خوش آمدید

از امام صادق علیه ‏السلام روایت است که فرمودند: هر کس به خاطر خدا برادر دینى خود را دیدار کند، خداوند مى فرماید:

اِیّاىَ زُرْتَ وَ ثَوابُکَ عَلَىَّ، وَ لَسْتُ اَرْضى لَکَ ثَوابا بِدوُنِ الْجَنَّةِ؛

مرا زیارت کردى و پاداش تو بر عهده من است و من پاداش کمتر از بهشت را براى تو نمى‏‌پسندم.

الجواهر السنیه، ص 264.

خداوند عزّ و جلّ فرمود:

اَلشّابُّ الْمُؤمِنُ بِقَدَرى، اَلرّاضى بِکتابى، اَلقانِعُ بِرِزْقى، اَلتّارِکُ شَهْوَتَهُ مِنْ اَجْلى، هُوَ عِنْدى کَبَعْضِ مَلائِکتى؛

جوانى که بـه تقدیر من ایمـان داشته باشـد، به کتـاب مـن راضى و بـه رزق مـن قانع باشـد و به خاطر من از شهوت و دلخواه خود بگذرد، او نزد من همچون بعضى از فرشتگان من است.

کنز العمّال، ج 15، ص 786.

خداوند متعال به داوود علیه ‏السلام فرمود:

یا داوود! بَلّـِغْ اَهْلَ الأَرضِ اِنّى حَبیبُ مَنْ اَحَبَّنى وَ جلیسُ مَنْ جالَسَنى وَ مُؤْنِسٌ لِمَنْ اَنِسَ بِذِکْرى وَ صاحِبٌ لِمَنْ صاحَبَنى وَ مُختارٌ لِمَنِ اخْتارَنى وَ مُطیعٌ لِمَنْ اَطاعَنى . . .؛

اى داوود! به زمینیان برسان که:
من دوست کسى هستم که مرا دوست بدارد، همنشین کسى هستم که با من همنشینى کند، همدم و مونس کسى هستم که با یاد من اُنس داشته باشد، همراه و هم صحبت کسى هستم که با من مصاحبت کند، کسى را بر مى گزینم که مرا برگزیند، و مطیع کسى هستم که مرا اطاعت کند.

المجالس السنیّه ، ص 77.

خداوند عزّ و جلّ فرمود:

اَهْلُ‏طاعَتى فى ضِیافَتى وَأَهْلُ شُکْرى فىزیارَتى وَ اَهْلُ ذِکْرى فى نِعْمَتى وَ اَهْلُ مَعْصِیَتى لاأُؤْیِسُهُمْ مِنْ رَحْمَتى، اِنْ تابُوا فَأَنَا حَبیبُهُمْ وَ اِنْ مَرِضُوا فَأَنا طَبیبُهُمْ، اُداویهِمْ بِا لْمِحَنِ وَ المَصائِبِ لاُِطَهِّرَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ وَ الْمَعائِبِ.

اهل اطاعت من در مهمانى من‏ هستند، اهل شکر و سپاس من در دیدار من‏ هستند، اهل ذکر و یاد من در نعمت من‏ هستند، و امّا اهل معصیت و نافرمانى من، آنان را هم از رحمت خویش ناامید نمى کنم. اگر توبه کنند، من دوستدار آنانم، اگر بیمار شوند، من طبیب آنانم و با سختیها و مصیبت‏ها آنان را درمان مى کنم، تا از گناهان و عیبها پاکشان سازم.

الجواهر السنیّه، ص 286.

در حدیث معراج است که خداى متعال به پیامبر اکرم صلى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله فرمود:

یا مُحَمَّدُ! لَوْ اَنَّ عَبْدا عَبَدَنى حَتّى یَنْقَطِعَ وَ یَصیرَ کالْشِّنِ الْبالى ، ثُـمَّ اَتانى جاحِدا لِوِلایَتِکُمْ ما اَسْکَنْتُهُ جَنَّتى وَ لا اَظْلَلْتُهُ تَحْتَ عَرْشى؛

اى محمّد! اگر بنده ‏اى آن قدر مرا عبادت کند که بندهایش از هم بگسلد و همچون مشک خشکیده و خالى شود، سپس به دیدار من آید، در حالى که ولایت شما خاندان را منکر باشد، هرگز او را ساکن بهشت خود نمى سازم و زیر سایه عرشم او را پناه نمى‏ دهم.

بحارالانوار، ج 8، ص 355، ح 18.

پیامبر اکرم صلّى‏ اللّه ‏علیه ‏و‏ آله در حدیث معراج، از قول خداوند چنین فرموده‌اند:

... بِالْقائِمِ مِنْکُم اَعْمُرُ اَرْضى بِتَسْبیحى وَ تَقدیسى وَتَحلیلى وَتَکبیرى وَتَمجیدى، وَبِهِ اُطَهِّرُالأَرْضَ مِنْ اَعْدائى وَ اُورِثُها اَوْلِیائى وَ بِهِ اَجْعَلُ کَلِمَةَ الَّذینَ کَفَرُوا بِىَ السُّفْلى وَکَلِمَتِىَ الْعُلْیا...؛

به وسیله «قائم» از شما خاندان زمین را آباد مى ‏کنم، با تسبیح[خدا را تسبیح گفتن و ستودن] و تقدیس و تحلیل[گفتن لا حول و لا قوة الاّ باللّه] و تکبیر[گفتن اللّه‏ اکبر] و تمجید من. و به وسیله او زمین را از دشمنانم پاکسازى مى‏ کنم و اولیاى خودم را وارث زمین مى‏ سازم ، و به وسیله او کلام و سخن کافران را پست و پایین و کلام و آیین خودم را برتر و بالاتر قرار مى دهم.

بحارالانوار ، ج 18 ، ص 342.

خداوند متعال به داوود علیه‏ السلام فرمود:

یا داوود! بَشِّرِ الْمُذنِبینَ وَ أَنْذِرِ الصِّدّیقینَ.
قالَ علیه‏السلام : کَیْفَ اُبَشِّرُ الْمُذنِبینَ وَ اُنْذِرُ الصِّدّیقینَ؟
قالَ جل جلاله : یا داُوودُ! بَشِّرَ الْمُذنِبینَ أَنّى أَقْبَلُ التَّوبَةَ وَ اَعْفُو عَنِ الذَّنْبِ، وَ أَنْذِرِ الصِّدّیقینَ أَنْ لا یُعْجِبُوا بِاَعْمالِهِمْ، فَاِنَّهُ لَیْسَ عَبْدٌ أَنْصِبُهُ لِلْحِسابِ الاّهَلَکَ؛

اى داوود! گنهکاران را بشارت بده و صدّیقان را بیم رسان.
گفت: چگونه به گنهکاران بشارت و به صدّیقان هشدار دهم؟
خداوند فرمود: اى داوود! به گناهکاران بشارت بده که من توبه را مى‏ پذیریم و از گناه در مى گذرم، صدّیقان را هم بیم بده که به کارهاى خودشان مغرور نشوند، چرا که خداوند هیچ بنده ‏اى را به پاى حساب نمى‏ کشد مگر هلاک شود!

اصول کافى، ج 2، ص 314.

امام علی علیه ‏السلام فرمودند: خداوند متعال به حضرت داوود علیه ‏السلام وحى فرمود:

یا داوُودُ! تُریدُ وَ اُریدُ وَ لایَکُونُ اِلاّ ما اُریدُ ، فَاِنَ اَسْلَمْتَ لِما اُریدُ اَعْطَیْتُکَ ما تُریدُ وَ اِنْ لَمْ تُسْلِمْ لِما اُریدُ اَتْعَبْتُکَ فیما تُریدُ وَ لا یَکُونُ اِلاّ ما اُریدُ؛

اى داوود! تو مى خواهى، من هم مى خواهم ، ولى جز آنچه من مى خواهم نمى‏ شود. پس اگر تسلیم آنچه من مى‏ خواهم بشوى، آنچه را هم تو مى‏ خواهى عطایت مى کنم. امّا اگر تسلیم آنچه من مى خواهم نشوى، در آنچه خودت مى خواهى تو را به رنج مى افکنم و جز آنچه هم که من بخواهم نخواهد شد.

توحید صدوق، ص 337.

خداوند متعال به حضرت موسى علیه‏ السلام فرمود:

یَابْنَ عِمْرانَ! کَذِبَ مَنْ زَعَمَ اَنَّهُ یُحِبُّنى، فَاِذا جَنَّهُ اللَّیْلُ نامَ عَنّى. اَلَیسَ کُلُّ مُحِبٍّ یُحِبُّ خَلْوَةَ حَبیبهِ؟...؛

ای پسر عمران! دروغ مى گوید کسى که مى پندارد مرا دوست مى‏ دارد، اما چون تاریکى شب او را فرا مى ‏گیرد به خواب مى رود ( و از مناجات با من غافل مى شود). مگر نه این که هر عاشق و دوستدارى ، خلوت با محبوب خود را دوست مى ‏دارد؟!

الجواهر السنیّه، ص 50.

خداوند متعال به حضرت موسى علیه‏ السلام فرمود:

اِنَّ عِبادى لَمْ یَتَقَرَّبُوا بِشَیْى‏ءٍ اَحَبَّ اِلَىَّ مِنْ ثَـلاثِ خِصالٍ.
قالَ: یا رَبِّ وَ ما هُنَّ ؟ قالَ:
یا مُوسى ! الزُّهْدُ فِى الدُّنیا وَ الْوَرَعُ عَنْ معاصِیَ وَ الْبُکاءُ مِنْ خَشْیتَى؛

به یقین ، بندگانم با چیزى به من تقرّب نیافتند که در نظرم محبوب‏تر از سه خصلت باشد.
گفت: پروردگارا! آن سه خصلت چیست؟
خداوند متعال فرمود: اى موسى! زهد و پارسایى در دنیا، پرهیز از نافرمانى‏ هاى من و گریستن از خوف و خشیت من.

الجواهر السنیّه، ص 38.