امام رضا علیه السّلام فرمودند:
قد نهانى الله عز و جل ان القى بيدى الى التهلكة فان كان الامرعلى هذا... اقبل ذلك على انى لا اولى احدا و لا اعزل احدا و لاانقض رسما و لا سنة؛
خداوند مرا بازداشته از اين كه خويش را با دست خود به نابودى افكنم، پس اگر قرار چنين است آن را مى پذيرم به شرط آن كه نه كسى را به كار گمارم و نه كسى را از كار كنار گذارم و نه رسم و سنتى را نقض كنم.
علل الشرايع، ج 1، ص226
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
و قد اکرهت و اضطررت کما اضطر یوسف و دانیال علیهما السلام اذقبل کل واحد منهما الولایة من طاغیة زمانه، اللهم لا عهد الاعهدک و لا ولایة الا من قبلک فوفقنى لاقامة دینک و احیاء سنة نبیک؛
من (به این کار) واداشته شدم و ناچار گشتم(پذیرش ولایتعهدی)، چنان که یوسف ودانیال (علیهما السلام) مجبور شدند چه هر یک از آن دو، ولایت رااز خودکامه زمان خویش پذیرفتند، خدایا پیمانى نیست مگر پیمان تو و ولایتى نیست مگر از سوى تو، پس مرا در برپا داشتن دینت وزنده کردن سنت پیامبرت توفیق رسان.
عیون اخبار الرضا، ج 1، ص 19.
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
من زارنى و هو يعرف ما اوجب الله تعالى من حقى و طاعتى فاناو آبائى شفعائه يوم القيامة و من كنا شفعائه نجى؛
هر كه مرا زيارت كند در حالى كه حق و طاعت مرا كه خدا بر اوواجب كرده بشناسد، من و پدرانم در روز قيامت شفيع او هستيم وهر كه ما شفيع وى باشيم نجات يابد.
وسائل الشیعه، ج 5، ص 436.
مردى خدمت امام رضا عليه السلام رسيد و عرض كرد: به من به قدر جوانمردى تان بخشش و عنايتى كنيد. حضرت فرمودند:
لايَسَعَنى ذلِكَ فَقالَ: عَلى قَدْرِ مُرُوَّتى. قالَ عليه السلام: أَمّا اِذا فَنَعَمْ، فَأَعْطاهُ مِأَتَى دينارٍ؛
در توانم نيست. آن مرد عرضه داشت: پس به مقدار مروّت خودم چيزى به من بدهيد. امام فرمودند: «اكنون مى توانم». و دويست دينار به وى عطا كرد.
[بحارالانوار، ج 2 ص 29.]
امام رضا علیه السلام در مورد آیه «فَالْمُقَسِّماتِ أمْراً؛ قسم به تقسیم کنندگان کار»، فرمودند:
اَلْمَلائِکَةُ تُقَسِّـمُ أرْزاقَ بَنىآدَمَ ما بَیْنَ طُلُوعِ الْفَجْرِ إلى طُلُوعِ الشَّمْسِ فَمَنْ نامَ بَیْنَهُما نامَ عَنْ رِزْقِهِ؛ امام رضا (علیه السلام) در مورد آیه «فَالْمُقَسِّماتِ أمْراً»
فرشتگان روزى فرزندان آدم را بین طلوع صبح تا طلوع آفتاب تقسیم مى کنند، بنابراین کسى در آن فاصله بخوابد از روزى خود خواب مانده است.
[ مکارم الاخلاق: 305]
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
لا تَنْقَضى الأيّامُ وَ اللَّيالى حتّى تَصيرَ طُوسُ مُخْتَلَفَ شيعَتى وَ زُوّارى، اَلا فَمَنْ زارَنى فى غُرْبَتى بِطُوسَ كانَ مَعى فى دَرَجَتى يَوْمَ الْقيامَةِ مَغْفُورا لَهُ؛
روزها و شبهاى چندانى نمى گذرد، مگر اينكه طوس، محلّ رفت و آمد شيعيان و زائران من مى گردد. آگاه باش! پس هر كس مرا در غربتم در طوس زيارت كند، روز قيامت همراه من در رتبه من خواهد بود و آمرزيده خواهد گشت.
[بحارالأنوار، ج 99، ص 39.]
امام رضا علیه السلام از پدرشان امام کاظم علیه السلام نقل مى کنند که فرمودند:
رَجُلاً سَأَلَ اَبا عَبدِاللّه ِ علیه السّلام ما بالُ القُرآنِ لا یَزْدادُ عِنْدَ النَشْرِ وَالدِراسةِ اِلاّ غَضاضَةً؟ فَقالَ: لاَنَّ اللّه َ تبارَکَ وَ تَعالى لَمْ یَجْعَلْهُ لِزَمانٍ دوُنَ زمانٍ وَ لا لِناسٍ دُونَ ناسٍ، فَهُوَ فى کُلِّ زَمانٍ جَدیدٌ، وَ عِنْدَ کُلِّ قَوْمٍ غَضٌّ اِلى یَومِ القیامَةَ؛
مردى از امام صادق علیه السلام پرسید چگونه است که قرآن هر چه خوانده و منتشر مى شود جز بر تازگى و طراوتش افزوده نمى شود؟ امام صادق علیه السلام فرمودند: زیرا خداوند آن را براى زمان و مردم خاصى قرار نداده است، بنابراین در هر عصرى نو، پیش هر ملتى تا روز قیامت تازه و شاداب است.
[ جامع الاخبار و الآثار، کتاب القرآن، ج 1، ص 169.]
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
لايَكونُ المُؤْمِنُ مُوْمِنا حَتّى يَكوُنَ فيهِ ثَلاثُ خِصالٍ سُنّةٌ مِنْ رَبّهِ وَ سُنّةٌ مِنْ نَبيّهِ وَ سُنَّةٌ مِنْ وَليِّهِ اِلى أَنْ قالَ عليه السلام: وَ أمَّا السُنَّةُ مِنْ وَليِّهِ فالصَّبْرُ فى الْبَأساءِ وَ الضَّراءِ؛
مؤمن، مؤمن واقعى نيست تا اينكه سه خصلت در او باشد: 1 ـ سنتى از پروردگارش، 2 ـ سنّتى از پيامبرش و 3 ـ سنّتى از امام خود. تا اين كه فرمودند: امّا سنّت از امامش اين است كه در مقابل فقر و تهى دستى و درد و بيمارى استقامت بورزد.
[مستدرك الوسائل 2: 424 ح 2357]
راوى گويد: از امام رضا عليه السلام شنيدم مى فرمودند:
لَنا أهْلُ الْبَيْتِ عِنْدَ نَوْمِنا عَشْرَ خِصالٍ: ألطّهَارَةُ وَتَوَسُّدُ اليَمينِ وَتَسبيحُ اللّه ِ ثَلاثا وَثَلاثينَ وَ تَحْميدُهُ ثَلاثا وَ ثَلاثينَ وَ تَكبْيرةً أرْبَعا وَ ثَلاثينَ وَ نَسْتَقْبِلُ الْقِبْلَةَ بِوُجُوهِنا وَ نَقْـرَءُ فاتِحَةَ الْكِتابِ وَآيَةَ الْكُرْسىَّ وَشَهِدَ اللّه ُ أنَّهُ لا اِلهَ اِلاّ هُو . . . اِلى آخِرِهِ فَمَنْ فَعَلَ ذلِكَ فَقَدْ أَخَذَ بِحَظِّهِ مِنْ لَيْلَتِهِ؛
ما اهل بيت، هنگام خواب ده[در روايت نه مورد شمرده شده و مورد دهم نيامده است.]كار را انجام مى دهيم: با وضو بودن، به دست راست خوابيدن، گفتن سى و سه بار سبحان اللّه و سى و سه بار الحمد للّه و سى و چهار بار اللّه اكبر و صورت را رو به قبله مى كنيم سوره حمد و آية الكرسى را تلاوت مى كنيم و آيه «شهد اللّه انه لا اله الاّ هو...»[آل عمران: 18.]را تا آخر مى خوانيم؛ پس هر كس چنين كند، بهره خود را از آن شب گرفته است.
[فلاح السّائل: 280]
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
إنّا قَوْمٌ لانَسْتَخْدِمُ أضْيافَنا؛
ما اهل بيت، گروهى هستيم كه از ميهمانان كار نمى كشيم.
[كافى 6: 283 ح 2]