؟!
و در تعجبم از کسى که به حساب ، یقین دارد، چگونه گناهان را مرتکب مى شود؟!

کنز العمّال، ج 15 ، ص 937.

خداوند متعال به حضرت موسى علیه‏ السلام فرمود:

یا مُوسى! ضَعِ الْکِبْرَ وَ دَعِ الْفَخْرَ وَ اذْکُرْ اَنَّکَ ساکِنُ الْقَبْرِ فَلْیَمْنَعْکَ ذلِکَ مِنَ الشَّهَواتِ؛

اى موسى! تکبّر و فخر را واگذار، و به یاد آور که ساکن گور خواهى شد. این یاد آورى، تو را از شهوات باز بدارد.

بحارالانوار، ج 74، ص 35.

در حدیث معراج ‏است ، خداوند به پیامبراکرم صلى ‏الله‏ علیه ‏و‏ آله فرمود:

یا اَحْمَدُ! هَلْ تَدْرى مَتى یَکُونُ الْعَبْدُ عابِدا؟
قالَ لا یا رَبِّ. 
قالَ: اِذا اجْتَمَعَ فیهِ سَبْعُ خِصالٍ: وَرَعٌ یَحْجُزُهُ عَنِ الْمَحارِمِ، وَ صَمْتٌ یَکُفُّهُ عَمّا لا یَعْنیهِ، وَ خَوْفٌ یَزدادُ کُلَّ یومٍ مِنْ بُکائِهِ، وَ حَیاءٌ یَسْتَحْیى مِنّى فىالْخَلاءِ، وَ اَکْلُ ما لا بُدَّ مِنْهُ وَ یُبْغِضُ الدُّنیا لِبُغْضى لَها وَ یُحِبُّ الأخْیارَ لِحُبّى ایّاهُم؛

اى احمد! آیا مى‏ دانى که بنده، کىْ بنده عبادت گر خواهد بود؟
گفت: نه ، اى پروردگار.
خداوند متعال فرمود: هر گاه هفت خصلت در او فراهم آید:
1. تقوایى که او را از حرام‏ هاى الهى باز بدارد.
2. سکوتى که او را از گفتار بیهوده نگه دارد.
3. ترسى که هر روز بر گریه او بیفزاید.
4. شرمى که درخلوت هم از من حیاکند (وگناه نکند).
5. خوردن، به اندازه ‏اى که چاره ‏اى از آن نیست.
6. دنیا را دشمن بدارد، چون من آن را دشمن مى‏ دارم.
7. نیکان را دوست بدارد، چون من دوستدار آنانم.

بحارالانوار، ج 74، ص 30.

خداوند متعال به حضرت موسى علیه ‏السلام فرمود:

یا مُوسى! اَلْفَقیرُ مَنْ لَیْسَ لَهُ مِثْلى کَفیلٌ، وَ الْمَریضُ مَنْ لَیْسَ لَهُ مِثْلى طَبیبٌ، وَ الْغَریبُ مَنْ لَیْسَ لَهُ مِثْلىِ مُونِسٌ؛

فقیر کسى است که کفیل و کارسازى مثل من ندارد و بیـمار کسى است که طبیبى ماننـد مـن نـدارد و غریب کسى است که همدمى مثل من ندارد.

الجواهر السنیّه، ص 61.

از امام صادق علیه ‏السلام روایت است که: خداوند متعال فرمود:

أَنـَا خَیْرُ شَریکٍ، مَنْ أَشرَکَ مَعى غَیْرى فىعَمَلٍ لَمْ أَقْبَلْهُ اِلاّ ما کانَ لى خالِصا؛

من بهترین شریک هستم، هرکس در عمل و عبادتى، دیگرى را شریک من قرار دهد، آن عمل را نمى پذیرم، مگر عملى که خالص براى من باشد.

الجواهر السنیه، ص 275.

امام باقر علیه ‏السلام فرمودند:

اِنَّ مُوسى سَأَلَ رَبَّهُ فَقالَ: یارَبِّ أَقَریبٌ أَنْتَ مِنّى فَأُناجیکَ أَمْ بَعیدٌ فَأُنادیکَ؟
فَأَوْحَى اللّه‏ُ عَزَّوجَلَّ اِلَیْهِ: یا مُوسى! اَنَا جَلیسُ مَنْ ذَکَرَنى.
فَقالَ مُوسى: فَمَنْ فى سِتْرِکَ یَوْمَ لاسِتْرَ اِلاّ سِتْرُکَ؟ فَقالَ: اَلَّذینَ یَذْکُرُونَنى فَاَذْکُرُهُمْ وَ یَتَحابُّونَ فِىَّ فَأُحِبُّهُمْ، فَاُولئِکَ الَّذینَ اِذا أَرَدْتُ أَنْ أُصیبَ أَهْلَ الأَرْضِ بِسُوءٍ ذَکَرْتُهُم فَدَفَعْتُ عَنْهُمْ بِهِمْ؛

موسى علیه‏ السلام از پروردگارش سؤال کرد: خدایا! تو نزدیکى، تا با تو نجوا کنم، یا دورى که صدایت بزنم؟
خداوند به او چنین وحى کرد: اى موسى! من همنشین کسى هستم که مرا یاد کند.
موسى گفت: چه کسى در پوشش و پرده توست، آن روز که جز پوشش تو، پوششى نیست؟ خداوند فرمود:
آنان که مرا یاد مى کنند، من هم آنان را یاد مى ‏کنم، در راه من با یکدیگر دوستى مى کنند، من هم آنان را دوست مى دارم. اینان کسانى‏ اند که هرگاه بخواهم بر اهل زمین ، بدى و عذابى برسانم، آنان را یاد مى کنم و به خاطر آنان ، عذاب را از زمینیان دور مى ‏سازم.

اصول کافى، ج 2، ص 496.

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند: خداى متعال به حضرت موسى علیه ‏السلام وحى فرمود:

یا مُوسى! لا تَفْرَحْ بِکَثْرَةِ الْمالِ وَ لا تَدَعْ ذِکرى عَلى کُلِّ حالٍ، فَاِنَّ کَثْرَةَ الْمالِ تُنْسِى الذُّنُوبَ وَ اِنَّ تَرْکَ ذِکرى یُقْسِى الْقُلُوبَ؛

اى موسى! به خاطر ثروت زیاد، خوشحال مشو و در هیچ حالى یاد مرا وامگذار، همانا ثروت زیاد ، گناهان را از یاد انسان مى برد و ترک یاد خدا سنگدلى و قساوت قلب مى آورد.

اصول کافى ، ج 2، ص 497.

خداوند به عیسى بن مریم علیه‏ السلام وحى فرمود:

یا عیسى! هَبْ لى مِنْ عَیْنَیْکَ الدُّمُوعَ وَ مِنْ قَلْبِکَ الْخُشُوعَ وَ اکْحُلْ عَیْنَیْکَ بِمِیلِ الْحُزْنِ اِذا ضَحِکَ الْبَطّالُونَ وَ قُمْ عَلى قُبُورِ الْأمواتِ فَنادِهِمْ بِالصَّوْتِ الرَّفیعِ لَعَلَّکَ تَأخُذَ مَوْعِظَتَکَ مِنْهُم وَ قُلْ: اِنِّى لاحِقٌ فى اللاّحِقینَ؛

اى عیسى! از چشمانت اشک ها را و از قلبت خشوع را به من ببخش، دو چشمت را با سرمه اندوه، سرمه بکش ، آن گاه که اهل باطل مى‏ خندند. بر گور مردگان بایست و با صداى بلند، آنان را صدا بزن، باشد که از آنان پند خویش را بگیرى و بگو: یقینا من نیز از پیوستگان به شما خواهم بود.

بحارالانوار، ج 14 ، ص 320.

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند: خداوند به پیامبرى از پیامبران وحى فرمود:

قُلْ لِلْمُؤْمِنینَ لایَلْبَسُوا لِباسَ اَعْدائى، وَ لایَطْعَمُوا مَطاعِمَ اَعْدائى وَ لا یَسْلُکُوا مَسالِکَ اَعْدائى، فَیَکُونُوا اَعْدائى کَماهُمْ اَعْدائى؛

به مؤمنان بگو: لباس دشمنانم را نپوشند، و غذاى دشمنانم را نخورند، و راه و روشِ دشمنانم را نپویند، که (اگر چنین کنند) دشمن من مى‏شوند، همان طور که آنان دشمنان من هستند.

الجواهر السنیه، ص 268.

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند: از جمله آنچه خداوند به موسى علیه ‏السلام وحى فرمود و در تورات بر او نازل کرد، چنین بود:

اِنّى أَنَا اللّه‏ُ لا اِلهَ اِلاّ أَنَا، خَلَقْتُ الْخَلْقَ وَ خَلَقْتُ الْخَیْرَ وَ أَجْرَیْتُهُ عَلى یَدَىْ مَنْ اُحِبُّ، فَطُوبى لِمَنْ أَجْرَیْتُهُ عَلى یَدَیْهِ، وَ أَنَا اللّه‏ُ لا اِلهَ اِلاّ أَنَا خَلَقْتُ الْخَلْقَ وَ خَلَقْتُ الشَرَّ وَ أَجْرَیْتُهُ عَلى یَدَىْ مَنْ اُریدُهُ، فَوَیْلٌ لِمَنْ أَجْرَیْتُهُ عَلى یَدَیْهِ؛

همانا منم خداوند، هیچ معبودى جز من نیست. مردم را آفریدم و خیر و نیکى را هم آفریدم و آن را بر دستان کسى جارى ساختم که دوست مى دارم، خوشا به حال آن که خیر را بر دستان او جارى ساختم.
منم خداوند، معبودى جز من نیست. مردم را آفریدم و شرّ را آفریدم و آن را بردستانِ هر که بخواهم جارى مى کنم. پس واى بر آن که بدى را بر دستان او جارى سازم.

الجواهر السنیّه ، ص 39.