امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مَنْ اَرادَ الْحَديثَ لِمَنْفَعَةِ الدُّنْيا لَمْ يَكُنْ لَهُ فِى الآخِرَةِ نَصيبٌ، وَ مَنْ اَرادَ بِهِ خَيْرَ الآخِرَةِ اَعْطاهُ اللّه ُ خَيْرَ الدُّنْيا وَ الآْخِرَةِ؛
هر كس حديث را براى بهره دنيا بخواهد، در آخرت بهره اى نخواهد داشت و هر كس براى خير آخرت بخواهد، خداوند به او خير دنيا و آخرت عطا فرمايد.
كافى، ج 1، ص 46.
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مَنْ يَتَّقِ اللّه َ فَقَدْ اَحْرَزَ نَفْسَهُ مِنَ النّارِ بِاِذْنِ اللّه ِ وَ اَصابَ الْخَيْرَ كُلَّهُ فِى الدُّنْيا وَ الآخِرَةِ؛
هر كس تقواى الهى پيشه كند، خود را به خواست خداوند از آتش حفظ كرده و به همه خير دنيا و آخرت دست يافته است.
بحارالأنوار، ج 24، ص 286، ح 1.
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِذا اَرادَ اللّه ُ بِعَبْدٍ خَيْرا زَهَّدَهُ فِى الدُّنْيا وَ فَقَّهَهُ فِى الدِّينِ وَ بَصَّرَهُ عُيوبَها وَ مَنْ اوتِيَهُنَّ فَقَدْ اوتىَ خَيْرَ الدُّنْيا وَ الآْخِرَةِ؛
هرگاه خداوند خير بنده اى را بخواهد، او را بى رغبت به دنيا، آگاه در دين و داناى به عيوبش مى گرداند؛ به چنين كسى خير دنيا و آخرت داده شده است.
كافى، ج 2، ص 130.
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
فَاِنْ اَرَدْتَ اَنْ تَقَرَّعَيْنُكَ وَ تَنالَ خَيْرَ الدُّنْيا وَ الآخِرَةِ فَاقْطَعِ الطَّمَعَ مِمّا فى اَيْدِى النّاسِ وَ عُدَّ نَفْسَكَ فِى الْمَوتى وَ لا تُحَدِّثْ لِنَفْسِكَ اَنَّكَ فَوْقَ اَحَدٍ مِنَ النّاسِ وَ اخْزَنْ لِسانَكَ كَما تَخْزَنُ مالَكَ؛
اگر مى خواهى ديدگان تو روشن شود و به خير دنيا و آخرت دست يابى، طمع خود را از آنچه در دست مردم است قطع كن و خود را از ميرندگان بشمار و گمان نكن كه از كسى بهترى و زبان خود را نگه دار همان گونه كه مال خود را نگه مى دارى.
بحارالأنوار، ج 13، ص 416، ح 8 .
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مَنْ قَرَاَها يَعْنى سُورَةَ الْفاتِحَةِ فَتَحَ اللّه ُ عَلَيْهِ خَيْرَ الدُّنْيا وَ الآْخِرَةِ وَ قالَ اِنَّ اسْمَ اللّه ِ الاَعْظَمَ مُقَطَّعٌ فى هذِهِ السُّورَةِ؛
هر كس سوره فاتحه را بخواند خداوند خير دنيا و آخرت را به روى او مى گشايد. اسم اعظم خداوند در اين سوره بخش بخش گرديده است.
مستدرك الوسائل، ج 4، ص 330.
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
لَوْ اَنَّ رَجُلاً وَرِثَ مِنْ اَبيهِ مالاً وَ قَدْ عَرَفَ اَنَّ فى ذلِكَ الْمالِ رِبا وَلكِنْ قَدِ اخْتَلَطَ فِى التِّجارَةِ بِغَيْرِهِ حَلالٍ كانَ حَلالاً طَيِّبا فَلْيَأْكُلْهُ وَ اِنْ عَرَفَ مِنْهُ شَيْئا إنَّهُ رِبا فَلْيَأْخُذْ رَأْسَ مالِهِ وَلْيَرُدَّ الرِّبا؛
اگر كسى از پدرش مالى به ارث ببرد و بداند كه در آن مال ربا وجود دارد، ولى مال ربوى با مال هاى ديگر مخلوط شده، آن مال براى او حلال و پاكيزه است و مى تواند از آن استفاده كند، و اگر به ربوى بودن مقدار مشخصى از آن يقين دارد بايد اصل مال را براى خود بردارد و مال ربوى را به صاحبش رد نمايد.
كافى، ج 5، ص 145، ح 4.
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
إِنَّهُ لَو كانَ الرِّبا حَلالاً لَتَرَكَ النّاسُ التِّجاراتِ وَما يَحْتاجونَ إِلَيْهِ فَحَرَّمَ اللّه ُ الرِّبا لِيَفِرَّ النّاسُ مِنَ الْحَرامِ إلَى الْحَلالِ وَ إِلَى التِّجاراتِ وَ إِلَى الْبَيْعِ وَالشِّراءِ فَيَبْقى ذلِكَ بَيْنَهُمْ فِى الْقَرْضِ؛
براستى، اگر ربا حلال بود، مردم تجارت و تلاش براى معاش را رها مى كردند. به همين دليل خداوند ربا را حرام كرد تا مردم از حرام به حلال و تجارت و خريد و فروش رو بياورند و به يكديگر قرض بدهند.
من لايحضره الفقيه، ج 3، ص 567، ح 4937.
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
آكِلُ الرِّبا لايَخْرُجُ مِنَ الدُّنْيا حَتّى يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطانُ؛
ربا خوار از دنيا نرود، تا آن كه شيطان ديوانه اش كند.
بحارالانوار، ج 103، ص 120، ح 30.
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
دِرْهَمُ رِبا أَعْظَمُ عِنْدَ اللّه ِ مِنْ سَبْعينَ زِنْيَةً بِذاتِ مَحْرَمٍ فى بَيْتِ اللّه ِ الْحَرامِ؛
يك درهم ربا نزد خداوند سنگين تر است از هفتاد بار زنا كردن با محارم در خانه خدا.
نورالثقلين، ج 1، ص 295، ح 1177.
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
... فَاِنْ اَعْطاهُ اَكْثَرَ مِمّا اَخَذَهُ مِنْ شَرْطٍ بَيْنَهُما فَهُوَ مُباحٌ لَهُ، وَ لَيْسَ لَهُ عِنْدَ اللّه ِ ثَوابٌ فيما اَقْرَضَهُ؛
اگر قرض گيرنده بدون قرار قبلى، سودى به قرض دهنده بدهد مُباح است، ولى آن قرض دهنده پاداشى از خدا نخواهد گرفت.
بحارالانوار، ج 103، ص 157، ح 1.