خوش آمدید

ابراهیم بن عباس مى‏گوید:

وَ کانَ [اَبُوالْحَسَنِ الرِّضا] علیه‏ السلام کَثیرَ الْمَعْرُوفِ وَ الصَّـدَقَةِ فى السِّـرِّ وَ أکْثَرُ ذلِکَ یَکُونُ مِنْهُ فى‏اللَّیالى المُظْلِمَةِ، فَمَنْ زَعَمَ أَنَّهُ رَأى مِثلَهُ فى فَضْلِهِ فَلا تُصَـدِّقُوهُ.

امام رضا علیه‏ السلام صاحب احسان و صدقه نهانى بود و در بیشتر اوقات در شبهاى تاریک این عمل را انجام مى‏داد، و هر کسى گمان کند که در فضیلت همانند او را دیده است هرگز او را تصدیق نکنید.

بحارالانوار 49 : 91

ابـن شعـبه حرّانى مى‏گوید: امام رضا علیه‏ السلام هروقت که مى‏خواستند نیازمندى‏ هایشان را یادداشت کنند، این چنین مى‏نوشتند:

بِسْمِ اللّه‏ِ الرَّحْمنِ الرِّحیمِ، أذْکُرُ إِنْ شاءَ اللّه‏ُ، ثُمَّ یَکْتُبُ مایُریدُ.

بسم ‏اللّه‏ الرحمن الرحیم ان شاء اللّه‏ به خاطر مى ‏آورم. سپس هر چه را مى‏ خواستند، مى ‏نوشتند.

تحف العقول: 443

ابراهیم بن عباس گفت: امام رضا علیه‏ السلام بیشتر اوقات این شعر را زمزمه مى‏کردند.

إِذا کُنْتَ فى خَیْرٍ فَلا تَغْتَرِرْبِهِ 
وَلکِنْ قُلِ اللّهُمَّ سَلِّمْ وَ تَمِّمْ

هنگامى که در ناز و نعمت هستى به آن مغرور مباش، 
بلکه بگو خدایا نعمتت را تمام کن و سلامتى بده.

عیون اخبار الرضا 2: 191 ح 9

ابوالحسین بن محمد که کاتب امام رضا علیه‏ السلام بود مى‏گوید: امام رضا علیه‏ السلام فرزند خود امام محمد تقى علیه‏ السلام را در حالی که کودکى بیش در مدینه نبود، جز با کنیه‏اش یاد نمى‏کردند و مى‏فرمودند:

کَتَبَ اِلَىَّ أَبُوجَعْفَرٍ علیه‏ السلام وَ هُوَ صَبىٌّ بِالْمَدینَةِ، فَیُخاطِبُهُ بِالتَّعْظیمِ وَ تَرُدُّ کُتُبَ أَبى جَعْفَرٍ علیه‏ السلام فِى نِهایَةِ الْبَلاغَةِ وَ الْحُسْنِ.

پسرم ابوجعفر علیه‏ السلام به من این چنین نوشته، و از او با تعظیم یاد مى‏ کردند و در نهایت بلاغت و زیبائى جواب نامه ‏هایشان را پاسخ مى ‏دادند.

عیون اخبار الرضا 2: 266 ح 1

از صولى روایت شده که گفت: مادر بزرگم[که مدّتى افختار خدمتکارى امام رضا علیه‏ السلام نصیبش شده بود] به ما گفت:

أَبَاالْحَسَنِ الرِّضا علیه‏ السلام إِذا صَلّى الْغَداةَ، وَکانَ یُصَلّیها فى أَوَّلِ وَقْتٍ ثُمَّ یَسْجُدُ فَلایَرْفَعُ رَأْسَهُ إِلى أَنْ تَرْتَفِعَ الشَّمْسُ، ثُمَّ یَقُومُ فَیَجْلِسُ لِلنّاسِ أَوْ یَرْکَبُ .

امام رضا علیه‏ السلام پس از خواندن نماز صبح در اول وقت، سر به سجده مى‏گذاشت، تا هنگامى که آفتاب بالا مى‏آمد، سپس براى رسیدگى به امور مردم [و بر طرف نمودن حوائج آنان] مى‏نشست و یا سوار شده پى‏کارهاى دیگر مى‏رفت.

بحارالانوار 49: 90 ضمن ح 2

معمّر بن خلاّد گوید:

کانَ أَبُوالْحَسَنِ الرِّضا علیه‏ السلام إِذا أَکَلَ أُتِىَ بِصَحْفَةٍ فَتُوضَعُ قُرْبَ ما ئِدَتِهِ فَیَعْمِدُ إِلى أَطْیَبِ الطَّعامِ مِمـّا یُؤْتى بِهِ فَیَـأْخُذُ مِنْ کُلٍّ شَیْئا، فَیُوضَعُ فى تِلْکَ الصَّحْفَةِ، ثُمَّ یَأْمُرُبِها لِلْمَساکینِ…

امام رضا علیه‏ السلام به هنگام خوردن غذا، سینى بزرگى برایشان آورده مى‏شد و در کنار سفره‏اش قرار مى‏گرفت، و آن حضرت از بهترین غذاهایى که برایشان آورده مى‏شد، مقدارى بر مى‏گزیدند و در آن مى‏نهادند، سپس آن را براى فقراء مى‏فرستادند.

بحارالانوار 49: 97 ح 11

امام رضا علیه السلام فرمودند:

لَیْسَ مِنَّا مَنْ غَشً مُسْلِماً أَوْ ضَرَّهُ أَوْما کَرَهُ ؛

آن کس که تقلّب کند یا به مسلمانى زیان رساند یا به او نیرنگ زند از ما نیست.

سفینة البحار ماده غش..

شرح حدیث:

آنها که خوشبختى خود را در بدبختى دیگران و سود خود را در زیان دیگران مى بینند نه یک انسان واقعى محسوب مى شوند و نه یک مسلمان حقیقى.
امتیاز انسان از سایر جانداران در شخصیت اجتماعى اوست، و آن کس که سود خود را در ضرر دیگران مى بیند فاقد شخصیت اجتماعى است.
زیان به افراد دیگر رسانیدن گاهى صریح و آشکار است و گاهى پنهانى از طریق تقلّب و یا خدعه و نیرنگ، به هر صورت باشد در اسلام ممنوع است، و امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) فرمود: من از مرتکبین این اعمال بیگانه ام.

منبع: makarem.ir

شیخ مفید مى‏گوید:

کانَ الرِّضا عَلِىُّ بْنُ مُوسى علیهماالسلام یُکْثِرُ وَعْظَ الْمأَمْوُنِ إِذا خَلابِهِ وَ یُخَوِّفُهُ وَ یُقَبِّحُ لَهُ ما یَرْکَبُهُ مِنْ خِلافِهِ وَ کانَ الْمامُونُ یُظْهِرُ قَبُولَ ذلِکَ مِنْهُ وَ یُبْطِنُ کَراهِیَتَهُ وَ اسْتِثْقالَهُ.

امام رضا علیه‏ السلام هنگامى که با مأمون خلوت مى‏کرد او را زیاد موعظه مى‏نمود و از خدا مى‏ترساند، و کارهاى خلافى را که مرتکب مى‏شد تقبیح مى‏نمود. و مأمون در ظاهر اظهار قبول کرده و ناراحتى و سنگینى آن را پنهان نمود.

بحارالانوار 49: 308 ح 18

نادر، خدمتگزار امام رضا علیه السلام مى‏‌گوید:

کانَ أَبُوالْحَسَنِ علیه‏ السلام إِذا أَکَلَ أَحَدُنا لا یَسْتَخْدِمُهُ حَتّى یَفْرُغَ مِنْ طَعامِهِ.

امام رضا علیه‏ السلام هنگام غذا خوردن یکى از ما خدمتگزاران هیچ کارى از او نمى‏‌خواست تا این که از غذایش دست مى‌‏کشید.

کافى 6: 298 ح 11

نادر خدمتگزار امام رضا علیه السلام مى‏‌گوید:

کانَ أَبُوالْحَسَنِ الرِّضا علیه‏ السلام یَضَعُ جَوْزینَجَةَ عَلَى الْأُخْرى وَ یُناوِلُنى.

امام رضا علیه‏ السلام حلواى گردوئى را لقمه کرده و به من مى‏‌داد.

محاسن برقى 2: 200 ح 1584