امام صادق علیه السّلام فرمودند:
من افطر يوما من شهر رمضان خرج روح الايمان منه؛
هر كس يك روز ماه رمضان را (بدون عذر)، بخورد، روح ايمان از او جدا مى شود.
من لا يحضره الفقيه ج 2 ص 73، ح 9
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
من افطر يوما من شهر رمضان خرج روح الايمان منه؛
هر كس يك روز ماه رمضان را (بدون عذر)، بخورد، روح ايمان از او جدا مى شود.
من لا يحضره الفقيه ج 2 ص 73، ح 9
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
حُرِم الحريصُ خِصْلَتَيْنِ و لَزِمَتْهَ خِصْلَتانِ: حَرِمَ القناعة ... و حُرِمَ الرّضا فافتَقَدَ اليَقين؛
شخص آزمند از دو خصلت محروم و دو خصلت پيوسته با اوست: از قناعت محروم است و از اين رو آسايش ندارد و از رضا و خرسندي محروم است، پس يقين را از دست داده است.
بحارالانوار، ج 73، ص 161، ح 6
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مَن تَعَصَّبَ أو تُعُصِّبَ لَهُ فَقَد خَلَعَ ربقَهَ الإیمانَ مِن عُنُقِهِ؛
کسی که از چیزی طرفداری مصرّانه و نابجا کند یا اینکه از جانب دیگران به نفع او طرفداری نابجا شود ( و او خشنود باشد ) محققاً که ریسمان ایمان را از گردن خویش باز کرده است.
جهاد النفس، ح 558
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
من اتى قبرالحسین علیه السّلام عارفا بحقه کتبه الله عزوجل فى اعلى علیین؛
هر کس که به زیارت قبر حسین علیه السّلام نایل شود و به حق آن حضرت معرفت داشته باشد خداى متعال او را در بلندترین درجه عالى مقامان ثبت مى کند.
من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص۵۸۱
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اَلسَّخاءُ مِن أخلاقِ الأنبياءِ، وهُوَ عِمادُ الإيمانِ، ولا يَكونُ مُؤمِنٌ إلاّ سَخيّا، ولا يَكونُ سَخيّا إلاّ ذو يَقينٍ وهِمَّةٍ عاليَةٍ ؛ لأِنَّ السَّخاءَ شُعاعُ نورِ اليَقينِ، ومَن عَرَفَ ما قَصَدَ هانَ عَلَيهِ ما بَذَلَ؛
سخاوت از اخلاق پيامبران و ستون ايمان است . هيچ مؤمنى نيست مگر آن كه بخشنده است و تنها آن كس بخشنده است كه از يقين و همّت والا برخوردار باشد ؛ زيرا كه بخشندگى پرتو نور يقين است . هر كس هدف را بشناسد بخشش بر او آسان شود.
بحارالأنوار، ج71، ص355، ح17
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
آفَةُ الدِّینِ الحَسَدُ وَ العُجبُ وَ الفَخرُ؛
آفت دینداری حسد و خودبینی و فخر فروشی است.
جهاد النفس، ح 545
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
آدم دين دار چون مى انديشد، آرامش بر جان او حاكم است. چون خضوع مى كند متواضع است. چون قناعت مى كند، بى نياز است. به آنچه داده شده خشنود است. چون تنهايى را برگزيده از دوستان بى نياز است. چون هوا و هوس را رها كرده آزاد است. چون دنيا را فرو گذارده از بدى ها و گزندهاى آن در امان است. چون حسادت را دور افكنده محبتش آشكار است.مردم را نمى ترساند پس از آنان نمى هراسد و به آنان تجاوز نمى كند پس از گزندشان در امان است. به هيچ چيز دل نمى بندد پس به رستگارى و كمال فضيلت دست مى يابد و عافيت را به ديده بصيرت مى نگرد پس كارش به پشيمانى نمى كِشد.
امالى مفيد، ص 52، ح 14
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
دَخَلَتْ فاطِمَةُ(عليها سلام) عَلي رَسولِ اللهِ (صلّي الله عَلَيهِ وَ آلهِ وَ سَلّمَ) عَيْناهُ تَدْمَعُ فَسَاَلَتْهُ : ما لَكَ ؟ فقال : اَنَّ جَبْرَئيلَ عليه السلام اخْبَرَني انَّ اُمَّتي تَقْتُلُ حُسَيْناً فَجَزَعَتْ وَ شَقَّ عَلَيْها فَاخْبَرَها بِمَنْ يَمْلِكُ مِنْ وُلدِها فَطابَتْ نَفْسُها وَ سَكَنَتْ ؛
روزی حضرت فاطمه (عليها سلام) بر رسول خدا (صلّي الله عَلَيهِ وَ آلهِ وَ سَلّمَ) وارد شدند . چشمان پدر را اشكبار ديدند. علت را پرسيدند.[ پيامبر اكرم صلّي الله عَلَيهِ وَ آلهِ وَ سَلّمَ] فرمودند : جبرئيل مرا آگاه ساخت كه امّتم حسين (عليه السلام ) را می كشند. حضرت فاطمه(عليها سلام) سخت گريستند و بی تاب شدند و بر ايشان گران آمد. [ پدر بزرگوارشان ] ايشان را آگاه ساختند كه زمامدارانی[ ائمه اطهار عليهم السلام] از فرزندان او خواهند بود . پس حضرت فاطمه (عليها سلام) خشنود گشتند و آرام گرفتند.
كامل الزيارات، ص57
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
مَن خانَ أَمانَةً فِى الدُّنيا وَلَم يَرُدَّها إِلى أَهلِها ثُمَّ أَدرَكَهُ المَوتُ ماتَ عَلى غَيرِ مِلَّتى وَيَلقَى اللّه َ وَ هُوَ عَلَيهِ غَضبانٌ؛
كسى كه در دنيا به امانتى خيانت كند و آن را به صاحبش برنگرداند و آنگاه بميرد بر دين من نمرده است و با خدا ديدار مى كند در حالى كه بر او خشمگين است.
امالى صدوق، ص 516
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اَبصَرَ رسول اللّه صلى الله عليه و آله رَجُلاً شَعثا شَعرُ رَأسِهِ وَ سَخَةً ثيابُهُ، سَيِّئَةً حالُهُ فَقال رسول اللّه صلى الله عليه و آله : مِن الدّينِ المُتعَةُ وَ اِظهارُ النِّعمَةِ؛
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله مردى را ديدند كه موهاى ژوليده و جامه اى چركين و سر و وضع نامرتّبى داشت، فرمودند: بهره بردن از نعمت هاى خدا و آشكار ساختن نعمت جزء دين است.
كافى، ج 6، ص 439، ح 5