خوش آمدید

سدیر صیرفى (یکى از یاران امام صادق علیه‏ السلام) مى‏‌گوید: امام صادق علیه‏ السلام همواره مى‏‌فرمودند:

سَیّدى غَیْبَتُکَ نَفَتْ رُقادى وَضَیَّقَتْ عَلَىَّ مِهادى وَ ابْتَـزَّتْ مِنّى راحَةَ فُؤادى.

سرورم (حضرت مهدى علیه‏ السلام) غیبت تو خواب از چشمم ربوده و خوابگاه را بر من تنگ نموده و راحتى قلب را از من گرفته است.

اثبات الهداة 6: 414 ح 162

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند:

اِنّى ما شَرِبْتُ ماءً بارِداً اِلاّ ذَکَرْتُ الْحُسَیْنَ علیه‏ السلام.

من هرگز آب سرد ننوشیدم مگر آنکه از امام حسین علیه‏ السلام یاد نمودم.

وسائل الشیعه 17: 216 ح 1

امام صادق علیه‏ السلام چون حاجتى مهم داشتند، بدون نماز و رکوع به سجده مى‏‌رفتند و هفت بار مى‏‌گفتند:

یا ارحم الراحمین. سپس حاجت خود را از خدا درخواست مى‌‏کردند.

بحارالانوار 95: 164 ح 18

حلبى (یکى از یاران امام صادق علیه‏ السلام) مى‏گوید: از امام صادق علیه‏ السلام راجع به نماز شب و نماز وتر پرسیدم آیا در هنگام سفر و ترس از سرما و یا وجود بیمارى در ابتداى شب مى‏توان آن را خواند؟ امام علیه‏ السلام فرمودند:

لا بَأسَ أَنَا أَفْعَلُ ذلِکَ.

آرى اشکالى ندارد و من نیز این چنین مى‏کنم.

کافى 3: 441 ح 10، وسائل الشیعه 3: 183 ح 8

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند:

مَا اتَّخَمْتُ قَطُّ وَ ذلِکَ أَنّی لَمْ أبْدَأْ بِطَعامٍ اِلاّ قُلْتُ بِسْمِ اللّه‏ِ وَ لَمْ أَفْرَغْ مِنْ طَعامٍ اِلاّ قُلْتُ أَلْحَمْدُ لِلّهِ.

هرگز هضم غذا بر من مشکل نشده است، زیرا هیچ گاه شروع به غذا نکردم مگر اینکه «بسم ‏اللّه‏»گفتم و هیچ گاه از غذا خوردن فارغ نشدم مگر آنکه «الحمد للّه‏» گفتم.

وسائل الشیعه ج 16 ص 586 ح 7

معاویه ‏بن‏ عمار (یکى ‏از اصحاب امام‏ صادق علیه‏ السلام) مى‏ گوید:

کانَ لاَِبى عَبْدِ اللّه‏ِ علیه‏ السلام خَریطَةُ دیباجٍ صَفْراءَ فیها تُرْبَةُ أبى عَبْدِاللّه‏ِ علیه‏ السلام فَکانَ اِذا حَضَرَتِ الصَّلاةُ صَبَّهُ عَلى سَجّادَتِهِ وَ سَجَدَ عَلیهِ.

امام صادق علیه‏ السلام را کیسه ‏اى ابریشمین و زرد بود که در آن خاک کربلاى حسین علیه السلام بود. چون هنگام نماز فرا مى‏ رسید آن خاک را بر سجاده خود مى ‏ریخت و بر آن سجده مى‏ کرد.

وسائل الشیعه 3: 608 ح 3

امام صادق علیه‏ السلام چون به ملتزم (قسمتى از دیوار کعبه بین حجر الاسود و در خانه کعبه) مى‏رسید به غلامانش مى‏فرمودند:

أَمیطُوا عَنّى حَتّى اُقِرَّ لِرَبّى بِذُنُوبى فى‏هذا الْمَکانِ، فِاِنَّ هذا مَکانٌ لَمْ یُقِرَّ عَبْدٌ لِرَبِّهِ بِذُنُوبِهِ ثُمَّ أَسْتَغْفَرَ اللّه‏َ اِلاّ غَفَرَ اللّه‏ُ لَهُ.

از من دور شوید تا در پیشگاه خداوند به گناهانم اعتراف کنم، زیرا این جا مکانى است که هر بنده‏اى در پیشگاه خدا اقرا به گناهانش کند و از خدا آمرزش بخواهد خدا او را مى‏بخشاید.

وسائل الشیعه 9: 424 ح 5

امام صادق علیه‏ السلام چون از پیامبر خدا صلى ‏الله ‏علیه ‏و ‏آله یاد مى‏کرد مى‏گفتند:

بِأَبى وَ أُمّى وَ نَفْسى وَ قَوْمى وَ عِتْرَتى.

پدرم، مادر، جانم، قبیله و خاندانم فداى او باد.

تفسیر البرهان 1: 307 ح 4

عبدالرحمن بن حجاج مى‏گوید: امام صادق علیه‏ السلام چون آخر شب (براى مناجات با خدا) بر مى‏خاست، صداى خود را (به دعا) بلند مى‏کرد تا خانواده‏اش بشنوند و مى‏گفتند:

اَللّهْمَّ أَعِنّى عَلى هَوْلِ الْمُطَّلَعْ وَ وَسِّعْ عَلَىَّ ضیقَ الْمَضْجَعِ وَ ارْزُقْنى خَیْرَ ما قَبْلَ الْمَوْتِ وَ ارْزُقْنى خَیْرَ ما بَعْدَ الْمَوْتِ.

خدایا مرا در بیم قیامت کمک فرما و تنگاى خوابگاه (قبر) را بر من وسیع فرما و خیر قبل از مرگ و پس از مرگ را بر من روزى فرما.

کافى 2: 538 ح 13، بحارالانوار 87: 192

امام صادق علیه‏ السلام چون روزه مى‏داشت گیاهان و گلهاى خوشبو را نمى‏بویید. از آن حضرت در این باراه سوال کردم فرمودند:

اَکْرَهُ أَنْ أَخْلِطَ صَوْمى بِلَذَّةٍ.

دوست ندارم که روزه خود را با لذت بیامیزم.

من لایحضره االفقیه 2: 114 ح 188، وسائل الشیعه ج 7: 67 ح 15