خوش آمدید

امام باقر علیه السلام فرمودند:

ما یُبالی مَن عَرَّفَهُ اللَهُ هذا الأمرَ أن یکونَ عَلی قُلَّه جَبَلٍ یَأکُلُ مِن نَباتِ الارض حتّی یأتیَهُ الموتُ ؛

کسی که خداوند او را با این امر امر امامت در عهد غیبت آشنا ساخته، او را چه باک از این که در قله کوهی زندگی کند و از گیاه زمین ارتزاق کند تا مرگش فرا رسد.

بحارالانوار، ج64، ص154

مردى صحرانشین از امام باقر علیه ‏السلام پرسید: آیا خداى را به هنگام عبادت دیده‏اى؟ امام باقر علیه ‏السلام فرمودند:

لَمْ أَکُنْ أَعْبُدُ مَنْ لَمْ أَرَهُ. قـالَ: کَیْفَ رَأَیْتَهُ؟ قـالَ: لَمْ تَرَهُ الاَْبْصـارُ بِمُشـاهَدَةِ الْعَیانِ، لکِنْ رَأَتْهُ الْقُلُوبُ بِحَقیقَةِ الاْیمانِ.

من خدایى را که ندیده باشم عبادت نمى‏کنم. مرد گفت: چگونه او را دیده‏اى؟ حضرت فرمودند: چشمها او را به دیدن آشکارا ندیده است ولى قلبها با حقیقت ایمان او را مشاهده کرده است.

احقاق الحق، ج 12، ص 168

ابومریم مى ‏گوید: همراه امام باقر علیه ‏السلام به گرد خانه خدا طواف مى ‏کردم. هرگاه امام در طواف شان به رکن یمانى مى ‏رسیدند، دست بدان مى‏ مالیدند و مى‏ گفتند:

اَللّهُمَّ تُبْ عَلَىَّ حَتّى أَتُوبَ وَاعْصِـمْنى حَتّى لااَعُـودَ.

خدایا به من توجه و عنایتى کن تا توبه کنم و مرا حفظ کن تا دوباره (به آنچه مورد رضاى تو نیست) بر نگردم.

الکافى، ج 4، ص 409، روایت 14

جابر پسر عبداللّه‏ مى‏گوید: یک روز امام باقر علیه ‏السلام از خانه بیرون آمد در حالى که مى‏فرمودند:

اَصْبَحْتُ وَاللّه‏ِ یا جابِرُ مَحْزُونا مَشْغُولَ الْقَلبِ. فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِداکَ ما حُزْنُکَ وَما شُغْلُ قَلْبِکَ؟ کُلُّ هذا عَلَى الدُّنْیا؟ فَقالَ: لا یا جابِرُ وَلکِنْ حُزْنُ هَمِّ الاْخِرَةِ ... .

اى جابر! به خدا سوگند که غمناکم و دلم گرفتار گشته است. گفتم: فدایت شوم چه غم و چه دل مشغولى؟ آیا براى دنیا؟ فرمودند: نه اى جابر، بلکه غم و غصّه آخرت.

تحف العقول، ص 328

جابر مى‏گوید:

کانَ أَبوُجَعْفَرٍ علیه ‏السلام یُبَکِّرُ اِلَى الْمَسْجِدِ یَوْمَ الْجُمُعَةِ حینَ تَکُونُ الشَّمْسُ قَیْدَ رُمْحٍ فَـاِذا کانَ شَـهْرُ رَمَضـانَ یَکُونُ قَبْلَ ذلِکَ.

امام باقر علیه ‏السلام روزهاى جمعه صبحگاهان به هنگامى‏که خورشید به اندازه یک نیزه برآمده بود به مسجد مى‏شتافت و چون ماه رمضان مى‏شد زودتر از این به مسجد مى‏رفت.

وسائل الشیعه، ج 5، ص 42، روایت 2

سعد بن خلف مى‏گوید:

کانَ أَبُوجَعْفَرٍ علیه ‏السلام اِذا عَطَسَ فَقیلَ لَهُ «یَرْحَمُکَ ‏اللّه‏ُ»، قالَ: «یَغْـفِرُاللّه‏ُ لَکُمْ وَ یَرْحَمُکُمْ » وَ اِذا عَطَسَ عِنْدَهُ اِنْسانٌ قالَ: «یَرْحَمُکَ اللّه‏ُ ».

چون امام باقر علیه ‏السلام عطسه مى‏کرد و کسى به او مى‏گفت « یَرْحَمُکَ‏ اللّه‏ُ؛ خداى تو را رحمت کند»، آن حضرت مى‏فرمودند: «یَغْفِرُاللّه‏ُ لَکُمْ وَ یَرْحَمُکُمْ ؛ خداى شما را ببخشاید و رحمت کند» و هنگامى که کسى نزد او عطسه مى‏کرد، آن حضرت مى‏فرمودند: «یَرْحَمُکَ اللّه‏ُ ؛خدایت رحمت کند».

مشکاة الانوار، ص 208

هیچ گاه از خانه امام باقر علیه ‏السلام شنیده نشد که به فقیر گفته شود: اى فقیر! خدایت برکت دهد یا گفته شود: اى فقیر این را بگیر، بلکه امام باقر علیه ‏السلام هماره مى ‏فرمودند:

سَمُّوهُمْ بِاَحْسَنِ أَسْمائِهِمْ.

فقرا را با بهترین اسمهایشان صدا بزنید.

کشف الغمة، ج 2، ص 363

جابر بن عبداللّه‏ انصارى مى ‏گوید: پیامبراکرم صلى ‏الله‏ علیه ‏و‏آله به من فرمودند:

یُوشَکُ أَنْ تَبْقى حَتى تَلْقى وَلَدا لى مِنَ‏الْحُسَیْنِ یُقالُ لَهُ مُحَمَّدٌ، یَبْقَرُ الْعِلْمَ بَقْرا فَاِذا لَقیتَهُ فَاقْرَئْهُ مِنّى السَّلامَ.

انتظار مى‏رود تو بمانى تا ملاقات کنى فرزند مرا از نسل «حسین علیه ‏السلام» که به او «محمد علیه ‏السلام» مى‏گویند. او علم را به گونه ‏اى شگفت مى ‏شکافد. چون او را دیدى سلام مرا به او برسان.

احقاق الحق، ج 12، ص 157

امام باقر علیه‏ السلام فرمودند:

کانَ الْحَسَنُ علیه‏ السلام کَثیرَ الاِْجْتِهادِ فى الْعِبادَةِ وَ التَّصَدُّقِ.

امام حسن علیه‏ السلام در عبادت و صدقه دادن سخت کوش بود.

نظم درر السمطین، ص 196

ابوعبیده حذّاء (از یاران امام باقر علیه ‏السلام) مى‌‏گوید:

زامَلْتُ مَعَ أَبى جَعْفَرٍ علیه ‏السلام، فَکانَ إذا نَزَلَ یُریدُ حاجَةً ثُمَّ رَکِبَ فَصافَحَنى. قالَ فَقُلْتُ: کَأَنَّکَ تَرى فى هذا شَیْئا، قـالَ علیه ‏السلام: نَعَمْ اِنَّ الْمُـؤْمِنَ اِذا صافَحَ الْمُؤْمِنَ تَفَرَّقـا مِنْ غَیْرِ ذَنْبٍ؛

با امام باقر علیه ‏السلام در راهى همسفر و همراه بودم. هرگاه آن حضرت نیازى داشت و پیاده مى‏شد، به هنگام سوار شدن با من دست مى‏دادند. گفتم گویا در این دست دادن چیزى [از فضیلت ]سراغ دارىد؟ فرمودند: آرى، چون مؤمنى با مؤمنى دست دهد، بدون گناه از همدیگر جدا مى‏شوند (خدا گناه هردو را مى‏بخشد).

مشکاة الانوار، ص 203