خوش آمدید

یحیى بن الحسن مى‏گوید:

کانَ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ علیهماالسلام إِذا بَلَغَهُ عَنِ الرَّجُلِ ما یَکْرَهُ، بَعَثَ إِلیْهِ بِصُرَّةِ دَنانیرَ، فَکانَتْ صُرارُهُ ما بَیْنَ الثَّلاثْمِائَةِ إِلىَ الْمِأَتَیْنِ دینارٍ، فکانَتْ صُرارُ مُوسى مَثَلاً.

وقتى از شخصى به امام موسى بن جعفر علیهماالسلام ناراحتى مى‏رسید، کیسه‏اى پر از دینار براى او مى‏فرستاد، که در آن کیسه دویست تا سیصد دینار بود. کیسه‏هاى امام کاظم علیه‏ السلام زبانزد مردم بود.

مقاتل الطالبیین: 499

اربلى مى‏گوید:

وَ کانَ [موُسىَ بْنُ جَعْفَرٍ علیهماالسلام]أَوْصَلَ النّاسِ لِأَهْلِهِ وَ رَحِمِهِ، وَ کانَ یَتَفَقَّدُ فُقَراءَ الْمَدینَةِ فىِ اللَّیْلِ فَیَحْمِلُ إلِیْهِمُ العَیْنَ وَالْوَرِقَ وَالدَّقیقَ وَالتَّمْرَ فَیُوصِلُ ذلِکَ إِلَیْهِمْ وَلایَعْلَمُونَ مِنْ أَىِّ جَهَةٍ هُوَ.

[امام موسى بن جعفر علیهماالسلام] از مهربانترین مردم به خویشاوندان و نزدیکانش بود، و شبها [به صورت ناشناس] به حال فقراى مدینه رسیدگى مى‏کرد، و براى آنان درهم، دینار، آرد و خرما مى‏رساند و نمى‏دانستند که این همه بخشش از سوى چه کسى به آنان مى‏رسد.

کشف الغمّة 2: 228

معتّب مى‏گوید:

کانَ أَبوالْحَسَنِ علیه‏ السلام یَأْمُرُنا إِذا أَدْرَکَتِ الثَّمَرَةُ أَنْ نُخْرِجَها فَنَبیعَها وَنَشْتَرِىَ مَعَ‏الْمُسْلِمینَ یَوْما بِیَوْمٍ

امام کاظم علیه‏ السلام هنگام رسیدن میوه‏ها به ما دستور مى‏دادند که آنها را چیده و براى فروش به بازار مسلمانان ببریم و همراه دیگر مسلمانان روزانه خرید کنیم[و از انبارکردن آنها پرهیز کنیم.]

کافى، ج 5، ص166

از اسماعیل بن الخطّاب روایت شده که گفت:

کانَ أَبْوالْحَسَنِ علیه‏ السلام یَبْتَدِى‏ءُ بِالثَّناءِ عَلَى إبْنِهِ عَلِىٍّ علیه‏ السلام وَ یُطْریهِ وَ یَذْکُرُ مِنْ فَضْلِهِ وَ بِرِّهِ ما لایَذْکُرُ مِنْ غَیْرِهِ کَأَنَّهُ یُریدُ أَنْ یَدُلَّ عَلْیهِ.

امام موسى بن جعفر علیهماالسلام [هنگامى که به محضرش وارد مى‏شدیم] به تعریف فرزند خود على علیه‏ السلام مى‏پرداختند و او را مى‏ستودند و از فضیلت و نیکویى او چنان یاد مى‏کردند که درباره دیگران نمى‏گفتند گویا که مى‏خواستند [ما را ] به امامت او راهنمایى کنند.

بحارالانوار 49: 18 ح 19

از سلیمان بن حفص نقل شده که گفت:

کانَ مُوسىَ بْنُ جَعْفَرٍ علیهماالسلام یُسَمّى وَلَدَهُ عَلِیّا الرِّضا وَ کانَ یَقُولُ: اُدْعُوا لى وَلَدى الرِّضا وَقُلْتُ لِوَلَدى الرِّضا، وَ قالَ لى وَلَدى الرِّضا. وَ إذا خاطَبَهُ قالَ یا أَبَاالْحَسَنِ.

امـام موسى بن جعفر علیهماالسلام فرزند خود على را، رضا مى‏نامید و همواره مى‏گفت: فرزندم رضا را پیش من فراخوانید، به فرزندم رضا گفتم، فرزندم رضا به من گفت. و . . . و هر وقت او را خطاب مى‏کرد با کینه‏اش «اباالحسن» خطاب مى‏کرد.

عیون اخبار الرضا 1: 22 ح 2

هشام بن حکم مى‏گوید:

رَأَیْتُ مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ علیهماالسلام یُعَزّى قَبْلَ الدَّفْنِ وَ بَعْدَهُ.

موسى بن جعفر علیهماالسلام را دیدم که قبل از دفن میّت و پس از آن صاحبان عزا را سر سلامتى و تسلیت مى‏داد.

تهذیب 1: 463 ح 1563

از حفص روایت شده که گفت:

ما رَأَیْتُ أَحَدا أَشَدَّ خَوْفا عَلى نَفْسِهِ مِنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ علیهماالسلام وَ لا أَرْجى للِنّاسِ مِنْهُ وَ کانَتْ قَرائَتُهُ حُزْنا فَاِذا قَرَأَ فَکَأَنَّهُ یُخاطِبُ إِنْسانا.

کسى را بر خویش بیمناک تر و براى مردم امیدوار کننده‌‏تر از موسى بن جعفر علیهماالسلام ندیدم. او قرائتى حزن آور داشت وقتى که قرآن مى‌‏خواند گویا کسى را مخاطب قرار داده است.

کافى 2: 606

امام کاظم علیه السلام فرمودند:

لَیْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ یُحاسِبْ نَفْسَهُ کُلَّ یَوْم؛

کسى که همه روز به حساب خویشتن نرسد از ما نیست!

از کتاب اقوال الائمه، جلد 1، صفحه 214.

شرح حدیث:

پیشگیرى از زیان و کوشش براى سود بیشتر، در هیچ مؤسسه اى چه کوچک و چه بزرگ در این جهان، بدون رسیدگى مستمر و محاسبه و بیلان ممکن نیست. و راستى حیرت آور است که مردم در حساب سرمایه هاى مادى خود این قدر دقیقند، و یا نسبت به کم و زیاد شدن چند گرم وزن بدن خویش حساسیت دارند، اما گاهى در تمامى عمر حتى یک بار به حساب هاى انسانى و اخلاقى و معنوى خویش نمى رسند چه غفلت وحشتناکى!
ولى یک مسلمان مسئوول و بیدار کسى است که به گفته امام کاظم(علیه السلام)در حدیث فوق، همه روز بدون استثنا به حساب خویشتن رسیدگى مى کند. «ان عمل حسناً استزاد منه و ان عمل سیئاً استغفر الله منه; اگر کار نیکى کرده کوشش مى کند بیشتر کند و اگر کار بدى انجام داده از آن توبه مى نماید».

منبع: makarem.ir

احمد بن عبداللّه‏ از پدرش نقل مى‏کند که گفت:

دَخَلْتُ عَلَى الْفَضَلِ بْنِ الرَّبیعِ وَ هُوَ جالِسٌ عَلى سَطْحٍ فَقالَ لى: ... وَ قَدْ وَکَّلَ علیه‏ السلام مَنْ یَتَرَصَّدُ أَوقاتَ الصَّلاةِ، فإِذا أَخْبَرَهُ وَثَبَ یُصَلّى مِنْ غَیْرِ تَجْدیدِ وُضُوءٍ ، وَ هُوَ دَأبُهُ.

به نزد فضل بن ربیع وارد شدم که در پشت بام نشسته بود [و به زندان نگاه مى‏کرد]، به من گفت: نگاه کن ببین چه مى‏بینى؟ گفتم لباسى بیش نمى‏بینم، گفت: او موسى ‏بن‏ جعفر علیه‏ السلام است پیوسته مشغول عبادت است، و کسى را براى اعلام اوقات نماز گماشته است، هنگامى که وقت نماز را به او خبر مى‏دهد برخاسته و بى‏آن که تجدید وضو کند، شروع به نماز مى‏کند و این عادت همیشگى اوست.

بحارالانوار 48: 107

ثوبانى مى‏گوید:

کانَتْ لاَِبى الْحَسَنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ علیهماالسلام بِضْعَ عَشْرَةَ سَنَةٍ کُلَّ یَوْمٍ سَجْدَةٌ بَعْدَ ابْیِضاضِ الشَّمْسِ إِلى وَقْتِ الزَّوالِ.

امام موسى بن جعفر علیهماالسلام ده سال و اندى بود که هر روز سجده‏ اى پس از درخشان شدن آفتاب تا هنگام ظهر به جا مى ‏آورد.

عیون اخبار الرضا 1: 95