امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مَن رَوى عَلى مُؤمِنٍ رِوايَةً يُريدُ بِها شَيْنَهُ وَ هَدْمَ مُرُوَّتِهِ لِيَسقُطَ مِن أَعيُنِ النّاسِ، اَخَرَجَهُ اللّه ُ عَزَّوَجَلَّ مِن وِلايَتِهِ اِلى وِلايَةِ الشَّيطانِ؛
هركس چيزى را نقل كند و قصدش ظاهر ساختن عيب و بدى و ريختن آبروى مؤمنى باشد و بخواهد او را از ديده هاى مردم بيندازد و در انظار، سبك و بى ارزش كند، خداوند متعال او را از دوستى خود خارج و در دوستى شيطان وارد مى كند.
[ثواب الاعمال ص 547]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
لايَزال الْعَبْدُ المُؤمِنُ يُكتَبُ مُحسِناً مادامَ ساكِتاً، فَاِذا تَكَلَّمَ كُتِبَ مُحْسِناً أَو مُسيئاً؛
بنده مؤمن تا خاموش است، نيكوكار نوشته مى شود، وچون لب گشايد، نيكوكاريا بدكار نوشته خواهد شد.
[ثواب الاعمال ص 364]
امام صادق علیه السلام در پاسخ به ابوبصیر که پرسید: با توجه به آیه «قُوا اَنْفُسَکُمْ وَ أَهْلیکُم ناراً؛ خود و خانواده خود را از آتش نگه دارید»، چگونه خانواده را باید از آتش نگه داشت؟، فرمودند:
تَأْمُرُهُمْ بِما أَمَرَهُم اللّه ُ وَ تَنهاهُم عَمّا نَهاهُمُ اللّه ُ عَنْهُ فَاِنْ أَطاعُوکَ کُنْتَ قَدْ وَقَیتَهُم وَ إِنْ عَصَوکَ فَکُنتَ قَدْ قَضَیتَ ما عَلَیکَ؛
آنها رابه انجام آن چه خدا فرمان داده است فرمان دهى و از آن چه خدا منعشان فرموده است، منع کنى. اگر از تو اطاعت کردند آنان را از آتش حفظ کرده اى و اگر نافرمانیت کردند تو وظیفه ات را انجام داده اى.
[ تحف العقول ص 237]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
إذا رَقَّ العِرْضُ استَصْعَبَ جَمْعُهُ؛
هرگاه آبرو بريزد، جمع آورى و (جبران) آن دشوار است.
[ اعلام الدين ص 303]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
يا جارِيَةُ هاتِ ذلِكَ الْكيسَ، هذِهِ أَرْبَعْمِائةَ دينارٍ وَصَلَنى بَها أَبُوجَعفَرٍ، فَخُذْها وَ تَفَرَّجْ بِها. قالَ فَقُلتُ لا وَاللّه ِ جُعِلتُ فَداكَ ما هذا دَهرى وَلكن اَحْبَبْتُ أَن تَدعُوَ اللّه َ عَزَّوَجَلَّ لى. قالَ فَقالَ: اى سَأَفعَلُ وَلكن اِيّاكَ أَن تُخبِرَ النّاسَ بِكُلِّ حالِكَ فَتَهُونَ عَلَيْهِمْ؛
مفضل بن قيس مشكل مالى خود را برامام صادق ( علیه السّلام )شرح داد. حضرت فرمودند: اى كنيز آن هميان را بياور. پس فرمودند: اين چهارصد دينار است كه ابوجعفر (منصور دوانيقى) به من پيش كش كرده است، بردار و با آن به زندگى خود گشايشى بده. مفضل مى گويد عرض كردم: فدايت شوم به خدا مقصودم اين نبود بلكه دوست داشتم تا به درگاه خداوند برايم دعا كنيد. مفضل مى گويد: حضرت فرمودند: اين كار را خواهم كرد. اما مبادا مشكلات و گرفتارى هاى خود را به مردم بگويى كه نزد آنها بى مقدار مى شوى.
[اصول كافى ج 4 ص 21 ح 7]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
قالَ الامامُ الصّادِقُ عليه السلام فى وَصفِ الكامِلينَ مِنَ المُؤمِنين: هُمُ البَرَرَةُ بِالاِخْوانِ فى حالِ العُسرِ وَاليُسرِ، ألمُؤثِرُونَ عَلى أَنْفُسِهِم فى حالِ العُسرِ، كَذلِكَ وَصَفَهُمُ اللّه ُ فَقالَ: «وَيُؤثِرُونَ عَلى أَنْفُسِهِم وَلَوْ كانَ بِهِم خَصاصَةٌ.» ؛
امام صادق (عليه السلام) در وصف مؤمنان كامل مى فرمايند: آنان كسانى اند كه در روزگار سختى وآسايش به برادران خود نيكى مى كنند، در تنگدستى ديگران را بر خود ترجيح مى دهند و خداوند در وصف ايشان فرموده است «و از خود گذشتگى مى كنند، در حالى كه خود بشدّت به آن نياز دارند.»
[بحارالأنوار ج 67 ص 351 ح54]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
شُعَيبٌ: تَكاريْنا لأبي عبدِاللّه علیه السّلام قَوْما يَعْمَلُونَ في بُستانٍ لَهُ وَكانَ اَجَلُهُمْ إلى العَصرِ فَلَمّا فَرَغُوا قالَ لِمُعَتَّبٍ: أَعطِهِمْ أُجُورَهُمْ قَبلَ أَنْ يَجُفَّ عَرَقُهُم؛
شعيب مى گويد: گروهى را اجير كرديم كه تا هنگام عصر در باغ امام صادق (عليه السلام) كار كنند. همين كه كارشان تمام شد آن حضرت فرمود: مزد آنان را قبل ازآنكه عرقشان خشك شود، بپرداز.
[اصول كافى ج 2 ص 289 ح 3]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
عَلَيْكُمْ بِالدُّعاءِ فَاِنَّكُمْ لاتَتَقَرَّبُونَ بِمِثْلِهِ وَ لاتَتْرُكُوا صَغيرَةً لِصِغَرِها أَنْ تَسأَلُوها فَإِنَّ صاحِبَ الصِّغارِ هُوَ صاحِبُ الكِبارِ؛
هيچ گاه دست از دعا بر نداريد، كه شما به هيچ وسيله اى به مانند آن به درگاه خدا نزديكى پيدا نمى كنيد، و هيچ گاه درخواست حاجتى را به خاطر كوچك بودنش رها نكنيد، چرا كه اختياردار حاجات ناچيز همان اختياردار حوائج بزرگ است.
[امالى مفيد، مجلس دوم ح 9 ص 31]
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِنَّ العَبْدَ إذا كَثُرَتْ ذُنُوبُهُ وَ لَمْ يكُنْ عِندَهُ مايُكَفِّرُها إبتَلاهُ اللّه ُ تَعالى بِالحُزْنِ فَيُكَفِّرُ عَنهُ ذُنُوبَهُ؛
چون گناه بنده (مؤمنى) فراوان شود و عمل صالحى نداشته باشد كه جبران آن گناهان كند، خداوند او را به غم و اندوه گرفتار مى سازد تا گناهانش را پاك كند.
[امالى مفيد، مجلس سوم ح 7 ص 36]
مرازم بن حكيم می گوید:
زامَلتُ مُحَمَّدَ بنَ مُصادِفٍ، فَلَمّا دَخَلنَا المَدينَةَ اعتَلَلتُ، فَكانَ يَمضي إلَى المَسجِدِ ويَدَعُني وَحدي، فَشَكَوتُ ذلِكَ إلى مُصادِفٍ، فَأَخبَرَ بِهِ أباعَبدِاللّه ِ علیه السّلام فَأَرسَلَ إلَيهِ: قُعودُكَ عِندَهُ أفضَلُ مِن صَلاتِكَ فِي المَسجِدِ؛
با محمّد بن مصادف همسفر شدم . چون به مدينه وارد شديم، بيمار شدم . او [در اين مدّت] به مسجد مى رفت و مرا تنها مى گذاشت. از اين كار به مصادف، گلايه كردم. او هم امام صادق(عليه السلام) را از اين جريان آگاه كرد. امام صادق(عليه السلام) برايش چنين پاسخ فرستادند:« نشستن تو نزد او، از نماز خواندنت در مسجد برتر است» .
اصول کافی، ج 4 ، ص 545 ، ح 27