خوش آمدید

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

مَنْ لَمْ يُحْسِنْ عِنْدَ الْمَوْتِ وَصيَّتَهُ كانَ نَقْصا فى مُرُوءَتِهِ وَ عَقْلِهِ، وَ قالَ: إنَّ رَسُولَ اللّه ِ (صلى الله عليه و آله) أوْصى الِى عَلِىٍّ (عليه السلام) وَ أوْصى عَلِىٌّ اِلىَ الْحَسَنِ وَ أوْصَى الْحَسَنُ اِلىَ الْحُسَيْنِ وَ أوْصَى الْحُسَيْنُ اِلى عَلِىٍّ بْنِ الْحُسَيْنِ… ؛

كسى كه هنگام مرگ وصيتش را به طور شايسته انجام ندهد، نشانه كاستى جوانمردى و عقل اوست. رسول خدا(صلى الله عليه و آله) به حضرت على (عليه السلام) وصيت كرد و حضرت على(عليه السلام) به امام حسن و امام حسن به امام حسين و امام حسين به امام زين العابدين و ....

[من لايحضره الفقيه 4: 138 ح 5416]

ابو بصير گويد: به امام صادق عليه السلام گفتم: فدايت شوم خروج امام زمان عليه السلام چه وقت است؟ امام صادق عليه السلام فرمودند:

يا أبا مُحَمَّدٍ إنّا أهْلُ بَيْتٍ لا نُوَقِّتُ، وَ قَدْ قالَ مُحَمَّدٌ صلى الله عليه و آله: كَذِبَ الْوَقّاتُونَ... ؛

ما خاندانى هستيم كه وقت تعيين نمى كنيم. چون پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله) فرمودند: آنان كه وقت مشخص مى كنند دروغگويند.

[اثبات الهداة 7: 86 ح 525]

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

فَإنَّهُ لَنْ يُهْلَكُ مِنا إمامٌ قَطُّ اِلا تَرَكَ مِنْ بَعْدِهِ مَنْ يَعْلَمُ مِثْلَ عِلْمِهِ وَ يَسيرُ مِثْلَ سيرَتِهِ وَ يَدْعُو اِلى مِثْلِ الَّذى دَعا اِلَيْهِ؛

هيچ پيشوايى از ما از دنيا نمى رود مگر اين كه كسى را به جاى خود مى گذارد كه همانند خود عالم و آگاه است و همانند خودش عمل مى كند و به همان چيزى كه او مى خوانده، فرا مى خواند.

[بحار 23: 41 ح 75]

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

وَ اللّه ِ لَنُحِبُّكُمْ أنْ تَقُولُوا إذا قُلْنا، وَ تَصْمِتُوا إذا صَمِتْنا وَ نَحْنُ فيما بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ اللّه ِ عَزَوِّجَلِّ، ماجَعَلَ اللّه ُ لِأحَدٍ خَيْرا فى خِلافِ أمْرِنا؛

به خدا قسم دوست داريم زمانى كه ما سخن مى گوييم شما هم سخن بگوييد و زمانى كه ما سكوت مى كنيم شما هم سكوت كنيد. و ما در ميان شما و خداى بزرگ هستيم، خداوند متعال براى هيچ كس خيرى در مخالفت با دستور ما قرار نداده است (هر خيرى هست در پيروى از دستورات ماست).

[وسائل الشيعه 18: 91 ح 10]

احمد بن عيسى مى گويد: امام صادق عليه السلام به من فرمودند:

إِنَّهُ لَيُعْرَضُ لِى صاحِبُ الْحاجَةِ فَاُبادِرُ إِلى قَضائِها مَخـافَةَ أَنْ يَسْتَغْنِىَ عَنْها صاحِبُها؛

نيازمندى كه به من مراجعه مى كند من زود نياز او را بر طرف مى كنم از ترس اين كه او بى نياز شود و اين كار نيك از دستم برود.

بحارالانوار، ج 74، ص 317، روايت 76

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

لِيَتَزَيَّنْ اَحَدُكُمْ يَوْمَ الْجُمُعَةِ يَغْتَسِلُ و يَتَطَيَّبُ وَ يُسَرِّحُ لِحْيَتَهُ وَ يَلْبَسُ اَنْظَفَ ثِيابِهِ وَلْيَتَهَيَّأْ لِلْجُمُعَةِ وَلْيَكُنْ عَلَيْهِ فى ذلِكَ الْيَوْمِ السَّكينَةُ وَ الْوَقارُ… ؛

يكايک شما بايد در روز جمعه خود را بيارايد، غسل كند، عطر بزند و ريش و موهاى خود را شانه نمايد و پاكيزه ترين لباسهاى خود را بپوشد و براى نماز جمعه آماده شود و البته بايد آرامش و وقار در رفتار او نمايان باشد.

فروع كافى / ج 3 / ص 417

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اَلسّاعَةُ الَّتى تُسْتَجابُ فيهَا الدُّعآءُ يَوْمَ الْجُمُعَةِ مابَيْنَ فَراغِ الاِْمامِ مِنَ الْخُطْبَةِ اِلَى اَنْ يَسْتَوِى النّاسُ فىالصُّفُوُفِ وَساعَةٌ اُخْرى مِنْ اخِرِالنَّهارِ اِلى غُرُوبِ الشَّمْسِ؛

ساعتهايى از روز جمعه كه دعا مستجاب مى شود: فاصله بين فراغت امام از خطبه تا تنظيم صفوف - آغاز نماز - و آخرين ساعت روز جمعه تا غروب آفتاب است.

وسائل الشيعه / ج 5 / ص 46

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اِنَّما جُعِلَتِ الْجُمُعَةُ رَكْعَتَيْنِ مِنْ اَجْلِ الْخُطْبَتَيْنِ فِهىَ صَلاةٌ حَتّى يَنْزِلَ الاِْمامُ؛

نمازجمعه به خاطر دو خطبه اى كه دارد دو ركعت شده است. پس آن دو خطبه در واقع دو ركعت از نماز است ـ و مردم به هنگام شنيدن خطبه در حال نمازند ـ تا امام از جايگاه فرود آيد.

وسائل الشيعه / ج 5 / ص 15

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اِذا خَطَبَ الاِْمامُ يَوْمَ الْجُمُعَةِ فَلا يَنْبَغى لاََحَدٍ اَنْ يَتَكَلَّمَ حَتّى يَفْرُغَ الاِْمامُ مِنْ خُطْبَتِهِ؛

به هنگام خطبه امام جمعه سزاوار نيست كسى سخن بگويد تا آنگاه كه امام از خطبه فارغ گردد.

وسائل الشيعه / ج 5 / ص 29

كسى از امام صادق عليه السلام در مورد خواندن حمد و سوره در نماز جماعت سؤال نمود، حضرت فرمودند:

لا، اِنَّ الاِمامَ ضامِنٌ لِلْقَرآئَةِ وَ لَيْسَ يَضْمَنُ الاِمامُ صـَلاةَ الَّذينَ خَلْفَهُ اِنـَّما يَضْمَنُ الْقَرآئةَ؛

نخوانيد چون امام جماعت ضامن قرائت حمد و سوره است امّا ضامن نماز مأمومين نيست ـ فقط قرائت به عهده اوست - .

وسائل الشيعه / ج 5 / ص 421