خوش آمدید

امام علی علیه السّلام فرمودند:

قَد يَکونُ اليَأسُ إِدرَاکاً إِذَا کانَ الطَّمَعُ هَلاکاً.

جايي که طمع مايه هلاکت است, قطع اميد مايه رسيدن به مقصود است.

نهج البلاغه، نامه 31

امام علی علیه السّلام فرمودند:

وَلاتَيأَسُوا مِن مُدبِرٍ، فَإِنَّ المُدبِرَ عَسَي أَن تَزِلَّ بِهِ إِحدَي قَائِمَتَيهِ وَتَثبُتَ الاُخرَي، فَتَرجِعَا حَتَّي تَثبُتَا جَمِيعاً.

از هيچ بخت برگشته ناکامي قطع اميد مکن؛ زيرا ممکن است که يکي از دو پاي او بلغزد و پاي ديگرش استوار ماند و آن گاه هر دو پايش به حالت اول برگردد و استوار برجاي ماند.

نهج البلاغه، خطبه 100

امام علی علیه السّلام فرمودند:

اَليَأسُ يُعِزُّ الأَسِيرَ، اَلطَّمَعُ يُذِلُّ الأَمِيرَ.

چشم نداشتن اسير را عزّت مي بخشد. طمع امير را به خواري مي کشاند.

غرر الحکم، ح 1091 و 1092

امام علی علیه السّلام فرمودند:

في القُنُوطِ اَلتَّفرِيطُ.

نوميدي، موجب تفريط و تقصير مي شود.

بحار الأنوار، ج 77، ص 211

امام علی علیه السّلام فرمودند:

اَلحَمدُ لِلَّهِ غَيرَ مَقنُوطٍ مِن رَحمَتِهِ، وَلا مَخلُوٍّ مِن نِّعمَتِهِ، وَلا مَأيُوسٍ مِن مَغفِرَتِهِ.

سپاس و ستايش خدايي را که نه از رحمت او نوميدم و نه از نعمت او بي بهره و نه از آمرزش او مأيوس.

نهج البلاغه، خطبه 45

امام علی علیه السّلام فرمودند:

لاتَيأَس مِنَ الزَّمَانِ إِذَا مَنَعَ، وَلا تَثِق بِهِ إِذَا أَعطَي، وَکن مِنهُ عَلَي أَعظَمِ الحَذَرِ.

نوميد مشو از زمانه، هرگاه دريغ کرد، و هرگاه عطا کرد به آن اعتماد مکن و از آن سخت برحذر باش.

غرر الحکم، ح 10302

امام علی علیه السّلام فرمودند:

کلُّ قَانِطٍ آيِسٌ.

هر نااميدي، ناکام است.

غرر الحکم، ح 6842

امام علی علیه السّلام فرمودند:

إِيَّاكَ وَ الْغَفْلَةَ وَ الاغْتِرَارَ بِالْمُهْلَةِ، فَإِنَّ الْغَفْلَةَ تُفْسِدُ الأَعْمَالَ.

زنهار از غفلت و فريب مهلت (عمر) را خوردن؛ زيرا كه غفلت اعمال را تباه مي كند.

غررالحكم، ح 2717

امام علی علیه السّلام فرمودند:

اَللَّهُمَّ فَاسقِنَا غَيثَک، وَلا تَجعَلنَا مِنَ القَانِطِينَ.

بار خدايا! ما را از بارانت سيراب گردان و از نااميدان، قرارمان نده.

نهج البلاغه، خطبه 143

امام علی علیه السّلام فرمودند:

اَلفَقِيهُ کلُ الفَقِيهِ مَن لم يَقنَطِ النَّاسَ مِن رَحمَةِ اللهِ، ولم يُؤيِسهُم مِن رَوحِ اللهِ، وَلم يُؤمِنهُم مِن مَکرِ اللهِ.

فقيه به تمام معنا، کسي است که مردم را از رحمت خدا نوميد نگرداند و از فضل و بخشايش خدا مأيوسشان نسازد و از مکر و عذاب خدا هم، آسوده خاطرشان نکند.

نهج البلاغه، حکمت 90