امام علی علیه السّلام فرمودند:
اَلنّاسُ فِي الدُّنْيا عامِلانِ: عامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيا لِلدُّنْيا، قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْياهُ عَنْ آخِرَتِهِ، يَخْشي عَلي مَنْ يَخْلُفُهُ الْفَقْرَ وَ يَأْمَنُهُ عَلي نَفْسِهِ فَيُفْني عُمُرَهُ في مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ وَ عامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيا لِما بَعْدَها، فَجاءَهُ الَّذي لَهُ مِنَ الدُّنْيا بِغَيْرِ عَمَلٍ، فَاَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعا وَ مَلَكَ الدّارَيْنِ جَميعا، فَاَصْبَحَ وَجيها عِنْدَ اللّه ، لا يَسْاَلُ اللّه حاجَةً فَيَمْنَعُهُ.
مردم در دنيا دو گونه كار مي كنند: يكي تنها براي دنيا كار مي كند، تا جايي كه كار دنيا او را از آخرت باز مي دارد. او با اين كه خودش بي نياز است، نگران فقر بازماندگان خود است و عمرش را در راه سودرساني به ديگران فنا مي كند. ديگري در دنيا براي آخرت كار مي كند و روزي دنيايي بدون تلاش برايش مي رسد و از بهره دنيوي و اخروي با هم برخوردار شده، هر دو دنيا را با هم دارد. در نتيجه در پيشگاه خداوند آبرومند است و هر حاجتي از خدا بخواهد، بر مي آورد.
نهج البلاغه، قصار 269