خوش آمدید

ابراهیم بن عباس مى‏گوید:

وَ لا رَأیْتُهُ [اَبَاالحَسَنِ الرِّضا علیه‏ السلام] شَتَمَ أَحَدا مِنْ مَوالیهِ وَ مَمالیکهِ قَطُّ، وَ لا رَأَیـْتـُهُ تـَفَـلَ قَـطُّ وَ لا رَأَیْتُهُ یُقَهْقِهُ فى‏ضِحْکِهِ بَلْ کانَ ضِحْـکُهُ التَّبسُّمَ …

امام رضا علیه‏ السلام را هرگز ندیدم که یکى از غلامان و خدمتکارانش را ناسزا بگوید و یا آب دهانش را به زمین انداخته و در خنده‏اش قهقهه نماید بلکه خنده او تبسم بود.

عیون اخبار الرضا 2: 197 ضمن ح 7

رجاء بن ابى ضحّاک مى‏گوید: دعاى‏ قنوت‏ امام ‏رضا علیه‏ السلام در همه ‏نمازهایشان این گونه بود:

رَبِّ اغْفِرْ وَ ارْحَمْ وَ تَجاوَزْ عَمّا تَعْلَمُ إنَّکَ أَنْتَ الْأَعَزُّ الْأَجَلُّ الْأَکْرَمُ.

بارالها مرا ببخش و به من رحم کن و از خطاهایم آنچه را که مى‏دانى بگذر، همانا تو عزیزتر و برتر و گرامى‏تر هستى.

بحارالانوار 85: 200 ح 10

رجاء بن الضحاک مى‏ گوید:

کانَ الرِّضا علیه‏ السلام إِذا قَرَأَ «قُلْ هُو اللّه‏ُ أَحَدٌ» قالَ سِرّا: «أللّه‏ُ أَحَدٌ» فَإِذا فَرَغَ مِنْها قالَ: «کَذلِکَ اللّه‏ُ رَبُّنا» ثَلاثا.

امام‏ رضا علیه‏ السلام هنگامى‏ که «قل ‏هواللّه‏» مى‏ خواند، آهسته مى‏ گفت [اَللّه‏ احد] «خدا یکى‏است» وقتى از خواندن آن فارغ مى‏ شد: سه بار مى ‏فرمودند: [کذلک اللّه‏ ربّنا] خدایم این چنین ‏است.

بحارالانوار 92: 347 ح 9

از ابى عباد نقل شده که گفت:

کانَ جُلُوسُ الرِّضا علیه‏ السلام فى الصَّیْفِ عَلى حَصیرٍ وَ فى الشِّتاءِ عَلى مِسْحٍ، وَ لَبْسُهُ الْغَلیظُ مِنَ الثِّیابِ حَتّى إِذا بَرَزَ للِنّاسِ تَزَیّنَ لَهُمْ.

بساط امام رضا علیه‏ السلام در تابستانها حصیر و در زمستانها گلیم پشمى و پوشش آن بزرگوار لباس خشن بود، و هنگامى که براى مردم ظاهر مى‏شد خودش را براى‏آنان مى‏آراست.

عیون‏اخبارالرضا 2: 192 ح1

ابن ابى الحدید معتزلى یکى از علماى بزرگ اهل سنت مى‏گوید:

عَلِیُّ بْنُ مُوسى کانَ أَعْلَمَ النّاسِ، وَ أَسْمَى النّاسِ، وَ أَکْرَمَ النّاسِ أَخْلاقا.

على‏ بن‏ موسى ‏الرضا علیه‏ السلام داناترین، باسخاوت‏ترین و بزرگوارترین مردم از جهت اخلاق و رفتارهاى انسانى بود.

شرح نهج البلاغة، ج 15، ص 291

یونس بن عبدالرحمان مى‏گوید: از امام رضا علیه‏ السلام نقش‏ نگین انگشتر خود و پدرش را پرسیدم؟ امام علیه‏ السلام فرمودند:

نَقْشُ خاتَمى «ما شاء اللّه‏ُ لا قُوَّةَ إلاّ باللّه‏ِ » وَ نَقْشُ خاتَمِ أَبى «حَسْبِىَ اللّه‏ُ » وَ هُوَ الَّذى کُنْتُ أَخْتِمُ بِهِ.

نقش نگین انگشتر من این است: «ما شاءَ اللّه‏ُ لاقُوَّةَ إلاّ باللّه‏ِ» آن چه را که خدا بخواهد آن خواهد شد و هیچ قدرتى براى غیر خدا وجود ندارد و نقش نگین انگشتر پدرم «حَسْبِىَ اللّه‏ُ» خدایم کفایت مى‏کند. و آن همان انگشترى است که با آن مهر مى‏زنم.

وسائل الشیعه 3: 410 ح 3

ابن شهر آشوب مى‏گوید: سفیان ثورى امام رضا علیه‏ السلام را در لباس خز مشاهده کرد، گفت اى فرزند پیامبر! اگر لباسى بى‏ارزشتر از این مى‏پوشیدید[بهتر بود]، امام رضا علیه‏ السلام فرمودند:

هاتِ یَدَکَ. فَأَخَذَ بِیَدِهِ وَ أَدْخَلَ کُمَّهُ فَإِذاً تَحْتَ ذلِکَ مِسْحٌ، فَقالَ علیه‏ السلام: یا سُفْیانُ! أَلْخَزُّ لِلْخَلْقِ وَالْمِسْحُ لِلْحَقِّ.

دستت را بیاور، سپس دستش را گرفت و آن را زیر آستینش برد، در زیر آن، لباس خشن پشمى را ملاحظه کرد، امام فرمودند: اى سفیان لباس خز براى مردم است و لباس خشن براى خداست

مناقب ابن شهر آشوب 4: 360

از محمد بن جهم نقل شده که گفته است:

کانَ الرِّضا علیه‏ السلام یُعْجِبُهُ الْعِنَبُ.

امام رضا علیه‏ السلام [از میان میوه‏ها] انگور را بیشتر دوست مى‏داشتند.

بحارالانوار 49: 308

ابراهیم بن عباس مى‏گوید:

وَ کانَ [اَبُوالْحَسَنِ الرِّضا] علیه‏ السلام کَثیرَ الْمَعْرُوفِ وَ الصَّـدَقَةِ فى السِّـرِّ وَ أکْثَرُ ذلِکَ یَکُونُ مِنْهُ فى‏اللَّیالى المُظْلِمَةِ، فَمَنْ زَعَمَ أَنَّهُ رَأى مِثلَهُ فى فَضْلِهِ فَلا تُصَـدِّقُوهُ.

امام رضا علیه‏ السلام صاحب احسان و صدقه نهانى بود و در بیشتر اوقات در شبهاى تاریک این عمل را انجام مى‏داد، و هر کسى گمان کند که در فضیلت همانند او را دیده است هرگز او را تصدیق نکنید.

بحارالانوار 49 : 91

ابـن شعـبه حرّانى مى‏گوید: امام رضا علیه‏ السلام هروقت که مى‏خواستند نیازمندى‏ هایشان را یادداشت کنند، این چنین مى‏نوشتند:

بِسْمِ اللّه‏ِ الرَّحْمنِ الرِّحیمِ، أذْکُرُ إِنْ شاءَ اللّه‏ُ، ثُمَّ یَکْتُبُ مایُریدُ.

بسم ‏اللّه‏ الرحمن الرحیم ان شاء اللّه‏ به خاطر مى ‏آورم. سپس هر چه را مى‏ خواستند، مى ‏نوشتند.

تحف العقول: 443