خوش آمدید

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

ان الحسن بن على عليه السلام كان اذا قام فى صلاته ترتعد فرائضه بين يدى ربه - عز و جل - و كان اذا ذكر الجنة و النار اضطرب اضطراب السليم ؛

وقتى امام حسن مجتبى(ع ) به نماز مى ايستاد، تن مبارك حضرتش در مقابل پروردگار مى لرزيد و هرگاه ياد بهشت و جهنم مى نمود، چون مار گزيده مضطرب و پريشان مى شد و به خود مى پيچيد.

بحارالانوار، ج 84، ص 258.ميزان الحكمه ، ج 5، ص 382

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

و کان على علیه السلام اذا قام الى الصلوة فقال : ((وجهت وجهى للذى فطر السموات و الارض)) تغیر لونه حتى یعرف ذلک فى وجهه؛

هنگامى که حضرت على علیه السلام به نماز مى ایستاد، این آیه شریفه را مى خواند: ((رو مى آورم با تمام وجودم به کسى که آسمانها و زمین را آفرید)) و رنگ مبارک حضرتش تغییر مى کرد، به طورى که تغییر حالت و دگرگونى از صورت مبارکش به خوبى مشاهده مى گشت.

میزان الحکمه ، ج 5، ص 381

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

من توضا فاحسن الوضوء ثم صلى ركعتين فاتم ركوعها و سجودها ثم جلس فاثنى على الله و صلى على رسول الله - صلى الله عليه وآله - ثم ساءل الله حاجته ، فقد طلب الخير من مظانه و من طلب الخير من مظانه لم يجب ؛

هركس وضوى خوب بگيرد و دو ركعت نماز با ركوع و سجود كامل به جاى آورد و با خداى خود خلوت كند و بر رسول خدا (ص ) درود فرستد، سپس ‍ حاجت خود را از خدا درخواست نمايد، به تحقيق كه در زمان مناسبش ‍ درخواست كرده و هركس چنين نمايد، هرگز نااميد و ناموفق نخواهد بود.

بحارالانوار، ج 85، ص 324

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اذا قام العبد الى الصلاة اقبل الله - عز و جل- عليه بوجهه فلا يزال مقبلا عليه حتى يلتفت ثلاث مرات فاذا التفت ثلاث مرات اعرض عنه ؛

وقتى بنده به نماز ايستاد خداوند متعال به او توجه مى كند و توجهش را از او قطع نمى كند تا موقعى كه سه مرتبه از ياد خدا غافل گردد، در اين هنگام خداوند سبحان نيز از او اعراض خواهد كرد.

بحارالانوار، ج 84، ص 241

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

فاذا كبرت فاستصغر ما بين السموات العلى و الثرى دون كبريائه ؛

هرگاه تكبيرة الاحرام گفتى ، همه چيز را از آن چه در آسمان و زمين است درمقابل خداى كبير و متعال ، كوچك و ناچيز بشمار، مگر كبريايى و بزرگى خداوند متعال را.

مصباح الشريعه ، ص 91

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

لو يعلم هذا المصلى ما فى الصلاة ما انفتل ؛

اگر نمازگزار بداند در نماز چه چيزى است ، هيچگاه التفاتى و توجهى به چيزى نخواهد داشت .

وسائل الشيعه ، ج 3، ص 21

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

و انى لاحب للرجل منكم المؤ من اذا قام فى صلاة فريضة ان يقبل بقلبه الى الله .و لايشغل قلبه بامر الدنيا، فليس من مؤ من يقبل بقلبه فى صلاته الى الله الا اقبل الله اليه بوجهه و اقبل بقلوب المؤ منين اليه بالمحبة له بعد حب الله اياه ؛

همانا من مؤ منى از شما را دوست دارم كه وقتى به نماز فريضه مى ايستد، با قلبش به سوى خدا متوجه گردد و قلب خود را در نماز به دنيا مشغول نسازد، پس هيچ مومنى نيست كه با قلب خود در نمازش به سوى الله برود، مگر اينكه خداوند با همه الطافش به او رو مى آورد و بعد از آن قلوب همه مومنين هم از راه راءفت و مهربانى به سوى او رو مى آورد.

بحارالانوار، ج 84، ص 240

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

و انى لاحب للرجل منكم المومن اذا قام فى صلاة فريضة ان يقبل بقلبه الى الله و لايشغل قلبه بامر الدنيا، فليس من مومن يقبل بقلبه فى صلاته الى الله اقبل الله اليه بوجهه و اقبل بقلوب المؤ منين اليه بالمحبة له بعد حب الله - عز و جل - اياه ؛

به درستى من مؤ منى از شما را دوست دارم كه وقتى به نماز واجب مى ايستد با قلبش به سوى خدا متوجه گردد و قلب خود را در حال نماز به دنيا مشغول نسازد، پس هيچ مؤ منى نيست كه با قلب خود در نمازش به سوى الله برود، مگر اين كه خداوند با همه الطافش به او رو مى آورد و بعد از آن قلوب همه مومنين هم از راه راءفت و مهربانى به سوى او رو مى آورند.

بحارالانوار، ج 84، ص 240.وسائل الشيعه ، ج 4، ص 686.ثواب الاعمال ، ص 163

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

ليس من عبد مؤ من يقبل بقلبه على الله - عز و جل - فى صلوته و دعائه الا اقبل الله - عز و جل - عليه بقلوب المؤ منين اليه ؛

همانا بنده مؤ منى نيست كه با قلبش در نماز و دعاء به خدا رو كند، مگر اينكه خداوند قلبهاى مؤ منين را به طرف او متوجه كند.

جامع احاديث الشيعه ، ج 5، ص 30

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اذا كنت فى صلاتك فعليك بالخشوع و الاقبال على صلاتك فان الله تعالى يقول : ((الذين هم فى صلاتهم خاشعون )) ؛

هرگاه در حال نماز بودى ، بر تو باد به خشوع و توجه كامل به نماز، چون خداوند در قرآن مى فرمايد: ((اهل ايمان كسانى هستند كه در نماز خشوع مى ورزند)).

فروع كافى ، ج 3، ص 300، ميزان الحكمه ، ج 5، ص 379.بحارالانوار، ج 84، ص 84، ص 260