امام صادق علیه السّلام فرمودند:
ما امَنَ بِاللّه ِ وَلابِمُحَمَّدٍ وَلابِعَلىٍّ مَنْ إِذا أَتاهُ اَخُوهُ الْمُؤْمِنُ فِى حاجَةٍ لَمْ يَضْحَكْ فِى وَجْهِهِ، فَإِنْ كانَتْ حاجَتُهُ عِنْدَهُ سارَعَ إِلى قَضائِها وَإِنْ لَمْ يَكُنْ عِنْدَهُ تَكَلَّفَ مِنْ عِنْدِ غَيْرِهِ حَتَّى يَقْضِيَها لَهُ، فَإذا كانَ بِخِلافِ ما وَصَفْتُهُ فَلاوِلايَةَ بَيْنَنا وَبَيْنَهُ؛
به خدا و پيامبراکرم(صلى الله عليه و آله) و جانشين او ايمان نياورده كسى كه وقتى برادر مؤمنش نيازش را پيش او مطرح مى كند با خوشرویى برخورد نكند، پس در صورتى كه قدرت داشت نياز او را بر طرف مى كند و اگر خودش نتوانست با كمك ديگرى اقدام مى كند تا بر طرف نمايد، اگر مؤمنى چنين عمل ننمايد، بنابراين ولايتى بين ما اهل بيت و او نخواهد بود.
بحارالانوار، ج 75، ص 176