خوش آمدید

امام کاظم علیه السّلام فرمودند:

قُم عُشُّ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَأوى شيعَتِهِمْ، وَلكنْ سَيَهْلِكُ جَماعَةٌ مِنْ شَبابِهِمْ بِمَعْصِيَةِ آبائِهِمْ وَ الاِْسْتِخفافِ وَالسُّخْريَّةِ بِكُبَرائِهِمْ وَ مَشايِخِهِمْ وَ مَعَ ذلِكَ يَدَفَعُ اللّه ُ عَنْهُمْ شَرَّ الاَعادِى وَ كُلَّ سُوءٍ؛

قم آشيانه آل محمد (صلى الله عليه و آله) و پناهگاه شيعيان آنهاست، ولى به زودى گروهى از جوانان آنان به خاطر نافرمانى پدرانشان و سبك شمردن و مسخره كردن بزرگان و كهنسالان نابود مى شوند، ولى با همه اينها خداوند شرّ دشمنان و هرگونه بدى را از آنان دفع مى كند.

بحارالانوار، ج 60 ، ص 214

امام کاظم علیه السّلام فرمودند:

اِنَّ لِلْجَنَّةِ ثَمانِيَةَ أَبْوابٍ وَ واحِدٍ مِنْها لاَِهْلِ قُم، وَ هُمْ خِيارُ شيعَتِـنا مِنْ بَيْنِ سائِرِ البِلادِ، خَمَّرَاللّه ُ تَعالى وَلايَتَنا فى طينَتِهِمْ؛

بهشت داراى هشت درب است و يكى از آنها براى مردم قم است، و آنان در ميان مردم ساير شهرها بهترين شيعيان ما هستند، خداوند ولايت ما را در طينت آنان قرار داد.

بحارالانوار، ج 60 ، ص 216

صفوان بن يحيى مى گويد:

كُنْتُ يَوْما عِنْدَ أَبِى الْحَسَنِ علیه السّلام فَجَرى ذِكْرُ قُم وَ أَهْلِهِ وَمَيْلِهِمْ اِلىَ الْمَهدىِّ علیه السّلام فَتَرَحَّمَ عَلَيهِمْ وَ قالَ: رَضِىَ اللّه ُ عَنْهُم؛

روزى خدمت امام کاظم عليه السلام بودم، نام قم و مردم قم و تمايل آنها به حضرت مهدى عليه السلام به ميان آمد، امام کاظم عليه السلام نسبت به آنان اظهار لطف و مهربانى كرد و فرمودند: خداوند از آنان خشنود گردد.

بحارالانوار، ج 60 ، ص 216

امام کاظم علیه السّلام فرمودند:

خَمْسٌ مِنَ السُّنَنِ فى الرَّأْسِ وَ خَمْسٌ فىالْجَسَدِ: فَأَمَّا الَّتى فى الرأس فَالْمِسْواكُ وَ أَخْذُ الشّارِبِ وَ فَرْقُ الشَّعْرِ وَ الْمَضْمَضَةُ وَ الاْءِسْتِنْشاقُ. وَ أَمَّا الّتى فى الْجَسَدِ فَالْخِتانُ وَ حَلْقُ الْعانَةِ وَ نَتْفُ الاْءِبْطَيْنِ وَ تَقْليمُ الْأَظْفارِ وَ الاْءِسْتِنْجاءُ؛

پنج چيز از آداب انبياء در سر و پنج تا در بدن است: اما آنچه كه در سر است: مسواك كردن، كوتاه كردن سبيل، جداكردن موى سر[براى مسح]، آب گرداندن در دهان و كشيدن آب به بينى [در وقت وضو] است. و اما آنچه كه در قسمت بدن است ختنه كردن، زائل كردن موهاى زايد بدن و گرفتن ناخن و طهارت و پاكى از نجاست است.

بحارالانوار، ج 76، ص 67، ح 1

هشام بن حكم گويد امام کاظم علیه السّلام به من فرمودند:

... يا هِشامُ مابَعَثَ اللّه ُ أَنْبِيائهُ وَ رُسَلَهُ إلى عِبادِهِ إلاّ لِيَعْقِلوُا عَنِ اللّه ِ، فَأَحَسَنُهُمُ اسْتِجابَةً أَحْسَنُهُمْ مَعْرِفَةً، وَ أَعَلَمُهُمْ بِأَمْرِاللّه ِ أَحْسَنُهُمْ عَقْلاً، وَ أكْمَلُهُمْ عَقْلاً أَرَفَعُهُمْ دَرَجَةً فى الدُّنْيا وَ الاْخِرَة...؛

اى هشام ! خداوند پيامبران و رسولان را براى تعقّل درباره خود مبعوث گردانيد. آن كه از خدا شناخت بيشترى دارد خوش پذيراتر است، داناتر به امر خدا از عقل بهترى برخوردار است و عاقلترين مردم، در دنيا و آخرت مقام و رتبه بالاترى دارد

اصول كافى، ج 1 ص 25

امام كاظم علیه السّلام فرمودند:

ثَلاثَةٌ يَجلينَ البَصَرَ: النَّظَرُ إلَى الخُضرَةِ و النَّظرُ إلَى الماءِ الجاري و النَّظَرُ إلَى الوَجهِ الحَسَنِ؛

سه چيز ديده را روشنى مى بخشد: نگاه به سبزه، نگاه به آب جارى و نگاه به صورت زيبا.

الخصال، ص 92

امام كاظم علیه السّلام فرمودند:

اِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله اِذا اَتاهُ الضَّيْفُ اَكَلَ مَعَهُ وَ لَمْ يَرفَعْ يَدَهُ مِنَ الْخِوانِ حَتّى يَرْفَعَ الضَّيْفُ يَدَهُ؛

رسول خدا (صلى الله عليه و آله) هرگاه مهمان داشت، با او غذا مى خورد و دست از سفره و غذا نمى كشيد، تا آن كه مهمان دست از غذا خوردن بكشد.

سُنَنُ النَّبى،ص 67

امام کاظم علیه‏ السلام فرمودند:

عَلِیٌ ابنى أَکْبَرُ وُلْدى وَ أَسْمَعُهُمْ لِقَولى وَ أَطْوَعُهُمْ لأَمْرى، یَنْظُرُ مَعى فى کِتابِ الْجَفْرِ وَالْجامِعَةِ وَلَیْسَ یَنْظُرُ فیه إلاّنَبِىٌّ أَوْ وَصِىُ‏نَبِىٍّ.

پسرم على فرزند بزرگتر من و شنواترین و فرمانبرترین آنهاست، با من در کتاب «جفر» و «جامعه» نگاه مى‏کند، در حالی که به غیر پیامبر و وصى پیامبر کسى در آن نظر نمى‏کند.

بحارالانوار 49 : 20 ح 25

امام كاظم علیه السّلام فرمودند:

مَنِ اسْتَشارَ لَم يَعدَم عِندَ الصَّوابِ مادِحَا و عِندَ الخَطَإِ عاذِرا؛

كسى كه مشورت كند، اگر كارش را درست انجام دهد، مردم او را بستايند و اگر به خطا رود، معذورش دارند .

ميزان الحكمه ، ح 9847

امام كاظم علیه السّلام فرمودند:

رَجُلٌ مِن أهلِ قُم يَدعُو النّاسَ إلَى الحَقِّ يَجتَمِعُ مَعَهُ قَومٌ كَزُبَرِ الحَديِدِ ؛

مردى از قم مردم را به حق فرا مى خواند و گروهى استوار ، چون پاره هاى آهن، پيرامون او گرد مى آيند .

بحار الأنوار ، ج 60 ، ص 216