خوش آمدید

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

نِعْمَ اللُّقْمَةُ الْجُبْنُ، تُعْذِبُ الْـفَمَ وَ تُطَيِّبُ النَّـكْهَةَ وَ تَهْضِمُ ما قَبْلَهُ وَ تُشَهِّى الطَّعامَ؛

چه خوب لقمه اى است پنير، دهان را تر و تازه و خوشبو مى كند، غذاى قبلى را هضم و غذا را مطبوع مى سازد.

بحارالأنوار، ج 63، ص 105، ح 11 .

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اَلْجَزَرُ اَمانٌ مِنَ القُولَنْجِ وَ الْبَواسيرِ وَ يُعينُ عَلَى الجِماعِ؛

هويج، مايه ايمنى از قولنج و بواسير است و آميزش جنسى را تقويت مى كند.

كافى، ج 6 ، ص 372، ح 2

ازامام صادق علیه السّلام درباره تره پرسيدند، فرمودند:

آن را بخوريد، چرا كه در آن، چهار ويژگى است: دهان را خوشبو مى كند، بادها را از بدن مى برد، بواسير را ريشه كن مى كند، و براى كسى كه پيوسته بخورد، مايه ايمنى از جذام است.

كافى، ج 6، ص 365، ح 4 .

مردی به امام صادق علیه السّلام گفت: فدايت شوم! در بدنم احساس ضعف مى كنم.امام علیه السّلام به او فرمودند:

شيربخور، چرا كه گوشت مى روياند و استخوان را محكم مى كند.

كافى، ج 6، ص 336، ح 7.

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اَطْعِمُوا الْمَبطونَ خُبزَ الاَرُزِّ، فَما دَخَلَ جَوْفَ الْمَبطونِ شَىْ ءٌ اَنْفَعُ عَنْهُ، اَما اِنَّهُ يَدْبَغُ الْمَعِدَةَ وَ يَسُلُّ الدّاءَ سَلاًّ ؛

به كسى كه دل درد (اسهال)، دارد نان برنجى بدهيد، چرا كه براى دل درد چيزى مفيدتر از آن نيست. بدانيد كه آن، معده را پاك و درد را كاملاً آرام مى كند.

كافى، ج 6، ص 305، ح 2 .

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اَلْبَصَلُ يَذْهَبُ بِالنَّصَبِ وَ يَشُدُّ الْعَصَبَ وَ يَزيدُ فِى الْخُطى وَ يَزيدُ فِى الْماءِ وَ يَذْهَبُ بِالحُمَّى؛

پياز، خستگى را مى برد، اعصاب را قوى مى كند، قدم ها را چابك و نيروى جنسى را زياد مى كند و تب را مى برد.

كافى، ج 6، ص 374، ح 2 .

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

لَوْ يَعْلَمُ النّاسُ ما فِى التُّفّاحِ، ماداوَوْا مَرضاهُمْ اِلاّ بِهِ، اَلا وَ اِنَّهُ اَسْرَعُ شَىْ ءٍ مَنْفَعَةً لِلْفُؤادِ خاصَّةً وَ اِنَّهُ نَضوحَةٌ؛

اگر مردم مى دانستند چه خواصى در سيب وجود دارد، بيماران خود را تنها با آن درمان مى كردند. سيب سريع تر از هر چيزى به قلب فايده مى رساند؛ به ويژه آن كه خوشبو كننده است.

طب الائمّة، ص 135 .

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

مردم هر شهرى به سه چيز نيازمندند كه در امور دنيا و آخرت خود به آنها رجوع كنند و اگر آن سه را نداشته باشند گرفتار سرگردانى مى شوند: دين شناسِ داناىِ پرهيزكار، حاكم نيكوكارى كه مردم از او اطاعت كنند و پزشك داناى مورد اعتماد.

تحف العقول، ص 321.

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اِنَّ نَبيّا مِنَ الاَنْبياءِ مَرِضَ، فَقالَ: لا اَتَداوى حَتّى يَكونَ الَّذى اَمْرَضَنى هُوَ الَّذى يَشْفينى. فَاَوحَى اللّه ُ عَزَّوَجَلَّ لا اَشْفيكَ حَتّى تَتَداوى، فَاِنَّ الشِّفاءَ مِنّى؛

پيامبرى از پيامبران بيمار شد. گفت درمان نمى كنم تا همان كسى كه بيمارم كرده است، خود درمانم كند. خداوند عزوجل به او وحى فرستاد: شفايت نمى دهم، مگر آن كه درمان كنى، كه شفا از من است.

مكارم الاخلاق، ص 362.

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

صِلُوا أرحامَكُمْ و بِرّوا بِإخْوانِكُمْ وَ لَوْ بِحُسْنِ السَّلامِ وَ رَدِّ الجَوابِ؛

صله رحم نماييد و به برادران (دينى) خود نيكى كنيد، هر چند با سلام كردن خوب و يا جواب سلام خوب باشد.

كافى، ج 2، ص 157، ح 31 .