خوش آمدید

هشام بن سالم (از یاران امام صادق علیه‏ السلام) مى‏گوید:

کانَ أَبُوعَبْدِاللّه‏ِ علیه‏ السلام اِذا اعتَّمَ وَ ذَهَبَ مِنَ اللَّیْلِ شَطْرُهُ أَخَذَ جِرابا فیهِ خُبْزٌ وَ لَحْمٌ وَ الدَّراهِمُ فَحَمَلَهُ عَلى عُنُقِهِ ثُمَّ ذَهَبَ اِلى اَهْلِ الْحاجَةِ مِنْ أَهْلِ الْمَدینَةِ فَقَسَّـمَهُ فیهِمْ وَ لا یَعْرِفُونَهُ فَلّما مَضى أَبُوعَبـْدِ اللّه‏ِ علیه‏ السلام فَقَدُوا ذلِکَ فَعَلِمُوا أَنَّهُ کانَ أَبُوعَـبْدِاللّه‏ِ علیه‏ السلام.

چون پاره‏اى از شب مى‏گذشت امام صادق علیه‏ السلام کیسه‏اى انباشته از پول و نان و گوشت بر دوش مى‏کشید و به سراغ نیازمندان شهر مدینه مى‏رفت و آن را بین آنان تقسیم مى‏کرد و آنها هیچ گاه او را نمى‏شناختند و چون امام علیه‏ السلام درگذشت و این بخشش‏ها قطع شد فهمیدند آن شخص امام صادق علیه‏ السلام بوده است.

کافى 4: 8 ح 1، بحار الانوار 47: 38 ح 47

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند:

اِنّی اِذا سافَرْتُ فى شَهْرِ رَمَضانَ ما آکُلُ اِلاّ الْقُوتَ وَ ما أَشْرَبُ کُلَّ الرَّىِّ.

هرگاه در ماه رمضان به مسافرت مى‏روم[به احترام ماه رمضان اگر چه مسافرم و روزه بر من واجب نیست ولى] جز به اندازه رمق داشتن غذا نمى‏خورم و هرگز از آب در حدّ سیراب شدن نمى‏نوشم.

وسائل الشیعه 7: 147 ح 5

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند:

اِنّى لاَُسارِعُ اِلى حاجَةِ عَدُوّى خَوْفا أَنْ أَرُدَّهُ فَیَستَغْنَى عَنّی.

من با شتاب نیاز دشمن را بر آورده مى‏سازم از بیم آن که مبادا او را رد کنم و او از من بى‏ نیاز شود.

بحارالانوار 78: 207 ح 64

حفص بخترى (یکى از اصحاب امام صادق علیه‏ السلام) مى‏گوید:

اَنَّهُ کانَ [أَبى عَبْدِ اللّه‏ِ علیه‏ السلام ] یَحْضُرُ الرَّمْىَ وَ الرِهانَ…

امام صادق علیه‏ السلام در مسابقه تیراندازى و اسب سوارى حاضر مى‏شد.

وسائل الشیعة ج 13 ص 348 روایت 4

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند:

اِنّى لاََعْمَلُ فى بَعْضِ ضِیاعى حَتّى أَعْرَقَ وَ اِنَّ لى مَنْ یَکْفینى لِیَعْلَمَ اللّه‏ُ عَزَّوَجَلَّ أَنّى أَطْلُبُ الرِّزْقَ الْحَلالَ.

من در برخى زمینهاى کشاورزیم کار مى‏کنم تا عرق مى‏کنم، در حالى که افرادى هستند که به جاى من کار کنند و مرا از کار کردن بى‏نیاز کنند، ولى من کار مى‏کنم تا خداوند بزرگ بداند که من براى روزى حلال تلاش مى‏کنم.

وسائل الشیعه 12: 23 ح 8

امام صادق علیه‏ السلام (به شیعیان) فرمودند:

اِنّى وَاللّه‏ِ ما امُرُکُمْ اِلاّ بِما نَأمُرُ بِهِ أَنْفُسَنا فَعَلَیْکُمْ بِالْجِّدِ وَ الاِْجْتِهادِ.

به خدا سوگند من شما را به چیزى دستور نمى‏دهم مگر که خود را نیز بدان فرمان مى‏دهم پس بر شما باد که تلاش و کوشش کنید.

وسائل الشیعه ج 12 ص 12 ح 8

ابن سعد ازدى گوید:

وَ أَکْثَرُ ما کانَ ی[الامام الصادق علیه السلام] ُوصینا بِهِ أَبُوعَبْدِاللّه‏ِ علیه‏ السلام اَلْبِرَّ وَ الصَّلَةَ.

بیشترین چیزى که امام صادق علیه‏ السلام ما را بدان سفارش مى‏نمود نیکوکارى و پیوند با خویشاوندان بود.

قرب الاسناد 43 ح 138

مالک (پیشواى فرقه مالکیه اهل سنت) مى‏گوید:

وَ لَقَدْ کُنْتُ أَرى جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ علیهماالسلام وَ کانَ کَثیَر الدِّعابَةِ وَ التَبَسُّمِ.

من هماره امام صادق علیه‏ السلام را مى‏دیدم و آن حضرت بسیار اهل مزاح و تبسم بود.

بحارالانوار 17: 32 ح 14

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند:

اِنَّ ضارِبَ عَلِىٍّ علیه‏ السلام بِالسَّیفِ وَ قاتِلَهُ لَوْ ائْتَمَنَى وَ اسْتَنْصَحَنى وَ اسْتَشارَنى ثُمَّ قَبِلْتُ ذلِکَ مِنْهُ لأَدَّیْتُ اِلَیْهِ الأمانَةَ.

اگر آنکه با شمشیر به على علیه‏ السلام ضربه زد و او را کشت مرا امین خود بداند و از من خیرخواهى و مشورت جوئى نماید و من حاضر به امانت‏دارى و مشورت او شوم همانا امانت را نسبت به او رعایت خواهم نمود.

کافى 5: 133 ح 5

ابى خدیجه (از راویان حدیث) مى‏گوید:

اَنَّهُ کانَ [أَبى عَبْدِاللّه‏ِ علیه‏ السلام] یَجْلِسُ جِلْسَةَ الْعَبْدِ وَ یَضَعُ یَدَهُ عَلى الاَْرْضِ وَ یَاکُلُ بِثَلاثِ أَصابِعَ.

امام صادق علیه‏ السلام همچون بردگان (با تواضع تمام) مى‏نشست و دست خویش را بر زمین مى‏نهاد و با سه انگشت غذا مى‏خورد.

کافى 6: 297 ح 6