جایگاه طبیعت از نگاه قرآن

با توجه به قرار گرفتن در روز طبیعت در این گزارش به جایگاه طبیعت در قرآن کریم اشاره می کنیم.

به گزارش خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛با توجه به قرار گرفتن در ۱۳ فروردین که در تقویم ملی ما ایرانیان به روز طبیعت معروف است به جایگاه طبیعت و اهمیت آن اشاره می کنیم.

 پیش از آنکه بشر در باتلاق مادی گرایی گرفتار شود، طبیعت در نگاه او همواره محترم و آسمانی بود. در دوره‌های مذهبی تاریخ، انسان به عالم طبیعت به عنوان صحنه جمال و جلال الهی نظر می‌کرد و تجاوز به طبیعت، در حکم طغیان و سرکشی در برابر خداوند بود. این فرهنگ، در آموزه‌های الهی ریشه داشت. قرآن کریم، خداخواهی طبیعت را این گونه به تصویر می‌کشد: «مگر ندانسته‌ای که هر که در آسمان‌ها و هر که در زمین است، و مهر و ماه و اختران و کوه‌ها و درختان و جنبندگان و بسیاری از مردمان برای خداوند سجده می‌کنند». (۱).

در این میان اگر اندکی به آموزه‌های قرآن توجه کنیم و موجودات طبیعت را تسبیح گوی خداوند بدانیم، آیا مجالی برای بی حرمتی به ساحت مقدس طبیعت باقی خواهد ماند؟

طبیعت، معلم اول

از آغاز آفرینش انسان، طبیعت، نخستین و مهربان‌ترین همدم او بوده است. با مراجعه به تاریخچه تمامی علوم، می‌توان دریافت که پیدایش بیشتر آن‌ها در طبیعت ریشه دارد.
 

امروزه در روان شناسی و جامعه شناسی اثبات شده که طبیعت چونان دوستی مهربان، مؤثرین عامل در اخلاق و سرشت مردم سراسر دنیاست. مردمان نواحی پر محصول، گشاده دستی و سخاوت را از مدرسه طبیعت می‌آموزند و تلاش و سخت کوشی نیز درس طبیعت در مناطق کویری است. همان قدر که فرزندان نواحی گرم سیر، بردبارند، مردم سرزمین‌های سرسبز، پراحساسند.
 

نکته دیگر آنکه بزرگان بسیاری از ادیان، طبیعت را آموزگار بشر می‌دانند و بر این عقیده اند که آدمی نه تن‌ها می‌تواند از طبیعت درس هایی بی شمار بگیرد، بلکه می‌تواند اصول اخلاقی، فکری و معنوی بسیاری از آن بیاموزد. (۲)
 

خداوند در قرآن کریم به درس‌های گوناگونی از طبیعت اشاره کرده و به بشر دستور داده است با سیر و گردش در زمین (۳) و تفکر در طبیعت، از آموزه‌های آن استفاده کند.

سیزدهم فروردین

روز سیزدهم فروردین، پیشینه‌ای باستانی در فرهنگ ایرانی دارد و اختصاص نام طبیعت به این روز، با این فرهنگ بی ارتباط نیست. ایرانیان قدیم در آغاز هر سال خورشیدی، پس از دوازده روز جشن گرفتن، روز سیزدهم نوروز را به باغ و بستان می‌رفتند و در دل طبیعت با یکدیگر دیدار می‌کردند.
 

البته در فرهنگ هر ملت، آداب و رسومی دیده می‌شود که یادگار نسل‌های گذشته است. برخی از این سنت‌ها نه تن‌ها هیچ پایه و اساسی ندارد، که نتیجه دیدگاه‌های خرافی و ناآگاهانه است. در مقابل، رسم‌های پسندیده فراوانی نیز به چشم می‌خورد که هم سو با اهداف متعالی زندگی بشری است. برای نمونه، برخی از رسم‌های زیبایی که در فرهنگ اساطیر ایران برای این روز نقل شده، بدین قرار است:

الف) شادی و سرور در این روز به معنای فروریختن خاطرات و اندیشه‌های تیره و پلید است.

ب) دیدار با آشنایان در دل طبیعت، نماد آشتی و زدودن کدورت هاست.

ج) رسم برگزاری مسابقه ها، به ویژه اسب دوانی، یادآور تلاش و تکاپو در راه دست یابی به اهداف است.

پس چه نیکوست با برگزیدن سنت هایی که با اعتقادات مذهبی مان هم سوست، به گونه‌ای خردمندانه از نعمت‌های الهی استفاده کنیم.

خداباوری در طبیعت.

مهم‌ترین آموزه‌های طبیعت، درس‌های خداشناسی و خداباوری است. برگ درختان سبز در نظر هوشیار. 
 

هر ورقش، دفتری است معرفت کردگار.
 

نشانه‌های موجود در طبیعت، آشکارا هر صاحب خردی را به سوی پروردگار رهنمون می‌سازد. قرآن کریم نیز در موارد گوناگون، همین آثار طبیعی را برای بی غرضان، درس کامل توحید می‌داند: «در آفرینش آسمان‌ها و زمین، آمد و شد شب و روز ... و در آبی که خدا از آسمان فرو فرستاد و زمین را پس از مردنش بدان زنده کرد و از هر جنبنده‌ای در روی زمین بپراکند و نیز وزش باد‌ها و ابرهای مهار شده در میان آسمان و زمین، در این همه، بر مردمی که خرد می‌ورزند، نشانه هایی دیده می‌شود.» (۴)
 

متن طبیعت آن قدر پرمحتواست که حتی بسیاری از دلیل‌های عقلی اثبات وجود خدا، در جهان طبیعت ریشه دارد. در حقیقت، اصل عظمت هستی و معجزه خداوند، آفرینش طبیعت است. البته ما در این جهان صنعتی، آن قدر به پدیده‌های طبیعی عادت کرده ایم که فقط کشف‌های صنعتی خود را شگفت می‌پنداریم. از این رو، به این دلیل که طبیعت، همواره بدون هیچ چشم داشتی در خدمتمان بوده است، هیچ گاه بزرگی و شگفتی آن را درک نکرده ایم.
 

طبیعت، تابلوی رستاخیز

آشکارترین درس طبیعت، نمایش تابلو کوچکی از رستاخیز الهی است. تجربه‌های فراوانی از قیامت در دل طبیعت، جایی برای شک کردن در روز معاد باقی نمی‌گذارد. طبیعت مرده‌ی فصل زمستان که گویی بویی از حیات نبرده، با نسیمی بهاری، چنان با طراوت می‌شود که گویا هیچ زمستانی به خود ندیده است. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «خدا همان است که باد‌ها را فرستاد که ابر را برمی انگیزد و مابه سرزمینی مرده راندیمش و زمین را پس از مردنش زنده ساختیم؛ رستاخیز مردگان نیز چنین است». (۵)
 

دگرگونی‌های طبیعت، افزون بر اینکه معاد را برای بشر قابل درک می‌کند، آموزه مهم دیگری نیز در پی دارد. با دیدن دگرگونی‌های موجود در طبیعت، به این مطلب می‌رسیم که دنیا، مجالی برای درنگ و دل بستن ندارد. نمی‌توان به طراوت پر نشاط بهار دل خوش داشت؛ که پاییز در راه است و نباید به امید نعمت‌های شیرین تابستان بود؛ که زمستان بسیار سرسخت است. هر پدیده‌ای در سیر مخصوص خود، به نهایت تکامل می‌رسد و آن گاه نوبت را به دیگران می‌دهد. خداوند در آیه‌ای دیگر می‌فرماید: «خداوند، شکافنده دانه و هسته است. زنده را از مرده برون می‌آرد و برون آرنده‌ی مرده از زنده است». (۶)
 

اخلاق تعامل با طبیعت

یکی از نیازهای انسان و طبیعت امروز، اخلاق و فرهنگ رفتار با محیط زیست است. این نیاز، رساترین پیام روز طبیعت است. متأسفانه گویا همیشه فاجعه‌ای لازم است تا بشر را از خواب غفلت بیدار کند.
 

طبیعت، فقط گل‌های زیبای بهاری نیست. طبیعت تن‌ها به چشمه‌های پر تلاطم کوهساران نمی‌گویند. خشک‌ترین کویری نیز که هرگز باران ندیده، یکی از جلوه‌های بی نظیر طبیعت است. عظمت و شکوه بیابان‌های پر از خار، کمتر از لطافت سبزه زار‌ها نیست.
 

از سوی دیگر، همه موجودات روی زمین کوشیده اند به قانون‌ها و نظام طبیعت گردن نهند و خود را با آن سازگار سازند. تن‌ها انسان است که می‌کوشد از قانون‌های طبیعت فرمان نبرد و برعکس، آن را زیر فرمان خود درآورد. آمارهای تخریب محیط زیست - به ویژه در ایران - وحشتناک است. (۷) جالب اینکه بسیاری از این آمارهای تخریب، مربوط به همین روز طبیعت است. (۸) این آمار نشانه آشکاری از خودخواهی انسان است. انسان هایی که نه تن‌ها به آینده نمی‌اندیشند، که در عین استفاده از طبیعت، به فکر همان لحظه خود نیز نیستند.
 

قرآن و طبیعت

قرآن کریم به طور معمول، تن‌ها به موضوع‌های مهم و کلی پرداخته و بیان جزئیات و تفسیر آن مطالب را برعهده بزرگان دین نهاده است. با وجود این، در حدود پانصد آیه از قرآن، از طبیعت، آموزه‌های طبیعت و شیوه برخورد انسان با آن بحث می‌کند. (۹)
 

معرفی طبیعت، نهی از فساد در طبیعت، کیفیت شکل گیری و آفرینش طبیعت، انسان و طبیعت، طبیعت و ادامه حیات، درس آموزی از طبیعت، چگونگی تعامل با طبیعت و ده‌ها موضوع دیگر، همگی نشان دهنده اهمیت طبیعت در زندگی انسان از دیدگاه قرآن است. دو نمونه از این آیات را با هم می‌خوانیم:
 

خورشید و ماه بر حسابی روانند، ... و خدای رحمان آسمان را برافراشت ... و زمین را برای مردم نهاد. در آن، میوه‌ها و نخل‌ها با خوشه‌های غلاف دار، و لانه‌های پوست دار و گیاهان خوش بوست، پس کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان را منکرید؟ (۱۰)
 

آیا دیده اید آبی را که می‌آشامید؟ آیا شما آن را از ابر فرود آوردید، یا فرود آرنده ماییم؟ اگر بخواهیم تلخش می‌سازیم. پس چرا سپاس نمی‌گزارید؟ (۱۱)
 

طبیعت در کلام معصومان

پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله:

پرهیز از قطع درختان سرسبز، بر طول عمر انسان می‌افزاید. (۱۲)

کسی که درختی را آب دهد، همانند کسی است که انسان مؤمنی را سیراب کرده باشد. (۱۳)

اگر عمر جهان پایان یابد و شخصی نهالی در دست داشته باشد، چنان که به قدر کاشتن آن فرصت باشد، هر آینه فرصت را غنیمت شمارد و نهال را بکارد. (۱۴)

امام علی علیه السلام.

انسان‌ها مورد سؤال قرار می‌گیرند، حتی درباره زمین‌ها و چهارپایان. (۱۵)

درختان میوه دار را قطع نکنید که هر آینه عذاب الهی متوجه شما خواهد شد. (۱۶)

پی نوشت: 

 ۱. حج: ۱۸.

 ۲. سید حسن نصر، دین و نظام طبیعت، ترجمه: محمد حسن فغوری، تهران، حکمت، ۱۳۸۴، ص. ۱۰۲.

 ۳. عنکبوت: ۲۰.

 ۴. بقره: ۱۶۴.

 ۵. فاطر: ۹.

 ۶. انعام: ۹۵.

 ۷. نک: پایگاه سازمان مرکزی حفاظت محیط زیست: http:// www.irandoe.org.

 ۸. نک: پایگاه خبری مهر نیوز، خبر شماره ۱۷۴۵۰۳: http:// www.mehrnews.ir.

 ۹. فضلان ام خالد و جوان ابراین، اسلام و محیط زیست، ترجمه: اسماعیل حدادیان، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۳۷۸، ص. ۱۶.

 ۱۰. الرحمن: ۵ - ۱۳.

 ۱۱. واقعه: ۵۶.

 ۱۲. بحارالانوار، ج. ۷۲، ص. ۳۱۹.

 ۱۳. وسائل الشیعه، ج. ۱۲، ص. ۲۵، ح. ۴.

 ۱۴. مستدرک الوسائل، ج. ۱۳، ص. ۴۶.

 ۱۵. اصول کافی، ج. ۲، ص. ۳۳۱، ح. ۶.

 ۱۶. وسائل الشیعه، ج. ۱۲، ص. ۴۶.

انتهای پیام/

بسته شعری ویژه شهادت امام علی‌نقی (ع)

زیباترین اشعاری که پیرامون «امام هادی» علیه‌السلام سروده شده را در این گزارش بخوانید.

به گزارش خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛به مناسبت سالروز شهادت دهمین هادی صراط المستقیم؛ امام علی‌نقی (ع) بخشی از زیباترین اشعاری که پیرامون آن حضرت سروده شده را در این گزارش آورده‌ایم:

تمام اهل نظر بر تو التجا بکنند

به نام پاک "نقی" خاک را طلا بکنند

هنوز بردن نامت کمال بی‌ادبی است

به لفظ "حضرت آقا" تو را صدا بکنند

فرشته‌ها همه هنگام سجده حیرانند

که رو به قبله و یا رو به سامرا بکنند

چقدر روی دلت زخم کهنه بسیار است

به زهر زخم دلت را چرا دوا بکنند

دوباره یک دو نفر را به کربلا بفرست

که زیر قبه برایت کمی دعا بکنند

خدا کند که شبانه تو را دگر نبرند

ز نام مادرتان لااقل حیا بکنند

خدا کند که غریبانه دست و پا نزنی

ملائک از پرشان فرش دست و پا بکنند

دوباره از لب خشکت سلام می‌ریزد

همین ‌که روی تو رو سوی کربلا بکنند...

سلام بر بدنی که سه روز بعد آن را

ز دست نیزه گرفته که بوریا بکنند...

حجت‌الاسلام محسن حنیفی

آن دشمنی كه بر جگرم نقش غم كشيد

جان از تنم به حربه‌ی زهرِ ستم كشيد

ابنُ الرضايم و ز رضا ارث برده‌ام

زهر جفا مرا به همان پيچ و خم كشيد

در احتضارم و بدنم درد می‌كند

اين سَمّ جان شكار، توان از دلم كشيد

وقتی كه ديد، تشنگی‌ام قاتل من است

جان را اَجل ز سينه‌ی من لاجَرم كشيد

عمرم شبيه مادر پهلو شكسته شد

نخل جوانی‌ام ثمر از عمرِ كم كشيد

جز زهر كينه مايه‌ی آرامشم نشد

دريا ز موج خسته شد و چشمه نَم كشيد

طاغوت، با سلاله‌ی زهرا چه‌ها نكرد

ما را برون ز خانه چو يک متّهم كشيد

بالا گرفت كار جسارت به اهل بيت

كارم به سوی بزم شراب و ستم كشيد

من وارث بلای خرابه‌نشينی‌ام

سوز دلم دوباره به درد و اَلَم كشيد

ای كربلا! چو شاهدِ ويرانی‌ات شدم

گويی كه ابن‌سعد سنان بر تنم كشيد

بهتر كه قبر مادر ما مخفيانه ماند

ور نه كدام حرمله دست از حرم كشيد

اين ظلم‌ها هدايت ما را عوض نكرد

شكر خدا، ولايت ما تا عجم كشيد

نام علی و فاطمه جاويد مانده است

دشمن خيال كرد بر آنان قلم كشيد

ما روی دوش، پرچم عصمت كشيده‌ايم

دردا، عدو عليه عدالت علَم كشيد

دنيا كه خود بخود، قفسِ جانِ خسته بود

تبعيد هم به گوشه‌ای از مَردمَم كشيد

از آفتاب زندگی‌ام بهره كم گرفت

شرمنده‌ام كه سختی از آن اُمتّم كشيد

افطار كردم و جگرم پاره‌پاره شد

جدّم رسيد و وقت سحر در برم كشيد

در آخرين نفس، پسرم چون بغل گشود

بُغضش گرفت و پارچه‌ای بر سرم كشيد

محمود ژولیده

آیا که شود باز ببینم وطنم را

آرام کنم سینه‌ی پر از محنم را

دلتنگ مناجات سحرهای بقیعم

با مادر غمدیده بگویم سخنم را

از سوز عطش تار شده راه نگاهم

آخر چه کنم؟ لرزش دست و بدنم را

آتش زده بر جان و دلم صوت حزینی

سخت است تماشا کنم اشک حسنم را

آن روز که در گوشه‌ی ویرانه نشستم

لرزاند، غم عمه‌ی سادات تنم را

من کشته‌ی بی‌حرمتیِ بزم شرابم

با آنکه نبسته لب چوبی دهنم را

آن روز که آمد به میان حرف کنیزی...

سخت است که تفسیر نمایم سخنم را

ناموس خدا، خیره‌سری، چشم حرامی

سربسته گذارید بلای کهنم را

در این دم آخر به خدا یاد حسینم

زیر سرم آماده نهادم کفنم را

تشییع تن سالم من کار ندارد

غارت ننموده است کسی پیرهنم را

قاسم نعمتی

رنگ و بوی درد دارد کوچه‌های سامرا

گریه باید کرد هر شب پا به پای سامرا

هر شب از فرط عطش ای هادی گم گشتگان!

می‌پرد مرغ دل ما تا هوای سامرا

گرچه دورست از ضریح سبز تو دستان ما

قلب ما آنجاست آنجا لا به لای سامرا

نسبتی دارد مگر با کربلا احوال تو

کاین چنین پیچیده هر جا نینوای سامرا

بوی حیدر داشت مولا رنج بی‌پایان تو

ریشه دارد در غریبی ماجرای سامرا

باز کن دست تسلّی را علی مرتضی

"کوفه کوفه "زخم دارد شانه‌های سامرا

رضا کرمی

نور تو، روح مرا منزل به منزل می‌برد 

کشتی افتاده در گِل را به ساحل می‌برد

مرد صحرایی و با تو شوق باران هم سفر 

بوی بارانت مرا منزل به منزل می‌برد

عاقل و دیوانه محکومند، آری چشم تو 

هم ز مجنون می‌برد دل، هم زِ عاقل می‌برد

«اهل بیت نور» هستید، «آسمان وحی»ها...!

«جامعه» ما را به شرح این فضائل می‌برد

ای حبیب غربت تو حضرت عبدالعظیم 

شهر ری با اذن تو از کربلا دل می‌برد

مجلسی که یاد شام انداخت اندوه تو را 

گاه سوی طشت و گاهی سوی محمل می‌برد 

کربلا، ظهر عطش، گودال سرخ قتلگاه

اشک‌هایت عشق را تا آن مراحل می‌برد

فاطمه نانی‌زاد

اهل دردم غم هادی دارم

سامرایی است دل بی تابم

زنده‌ی فیض مدام یارم

مرده‌ی یک نفس سردابم

امشب از خویش برون می‌آیم

تا به چشمان پرآبش گریم

تا که بر آهِ دلِ شعله‌ورش...

بر تن پر تب و تابش گریم

كینه‌ی اهرمن تیره‌سرشت

با مدار طبق نور چه كرد؟!

فتنه‌ی قوم پلید ابلیس

با جمال پسر حور چه كرد؟

دست تزویر دوباره بی‌رحم

آتش كینه‌ی خود را افروخت

در پس پرده‌ی تنهایی خود

مردی از نسل صلابت می‌سوخت

رفته رفته اثری سخت نمود

زهر در جان شریف آقا

در تب و تاب شد و سوسو زد

شمع چشمان شریف آقا

خاک بر فرق من از این جمله

همچو بسمل به قفس پرپر زد

پسرش پاره‌گریبان گریان

در عزاداری او بر سر زد

جگر زهر چشیده یعنی

آب گردیدن گل در آتش

هر كه از نسل علی شد مسموم...

ناله زد فاطمه؛ مادر؛ آتش

نا  نمانده به تن و دیده پر آب

سینه سوزان و لبش خشک ولی

زمزمه كرد و به سینه كوبید

كه فدای تو حسین ابن علی

بر سر پای پسر سر بنهاد

لحظه‌ی آخر جان ‌دادن بود

از لبش ذكر نمی‌افتاد و

یاد آن صحنه‌ی افتادن بود

یاد می‌كرد از آن ساعت كه

از فراز فرس آقا افتاد

تشنه‌لب با بدن غرق به خون

گوشه‌ای در دل صحرا افتاد

یاد آن یوسف افتاده به چاه

گرگ‌ها دور و برش زوزه‌كشان

گرگ وحشی‌تری از راه رسید

چنگ زد... بُرد... سرش زوزه‌كشان

گوش كن مابقی قِصّه ز من

گر چه این روضه دهد آزارت

سر بریدند و دویدند... حرم

این بود معنی قتل و غارت

مجتبی روشن‌روان

اینجا به گنبد و به مناره چه حاجت است

اصلا بهشت را چه نیازی به زینت است

وقتی ضریح نیست به نفع فقیرهاست

زائر بدون واسطه گرم زیارت است

زائرسرا چرا؟ به روی خاک خوش‌تریم

زیبایی وصال همین رنج و زحمت است

پای همه به صحن شما وا نمی‌شود

در سامرا ملاک زیارت لیاقت است

هر صبح و شام ساعت ده گریه می‌کنیم

با تو قرار گریه ما رأس ساعت است

وقتش رسیده حق غمت را ادا کنیم

تا در رجب محرم دیگر به پا کنیم

تبعید می‌برند تو را خون‌جگر شوی

در خانه حبس باشی و بی‌بال و پر شوی

سنگین شده سر تو اثر کرده است زهر

چیزی نمانده غش کنی و محتضر شوی

بنشین! قدم نزن که نیفتی به روی خاک

تا کم دچار تشنگی و دردسر شوی

از آب آب تو جگر اهل خانه سوخت

قسمت براین شده ز عطش شعله‌ور شوی

رد طناب دست تو ما را به شام برد

گویا بناست تا که تو هم نوحه‌گر شوی

از عمه‌ای بگو که به بازار رفته است

از کربلا به کوفه به اجبار رفته است

سید پوریا هاشمی

گفت:« سُرّ من رَای»، ترجمان «سامرا»ست

من ولی دلم گرفت... این حرم چه آشناست

چون نجف، شکوهمند چون مدینه، رازدار

داستان آن ولی داستان کربلاست...

ماهِ تا ابد تمام! السلام یا امام!

ذکر ما علی‌الدّوام، گریه‌های بی‌صداست

آنچه بر زبان ماست، نام مهربان توست

آنچه بر زبان توست، اسم اعظم خداست

از زمان کودکی، در پی‌ات دویده‌ایم

از همه شنیده‌ایم، گرد راه تو شفاست

باغ‌هایی از بهشت، گوشه‌ی عبای توست

این عبای مصطفی، این عبای مرتضی‌ست

مجلس شراب را چشم تو به هم زده‌ست

چشم تو هنوز هم، مستی مدام ماست

ما شهید می‌شویم، روسفید می‌شویم

روزگار، بی‌وفا... عاشق تو باوفاست

ای هدایت نجیب! آسمانی غریب!

مضطریم و منتظر، یادگار تو کجاست؟

میلاد عرفان‌پور

امامی که از انوارش قیامت می‌شود معنا

اگر هادی‌ست از اسمش هدایت می‌شود معنا

صبوری جلوه می‌گیرد اگر یک گوشه بنشیند

اگر برخیزد از جایش شجاعت می‌شود معنا

عرق از روی پیشانیش اگر بر روی آب افتد

از آن یک قطره دریای طهارت می‌شود معنا

کسی که حلقه‌ی وصل محمد با محمد شد

علی هم گر شود با او رسالت می‌شود معنا

علیِّ چارمین وقتی که خود جد محمد شد

برای شیعه‌اش قطعا ولایت می‌شود معنا

علیِّ آخرین یعنی که بعد از حیدر کرّار

امامت در امامت در امامت می‌شود معنا

نه اینکه کور بینا گردد و از جا به پا خیزد

فقط با بردن نامش شفاعت می‌شود معنا

برای جامعه از یک فراز «جامعه» بی‌شک؛

دیانت می‌شود پیدا، سیاست می‌شود معنا

علیِّ دیگری هم برده شد در بزم «مِی» این بار؛

به سامرّا به جای شام غربت می‌شود معنا

گریز روضه دارد می‌رود در بزم «مِی» وقتی؛

میان تشت، خورشید قیامت می‌شود معنا

حسابش را بکن مستی بگیرد چوب در دستی

در این حالت برای ضربه سرعت می‌شود معنا

دوچندان می‌شود در حالت مستی توان فرد

بدین ترتیب دربرخورد شدت می‌شود معنا

وَ دربرخوردها یک روز هم آیینه بر در خورد

شکستن بعد از آن برخورد راحت می‌شود معنا

یکی از دست، آن یک از در و آن دیگر از دیوار

فقط سیلی براین صورت سه صورت می‌شود معنا

مهدی رحیمی

با کلامش شهر را اهل ولایت می‌کند 

مردم گمراه را "هادی" هدایت می‌کند

هرکه وصفش را شنید از عشق او بیمار شد

عشقش از راه شنیدن هم سرایت می‌کند

شیخ عباس قمی در "منتهیُ الآمال" خود

معجزات بی شمار از او روایت می‌کند

با وجود او بهشتی بودن اصلا سخت نیست

حبِّ او را هرکسی دارد کفایت می‌کند

کاملا رد کرد اسلام بنی عباس را

"هادی" از اسلام پیغمبر حمایت می‌کند

هرچه هم دشمن اذیت کرد، او نفرین نکرد

دشمنش از صبر بسیارش شکایت می‌کند

هر بلایی هم که می بیند"علی ابن رضا"

شکر حق میگوید، احساس رضایت می‌کند

دشمنش بی احترامی کرد، آنجایی که دید

شیر دارد احترامش را رعایت می‌کند

قاتلش جان خواست از او، جان خود را نیز داد

هر کسی هر چه بخواهد او عنایت می‌کند

رفت در بزم شراب و غصه خورد و گریه کرد

اشک‌هایش از دل زینب حکایت می‌کند

آرش براری

تو مرغ بلند آشیانی مولا

همنام امیر مومنانی مولا

مهدی به پدربزرگی‌ات می‌نازد

تاج سر صاحب الزمانی مولا

ولی‌الله کلامی زنجانی

انتهای پیام/

حال و هوای «کربلای معلی» در لیله‌الرغائب + تصاویر

در چنین ضیافت بی‌کرانی، بیشتر زائران وقتی نگاهشان به گنبد می‌افتد بی‌اختیار اشک از چشمانشان سرازیر می‌شود و برخی‌ها هم یکدیگر را در آغوش می‌گیرند و اینجاست که دیگر نمی‌توان قدم از قدم برداشت.

به گزارشحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛نخستین شب جمعه ماه پر برکت رجب در حالی فرا می‌رسد که با نمایان شدن هلال ماه در آسمان، یکی از بهترین ایام برای نیت تمایلات پاک و آرزوها است؛ در این شب بندگان خدا ضمن سجده به درگاهش، امید تازه برای رسیدن به مقصودشان می‌کنند و آرزوهایشان را با فرشتگانش که بر زمین نازل شده‌اند در میان می‌گذارند.

لیله‌الرغائب را که مسلمانان سراسر جهان گرامیش می‌دارند، به نخستین شب جمعه ماه رجب گفته می‌شود؛ به باور مسلمانان در این شب فرشتگان بر زمین نزول می‌کنند تا رحمت الهی را به جامعه بشری عرضه کنند و زائرانی که در بین‌الحرمین حضور یافته‌اند می‌دانند، امام حسین علیه‌السلام رحمت واسعه الهی است.

پایگاه اطلاع‌رسانی حج نوشت، در چنین ضیافت بی‌کرانی، بیشتر زائران وقتی نگاهشان به گنبد می‌افتد بی‌اختیار اشک از چشمانشان سرازیر می‌شود و برخی‌ها هم یکدیگر را در آغوش می‌گیرند و اینجاست که دیگر نمی‌توان قدم از قدم برداشت تا وقتی کمی عقده از دل بگشایی و با سالار شهیدان درد دل کنی.

وقتی در این شب پرفضیلت که با شب زیارتی اباعبدالله الحسین (ع) همسو شده است به اطراف بین الحرمین قدم می‌زنم، زائرانی را می‌بینم که با شور و عشق فراوان به ادای نماز مخصوص شب لیلة‌الرغائب پرداخته و از خداوند متعال توفیق ترک گناه و لذت بندگی و عبادت را طلب می‌کنند.

منبع:تسنیم

انتهای پیام/

سخنانی گوهربار از امام هادی (ع) که باید خواند

گزیده‌ای از احادیث امام علی‌نقی علیه‌السلام را در این گزارش بخوانید.

به گزارش خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛به مناسبت سالروز شهادت امام علی‌نقی علیه السلام گزیده‌ای از احادیث گوهربار آن امام همام را در این گزارش آورده‌ایم: 

قالَ الإمامُ علی بن محمد النقی الهادی: الدُّنْیا سُوقٌ رَبحَ فیها قَوْمٌ وَخَسِرَ آخَرُونَ

دنیا همانند بازارى است كه عدّه اى در آن [براى آخرت] سود مى برند و عدّه اى دیگر ضرر و خسارت متحمّل مى شوند.

یَاْتى عَلماءُ شیعَتِنا الْقَوّامُونَ بِضُعَفاءِ مُحِبّینا وَأهْلِ وِلایَتِنا یَوْمَ الْقِیامَةِ، وَالاْنْوارُ تَسْطَعُ مِنْ تیجانِهِمْ

علماء و دانشمندانى كه به فریاد دوستان و پیروان ما برسند و از آن ها رفع مشكل نمایند، روز قیامت در حالى محشور مى شوند كه تاج درخشانى بر سر دارند و نور از آن ها مى درخشد.

الْغَضَبُ عَلى مَنْ لا تَمْلِكُ عَجْزٌ، وَعَلى مَنْ تَمْلِكُ لُؤْمٌ

غضب و تندى در مقابل آن كسى كه توان مقابله با او را ندارى، علامت عجز و ناتوانى است، ولى در مقابل كسى كه توان مقابله و رو در رویى او را دارى علامت پستى و رذالت است.

مَنْ اَطاعَ الْخالِقَ لَمْ یُبالِ بِسَخَطِ الْمَخْلُوقینَ 

هركس مطیع و پیرو خدا باشد از قهر و كارشكنى دیگران باكى نخواهد داشت.

السَّهَرَ أُلَذُّ الْمَنامِ، وَالْجُوعُ یَزیدُ فی طیبِ الطَّعامِ

شب زنده دارى، خواب بعد از آن را لذیذ مى گرداند؛ و گرسنگى در خوشمزگى طعام مى افزاید.

مَن کَانَ عَلی بَیِّنةٍ مِن رَبِّهِ هَانَت عَلیهِ مَصائِبُ الدُّنیا وَلَو قرضَ ونشرَ

هر که بر طریق خداپرستی محکم و استوار باشد، مصائب دنیا بر وی سبک آید، گر چه تکه تکه شود.

التَّواضُعُ أَن تُعطِی النّاسَ مَا تُحِبُّ أَن تُعطاه

فروتنی در آن است که با مردم چنان کنی که دوست داری با تو چنان باشند.

العُقُوقُ یُعَقِّب القِلَّة ویُؤدِّی إِلی الذِّلَّة

نارضایتی پدر و مادر، کم توانی را به دنبال دارد و آدمی را به ذلت می کشاند.

اَلحَسَدُ ما حِقُ الحَسَناتِ وَالزَّهوُ جالِبُ المَقتِ

حسد، کارهای خوب را از بین می برد و دروغ، دشمنی می آورد.

ألنّاسُ فِی الدُّنیا بِالأَموالِ وَفی الآخِرَةِ بِالأَعمالِ

مردم در دنیا با اموالشان و در آخرت با اعمالشان هستند.

مَن هانَت عَلَیهِ نَفسُهُ فَلا تَأمَن شَرَّه

کسی که ارزش و شخصیت خود را پست شمارد، از شرّ او آسوده مباش.

مَن تَواضَعَ فِی الدُّنیا لِاخوانِهِ فَهُوَ عِندَ اللهِ مِنَ الصِّدّیقینَ وَمِن شیعَةِ عَلِیِّ بنِ أَبِی طالبٍ (علیه السلام) حَقّاً

کسی که در معاشرت با برادران دینی خود، تواضع کند، به راستی چنین کسی نزد خدا از صدّیقین و از شیعیان علی‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) خواهد بود.

ألعُجبُ صارِفٌ عَن طَلَبِ العِلمِ، داعٍ اِلَی الغَمطِ وَالجَهلِ

خودپسندی مانع تحصیل علم است و انسان را بسوی نادانی و خواری می کشاند.

مَن رَضِیَ عَن نَفسِهِ کَثُرَ السّاخِطُونَ عَلَیهِ

کسی که پر مدّعی و از خود راضی باشد؛ بدگویان او زیاد خواهند شد.

مَا استَرَحَ ذُو الحِرصِ

انسان حریص، آسایش ندارد.

أَلشّاکِرُ أسعَدُ بِالشُّکرِ مِنهُ بِالنِّعمَةِ الَّتی أوجَبَتِ الشُکرَ لَأَنَّ النِّعَمَ مَتاعٌ والشُکرُ نِعَمٌ وَعُقبی

شکرگزاری از نعمت، از خود نعمت بهتر است چون نعمت متاع دنیای فانی است و لکن شکر، نعمت جاودانه آخرت است.

اَلْحِكْمَةُ لا تَنْجَعُ فِى الطِّباعِ الْفاسِدَةِ

حكمت، اثرى در دل ها و قلب هاى فاسد نمى گذارد.

اَلنّاسُ فِى الدُّنیا بِالاَموالِ وَفِى الآخِرَةِ بِالاَعمالِ

اعتبار مردم در دنیا به مال است و در آخرت به عمل.

الجاهِلُ أَسیرُ لِسانِه

نادان، اسیر زبان خویش است.

 انتهای پیام/

مبارزه با انحرافات گوشه ای از اقدامات امام هادی(ع)

امام علی النقی(هادی) علیه السلام در زندگی خود اقدامات بسیار مهمی را انجام دادند که مبارزه با جریان های انحرافی گوشه ای از این اقدامات بود.

به گزارش خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛در ماه رجب هستیم که در وصف بزرگی  وخیر و برکت و اجر و پاداش زیارات و عبادات این ماه بسیار شنیده ایم، در دل ماه رجب مناسبت های زیادی از جمله مبعث پیامبر گرامی اسلام،ولادت امیر المومنین(ع)،امام محمد باقر(ع)،امام جواد(ع) همچنین شهادت حضرت زینب کبری(س)،امام هادی (ع)،امام موسی کاظم(ع) قرار دارد که به این بهانه گفت و گویی با حجت الاسلام والمسلمین حائری در خصوص اقداماتی که امام هادی (ع)در دوران زندگی شان انجام داده اند داشتیم که در ذیل می خوانید :

امام هادی(ع) در‌سال 212 هجری قمری در روستای صریاد در اطراف مدینه چشم به جهان گشودند و شهادت ایشان در سال ۲۵۴ هجری قمری در سامرا بود.مادر ایشان سمانه‌ی مدربیه بزرگوار بود امام هادی (ع) القاب زیادی داشتند مثل هادی، طیب، ابوالحسن‌ثالث،ناصح، موتمن، عالم، مرتضی و چند کار بسیار مهم در طول زندگیشان انجام دادند که انصافاٌ بسیار قابل توجه و تامل بود که به آن اشاره می کنیم :

1_مبارزه با انحرافات و ابهاماتی که عده ای پدید آوردند

گروه نخست  غلاط که غلو میکردند و امام‌ها را در حد خدا می دانستند و امام هادی به شدت با این گروه برخورد می کردند حتی امام به یکی از دوستان نامه نوشتن که این غلاط با اینکه تفکراتشان مبرهن است، ولی دین ما اینگونه نمی گوید و باید از آن‌ها دوری کنید.

گروه دوم  صوفیه بودند که امام علی النقی(هادی) علیه السلام در مورد این گروه گفته اند اگر کسی به زیارت قطب‌ها و آدم‌های بزرگ آن‌ها برود گویی به زیارت شیطان رفته یعنی صوفیه را به شیطان تشبیه کردند و گفتند به ظواهر آن‌ها توجه نکنید که آن ها حداء هستند یعنی حقه بازی می‌کنند و این‌ها جانشینان شیطان در زمین هستند و اصول و احکام دین را نابود می‌کنند و راه آن‌ها با ما دو تا است.

بخشی دیگر واقفیه هستند که امامت امام رضا را قبول نداشتند و تا امام هفتم را بیشتر قبول نمی کردند و امام هادی (ع) به کسی گفتند: در قنوت نمازت واقفیه را نفرین کن.

 ۲ - ایجاد آمادگی فکری شیعیان جهت ورود به اثر غیبت

 در این زمان مردم را به نوعی به خود حضرت مهدی بشارت می‌دادند و تماس خود را با شیعیان کم کردند و اگر کاری داشتن از طریق وکلاء این کارا انجام می دادند و اگر سوالی هم بود به وکلاء ارجاع می‌دادند که در زمان حضور امام زمان، مردم و شیعیان آماده باشند.

 ۳ - کادرسازی و تربیت نیرو و افراد شایسته از جمله به عنوان وکالت

از جمله کسانی که در این کادر سازی تربیت شدند حضرت عبدالعظیم حسنی یا همان امام زاده شاه عبدالعظیم،حسن ابن راشد و عثمان ابن سعید که عثمان ابن سعید از یازده سالگی محضر امام هادی را درک کرده و بعد هم جزء نایبین خاص امام زمان شدند.

 ۴ - تقویت سازمان وکالت

از جهت این که امام تحت تعقیب و در حصر بودن نمی‌توانستند به طور مستقیم با مردم در ارتباط باشند و این سازمان وکالت را تشکیل دادند و برای مردم روشن شد باید از طریق این سازمان راه را ادامه دهند.

 ۵ - تبیین مقام شامخ امامت

از طریق دو کانال این اقدام صورت گرفت اول از طریق زیارت جامعه‌ی کبیره که بسیار دقیق است و صفات ائمّه را بیان می کند و دوم از طریق زیارت غدیریه که در غدیر خم از طریق کانال امام هادی به امیرالمومنین(ع) رسیده است که به نوعی معصومیت امام علی(ع) را بیان می‌کند و هشدار‌هایی جدی به مردم می‌دهد و مردم را از غفلت بیدار می‌کند.

روایتی از امام هادی(ع)

(الدُّنْیَا سُوقٌ‏ رَبِحَ فِیهَا قَوْمٌ وَ خَسِرَ آخَرُون‏)

دنیا مثل بازاریست که عده‌ای سود می کنند و عده‌ای ضرر، یعنی انسان می‌تواند از فرصت‌ها و شرایط  استفاده کند و بازار عمل صالح را داغ کند و ممکن است دچار غفلت شود و به جای پرداختن به اعمال صالح به کار‌هایی زشت بپردازد و آینده‌ی خود را تباه کند که هم در دنیا دچار خسران می شوند و هم در آخرت که امیدواریم همه انسان ها با استفاده از فرصت ها در دنیا و آخرت رستگار شوند.

علوم انبیاء و امام هادی 

امام غزالی از علمای بزرگ اهل تسنن است که در خصوص علم امام هادی می‌گوید: این مقدار توسل و وسعت علم به مجرد خواندن و نوشتن به دست نمی‌آید همه‌ی این علوم، علوم‌الهی هستند که از جایی دیگر ابلاغ می‌شوند و از طرف خداوند است. 

قلوب ائمه محل تولید علم است و کل علوم دنیا 25 نوع است که کلا دو علم در دنیا وجود دارد که شاخه شاخه پخش شده و می‌بینید که این دو علم چگونه باعث پیشرفت بشر شده است و 23 علم  دست اهل‌البیت است و حالا تصور کنید اگر امام زمان ظهور کند همه‌ی این علوم به دست مردم خواهد رسید.

انتهای پیام/

حضور مؤثر ایرانیان در سازمان وکالت امام هادی(ع)

ازجمله وکلای امام هادی(ع)، وجود مقدس حضرت عبدالعظیم حسنی است که نسل ایشان با 4 واسطه به امام حسن مجتبی(ع) می رسد.

حجت الاسلام سد محمد باقر علم الهدی در گفتگو با خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛در خصوص زندگی نامه امام هادی(ع) گفت: امام هادی(ع) در سال 212 هجری قمری پا به عرصه حیات گذاشتند و از سال 220 قمری تا زمان شهادت خود در سال 254 قمری به مدت 34 سال امامت ، رهبری و پرچم داری شعیان را از ناحیه پرودگار علم به عهده داشتند. 
 
وی ادامه کرد: امام هادی (ع) در دوران خلافت حاکمان ظالم بنی عباس تحت مراقبت های شدید امنیتی قرار داشتند. تا جایی که منزل ایشان را به یک محله نظامی در شهر سامرا منتقل کردند. به همین منظور است که با امام هادی و امام حسن عسکری (ع) به عسکرین معروف هستند. بنی عباس اینگونه وانمود می کردن که دلیل انتقال منزل امام هادی(ع) به یک محله نظامی، فقط حفاظت از جان امام(ع) است. این در حالی بود که آنها به خاطر قطع رابطه امام(ع) با شعییان دست به این انتقال زده بودند. 

علم الهدی در خصوص سازمان وکالت امام هادی(ع) تأکید کرد: درحالی که اهل بیت(ع) از زمان امام کاظم(ع) سازمان وکالت را راه اندازی کرده بودند اما این سازمان در زمان امام هادی(ع) به علت نظارت های امنیتی خلفای بنی عباس بر ایشان، از گستره ی بیشتری برخوردار شد. به طوری که برخی از تاریخ نویسان می نویسند که وکلای امام هادی(ع) در بخش های مختلفی از منطقه حضور داشتند. 

وی افزود: امام هادی(ع) 4 ناحیه مهم را برای تمرکز وکلای خود طراحی کرده بودند. ناحیه نخست حجاز ، مصرو یمن را شامل می شد. در ناحیه دیگر  بخش های عمده ای از ایران مانند همدان، قم، ری قرار می گرفت.  بصره و اهواز نیز در سومین ناحبه و شهر های کوفه، بغداد و مدائن در آخرین ناحیه حضور داشتند. امام (ع) برای هرکدام از این نواحی وکلای مخصوصی را در نظر داشتند که به عنوان سر حلقه های اتصال به امام هادی(ع) ایفای نقش می کردند. 

حجت الاسلام علم الهدی در خصوص کلای امام هادی(ع) اظهار داشت: وکلای امام هادی(ع) مسئول پاسخگویی به پرسش های کلامی و اعتقادی شیعیان بودند. همچنین ایشان مسئولیت انتقال یا مصرف وجوهات شرعی شیعیان را نیز به عهده داشتند. ازجمله وکلای امام هادی(ع)، وجود مقدس حضرت عبدالعظیم حسنی است که نسل ایشان با 4 واسطه به امام حسن مجتبی(ع) می رسد.

وی افزود: حضرت عبدالعظیم حسنی که از شاخص ترین شاگرد های امام(ع) نیز بودند. به خاطر تأیید اعتقادات خود به نزد امام هادی(ع) رفته و امام(ع) نیز اعتقدات ایشان را تایید کرده و او را مددکار و همیار خود شان در ایران معرفی نمودند. این در حالی است که امام هادی (ع) برخی از وکلای خود را به خاطر افکار انحرافی شان تایید نمی فرمودند. از دیگر وکلای امام هادی(ع) می توان به عثمان به سعید که امین بودن مشهور است و حسن بن راشد که شیخ طوسی ایشان را وکیل راستین امام (ع) معرفی کردند، نام برد. 

در پایان حجت الاسلام سید محمد باقر علم الهدی درمورد رابطه ایرانی ها با امام هادی (ع) تأکید: ما در میان محدثین، اشخاصی را داریم که ایرانی هستند که شهر قم یکی از مهم ترین مکان های حضور ایشان می باشد. چرا که در آن زمان شهر قم یکی از مهم ترین مرکز تجمع شیعیان بوده است. همچنین بیشتر اصحاب امام هادی(ع) ایرانی بودند که این عمق ارادت مردم ایران را به اهل بیت (ع) نشان می دهد و یاد آور می شود که چگونه افکار بالنده ایشان در میان مردم فرهیخته ایرانی، دارای نفوذ و تأثیر بوده است.می توان یکی از دلایل ارتباط شیعیان ایرانی با ائمه (ع) را وجود افکار انحرافی دانست که آنها را برای راهنمایی به اهل بیت(ع) متصل می کرد. 

 انتهای پیام/

اعتدال پاییزی و اعتدال بهاری در کلام پیامبر(ص)

سخن پیامبراکرم(ص)درباره بهار را در اینجا بخوانید.

به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛هوای معتدل در دو فصل از سال ایجاد می شود؛ بهار و پاییز. پیامبر اکرم اسلام درباره این دو اب و هوای سال فرمایشی دارند که مولوی، شاعر پر آوازه ایرانی هم آن را به صورت شعر در آورده است.

از پیامبر (ص) نقل شده است که می فرماید :

« وَ رَوَوْا عَنِ النَّبِیِّ ص اغْتَنِمُوا بَرْدَ الرَّبِیعِ فَإِنَّهُ یَفْعَلُ بِأَبْدَانِكُمْ مَا یَفْعَلُ بِأَشْجَارِكُمْ وَ اجْتَنِبُوا بَرْدَ الْخَرِیفِ فَإِنَّهُ یَفْعَلُ بِأَبْدَانِكُمْ مَا یَفْعَلُ بِأَشْجَارِكُمْ 

سرمای بهار را غنیمت بشمارید که با بدن های شما همان کاری را می کند که با درختان می کند و از سرمای پاییز دوری کنید که با بدن های شما همان کاری را می کند که با درختان می کند .»

بحارالأنوار ج : 59 ص : 27 

انتهای پیام/

زندگی نامه امام هادی(ع)/زیارت جامعه کبیره کامل ترین متن در امام شناسی

در زمان امام هادی(ع) نظام وکالت، نقشى اساسى در تثبیت موقعیت سیاسى و فرهنگى شیعه ایفا مى‌کرد.

به گزارشحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ابوالحسن على النقى الهادى(ع) پیشواى دهم شیعیان، بنابر نظر مشهور در نیمۀ ذیحجه سال 212 هـ.ق در مدینه به دنیا آمد. نام آن حضرت؛ علی، کنیه‌‏اش ابوالحسن و داراى القاب زیادى چون هادی، نقى، عالم، فقیه، امین، طیّب، و مؤتَمَن است. مشهورترین القاب آن حضرت، هادی است.

امامت امام هادی(ع)

علاوه بر احادیثی که از پیامبر اکرم(ص) نقل شده و در آن اسامی دوازده امام آمده است. امام جواد(ع) نیز در خصوص امامت ایشان فرمودند:«[پس از من] امر امامت به امام على النقى(ع) واگذار خواهد شد، در صورتى که او پسر بچه‌اى است. دوباره فرمود: آرى و کمتر از هفت‏ ساله، چنان که حضرت عیسى بن مریم(ع) نیز چنین بود.»همچنین آن حضرت فرمود: «امام بعد از من پسرم على است. دستور او دستور من و سخنش سخن من است. فرمان‌بردارى از او فرمان‌بردارى از من است و امامت پس از او در فرزندش حسن خواهد بود.»
بنابراین پس از شهادت امام جواد(ع) در سال 220هـ.ق فرزندش امام هادى(ع) که هنوز بیش از هشت سال نداشت، به امامت رسید و شیعیان به استثناى معدودى، امامت امام هادى(ع) بدون تردید پذرفتند. 

سیره ی علمی امام علی النقی (ع)

علم و دانش امام هادى(ع) همانند دیگر ائمه بزرگوار، علم لدنّی بود؛ یعنی مستقیماً از طریق غیب و همچنین از علوم و معارف قرآن و سنّت رسول الله(ص) و پدران بزرگوارش دریافت می‌نمود. در این زمینه می توان به  یکی از آثار ماندگار و ارزشمند امام هادی(ع) یعنی زیارت جامعه کبیره اشاره کرد. 

زیارت جامعه کبیره، متقن ترین متن در «امام شناسی» است. این اثر گران سنگ، دارای مضامین بسیار عالی از زبان امام هادی(ع) است که در پاسخ به خواستۀ یکی از ارادتمندان اهل بیت(ع) صادر شده است. صحت صدور و ارزش سندی این زیارت چنان است که علامه مجلسی(ره) می‌نویسد: « این زیارت، صحیح ترین زیارت ها از جهت سند و فراگیرترین آنها نسبت به ائمه(ع) است و در مقایسه با دیگر زیارت‌ها از فصاحت، بلاغت و منزلت بیشتری برخوردار است.»

علاوه بر زیارت جامعه، سید محسن امین(ره) تألیفاتی برای امام هادی(ع) بر می‌شمرد:
1. نامه آن حضرت در ردّ معتقدان به جبر و تفویض و اثبات عدل و امر بین الامرین که در تحف العقول آمده است.

2. پاسخ‌هاى آن حضرت به سؤالات یحیى بن اکثم، که آن نیز در تحف العقول نقل شده است.

3.گوشه‌اى از احکام دین، که ابن شهر آشوب در «مناقب» به آن اشاره کرده است.

از دیگر اقدامات علمی امام هادی(ع) به می توان به مسأله تحریف قرآن اشاره کرد. این مسأله از حملاتی بود که شیعیان در برابر دیگر فرق اسلامی با آن مواجه بودند. در برابر این اتّهام، ائمه شیعه همواره اصالت را به قرآن داده و هر روایت مخالف با آن را باطل اعلام داشته‌اند.

امام هادی(ع)نیز ضمن رساله مفصلی که ابن شعبه حرّانی از آن حضرت نقل کرده، به شدت بر اصالت قرآن تکیه فرمود و آن را در مقام سنجش روایات و تشخیص صحیح از ناصحیح به عنوان معیاری دقیق اعلام نمود. و به طور رسمی قرآن را به عنوان تنها متنی که همه گروه‌های اسلامی بدان استناد می‌کنند، مطرح کرد. 

همچنین از مهمترین بحث‌هایی که در آغاز قرن سوم، دنیای تسنّن را به خود مشغول کرد، جدال بر سر مسأله خلق قرآن بود که خود موجب پیدایش فرقه‌ها و گروه‌هایی در میان آنها شد. شیعیان با راهنمایی ائمه درباره این موضوع سکوت اختیار کردند. امام هادی(ع) در نامه‌ای، به یکی از شیعیان دستور می‌دهد در این زمینه اظهارنظر نکرده و جانب هیچ یک از دو نظر حدوث یا قدم قرآن را نگیرد. 

در راستای فعالیت های علمی امام هادی(ع)، شیخ طوسی(ره)، دانشمند نامدار اسلامی، تعداد شاگردان و اصحاب آن حضرت را در زمینه‌های مختلف علوم اسلامی، بیش از 180 نفر می‌داند. برخی از شاگردان و یاران ایشان عبارتند از: عبدالعظیم حسنی، عثمان بن سعید، ایوب بن نوح، حسن بن راشد و حسن بن علی ناصر.

سیره ی سیاسی امام هادی(ع)

دوران‏ آخرین‏ امامان‏ شیعه‏(ع) همراه‏ با اختناق‏ شدید از سوى‏ خلفاى‏ عباسى‏ بود. در عین حال در همین دوران، شیعه در سرتاسر بلاد اسلامى گسترده شده بود. رشد کمّى شیعه در این دوران، از فعالیت‌هاى ضد شیعى که از این دوره بر جاى مانده و همچنین از اقدامات سیاسى و نظامى حاکمان به منظور جلوگیرى از گسترش روزافزون تشیّع به خوبى روشن است.

میان امام هادی(ع) و شیعیان عراق، یمن، مصر و نواحى دیگر نیز رابطه برقرار بود. سیستمى که ضامن پیدایش و دوام و استحکام این ارتباط بود مسئلۀ وکالت بود. کسانى که به عنوان وکالت از طرف امام رضا(ع) و پس از آن امام جواد و امام هادى(ع) کار ایجاد و تنظیم ارتباط میان امام و شیعیان را بر عهده داشتند علاوه بر جمع‌آورى خمس و ارسال آن براى امام، در معضلات کلامى و فقهى نیز، نقش سازنده‌اى داشته و در جا انداختن امامت امام بعدى، موقعیت محورى در منطقه خود داشتند. گاهى افرادى از این وکلا دستخوش انحراف از خط امام شده و مورد تکذیب آن حضرات قرار مى‏گرفتند. در این شرایط کسان دیگرى جایگزین آنها مى‌شدند.

به هر روى در زمان امام هادی(ع) نظام وکالت، نقشى اساسى در تثبیت موقعیت سیاسى و فرهنگى شیعه ایفا مى‌کرد. هدف اصلی این سازمان، جمع‌آوری خمس، زکات، نذور و هدایا از مناطق مختلف توسط وکلا و تحویل آن به امام، و نیز پاسخ‌گویی امام به سؤالات و مشکلات فقهی و عقیدتی شیعیان و توجیه سیاسی آنان توسط وکیل امام بود. این سازمان کاربرد مؤثّری در پیشبرد مقاصد امامان(ع) داشت.

وکلاى ائمه(ع) بیشتر به وسیلۀ نامه، آن هم توسط افراد مطمئن با امام در رابطه بودند. بخش عمده‏اى از معارف فقهى و کلامى آن بزرگواران، طىّ نامه‌هایى به شیعیانشان مى‌رسید که به نقل از نامه‌ها در مصادر حدیثى آمده و امروزه در دسترس ما قرار گرفته‏ است.خلاصه این که امام هادی(ع) که در سامرا تحت نظر و کنترل شدیدی قرار گرفته بود، برنامه تعیین کارگزاران و نمایندگان را که پدرش امام جواد(ع) اجرا کرده بود، ادامه داد و نمایندگان و وکلایی در مناطق و شهرهای مختلف منصوب کرد و بدین وسیله یک سازمان ارتباطی هدایت شده و هماهنگ به وجود آورد که هدف‌های یاد شده را تأمین می‌کرد. 

امام هادی(ع) و شیعیان ایران

در زمان امام هادی(ع)، قم، مهمترین مرکز تجمّع شیعیان ایران بود و روابط محکمی میان شیعیان این شهر و ائمه(ع) وجود داشت. درست همان اندازه که میان شیعیان کوفه گرایش‌های انحرافی و غلوّآمیز رواج داشت، در قم اعتدال و بینش ضد غلوّ حاکم بود. شیعیان این دیار، اصرار فراوانی در این مسأله از خود نشان می‌دادند. 

در کنار قم، دو شهر آوه یا آبه و کاشان نیز تحت تأثیر تعلیمات شیعی قرار داشته و از بینش شیعی مردم قم پیروی می‌کردند. در پاره‌ای روایات از محمد بن علی کاشانی نام برده شده که در باب توحید از امام هادی(ع) سؤالی کرده است.

شیعیان دیگر شهرهای ایران نیز، چنین رابطه‌ای با امامان(ع) داشتند.ابو مقاتل دیلمی از اصحاب امام هادی(ع) کتابی روایی و کلامی درباره مسأله امامت تألیف کرد دیلم(شرق گیلان کنونی) از اواخر قرن دوم هجری، شیعیان زیادی را در آغوش خود داشت. افزون بر آن، کسانی از مهاجران دیلمی در عراق نیز به مذهب تشیع گرویده بودند. 

لقب‌های برخی از اصحاب امام هادی(ع) نشان‌دهنده ایرانی بودن آنها بوده است؛ به عنوان نمونه می‌توان از بشر بن بشار نیشابوری، فتح بن یزید جرجانی، احمد بن اسحاق رازی، حسین بن سعید اهوازی، که در شهرهای مختلف ایران می‌زیسته‌اند. جرجان و نیشابور به خاطر فعالیت‌های شیعیان، به مرور به صورت مراکز نفوذ شیعه در قرن چهارم در آمد. 

خلفای عباسی معاصر با امام هادی(ع) 

دورۀ امامت حضرت هادی(ع) در زمان چند تن از خلفای عباسی بود که به ترتیب زمان عبارت‌اند از:
1.عتصم، برادر مأمون (217 – 227)
2.واثق، پسر معتصم (227 – 232)
3.توکل، برادر واثق (232 – 248)
4.منتصر، پسر متوکل (6 ماه)
5.مستعین، پسر عموی منتصر (248 – 252)
6.معتز، پسر دیگر متوکل (252 - 255)
در زمان خلفای قبل از متوکّل، ایشان در مدینه بودند اما بر اثر سخن چینی‌ها و بدگویی‌های پی درپی بریحه؛ متوکّل، امام هادی(ع) را از کنار حرم جدّ بزرگوارش رسول خدا(ص) تبعید کرد. 
امام هادی(ع) که به دستور متوکّل و به اجبار او وارد سامرّا شد. در هنگام ورود به سامرا، با استقبال مردم مواجه شد و در خانۀ خزیمة بن حازم سکنا داده شد. اما به نقل شیخ مفید، نخستین روزى که امام وارد سامرّا شد، متوکل دستور داد تا او را یک روز در «خان صعالیک» (محل فرود کاروان ها، مسافر خانه) نگاه داشتند و روز بعد به خانه‏اى که براى اسکان آن حضرت در نظر گرفته شده بود، بردند.

امام(ع) تا پایان عمر خود- بیش از بیست سال- در این شهر به سر برد. شیخ مفید با اشاره به اقامت اجبارى امام در سامرّا مى‌نویسد: «آن حضرت به ظاهر مورد احترام خلیفه بود، ولى در باطن به وسیله متوکل دسیسه‌هایى علیه آن حضرت مى‏شد که هیچ یک از این نقشه‏ها در عمل موفق نبود.»

امام علی النقی(ع) در ماه رجب سال 254 هـ.ق در شهر سامرا به وسیله زهری که به ایشان خورانده شد به شهادت رسیدند. بارگاه ایشان که در سامرا به حرم عسکریین مشهور است. در سال‌های ۱۳۸۴ و ۱۳۸۶ش طی حملات تروریستی تخریب شد. ستاد عتبات عالیات ایران از سال ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۴ش آن را بازسازی کرده است. 

انتهای پیام/

قدم زدن علی ابن ابی طالب زیر باران/ این آبی است که از نزدیکی‌های عرش آمده است

امیر المؤمنین علی «علیه السلام» همیشه به محض شروع شدن باران، زیر آن می ایستادند تا جایی که سر و ریش و لباسشان خیس می شد...

به گزارشحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوانفصل بهار را همه با با پدیده باران می‌شناسند و عبارت (ابر بهار) هم از جمله توصیفاتی است که ایرانیان درباره وفور یک چیز بکار می‌برند؛ عبارتی که نشان می‌دهد پیوند باران و فصل بهار در ذهن انسان‌ها ناگسستنی است.

امام صادق «علیه السلام» می فرمایند:

امیر المؤمنین علی «علیه السلام» همیشه به محض شروع شدن باران، زیر آن می ایستادند تا جایی که سر و ریش و لباسشان خیس می شد. کسی عرض کرد: به سرپناهی بروید.

پاسخ فرمودند : این آبی است که از نزدیکی‌های عرش آمده است...

«از: اصول کافی ، جلد هشتم، صفحه 239»

شاید این کلام امیرالمومنین که فرزند ایشان و رییس مکتب جعفری از آن حضرت نقل فرموده‌اند یکی از شاعرانه‌ترین تعابیر درباره باران باشد.

انتهای پیام/

امامزاده اسماعیل فیروزکوه را بیشتر بشناسیم

امامزاده اسماعیل فیروزکوه پذیرای مسافران از سه استان تهران مازندران سمنان است.

حجت الاسلام عطاالله اسفندیار مدیر اداره اوقاف و امور خیریه شهرستان فیروزکوه در گفتگو با خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛در مورد امامزاده اسماعیل این شهر ابراز داشت:امامزاده اسماعیل طبق قول مشهور از نوادگان امام موسی کاظم (ع)است.این امامزاده شریف در این شهرستان کرامات زیادی داشته اند.در حدود 100 سال پیش که قسمتی از کوه مجاوره بقعه ریزش می کند، قسمتی از مقبره ایشان تخریب و پیکر این امامزاده، بدون هیچ گونه تجزیه ای آشکار می شود.از همان زمان نیز مردم ارادت بیشتری به ایشان پیدا کرده اند.
 

وی ادامه داد:مساحت امامزاده اسماعیل نزدیک به 500 متر است و 12 زایر سرا در آن برای خدمت رسانی به مردم وجود دارد.

حجت الاسلام اسفندیار همچنین در مورد میزبانی این امامزاده از مردم  در قالب طرح آرامش بهاری در ایام نوروز افزود:در میان 40 بقعه متبرک این شهرستان تنها این امامزاده در طرح آرامش بهاری به مردم خدمت رسانی می کند.به دلیل اینکه سایر امامزاده ها مسیرهای صعب العبوری دارند.در لحظه سال تحویل نزدیک به هزار نفر در محوطه امامزاده حضور داشتند و شرایط ویژه مذهبی در صحن امامزاده اسماعیل حاکم بود.
 

وی در ادامه ابراز داشت:همچنین در این روزهای ابتدایی سال روزانه به طور متوسط هزار نفر در این بقعه متبرک حضور داشتند.همچنین دو مشاور مذهبی نیز به مردم در زمینه های مختلف فرهنگی و اجتماعی به گفتگو می نشینند.

وی همچنین در انتها خطرنشان ساخت:با توجه به اینکه این امامزاده از آب و هوای خوبی برخوردار است مردم در روز طبیعت به این بقعه متبرک می آیند و در کنار تفریح از امکاناتی که برای آنها فراهم آمده است استفاده می کنند.

انتهای پیام/