امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِعْلَمْ اَنَّهُ مَنْ لَمْ يُنْفِقْ فى طاعَةِ اللّهِ اُبْتُلِىَ بِاَنْ يُنْفِقَ فى مَعْصِيَةِ اللّهِ عَزّوَجَلّ، وَ مَنْ لَمْ يَمْشِ فى حاجَةِ وَلِىِّ اللّهِ اُبْتُلِىَ بِاَنْ يَمْشِىَ فى حاجَةِ عَدُوِّاللّهِ؛
بدان كه هر كس در راه طاعت خدا خرج نكند، به خرج كردن در راه معصيت خدا گرفتار مى شود و هركس در راه انجام نياز دوستِ خدا گام برندارد، به تلاش در راه تأمين نياز دشمن خدا گرفتار مى شود.
وسائل الشیعه، ج 6، ص 25.
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِنَّ اللّهَ تَعالى خَلَقَ خَلْقا مِنْ خَلْقِهِ اِنْتَجَبَهُمْ لِقَضاءِ حَوائِجِ فُقَراء شيعَتِنا عَلى ذلِكَ الْجَنَّةُ، فَاِنِ اسْتَطَعْتَ اَنْ تَكُونَ مِنْهُمْ فَكُنْ؛
خداى متعال، گروهى از آفريدگان خود را براى تأمين نيازمنديهاى شيعيان تنگدستِ ما برگزيده است و پاداش آنان براين كار، بهشت است. اگربتوانى از اين گروه باشى، باش!
[محجه البيضاء، ج 3، ص 378.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
خَيْرُ ما يُخْلِفُهُ الرَّجُلُ بَعْدَهُ ثَلاثَةٌ: وَلَدٌ بارٌّ يَسْتَغْفِرُلَهُ، وَسُنَّةُ خَيْرٍ يُقْتَدى بِهِ فيها، وَصَدَقَةٌ تَجْرى مِنْ بَعْدِهِ؛
بهترين چيزى كه انسان براى بعد از خودش بر جاى مى گذارد، سه چيز است: 1 ـ فرزند نيكوكارى كه براى او آمرزش مى طلبد، 2 ـ سنّت نيكى كه به آن اقتدا مى كنند. 3 ـ صدقه جاريه اى كه پس از او هم ادامه يابد.
[وسائل الشيعة، ج 13، ص 294.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
لَيْسَ كُلُّ مَنْ يُحِبُّ اَنْ يَصْنَعَ الْمَعْرُوفَ اِلَى النّاسِ يَصْنَعُهُ وَلَيْسَ كُلُّ مَنْ يَرْغَبُ فيهِ يَقْدِرُ عَلَيهِ وَلا كُلُّ مَنْ يَقْدِرُ عَلَيْهِ يُؤْذَنُ لَهُ فيهِ، فَاِذَا اْجَتَمَعَتِ الرَّغْبَةُ وَالْقُدْرَةُ وَالاِءذْنُ فَهُنالِكَ تَمَّتِ السَّعادَةُ لِلطّالِبِ وَالْمَطْلُوبِ اِلَيْهِ؛
چنان نيست كه هر كس دوست داشته باشد به مردم نيكى كند، آن را انجام دهد! و چنان نيست كه هر كس علاقه مند به كار خير باشد، توانايى آن را داشته باشد و چنان هم نيست كه هر كس قدرت بر نيكى به مردم داشته باشد، به او اذن نيكوكارى داده شود! پس هرگاه كه «خواستن» و «توانستن» و «اجازه» (از سوى خدا) جمع شود، در آن صورت است كه براى طالب و مطلوب، سعادت فراهم مى آيد.
[بحارالأنوار، ج 71، ص 414.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِذا مَرَرْتَ بِآيَةٍ فيها ذِكْرُ الْجَنَّةِ فَاسْأَلِ اللّهَ الْجَنَّةَ، وَ اِذا مَرَرْتَ بِآيَةٍ فيها ذِكْرُ النّارِ فَتَعَوَّذْ بِاللّهِ مِنَ النّارِ»؛
هنگامى كه به آيه اى كه ياد بهشت است رسيدى از خدا بهشت بطلب، و وقتى به آيه اى كه يادآور آتش است رسيدى از آن به خدا پناه ببر.
[ بحارالأنوار، ج 92، ص 216.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
إذا أحْبَبتَ رَجُلاً فَاَخْبِرْهُ بِذلِكَ فَاِنَّهُ أثْبَتُ لِلْمَوَدَّةِ بَينِكُما؛
هنگامى كه كسى را دوست مى دارى، او را از اين محبّت آگاه كن زيرا اين كار، دوستى بين شما را محكم تر مى كند.
[ كافى، ج 2، ص 644، ح 2]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
إنَّ الدُنيا يُعطيهَا اللّه ُ عزَّوَجلَّ مَن أحَبَّ وَ مَن أبغَضَ وَ أنَّ الايمان لايُعطيهِ إلّا مَن أحَبَّهُ؛
خدا دنيا را به دوست و دشمنش عطا مى كند، ولى ايمان را فقط به كسى مى دهد كه او را دوست دارد.
[ كافى، ج 2، ص 215، ح 3]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اَلقَلبُ حَرَمُ اللّه ِ، فَلاتُسكِنْ حَرَمَ اللّه غَيرَ اللّه ِ؛
دل حرم خداست، پس غير خدا را در حرم الهى جاى مده.
[ جامع الاخبار، ص 518، ح 1468]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اَلعَبدُ كُلَّما إزدادَ لِلنِّساءِ حُبّاً، إزدادَ فِى الإيمانِ فَضْلاً؛
هرچه زن دوستى بنده افزايش يابد، برايمانش افزوده مى شود.
من لایحضره الفقیه، ج۳، ص۱۵۲
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
حُبُّ أولِياءِاللّه ِ وَالوِلايَةُ لَهُم واجِبَةُ، وَالْبَرائةُ مِنْ أعدائِهِم واجبةٌ ؛
دوستى و محبّت اولياى خدا و ولايت آنان واجب است و بيزارى از دشمنان آنان نيز لازم است.
[ بحار الانوار، ج 27، ص 52، ح 3]