دور انديش كسى است كه چون نعمت رو آورد ، شكر آن را به جاى آرد، و چون برگردد و پشت كند صبر كند و آن را فراموش كند (و فكر خود را بيهوده به نعمت از دست رفته مشغول نكند).
دور انديش كسى است كه در مورد عقوبت و كيفر دادن به هنگام تسلّط خشم آن را به تأخير اندازد، ولى در مورد پاداش احسان و نيكى ، شتاب كند به خاطر آنكه فرصت توانايى را غنيمت بشمارد.
به راستى دور انديش كسى است كه همه سرگرمى اش به خودش باشد (و به ديگران نپردازد) و همه اندوهش براى دين و آيينش باشد، و همه تلاش و كوشش را براى آخرتش به كار برد.