خوش آمدید

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

كانَ أَميرُالْمُؤْمِنينَ عليه السلام أَشْبَهُ النّاسِ طُعْمَةً بِرَسُولِ اللّه ِ صلى الله عليه و آله كانَ يَأْكُلُ الْخُبْزَ وَ الْخِلَّ وَ الزَّيْتَ وَ يُطْعِمُ النّاسَ الْخُبْزَ وَ اللَّحْمَ؛

حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام) در نوع غذا شبيه ترين افراد به پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) بود. او خود نان و سركه و روغن زيتون مى خورد و به مردم. مهمانان خود. نان و گوشت مى داد.

اصول كافى، ج 6، ص 328

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اِنَّ أَميرَالْمُؤْمِنينَ عليه السلام كانَ يَخْرُجُ وَ مَعَهُ أَحْمالُ النَّوى فَيُقالُ لَهُ: يا أَبَاالْحَسَنِ ما هذا مَعَكَ؟ فَيَقُولُ: نَخْلٌ اِنْ شاءَ اللّه ُ. فَيَغْرِسُهُ فَلَمْ يُغادِرْ مِنْهُ واحِدَةً؛

گاهى اميرالمؤمنين (عليه السلام) به سوى صحرا مى رفت وهمراه خود بارى از هسته خرما مى برد، به حضرتش گفته مى شد: اين چيست كه به همراه دارى؟ مى فرمودند: هر دانه از اينها يك نخل است انشاءاللّه . آنگاه مى رفت و همه آنها را مى كاشت و دانه اى از آنها رد نمى خورد.

اصول كافى، ج 5، ص 75

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

به خدا سوگند على بن ابى طالب (عليه السلام) تا روزى كه از اين دنيا رفت مال حرامى نخورد و هيچ گاه بر سر دو راهى. كه هر دو راه مورد خشنودى خدا باشد. قرار نگرفت مگر اين كه پر زحمت ترين آنها را برگزيد و هر حادثه مهمى كه براى پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) پيش مى آمد. به دليل اعتمادى كه به حضرت على (علیه السّلام)داشت. از او كمك مى گرفت. و در ميان اين امّت هيچ كس نتوانست همانند حضرت على (عليه السلام) راه پيامبر اکرم(صلى الله عليه و آله) را بى كم و كاست. طى كند و با اين همه تلاش و كوشش همواره چون بيمناكان كار مى كرد، چشمى به بهشت و چشم ديگر بر آتش داشت، از سويى اميدوار پاداش بهشت و از سوى ديگر هراسناك از كيفر آتش بود.

الارشاد، ص 255

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

كانَتْ لاَِميرِالْمُؤْمِنينَ عليه السلام خِرْقَةٌ يَمْسَحُ بِها وَجْهَهُ اِذا تَوَضَّأَ لِلصَّلاةِ ثُمَّ يُعَلِّقُها عَلى وَتَدٍ وَ لايَمَسُّها غَيْرُهُ؛

حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام) را پارچه اى دستمالى. بود كه به هنگام وضو صورت خود را با آن خشك مى كرد و سپس آن را بر ميخى مى آويخت و جز خود حضرت كسى به آن دست نمى زد.

المحاسن، ج 2، ص 207، ح 1618

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

كانَ عَلِىٌّ عليه السلام اِذا هالَهُ شَيْى ءٌ فَزِعَ اِلَى الصَّلاةِ. ثُمَّ تَلا هذِهِ الأَيَةَ: وَاسْتَعينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلاةِ؛

هرگاه حضرت علی( عليه السلام) از موضوعى نگران و هراسناك مى شد به نماز پناه مى برد.

اصول كافی، ج 3، ص 480

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اِنَّ عَلِيّاً عليه السلام كانَ اِذا أَصْبَحَ يَقُولُ: مَرْحَبا بِكُما مِنْ مَلَكَيْنِ حَفيظَيْنِ اُمْلى عَلَيْكُما ما تُحِبّانِ اِنْ شاءَاللّه ُ. فَلا يَزالُ فى التَّسْبيحِ وَ التَّهليلِ حَتّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ وَ كذلِكَ بَعْدَ الْعَصْرِ حَتّى تَغْرُبَ الشَّمْسُ؛

حضرت علی(عليه السلام) هر بامداد. در خطاب به دو فرشته نويسنده اعمال. مى فرمودند: مرحبا بر شما دو فرشته بزرگوار و ياد داشت كننده اعمال. به خواست خدا امروز نيز. آنچه دوست داريد بر شما املا خواهم كرد، و به دنبال اين تعهد به ذكر: «سبحان اللّه و لا اله الاّ اللّه » مشغول مى شد تا خورشيد طلوع مى كرد. و هنگام عصر نيز تا غروب آفتاب، به همان ذكرها مى پرداخت.

بحارالانوار، ج 84، ص267

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

كانَ أَميرُالْمُؤْمِنينَ عليه السلام اِذا تَوَضـَّأَ لَمْ يَدَعْ أَحَدا يَصُبُّ عَلَيْهِ الْماءَ قَالَ: لااُحِبُّ أَنْ اُشْرِكَ فى صَلاتى أَحَدا؛

حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام) به هنگام وضو گرفتن اجازه نمى داد كسى برايش آب بريزد و مى فرمودند: دوست ندارم در نمازم به درگاه خدا كسى را شريك قرار دهم.

علل الشرايع، ج 1، ص 323

مُعلّى پسر خُنَیس گوید: در روز نوروز، بر امام صادق علیه السّلام وارد شدم، حضرت فرمودند:

این همان روز است که خورشید طلوع کرد، بادها وزیدن گرفت و گل هاى زمین روییدند. این همان روزى است که کشتى نوح(علیه السّلام) بر ساحل جودى آرامش یافت و همان روزى است که خداوند، گروهى چند هزار نفره را که از ترس مرگ از خانه ها بیرون رفته بودند زنده ساخت، پس از آن که آنان را میرانده بود. این، روز فرود جبرئیل بر پیامبر اسلام است و روزى است که پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) امام على(علیه السّلام) بر دوش گرفت تا بت هاى قریش را در مسجد الحرام شکست و در همین روز، ابراهیم، بت ها را شکست.

بحارالأنوار، ج56، ص91

مُعلّى پسر خُنَیس گوید: در روز نوروز، بر امام صادق علیه السّلام وارد شدم، حضرت فرمودند: «آیا این روز را مى شناسى؟». گفتم: قربانت گردم! این روز را فارسیانْ گرامى مى دارند و به یکدیگر هدیه مى دهند. امام صادق علیه السّلام فرمودند:

سوگند به خانه کعبه که این، رمزى دیرینه دارد و برایت روشن مى سازم تا آگاه گردى». گفتم: سرورم !آموختن این امر از شما برایم بهتر از آن است که مردگان زنده شوند و دشمنانم بمیرند. آن گاه فرمودند: اى معلّى! روز نوروز، همان روز است که خداوند از بندگان پیمان گرفت او را بپرستند و به او شرک نورزند، به پیامبران و حجت هایش بگروند و به امامان ایمان آورند.

بحارالأنوار، ج56، ص91

مُعلّى پسر خُنَیس گوید: در روز نوروز، بر امام صادق علیه السّلام وارد شدم، حضرت فرمودند:

یکى از پیامبران بنى اسرائیل از خداوند پرسید چگونه مردمانى را که خارج شدند، زنده مى کند. خداوند بدو وحى کرد که در نوروز، آب بر قبر آنان بپاشد و آن، اولین روز سال فارسیان است و آنها زنده شدند، در حالى که سى هزار نفر بودند. از همین جا پاشیدن آب در نوروز، سنّت شده است. گفتم: آیا نام هاى روزهاى فارسى را به من تعلیم نمى دهید؟ حضرت فرمودند: اى معلّى! اینها روزهایى کهن از ماه هایى کهن است. هر ماه، سى روز است، بدون کم و کاست...

بحارالأنوار، ج56، ص91