خوش آمدید

مفضلّ مى ‏گوید: به امام صادق علیه ‏السلام گفتم: چرا شراب حرام شده است؟ امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

قالَ حَرَّمَ اللّهُ الْخَمْرَ لِفِعْلِها وَ فَسادِها، لاَِّ مُدْمِنَ الْخَمْرِ تُورِثُهُ الاِرْتِعاشَ وَ تَذَهَبُ بِنُورِهِ، وَ تَهْدِمُ مُرُوَّتَهُ، وَ تَحْمِلُهُ عَلى اَنْ یَجْتَرِئَ عَلى اِرْتِکابِ المَحارِم، وَ سَفْکِ الدِّماءِ، وَ رُکُوبِ الزِّنا وَلا یُؤمَنُ اِذا سَکَرَ اَنْ یُثیبَ عَلَى حَرِمِهِ، وَ هُوَ یَعْقِلُ ذلِکَ، ولایَزیدُ شارِبُها اِلاّ کُلَّ شَرٍّ.

خداوند شراب را به واسطه اثرات و تباهى آن حرام کرده است زیرا شرابخوار موجب لغزش مى‏ شود و نور انسانیت انسان را مى‏ برد، و جوانمردى او را ویران مى‏ کند، و انسان را به مرتکب شدن گناهان و خونریزى و زنا وادار مى‏ کند، و هنگامى که انسان مست شد در امان نیست که ناآگاهانه به محارم خود تجاوز کند، و جز بدبختى چیزى گیر صاحبش نمى ‏آید.

بحارالأنوار، ج 79 ، ص ص 133

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

اَرْبَعَةٌ لایَدْ خُلُونَ الجَنَّةَ: اَلکاهِنُ وَ المُنافِقُ، وُ مُدْمِنُ الخَمْرِ والقَتّاتُ وَ هُوَ النَّمّامُ.

چهار گروه وارد بهشت نمى‏ شوند: 1 ـ جادوگر 2 ـ منافق 3 ـ شرابخوار 4 ـ سخن چین.

بحارالأنوار، ج 79 ، ص 129

راوی گوید: مردى از امام صادق علیه ‏السلام پرسید آیا نوشیدن شراب بدتر است یا نماز نخواندن؟ امام علیه ‏السلام فرمودند:

شُرْبُ الْخَمْرِ اَشَرُّ مِنْ تَرْکِ الصَّلاةِ، وَ تَدْرى لِمَ ذلِکَ؟ قالَ: لا، قالَ یَصیرُ فى حالٍ لایَعْرِفُ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ ولایَعْرِفُ مَنْ خالِقُهُ.

شرابخوارى از بى ‏نمازى بدتر است مى دانى چرا؟ آن مرد گفت: نه، حضرت فرمودند: او حالتى پیدا مى‏ کند که نه خداى بزرگ و عزیز را مى‏ شناسد، نه آفریننده خود را مى‏ شناسد.

بحارالأنوار، ج 79 ، ص ص 133

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

اِنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ جَعَلَ لِلشَّرِ اَقْفالاً وَ جَعَلَ مَفاتیحَ تِلْکَ الاْقفالِ الشَرابَ.

خداوند بزرگ براى بدی ها قفل هائى قرار داده است، و شراب را هم کلیدهاى این قفلها قرار داده است.

بحارالانوار، ج 79، ص 139

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

کانَ أَبى رِضْوانُ اللّه‏ِ عَلَیهِ اِذا قامَ مِنَ اللَّیْلِ اَطالَ الْقیامَ وَ اِذا رَکَعَ أَوْ سَجَدَ أَطالَ حَتّى یُقالَ اَنَّهُ قَدْ نامَ فَما یَفْجَأُنا مِنْهُ اِلاّ وَ هُوَ یَقُولُ: لااِلهَ اِلاّ اللّه‏ُ حَقّا حَقّا ... .

پدرم ـ رضوان خدا نثارش باد ـ چون شبانگاه از خواب بر مى‏خاست، قیامى طولانى و رکوع و سجده‏اى طولانى به جاى مى‏آورد، به حدّى که گفته مى‏شد، خوابش برده است، ناگاه مى‏شنیدیم که مى‏گوید: لا إلهَ إلاَّ اللّه‏ُ حَقّا حَقّا.

بحار الانوار، ج 87، ص 227

امام صادق علیه السلام فرمودند:

لا یکونُ فَرَجُنا حَتّی تُغَربلُوا، ثُمَّ تُغَرَبلُوا حَتّی یَذهَبَ الکَدِرُ و یَبقی الصَّفو ؛

فرج ما واقع نمی شود مگر بعد از آن که امتحان شوید و غربال شوید تا تیرگی ها از بین برود و صافها بمانند.

روزگار رهایی، حدیث 428

زراره می گوید به امام صادق علیه السلام عرض کردم: قربانت گردم، اگر من زمان غیبت ولی عصر را درک کردم چه عملی انجام دهم؟ حضرت فرمودند: مداومت کن بر این دعا:

أللّهمّ عرِّفنی نفسَکَ فإنَّکَ أن لَم تُعَرِّفنی نفسَکَ لَم أعرِف نَبیَّکَ أللّهمَّ عرَّفنی رسولَکَ فانَّک أن لَم تُعَرِّفنی رسولَکَ لَم أعرِف حُجَّتَکَ أللّهمَّ عرِّفنی حجّتَکَ، فإنَّکَ أن لَم تُعَرِّفنی حُجَتَّکَ ضَلَلتُ عَن دینی ؛

پروردگارا! خود را به من بشناسان که اگر خود را به من نشناسانی، نمیتوانم پیغمبرت را بشناسم. پروردگارا! پیغمبرت را به من بشناسان که اگر پیغمبرت را به من نشناسانی، نمی توانم حجت تو را بشناسم. پروردگارا! حجت خود را به من بشناسان، که اگر حجت خود را به من نشناسانی، دین خود را از دست می دهم، و گمراه خواهم شد".

اصول کافی،ج1،ص337

امام صادق علیه السلام فرمودند:

من مات منتظراً لهذا الامر کانَ کَمَن کان مع القائمِ فی فُسطَاطِه، لا بَل کان بِمنزِلَهِ الضَّارب بَینَ یَدَی رسولِ اللّهِ صلّی الله عَلَیه و آلِهِ وَ سَلَم بِالسَّیفِ ؛

هر که در حال انتظار امر ظهور قائم بمیرد همچون کسی است که با او در خیمه اش باشد، نه بلکه مانند کسی است که در کنار پیامبر خدا شمشیر زند.

بحارالانوار، ج52، ص146

امام صادق علیه السلام فرمودند:

رَحِمَکُمُ اللّه بِنا یُبدَأ البلاء ثم بِکُم و بِنَا یُبدَاُ الرَّخاء ثُمَّ بِکُم رَحِمَ اللَّهُ مَن حَبَّبَنا الی النَّاس ولم یُکَرِّهنا إلیهِم ؛

خداوند شما را مشمول رحمت خود گرداند، بلاها نخست به ما روی می آورد، آن گاه به شما، آسایش ها نخست به ما روی می آورد سپس به شما؛ خداوند رحمت کند کسی را که محبت ما را در دل مردم جای دهد و ما را از چشم مردم ساقط نکند.

امالی مفید، ص31

امام صادق علیه السلام فرمودند:

اکتُب و بُثَّ عِلمَکَ فی اخوانِک فَإن مِتَّ فَوَرِّث کُتُبَکَ بَنِیکَ فَانَّه یأتی عَلَی النَّاس زمانُ هَرجٍ ما یأنَسُونَ فیه الاّ بِکُتُبِهِم ؛

علم خویش را بنویس و میان برادرانت انتشار ده و هنگامی که مرگت فرا رسید کتابهای خود را به ارث برای فرزندانت باقی گذار، زیرا در آخر الزمان زمانی پر آشوب خواهد آمد که مردم به چیز دیگری جز کتاب انس نتوانند یافت.

بحارالانوار، ج2، ص150