خوش آمدید

امام حسین علیه السّلام فرمودند:

اَلصِّدْقُ عِزٌّ، وَالْكِذْبُ عَجْزٌ، وَالسِّرُّ اَمانَةٌ، وَالْجِوارُ قَرابَةٌ، وَالْمَعُونَةُ صَداقَةٌ، وَالْعَمَلُ تَجْرِبَةٌ؛

راستگويى بزرگوارى است و دروغگويى ناتوانى، رازدارى امانت است، و همسايگى خويشاوندى و كمك كردن صداقت است و كار، تجربه.

[تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 246.]

امام حسین علیه السّلام فرمودند:

مَنْ دَمَعَتْ عَيْناهُ فينا دَمْعَةً بِقَطْرَةٍ اَعْطاهُ اللّه ُ تَعالى الْجَنَّةَ؛

كسى كه چشمانش قطره اى اشك براى ما بريزد، خداوند بهشت را به او عطا خواهد كرد.

[ينابيع المودة، ص 228.]

از امام حسین علیه السلام معناى ادب را پرسیدند؟ حضرت فرمودند:

هُوَ اَنْ تَخْرُجَ مِنْ بَیْتِکَ، فَلا تُلْقِىَ اَحَداً اِلاّ رَأَیْتَ لَهُ الْفَضْلَ عَلَیْکَ؛

ادب عبارت است از این که وقتى که از خانه خارج مى شوى به هرکسى برخورد مى‌کنى او را برتر از خود بینى. (یعنى همیشه دیگران را از خود بهتر بینى و احترام آنها را نگهدارى)

موسوعة کلمات الامام الحسین علیه السلام، 910.

امام حسین علیه السّلام فرمودند:

خَمْسٌ مَنْ لَمْ تَكُنْ فِيهِ، لَمْ يَكُنْ فِيهِ كَثيرُ مُسْتَمْتَعٍ: اَلْعَقْلُ، وَالدّينُ وَالْأَدَبُ، وَالْحَياءُ، وَحُسْنُ الْخُلْقِ؛

پنج چيز است اگر در انسان نباشد، در او بهره زيادى نخواهد بود: 1ـ عقل 2 ـ دين 3 ـ ادب 4 ـ حيا 5 ـ خوش اخلاقى.

[حياة الامام الحسين عليه السلام، ج 1، ص 181.]

امام حسین علیه السلام به معاویه فرمودند:

وَاعْلَمْ أَنَّ لِلّهِ تَعالى کِتاباً لایُغادِرُ صَغیرَةً وَلاکَبیرَةً اِلاّ اَحْصاها وَلَیْسَ اللّه ُ بِناسٍ لِأَخْذِکَ بِالْظِنَّةِ، وَقَتْلِکَ اَوْلِیاءَهُ…؛

بدان که خداوند داراى کتابى است که هیچ ریز و درشتى را فرو نمى گذارد، و همه آنها را مى نویسد، و خداوند فراموش نمى کند کارهاى تو را که تنها با گمان، دستگیر مى کنى و دوستان خدا را مى کشى.

[رجال کشى، ص 32.]

امام حسین علیه السّلام فرمودند:

وَيْحَكُمْ يا شِيعَةَ آلِ اَبى سُفْيانَ، اِنْ لَمْ يَكُنْ لَكُمْ دِيْنٌ وَكُنْتُمْ لاتَخافُونَ الْمَعادَ فَكُونُوا اَحْراراً فِى دُنْياكُمْ؛

واى بر شمااى پيروان آل سفيان، اگر دين نداريد و از روز قيامت نمى ترسيد، پس حداقلّ در دنياى خودتان آزادمرد باشيد.

[بحارالانوار، ج 45، ص 51 ـ مقتل خوارزمى، ج 2، ص 33.]

امام حسین علیه السّلام فرمودند:

اِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللّه َ رَغْبَةً فَتِلْكَ عِبادَةُ التُّجّارِ، وَاِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللّه َ رَهْبَةً فَتِلْكَ عِبادَةُ الْعَبيدِ، وَاِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللّه َ شُكْراً فَتِلْكَ عِبادَةُ الاَْحْرارِ، وَ هِىَ اَفْضَلُ العِبادَةِ؛

گروهى خدا را با علاقه (به پاداش) پرستش مى كنند، اين عبادت تاجران است، گروهى خدا را از روى ترس عبادت مى كنند، اين پرستش بردگان است، و گروهى خدا را بخاطر سپاسگزارى و تشكّر از او پرستش مى كنند، اين عبادت آزادمردان است و آن بهترين عبادت است.

[بحارالانوار، 78، 117. موسوعه كلمات الامام الحسين 748، ح 906.]

امام حسین علیه السلام به مردى که پیش ایشان غیبت مرد دیگرى را کرد، فرمودند:

یا هَذا کُفَّ عَنِ الْغیبَةِ فَاِنَّها اِدامُ کِلابِ النّارِ؛

فلانى! از غیبت بپرهیز زیرا غیبت، خورشت سگ‌هاى دوزخ است.

[تحف العقول، ص 175 ـ بحارالانوار، ج 78، ص 117.]

امام حسین علیه السّلام فرمودند:

وُجِدَ لَوْحٌ تَحْتَ حائِطِ مَدينَةٍ مِنْ الْمَدائِنِ مَكْتُوبٌ فِيهِ: عَجِبْتُ لِمَنْ اَيْقَنَ بِالْمَوْتِ كَيْفَ يَفْرَحُ؟ وَعَجِبْتُ لِمَنْ اَيْقَنَ بِالْقَدَرِ كَيْفَ يَحْزَنُ؟ وَعَجِبْتُ لِمَنِ اخْتَبَرَ الدُّنْيا كَيْفَ يَطْمَئِنُّ اِلَيْها؛

زير ديوار شهرى از شهرها لوحى پيدا شد كه در آن چنين نوشته شده بود: تعجّب مى كنم براى كسى كه به مرگ يقين دارد چطور شادى مى كند، و در شگفتم از كسى كه سرنوشت را قبول دارد چگونه اندوهگين مى شود، و عجب دارم از كسى كه دنيا را آزمايش كرده، باز چگونه به آن اطمينان پيدا مى كند!

[عيون اخبار الرضا، ج 2، ص 48.]

از امام حسین علیه السلام سؤال شد: چرا خداوند روزه را بر بندگانش واجب کرد؟ حضرت فرمودند:

لِیَجِدَ الْغَنىُّ مَسَّ الْجُوعِ فَیَعُودَ بِالْفَضْلِ عَلَى المَساکینَ؛

براى این که ثروتمند سختى گرسنگى را بچشد و در نتیجه از زیادى ثروتش به بیچارگان کمک کند.

[موسوعة کلمات الامام الحسین علیه السلام، ص 692، ح 759.]