امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مَنْ تَرَكَ زيارَتَهُ وَ هُوَ يَقْدِرُ عَلى ذلِكَ قَدْ عَقَّ رَسُولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله وَ عَقَّنا؛
كسى كه زيارت امام حسين (عليه السلام) را ترك كند، در حالى كه قدرت بر اين زيارت دارد، نسبت به رسول خدا و ما اهل بيت، عاق شده است.
[سفينة البحار، ج 1، ص 564.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مَنْ زارَ جَدّى عارِفا بِحَقِّهِ كَتَبَ اللّهُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حِجَّةً مَقْبُولَةً و عُمْرَةً مَبْرُورَةً، وَاللّهِ يَابْنَ مارِدٍ ما تَطْعَمُ النّارُ قَدَما تَغَبَّرَتْ فىزيارَةِ اَميرِالْمؤمِنينَ ماشِيا كانَ اَوْ راكِبا، يَاابْنَ ماردٍ! اُكْتُبْ هذَاالْحَديثَ بِماءِالذَّهَبِ؛
هركس جدّم را حق شناسانه و از روى معرفت به حق او زيارت كند، خداوند در برابر هرگام، برايش پاداش يك حج و عمره مقبول مى نويسد. به خدا قسم اى پسر مارد! هرگز آتش، قدمى را كه در راه زيارت اميرالمؤمنين (سواره يا پياده) غبار آلود شود، نمى سوزاند. اى پسر مارد! اين حديث را با آب طلا بنويس!
[وسائل الشيعه، ج 10، ص 294.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
... ما كانَ مِنْ هذا اَشَدَّ فَالثَّوابُ فيهِ عَلى قَدْرِ الْخَوْفِ، وَ مَنْ خافَ فى اِتْيانِهِ آمَنَ اللّهُ رَوْعَتَهُ يَوْمَ يَقُومُ النّاسُ لِرَبِّ الْعالَمينَ؛
هرچه اين مسأله دشوارتر و پرمخاطره تر باشد، پاداش در آن زيارت نيز به اندازه آن هراس است و هر كس در راه رفتن به زيارت آن حضرت، بيمناك شود، خداوند در روز قيامت كه همه مردم در پيشگاه پروردگار جهانيان حضور مى يابند، او را از ترس و بيم، ايمن مى سازد.
[وسائل الشيعه، ج 10، ص 357.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِذا بَعُدَتْ بِاَحَدِكُمُ الشُّقَّةُ وَ نَأَتْ بِهِ الدّارُ فَلْيَصْعَدْ اَعْلى مَنْزِلِهِ فَلْيُصَلِّ رَكْعَتَيْنِ وَلْيَؤُمَّ بِالسَّلامِ اِلى قُبُورِنا، فَاِنَّ ذلِكَ يَصِلُ اِلَيْنا؛
هرگاه (زيارت) بر يكى از شما سخت و طاقت فرسا بود و خانه اش هم دور بود، پس بر بام خانه اش بالا رود و دو ركعت نماز بخواند و با سلام دادن به قبر ما اشاره و قصد كند، يقينا سلام او به ما مى رسد.
[من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 599.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِنَّ لِلّهِ حَرَما وَ هُوَ مَكَّةُ وَ لِرَسُولِهِ حَرَما وَ هُوَ الْمَدينَةُ و لِأميرِالمُؤْمِنينَ حَرَما وَ هُوَ الْكُوفَةُ وَ لَنا حَرَما وَ هُوَ قُم، وَ سَتُدْفَنُ فيهِ اِمْرَأةٌ مِنْ وُلْدى تُسَمّى فاطِمَةُ مَنْ زارَها وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ؛
خداوند حرمى دارد كه «مكّه» است، پيامبر خدا را هم حرمى است كه «مدينه» است و اميرالمؤمنين هم حرمى دارد كه «كوفه» است. و ما امامان حرمى داريم كه «قم» است. بزودى بانويى از فرزندان من به نام «فاطمه» در آنجا مدفون خواهد شد كه هر كس او را زيارت كند، بهشت برايش واجب مى شود.
[بحارالأنوار، ج 99، ص 267.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِذَا انْصَرَفَ الرَّجُلُ مِنْ اِخْوانِكُمْ مِنْ زِيارَتِنا اَوْ زِيارَةِ قُبُورِنا فَاسْتَقْبِلُوهُ وَ سَلِّمُوا عَلَيْهِ وَ هَنِّئُوهُ بِما وَهَبَ اللّهُ لَهُ فَاِنَّ لَكُمْ مِثْلَ ثَوابِهِ؛
هرگاه يكى از برادران دينى شما از ديدار ما يا زيارت قبر ما بازگشت، پس به استقبال او برويد و به او سلام و تبريك و تهنيت بگوييد، به خاطر موهبتى كه خداوند به او بخشيده است، همانا در اين صورت، شما هم پاداشى مثل او خواهيد داشت.
[بحارالأنوار، ج 99، ص 302.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
تَزاوَرُوا، فَاِنَّ فى زِيارَتِكُمْ احياءً لِقُلُوبِكُمْ وَذِكْرا لِأَحاديثِنا وَ اَحاديثُنا تُعَطِّفُ بَعْضَكُمْ عَلى بَعْضٍ؛
به زيارت يكديگر برويد، همانا در زيارت و ديدار شما با يكديگر، زنده شدن دلهايتان و يادآورى احاديث ماست. سخنان ما شما را نسبت به هم نزديكتر و با عاطفه تر مى سازد.
[بحارالأنوار، ج 71، ص 258.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مَنْ زارَ الحُسَيْن عليه السلام فى يَوْمِ عاشُورا وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ؛
هركس كه روز عاشورا امام حسين (عليه السلام) را زيارت كند، بهشت براى او واجب مى شود.
[وسائل الشيعه، ج 10، ص 372.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِذا زُرْتَ فَزُرِ الأَخْيارَ وَلاتَزُرِ الْفُجّارَ، فَاِنَّهُمْ صَخْرَةٌ لا يَنْفَجِرُ ماؤُها وَ شَجَرَةٌ لا يَخْضَرُّ وَرَقُها وَ اَرْضٌ لا يَظْهَرُ عُشْبُها؛
هرگاه زيارت مى كنى، به زيارت و ديدار نيكان برو و فاجران و بدكاران را ديدار مكن، چرا كه آنان سنگى هستند كه آبى از آن نمى جوشد و درخت بى برگ و زمين بى سبزه و حاصلند.
[مستدرك سفينة البحار، ج 4، ص 353.]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
ثَلاثَةٌ فيهِنَّ الْمَقْتُ مِنَ اللّه ِ عز و جل: نَوْمٌ مِنْ غَيْرِ سَهَرٍ وَ ضِحْكٌ مِنْ غَيْرِ عَجَبٍ وَ أكْلٌ عَلى الشَّبَعِ؛
خداى عزيز و بزرگ نسبت به سه چيز خشم شديد دارد: 1 ـ خواب بدون بيدارى (يعنى خوابيدن تمام شب)، 2 ـ خنده بدون شگفتى، 3 ـ خوردن در حالت سيرى.
[ من لايحضره الفقيه 1: 503 ح 1444]