خوش آمدید

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

کانَ أَبى علیه ‏السلام أَقَلَّ أَهْلِ بَیْتِهِ مالاً وَاَعْظَمَهُمْ مَؤُنَةً وَکانَ یَتَصَدَّقُ کُلَّ جُمُعَةٍ بِدینارٍ.

پدرم در میان خویشانش از همه ثروتش اندک تر ولى هزینه ‏اش (بخشش او) بیشتر بود. او هر روز جمعه یک دینار طلا صدقه مى ‏داد.

بحارالانوار، ج 89، ص 350، روایت 28

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند: چون امام باقر علیه ‏السلام از خانه ‏اش بیرون مى ‏رفت مى ‏گفت:

بِسْمِ‏اللّه‏ِ خَرَجْتُ وَ بِسْمِ‏اللّه‏ِ وَلَجْتُ وَعَلَى‏اللّه‏ِ تَوَکَّلْتُ وَ لاحَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّه‏ِ الْعَلىِّ الْعَظیمِ.

به نام خداوند خارج شدم و به نام او داخل مى ‏شوم و بر او توکل مى‏ کنم و هیچ اراده و قدرتى نیست مگر از جانب خداوند والا و بزرگ.

وسائل الشیعة، ج 8، ص 280، روایت 10

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند: پدرم در سجده مى‏ گفت:

اَللّهُمَّ اِنَّ ظَنَّ النّاسِ بى حَسَنٌ فَاغْفِرْلى ما لا یَعْلَمُونَ وَلاتُؤاخِذْنى بِما یَقُولُونَ وَ أَنْتَ عَلاّمُ الْغُیُوبِ.

خدایا! مردم به من خوش گمان‏اند، پس آنچه را که آنان نمى‏دانند بر من ببخشاى و مرا به آنچه آنان درباره‏ام مى‏گویند مؤاخذه مکن و تو خود داناى غیبهایى.

قرب الاسناد، ص 8، روایت 23

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

کانَ أبى اِذا تَصَدَّقَ بِشَى‏ءٍ وَضَعَهُ فى یَدِ السّائِلِ ثُمَّ ارْتَجَعَهُ مِنْهُ فَقَبَّلَهُ وَ شَّمَهُ ثُمَّ رَدَّهُ فى یَدِ السّائِلِ وَ ذلِکَ اِنَّها تَقَعُ فى یَدِاللّه‏ِ قَبْلَ اَنْ تَقَعَ فى یَدِ السّائِلِ.

پدرم چون صدقه‏اى مى‏داد آن را در دست فقیر مى‏گذاشت. سپس آن را باز پس گرفته مى‏بوسید و مى‏بویید و به فقیر بر مى‏گرداند، چرا که صدقه قبل از آن که به دست فقیر برسد در دست خداوند قرار مى‏گیرد. (خداوند آن را مى‏پذیرد).

وسائل الشیعة، ج 6، ص 303، روایت 5

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

کانَ یَجْمَعُنا فَیَأْمُرُنا بِالذِّکْرِ حَتّى تَطْلُعَ‏الشَّمْسُ وَ یَأْمُرُ بِالْقِراءَةِ مَنْ کانَ یَقْرَأُ مِنّا وَ مَنْ کانَ لا یَقْرَأُ مِنّا أَمَرَهُ بِالذِّکْرِ.

پدرم (امام باقر علیه ‏السلام) ما را گرد مى‏آورد و فرمان مى‏داد تا طلوع آفتاب ذکر خدا بگوییم آنان که از ما توان قرائت قرآن داشتند، فرمان مى‏داد تا قرآن بخوانند و آنان را که توان خواندن قـرآن نداشتند مى‏فرمود تـا ذکر الهى بگویند.

وسائل الشیعة، ج 4، ص 1185، روایت 1

امـام صادق علیه ‏السلام فرمودند: در نامه رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) آمده است:

اِذا اسْتَعْمَلْتُمْ ما مَلَکَتْ اَیْمانُکُمْ فى شَى‏ءٍ فَیَشُقَّ عَلیْهِمْ فَاعْمَلُوا مَعَهُمْ فیهِ. قالَ وَ أَنْ کانَ أَبى لَیأْمُرُهُمْ فَیَقُولُ: کَما أَنْتُمْ عَلَیْهِ، فَیَأْتى فَیَنْظُرُ فَاِنْ کانَ ثَقیلاً قالَ بِسْمِ‏اللّه‏ِ ثُمَ عَمِلَ مَعَهُمْ وَاِنْ کانَ خَفیفا تَنَحّى عَنْهُمْ.

چون بردگان خود را به کارى مى‏گمارید که مشکل است، خود نیز با آنها بدان کار مشغول شوید. سپس فرمود: پدرم (امام باقر علیه ‏السلام) به بردگان فرمانى مى‏داد سپس مى‏فرمود: سرجاى خود بایستید، سپس مى‏آمد و در آن کار دقت مى‏کرد. اگر کار مشکلى بود خودش مى‏فرمود: بسم‏اللّه‏ و همراه آنان مشغول کار مى‏شد و اگر کار سبکى بود، از آنان کناره مى‏گرفت (تا خودشان کار را انجام دهند).

بحارالانوار، ج 46، ص 303، روایت 51

امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

وَ کانَتْ لاَِبى علیه ‏السلام اِمْرَأَةٌ وَ کانَتْ تُؤْذیهِ فَکانَ یَغْفِرُ لَها.

پدرم داراى همسرى بود که آن حضرت را اذیت مى‏کرد، ولى آن حضرت هماره او را مى‏بخشود.

من لا یحضره الفقیه، ج 3، ص 441، روایت 4528

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند:

اِنَّ الْحَسَنَ بْنَ عَلىٍّ علیهماالسلام کانَ یَخْضِبُ بِالسَّوادِ.

حسن بن على علیهماالسلام با رنگ سیاه خضاب مى‏بست [محاسن شریفش را رنگ سیاه مى ‏زد.]

معجم الکبیر طبرانى، ج 3 ص 22، ح 2535

امام صادق علیه ‏السلام فرمود از امام باقر علیه ‏السلام شنیدم که مى‏فرمودند:

اِنّى لاََصْبِرُ مِنْ غُلامى هذا وَ مِنْ أهْلى عَلى ما هُوَ أمَرُّ مِنَ الْحَنْظَلِ. إنَّهُ مَنْ صَبَرَ نالَ بِصَبْرِهِ دَرَجَةَ الصّائِمِ الْقائِمِ وَ دَرَجَةَ الشَّهیدِ الّذى قَدْ ضَرَبَ بِسَیْفِهِ قُدّامَ مُحَمَّدٍ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله.

همانا من نسبت به این برده و نسبت به خانواده‏ام صبر پیشه مى‏کنم بر چیزى که تلخ تر از حنظل (هندوانه ابوجهل) است. به راستى آن که صبر کند، بواسطه صبرش به درجه روزه دار شب زنده‏دار مى‏رسد و نیز به درجه شهیدى مى‏رسد که در پیشگاه پیامبر اکرم صلى‏الله‏علیه‏و‏آله جنگیده و شمشیر زده است.

وسائل الشیعة، ج 11، ص 209، روایت 5

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند:

اِنَّ الْحَسَنَ بْنَ عَلىٍّ علیهماالسلام حَجَّ خَمْسَةً وَ عِشْرینَ حِجَّةً ماشیا.

امام حسن علیه‏ السلام بیست و پنج بار پیاده به حج رفت.

مناقب، ج 4 ص 14، بحارالانوار، ج 43 ص 339