خوش آمدید

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اَرْبَعَةٌ تُهْرِمُ قَبْلَ اَوانِ الْهَرَمِ: اَكْلُ الْقَديدِ وَ الْقُعُودُ عَلَى النَّداوَةِ وَ الصُّعودُ فِى الدَّرَجِ وَ مُجامَعَةُ الْعَجوزِ ؛

چهار چيز، انسان را پيش از فرا رسيدن هنگام پيرى، پير مى كند: خوردن گوشت خشكيده، نشستن بر جاى مرطوب، بالا رفتن از پلّه و آميزش با پير زنان.

تحف العقول ، ص 317 .

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

فِى السِّواكِ اثْنَتا عَشْرَةَ خَصْلَةً: هُوَ مِنَ السُّنَّةِ، وَمَطْهَرَةٌ لِلْفَمِ، وَمَجْلاةٌ لِلْبَصَرِ، وَيُرْضِى الرَّحْمنَ، يُـبَيِّضُ الأَْسْنانَ، يَذْهَبُ بِالْحَفَرِ، وَيَشُدُّ اللَثَّةَ، وَيُشَهِّى الطَّعامَ، وَيَذْهَبُ بِالْبَلْغَمِ، وَيَزيدُ فِى الْحِفْظِ، وَيُضاعِفُ الْحَسَناتِ، وَتَفْرَحُ بِهِ الْمَلائِكَةُ؛

در مسواك زدن دوازده فايده وجود دارد: 1. از سنت پيامبر صلى الله عليه و آله است، 2. دهان را پاكيزه مى كند، 3. نور چشم را زياد مى كند، 4. باعث خشنودى خداوند است، 5 . دندان ها را سفيد مى كند، 6 . جِرم آنها را از بين مى برد، 7 . لثه را محكم مى كند، 8 . اشتها آور است، 9 . بلغم را مى برد، 10. حافظه را زياد مى كند، 11. حسنات را چند برابر مى كند، 12. فرشتگان از آن شاد مى گردند.

خصال، ص 481.

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

ما، غير از صله رحم، چيزى نمى شناسيم كه بر عمر بيفزايد، تا آن جا كه گاهى عمر كسى سه سال است، و وقتى كه اهل صله رحم مى شود، خداوند هم سى سال بر عمرش مى افزايد و آن را سى و سه سال مى كند و گاهى عمر كسى سى و سه سال است و قطع رحم مى كند و خداوند هم سى سال از عمر او مى كاهد و عمرش را به سه سال، كاهش مى دهد.

كافى ، ج 2، ص 152 ، ح 17 .

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اِنَّما شيعَةُ عَلىٍّ مَنْ عَفَّ بَطْنَهُ وَفَرْجَهُ وَاشْتَدَّ جهادُهُ وَعَمِلَ لِخالِقِهِ وَرَجا ثَوابَهُ وَخافَ عِقابَهُ؛

همانا شيعه على عليه السلام كسى است كه شكم و شهوت خويش را عفيف نگهدارد و جهاد و تلاش او شديد باشد، براى آفريدگارش كار كند، به ثواب خدا اميدوار باشد و از كيفر او بترسد.

اصول كافى، ج 2، ص 233.

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

قال الامام الصّادقعليه السلام فى قولِهِ تَعالى «وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ» اَىْ يُبارِكُ لَهُ فيما آتاهُ؛

امام صادق درباره اين فرموده خداوند والا «و او از جايى كه گمانش را نمى برد، روزى مى دهد» فرمودند: يعنى به آنچه كه عطايش فرموده است، بركت و فزونى مى بخشد.

تفسير مجمع البيان، ج 10، ص 43 .

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

مردي از اهل كوفه به امام حسين(ع) نامه نوشت كه اي سرورم! مرا از خير دنيا و آخرت آگاه فرما. حضرت در پاسخ او نوشتند: به نام خداوند بخشنده و مهربان، و اما بعد، هركس در پي جلب رضايت و خشنودي خدا باشد، اگرچه مردم از او ناراحت و خشمگين شوند، خداوند او را از كارهايي كه در دست مردم است كفايت مي كند. و هر كس در طلب جلب رضايت مردم باشد، اگرچه موجب خشم و غضب الهي گردد، خداوند او را به مردم واگذار كند.

بحارالانوار، ج 75، ص .126

ابو عبيده به امام صادق عليه السلام عرض كرد: دعا كنيد كه خداوند روزى مرا دست بندگانش قرار ندهد، حضرت فرمودند:

اَبَى اللَّهُ عَلَيْكَ ذلِكَ اِلّا اَنْ يَجْعَلَ اَرْزاقَ العِبادِ بَعْضِهم مِنْ بَعْضٍ وَلكنِ اُدْعُ اللَّهَ اَنْ يَجْعَلَ رِزْقَكَ عَلى اَيْدى خِيارِ خَلْقِهِ فَاِنَّهُ مِنَ السَّعادَةِ؛

خداوند چنين كارى نمى كند. او روزى بندگانش را در دست يكديگر قرار داده است؛ امّا از خدا بخواه كه روزيت را در دست بندگان خوبش قرار دهد، كه اين از خوش بختى است.

تحف العقول، ص 361 .

فضل بن ابى قرّه می گوید:

دَخَلنا عَلى اَبى عَبدِاللَّهِ عليه السلام وَ هُوَ يَعْمَلُ فى حائطٍ لَهُ فَقُلنا: جَعَلَنَا اللَّهُ فِداكَ! دَعْنا نَعْمَلْ لَكَ اَو تَعْمَلْهُ الغِلمانُ. قالَ: لا، دَعونى فَاِنّى اَشْتَهى اَنْ يَرانِى اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ اَعْمَلُ بِيَدى وَ اَطْلُبُ الحَلالَ فى اَذى نَفْسى؛

خدمت امام صادق عليه السلام كه در باغشان مشغول كار بودند، رسيديم و عرض كرديم: خدا ما را فداى شما كند! اجازه بدهيد يا ما برايتان كار كنيم و يا غلامان. حضرت فرمودند: نه، مرا به حال خود بگذاريد؛ زيرا دوست دارم خداوند عزّوجلّ مرا در حال كار كردن و زحمت كشيدن براى كسب روزى حلال ببيند.

من لايحضره الفقيه، ج 3، ص 163، ح 3595.

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

لا يُعَدُّ الْعاقِلُ عاقِلاً حَتّى يَسْتَـكْمِلَ ثَلاثا: اِعْطاءَ الْحَقِّ مِنْ نَفْسِهِ عَلى حالِ الرِّضا وَ الْغَضَبِ وَ اَنْ يَرْضى لِلنّاسِ ما يَرْضى لِنَفْسِهِ وَ اسْتِعْمالَ الْحِلْمِ عِنْدَ الْعَثْرَةِ؛

عاقل، عاقل نيست مگر آن كه سه صفت را در خود به كمال رساند: حق را در هنگام خشنودى و خشم ادا كند، آنچه را براى خود مى پسندد، براى ديگران هم بپسندد و هنگام خطاى ديگران، بردبار باشد.

تحف العقول، ص 318.

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

ستون انسانيت، عقل است و از عقل، زيركى، فهم، حفظ و دانش بر مى خيزد. با عقل، انسان به كمال مى رسد. عقل، راهنماى انسان، بينا كننده و كليد كارهاى اوست. هر گاه عقل با نور يارى شود، دانا، حافظ، تيزهوش و فهيم مى شود و بدين وسيله (پاسخ) چگونه، چرا و كجا را مى فهمد و خيرخواه و دغلكار را مى شناسد و هرگاه اين را دانست، مسير حركت 49 و خويش و بيگانه را مى شناسد و در توحيد و طاعت خداوند اخلاص مى ورزد و چون چنين كرد، آنچه از دست رفته جبران مى كند و بر آنچه در آينده مى آيد چنان وارد مى شود كه مى داند در كجاى آن است و براى چه منظورى در آنجاست. از كجا آمده و به كجا مى رود. و اين همه از پرتو تأييد عقل است.

كافى، ج 1، ص 25، ح 23.