خوش آمدید

امام حسين علیه السّلام فرمودند:

مَن سَرَّهُ أن يُنسَأَ في أَجَلِهِ و يُزادَ في رِزقِهِ فَليَصِلْ رَحِمَهُ ؛

هر كه خوش دارد مرگش به تأخير افتد و روزى اش افزون شود . با خويشانش پيوند برقرار كند .

بحار الأنوار ، ج 74 ، ص 91

امام حسین علیه‏ السلام فرمودند:

لاََْ اُقْتَلَ وَاللّهِ بِمَکانِ کَذا أَحَبُّ إِلَىَّ مِنْ أَنْ أُسْتُحِلَّ بِمَکَّةَ.

به خدا سوگند اگر در چنین مکانى (خارج از مکه) کشته شوم، بهتر از آن است که با کشتن من حرمت مکه شکسته شود.

معالى السبطین، ج 1 ص 246

امام حسین علیه السلام در نامه شان به کوفیان نوشتند:

فَلَعَمْری، ما الإمامُ إلّا الحاکمُ بالکِتابِ، القائمُ بالقِسْطِ، الدّائنُ بِدِینِ الحَقِّ ، الحابِسُ نَفْسَهُ على ذاتِ اللّه؛

به جان خودم سوگند، امام و پیشوا کسى نیست مگر آن که بر اساس کتاب خدا حکومت کند، عدل و داد را بر پا دارد، پایبند دین حق باشد و خود را وقف در راه خدا کند.

الإرشاد: 2 / 39

کفعمى گوید: دعاى امام حسین علیه‏ السلام بعد از نمازهاى واجب این گونه بود:

اَللّهُمَّ اِنّى اَسأَلُکَ بِکَلِماتِکَ وَ مَعاقِدَ عَرشِکَ وَ سُکّانِ سَماواتِکَ وَ اَرضِکَ وَ اَنبیائِکَ وَ رُسُلِکَ أَنْ تَستَجیبَ لى، فَقَدْ رَهَقَنى مِنْ أَمرى عُسراً فَأَسألُکَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ وَ اَنْ تَجْعَلَ لى مِن عُسرى یُسراً.

خدایا از تو مى‏خواهم: به حرمت کلماتت و بندهاى عرشت و ساکنان آسمانها و زمینت و پیامبران و رسولانت، مرا اجابت کنى که کارم به سختى رسیده است، پس از تو مى‏خواهم بر پیامبر و آلش درود فرستى و سختى در امور مرا به آسانى تبدیل گردانى.

مصباح کفعمى: ص 405

امام حسین علیه السلام فرمودند:

اَلنّاسُ عَبِیْدُ الدُّنْیا وَالدِّینُ لَعِقٌ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ یَحُوطُونَهُ ما دَرَّت بِهِ مَعایِشُهُمْ فَإِذا مُحِّصُوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیانُونَ!؛

بسیارى از مردم بنده دنیا هستند و دین تنها بر زبان آنهاست، مادامى که زندگى آنان در پرتو دین و روبراه است از آن حمایت مى کنند؛ ولى آن روز که با حوادث سختى آزموده شوند، دینداران اندکند.

بحارالانوار، جلد 10، صفحه 198.

دین و مذهب - آن هم مذهبى همچون اسلام - حافظ حقوق مردم جامعه و حامى منافع واقعى و عادلانه آنهاست، ولى گاهى دین مزاحم منافع شخصى و خصوصى افراد است؛ این جاست که «دینداران از مدعیان دین»، شناخته مى شوند، بسیارى از مردم که به هر چیز از دریچه سود شخصى خود مى نگرد تا آن جا با دین همراهند که حافظ حقوق شخصى آنها باشد، اما بر سر دو راهى ها که دین از منافع خصوصى آنها جدا مى شود، بکلى آن را رها مى کنند و مصداق «نؤمن ببعض و نکفر ببعض» مى شوند؛ اما دینداران واقعى آنها هستند که در هر حال به آن وفا دارند و دین وایمان خطوط اصلى زندگى آنها را ترسیم مى کند نه منافع شخصى.

منبع: makarem.ir

امام حسین علیه السلام فرمودند:

لَهُ غیبَهٌ یرتَدُ فیها قومٌ و... أمَا إنَّ الصَّابِرَ فی غیبِته عَلَی الأذی و التَّکذیبِ بِمنزلَهِ المُجاهِدِ بِالسَّیفِ بینَ یَدَی رسول الله صلّی الله علیه و آله ؛

برای او (حضرت مهدی علیه السلام) غیبتی هست که گروهی در آن مرتد می شوند و... آنها که در زمان غیبت او به آزار و تکذیب صبر می کنند مانند کسانی هستند که در رکاب رسول اکرم صلّی الله علیه و آله شمشیر زده اند.

بحارالانوار، ص51، ص133

سید بن طاووس گوید: دعاى امام حسین علیه‏ السلام در صبح و عصر چنین بود:

بِسْمِ‏اللّه‏ ِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ، بِسْمِ‏اللّه‏ ِ وَبِاللّه‏ ِ وَ مِنَ‏اللّه‏ ِ وَ اِلَى اللّه‏ ِ وَ فى سَبیلِ اللّه‏ ِ وَ عَلى مِلَّةِ رَسُولِ‏اللّه‏ ِ وَ تَوَکَّلْتُ عَلَى اللّه‏ ِ وَ لاحَوْلَ وَ لاقُوَّةَ اِلاّ بِاللّه‏ ِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ. اَللّهُمَّ اِنّى اَسْلَمْتُ نَفْسى اِلَیْکَ وَ وَجَّهْتُ وَجْهى اِلَیْکَ وَ فَوَّضْتُ اَمْرى اِلَیْکَ. اِیّاکَ اَسْأَلُ الْعافِیَةَ مِنْ کُلِّ سُوءٍ فىِ‏الدُّنْیا وَ الآخِرَةِ.

بنام خداوند بخشنده مهربان، به نام خدا و براى خدا، و از خدا و به سوى خدا، و در راه خدا و بر آیین رسول خداست (سیرمن) و بر خدا توکل کردم و هیچ قدرت و توانى جز به وسیله حق تعالى نیست. بار الها من خود را به تو مى‏سپارم، و روى خود را به سوى تو مى‏دارم و کارم را به تو وامى‏گذارم و رستگارى از هر بدى دنیا و آخرت را تنها از تو مى‏طلبم.

مهج الدعوات 157، بحار 86: 313 ح 65

نقل شده که امام حسین علیه‏ السلام شِکَر صدقه مى‏داد، از علت آن پرسیدند، فرمودند:

إنّی أُحِبُّهُ وَقَدْ قالَ اللّهُ تَعالى: «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتّى تُنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ» [آل عمران 92]

چون مـن آن را دوست دارم و خدا مى‏فرماید: به نیکى نمى‏رسید مگر این که از آنچه دوست مى‏دارید انفاق کنید.

نورالثقلین ج 1، ص 363

امام حسین علیه‏ السلام درباره هدف قیام خود فرمودند:

أُریدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَأَنْهى عَنِ الْمُنْکَرِ وَأَسیرَ بِسیرَةِ جَدّى صلّى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله وَأَبى عَلىِ‏بن‏أَبى طالِبٍ علیه‏ السلام .

مى‏خواهم امر به معروف و نهى از منکر کرده و به سیره و روش جدّم (رسول اللّه) صلّى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله و پـدرم على‏بن‏ابى‏طالب علیه‏ السلام عمل کنم.

مناقب ابن شهر آشوب ج 4، ص 89

ابن عباس گوید:

کانَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلىٍّ علیهماالسلام یَمْشى اِلَى‏الْحَجِّ وَدابَّتُهُ تُقادُ وَراءَهُ .

امام حسین علیه‏ السلام در حالى که مرکب سواریش را از پشت سرش مى‏آوردند، پیاده به حجّ مى‏رفت.

محاسن برقى ج 1، ص 146