خوش آمدید

از حسن بن جهم روایت شده که گفت: ما در خدمت امام رضا علیه‏ السلام بودیم، که از پدرشان یاد کردیم، امام رضا علیه السلام فرمودند:

کانَ عَقْلُهُ لاتُوازى بِهِ الْعُقُولُ و رُبّما شاوَرَ الْأَسْوَدَ مِنْ سُودانِهِ، فَقیلَ لَهُ: تُشاوِرُ مِثْلَ هذا؟ فَقالَ: إِنَّ اللّه‏َ تَبارَکَ و تَعالى رُبَّما فَتَحَ عَلى لِسانِهِ، قالَ: فَکانُوا رُبَّما أَشاروُا عَلَیْهِ بِالشّىْ‏ءِ فَیَعْمَلُ بِهِ فى الضِّیْعَةِ وَالْبُستانِ.

عقل هیچ عاقلى با او (امام کاظم علیه السلام) برابرى نمى‌‏کرد، [ولى با این همه] گاهى از اوقات با یکى از سیاهان خدمتکار خود مشورت مى‏‌نمود، وقتى به او اعتراض مى‏‌شد، مى‏‌فرمودند: چه بسا خداوند متعال مشکلى را با زبان او آسان مى‏کند و گره آن را مى‏ گشاید. سپس امام علیه‏ السلام فرمودند: بسیار دیده مى‏شد که آنان چیزى را در امور زمین و باغ و بستان به او مى‏گفتند و امام به گفته آنان عمل مى ‏کرد.

مکارم اخلاق: 335

سلیمان بن جعفر جعفرى گوید: براى انجام کارى پیش امام رضا علیه‏ السلام رفته بودم، او با معتّب به خانه‏اش وارد شد، دید غلامانش گِل کارى مى‏کنند و کارگر غریبى را نیز به کار گمارده‏اند. حضرت فرمودند:

قاطَعْتُمُوهُ عَلى أُجْرَتِهِ؟ فَقالوُا : لا ... فَقالَ علیه‏ السلام: إِنّى قَدْنَهَیْتُکُمْ عَنْ مِثْلِ هذا غَیْرَ مَرَّةٍ أَنْ یَعْمَلَ مَعَکُمْ أَحَدٌ حَتّى یُقاطِعُوهُ أُجْرَتَهُ…

آیا مزدش را تعیین کرده‏اید، گفتند: نه، حضرت فرمودند: چندین بار من شما را از انجام این کار نهى نموده‏ام و گفته‏ام: هیچ کس را براى کارى استخدام نکنید مگر این که اجرتش را معیّن کرده باشید

کافى 5: 288 ح 1

یاسر خدمتگزار امام رضا علیه‏ السلام مى‏گوید:

کانَ الرِّضا علیه‏ السلام إِذا خَلا جَمَعَ حَشَمَهَ کُلَّهُمْ عِنْدَهُ، الصَّغیرَ وَ الْکَبیرَ، فَیُحَدِّثُهُمْ‏وَ یَأنِسُ بِهِمْ وَ یُؤْنِسُهُمْ، وَ کانَ علیه‏ السلام إِذا جَلَسَ عَلَى الْمائِدَةِ لایَدَعُ صَغیرا وَ لا کبیرا، حَتّى السّائِسِ وَ الْحَجّامِ إلاّ أَقْعَدَهُ مَعَهُ عَلى ما ئِدَتِهِ.

امام رضا علیه‏ السلام هر وقت فرصت پیدا مى‏کرد همه خدمتگزاران را از کوچک و بزرگ دور خود جمع مى‏کرد، و با آنان به گفتگو بنشسته و مأنوس مى‏گشت، و آنان هم با او أنس پیدا مى‏نمودند. و هر گاه سر سفره مى‏نشست، از هیچ کدام آنان غفلت نمى‏کرد، چه کوچک و چه بزرگ، حتى اصطبل‏دار و حجامت گر را هم کنار خودش بر سر سفره مى‏نشاند.

عیون اخبار الرضا 2: 170 و 197 ح 24، بحارالانوار 66: 351 ح 1

از امام رضا علیه‏ السلام نقل شده که فرمودند:

کانَ أَبى علیه‏ السلام یَزیدُ فى الْعَشْرِ الأَواخِرِ مِنْ شَهْرِ رَمَضانَ فى کُّلِ لَیْلَةٍ عِشْرینَ رَکْعَةً.

پدرم در دهه آخر ماه رمضان در هر شب بیست رکعت به نمازهاى مستحبّى شبهاى ماه رمضان مى‏افزود.

قرب الاسناد: 207

از امام رضا علیه‏ السلام روایت شده که فرمودند:

کانَ أَبى علیه‏ السلام یَقُولُ إِذا خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ: «بِسْمِ‏اللّه‏ِ الرَّحْمنِ الَّرحیمُ، خَرَجْتُ بِحَوْلِ‏اللّه‏ِ وَقُوَّتِهِ، لا بِحَوْلٍ مِنّى وَ قُوَّةٍ، بَلْ بِحَوْلِکَ وَ قُوَّتِکَ یا رَبِّ مُتَعَرِّضا لِرِزْقِکَ، فَأتِنى بِهِ فى عافِیَةٍ».

پدرم [امام موسى بن جعفر علیهماالسلام] هنگامى که از خانه‏اش بیرون مى‏شد مى‏فرمودند: «به نام خداوند بخشنده مهربان» به اراده و قوّه الهى، نه به اراده و قدرت خودم بلکه به اراده و قدرت تو اى خداى بزرگ در راه طلب روزى از منزل خارج مى‏شوم، پس در نهایت سلامتى مرا به خانه‏ام برگردان.

محاسن برقى 2: 91 ح 1241

امام رضا علیه السّلام فرمودند:

اِنَّ لِکُلِّ اِمامٍ عَهْدا فى عُنُقِ اَوْلیائِهِ وَ شیعَتِهِ و اِنَّ مِنْ تَمامِ الْوَفاء بِالْعَهْدِ زِیارَةُ قُبُورِهِم؛

براى هر امامى، عهد و پیمانى بر گردن دوستان و پیروان اوست و از نشانه هاى وفاى کامل به این عهد و پیمان، زیارت قبر امامان است.

[من لایحضره الفقیه، ج 2، ص 577.]

امام رضا علیه‏ السلام فرمودند:

. . . کانَ أَبى صَلَواتُ ‏اللّه‏ُ عَلَیْهِ إِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا یُرى ضاحِکا، وَ کانَتْ کَأبَتُهُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتّى یَمْضِىَ مِنْهُ عَشْرَةُ أَیّامٍ فَإِذا کانَ یَوْمُ الْعاشِرِکانَ ذلِکَ الْیَوْمُ، یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَحُزْنِهِ وَ بُکائِهِ وَ یَقُولُ: هذَا الْیَوْمُ الَّذى قُتِلَ فیهِ الْحُسَیْنُ صَلّى‏اللّه‏ُ عَلَیْهِ.

پدرم (امام کاظم علیه السلام) درود خدا بر او باد، وقتى که ماه محرّم مى‌‏رسید، دیگر خندان دیده نمى‌‏شد، بلکه تا روز دهم همواره اندوهگین و غمناک بود، و چون روز دهم فرا مى‏‌رسید آن روز، روز عزا و غم و اندوه و گریه او مى‏‌شد و مى‌‏فرمودند: این همان روزى است که امام حسین علیه‏ السلام در آن به شهادت رسید.

اقبال الاعمال: 544

امام رضا علیه السلام فرمودند:

اِنَّما قُلْنا «الَّلطیفُ» لِلْخَلْقِ اللَّطیفِ ... وَ ما لا یَکادُ عُیُونُنا تَسْتَبینَهُ لِدِمامَةِ خَلْقِها، لا تَراهُ عُیُونُنا وَ لا تَلْمُسُهُ اَیْدِینا!؛

این که به خدا لطیف مى گوییم به خاطر آفرینش موجودات بسیار کوچک و ظریف است ... حیواناتى که چشم ما آنها را از شدت کوچکى نمى بیند و دست ما آن را احساس نمى کند!

کتاب وافى، جلد 1، صفحه 106.

شرح حدیث:

آنچه در بالا مى بینید گوشه کوچکى از حدیث مفصلى است که «فتح بن یزدید جرجانى» از امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) نقل کرده، و در ضمن آن تصریح شده «این حیوانات بقدرى کوچکند که به هیچ وجه احساس نمى شوند، در میان امواج دریاها و در میان پوست هاى درختان و در بیابان ها و دشت ها پراکنده اند».
این حدیث در کتاب هایى که حدود یکهزار سال پیش نوشته شده از آن امام(علیه السلام)به یادگار مانده و صدها سال پیش از آن که «پاستور» حیوانات ذره بینى را کشف کند صادر شده است، و این یک معجزه علمى روشن است.

منبع: makarem.ir

امام رضا علیه السلام فرمودند:

مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً یُحْیَى فیهِ اَمْرُنا لَمْ یَمُتْ قَلْبُهُ یَوْمَ تَمُوت الْقُلُوبُ؛

هرکس در مجلسى بنشیند که احیاى مکتب ما، در آن مى شود دلش نمى میرد آن روز که دل ها مى میرند!

میراث امامان، صفحه 443.

شرح حدیث:

از جمله بالا بخوبى روشن مى شود که وظیفه حتمى پیروان اهل بیت این است که در جلسات خود برنامه هاى آنها را احیا کنند، مکتبشان را بشناسند، روح سخنانشان را دریابند، به تعلیمات آنان آشنا شوند و مجلس آنها مجلس سازندگى و آمادگى و حیات زندگى باشد نه جلسه سرگرمى و تنها حاجت طلبى و به دردها و خواست هاى شخص اندیشیدن، و مسائل انسانى و اجتماعى و عقیدتى را نادیده گرفتن، چنین مجلسى موجب زنده شدن دل ها و بیدارى افکار است.

منبع: makarem.ir

امام رضا علیه السلام فرمودند:

اِنَّ اللهَ تَعالَى لَمْ یَجْعَلِ الْقُرآنَ لِزّمان دُوْنَ زمان وَلا لِناس دُوْنَ ناس فَهُوَ فِى کُلِّ زَمان جَدیدٌ وَعِنْدَ کُلِّ قَوْم غَضٌّ اِلى یَوْمِ الْقِیامَةِ؛

خداوند قرآن را براى زمان خاصى قرار نداده و نه براى جمعیّت خاصى، و لذا در هر زمانى تازه و نزد هر جمعیّتى با طراوت است.

سفینة البحار، جلد 2، صفحه 413.

شرح حدیث:

سخن فوق را امام(علیه السلام) در پاسخ کسى فرمود که سؤال کرده بود چرا قرآن با تکرار مطالعه و تلاوت و نشر کهنه نمى شود؟ امام با این گفتار اشاره پرمعنایى به این حقیقت مى کند که قرآن مخلوق جهان ماده و افکار زودگذر و متغیر بشر نیست که گرد و غبار فرسودگى با گذشت زمان روى آن بینشیند، بلکه از علم و دانش خداوند بزرگى سرچشمه گرفته که وجودش ازلى و ابدى است و لذا هر چه آن را بخوانند تازه تر و جالب تر است - و راستى یکى از نشانه هاى عظمت قرآن همین نشانه است.

منبع: makarem.ir