خوش آمدید

خداوند متعال به حضرت موسى علیه‏ السلام فرمود:

اِنَّ عِبادى لَمْ یَتَقَرَّبُوا بِشَیْى‏ءٍ اَحَبَّ اِلَىَّ مِنْ ثَـلاثِ خِصالٍ.
قالَ: یا رَبِّ وَ ما هُنَّ ؟ قالَ:
یا مُوسى ! الزُّهْدُ فِى الدُّنیا وَ الْوَرَعُ عَنْ معاصِیَ وَ الْبُکاءُ مِنْ خَشْیتَى؛

به یقین ، بندگانم با چیزى به من تقرّب نیافتند که در نظرم محبوب‏تر از سه خصلت باشد.
گفت: پروردگارا! آن سه خصلت چیست؟
خداوند متعال فرمود: اى موسى! زهد و پارسایى در دنیا، پرهیز از نافرمانى‏ هاى من و گریستن از خوف و خشیت من.

الجواهر السنیّه، ص 38.

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند: خداوند متعال به آدم وحى کرد:

اَنّى سَاَجْمَعُ لَکَ الْخَیْرَ فى اَرْبعِ کَلِماتٍ.
قالَ: یا رَبِّ وَ ماهُنَّ؟ قالَ: واحِدَةٌ لى وَ واحِدَةٌ لَکَ وَ واحِدَةٌ فیما بَینى و بَیْنَکَ و واحِدَةٌ فیما بَیْنَکَ و بینَ النّاسِ .
قالَ: یا رَبِّ بَیِّنْهُنَّ لى حَتّى اَعْلَمَهُنَّ. 
قالَ: امّا الّتى لى فَتَعْبُدَنى لاتُشْرِکَ بى شیئا وَ اَمَّا الّتى لَکَ فَاَجْزیکَ بِعَملِکَ اَحْوَجَ ما تَکُونُ اِلَیْهِ، وَ اَمَّا الّتى بَینى وَ بَیْنَکَ فَعَلَیْکَ الدُّعاءُ وَ عَلَىَّ الأجابَةُ، وَ اَمَّا الّتى بَیْنَکَ وَ بَیْنَ النّاسِ فَتَرْضى للِنّاسِ ما تَرْضى لِنَفْسِکَ؛

من همه نیکى‏ ها را درچهار سخن براى توجمع مى ‏کنم.
پرسید: خدایا آن چهار کلمه چیست؟
خداوند متعال فرمود: یکى براى من است ، یکى براى توست، یکى میان من و توست، یکى هم میان تو و مردم است.
آدم گفت: پروردگارا! آنها را بیان کن تا بدانم. 
خداوند متعال فرمود:
امّا آنچه براى من است، آن است که مرا عبادت کنى و در پرستش براى من چیزى را شریک قرار ندهى.
امّا آنچه براى توست، این است که من پاداش عمل تو را، وقتى که بیشترین نیاز را به آن دارى، خواهم داد.
امّا آنچه که میان من و توست ، این است که: دعا از تو، اجابت از من.
امّا آنچه که میان تو و مردم است، این است که آنچه را براى خود مى‏ پسندى براى مردم هم بپسندى.

الجواهر السنیّه ، ص 10.

امام باقر علیه‏ السلام فرمودند که خداوند متعال در تورات می فرماید:

اُشْکُرْ مَنْ اَنْعَمَ عَلَیْکَ وَ اَنْعِمْ عَلى مَنْ شَکَرَکَ ، فَاِنَّهُ لازَوالَ لِلنَّعْماءِ اِذا شُکِرَت وَ لابَقاءَ لَها اذا کفرَتْ، اَلْشُّکْرُ زِیادَةٌ فىِ النِّعَمِ وَ اَمانٌ مِنَ الْغِیَرِ؛

نسبت به کسى که به تو نیکى مى کند سپاسگزارى کن و بر کسى که سپاسگزار تو باشد، نیکى و احسان کن، همانا اگر نعمتها سپاسگزارى شود، زایل نمى گردد و اگر ناسپاسى شود، پایدار نمى ماند. سپاس و شکر ، موجب افزایش نعمتها و ایمنى از دگرگونى است.

الجواهر السنیّه ، ص 37.

خداوند متعال به حضرت موسى علیه‏ السلام فرمود:

عَجِبْتُ لِمَنْ اَیْقَنَ بِالْمَوْتِ کَیْفَ یَفْرَحُ بالدُّنْیا، وَ عَجِبْتُ لِمَنْ اَیْقَنَ بِالنّارِ کَیْفَ یَضْحَکُ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ اَیْقَنَ بِالْحِسِابِ کَیْفَ یَعْمَلُ السَّیِّئاتِ؛

تعجب مى کنم از کسى که یقین به مرگ دارد، چگونه در دنیا ( و بخاطر دنیا) شادمانى مى کند؟!
در شگفتم از کسى که به آتش دوزخ یقین دارد، چگونه مى خندد؟!
و در تعجبم از کسى که به حساب ، یقین دارد، چگونه گناهان را مرتکب مى شود؟!

کنز العمّال، ج 15 ، ص 937.

خداوند متعال به حضرت موسى علیه‏ السلام فرمود:

یا مُوسى! ضَعِ الْکِبْرَ وَ دَعِ الْفَخْرَ وَ اذْکُرْ اَنَّکَ ساکِنُ الْقَبْرِ فَلْیَمْنَعْکَ ذلِکَ مِنَ الشَّهَواتِ؛

اى موسى! تکبّر و فخر را واگذار، و به یاد آور که ساکن گور خواهى شد. این یاد آورى، تو را از شهوات باز بدارد.

بحارالانوار، ج 74، ص 35.

در حدیث معراج ‏است ، خداوند به پیامبراکرم صلى ‏الله‏ علیه ‏و‏ آله فرمود:

یا اَحْمَدُ! هَلْ تَدْرى مَتى یَکُونُ الْعَبْدُ عابِدا؟
قالَ لا یا رَبِّ. 
قالَ: اِذا اجْتَمَعَ فیهِ سَبْعُ خِصالٍ: وَرَعٌ یَحْجُزُهُ عَنِ الْمَحارِمِ، وَ صَمْتٌ یَکُفُّهُ عَمّا لا یَعْنیهِ، وَ خَوْفٌ یَزدادُ کُلَّ یومٍ مِنْ بُکائِهِ، وَ حَیاءٌ یَسْتَحْیى مِنّى فىالْخَلاءِ، وَ اَکْلُ ما لا بُدَّ مِنْهُ وَ یُبْغِضُ الدُّنیا لِبُغْضى لَها وَ یُحِبُّ الأخْیارَ لِحُبّى ایّاهُم؛

اى احمد! آیا مى‏ دانى که بنده، کىْ بنده عبادت گر خواهد بود؟
گفت: نه ، اى پروردگار.
خداوند متعال فرمود: هر گاه هفت خصلت در او فراهم آید:
1. تقوایى که او را از حرام‏ هاى الهى باز بدارد.
2. سکوتى که او را از گفتار بیهوده نگه دارد.
3. ترسى که هر روز بر گریه او بیفزاید.
4. شرمى که درخلوت هم از من حیاکند (وگناه نکند).
5. خوردن، به اندازه ‏اى که چاره ‏اى از آن نیست.
6. دنیا را دشمن بدارد، چون من آن را دشمن مى‏ دارم.
7. نیکان را دوست بدارد، چون من دوستدار آنانم.

بحارالانوار، ج 74، ص 30.

خداوند متعال به حضرت موسى علیه ‏السلام فرمود:

یا مُوسى! اَلْفَقیرُ مَنْ لَیْسَ لَهُ مِثْلى کَفیلٌ، وَ الْمَریضُ مَنْ لَیْسَ لَهُ مِثْلى طَبیبٌ، وَ الْغَریبُ مَنْ لَیْسَ لَهُ مِثْلىِ مُونِسٌ؛

فقیر کسى است که کفیل و کارسازى مثل من ندارد و بیـمار کسى است که طبیبى ماننـد مـن نـدارد و غریب کسى است که همدمى مثل من ندارد.

الجواهر السنیّه، ص 61.

از امام صادق علیه ‏السلام روایت است که: خداوند متعال فرمود:

أَنـَا خَیْرُ شَریکٍ، مَنْ أَشرَکَ مَعى غَیْرى فىعَمَلٍ لَمْ أَقْبَلْهُ اِلاّ ما کانَ لى خالِصا؛

من بهترین شریک هستم، هرکس در عمل و عبادتى، دیگرى را شریک من قرار دهد، آن عمل را نمى پذیرم، مگر عملى که خالص براى من باشد.

الجواهر السنیه، ص 275.

امام باقر علیه ‏السلام فرمودند:

اِنَّ مُوسى سَأَلَ رَبَّهُ فَقالَ: یارَبِّ أَقَریبٌ أَنْتَ مِنّى فَأُناجیکَ أَمْ بَعیدٌ فَأُنادیکَ؟
فَأَوْحَى اللّه‏ُ عَزَّوجَلَّ اِلَیْهِ: یا مُوسى! اَنَا جَلیسُ مَنْ ذَکَرَنى.
فَقالَ مُوسى: فَمَنْ فى سِتْرِکَ یَوْمَ لاسِتْرَ اِلاّ سِتْرُکَ؟ فَقالَ: اَلَّذینَ یَذْکُرُونَنى فَاَذْکُرُهُمْ وَ یَتَحابُّونَ فِىَّ فَأُحِبُّهُمْ، فَاُولئِکَ الَّذینَ اِذا أَرَدْتُ أَنْ أُصیبَ أَهْلَ الأَرْضِ بِسُوءٍ ذَکَرْتُهُم فَدَفَعْتُ عَنْهُمْ بِهِمْ؛

موسى علیه‏ السلام از پروردگارش سؤال کرد: خدایا! تو نزدیکى، تا با تو نجوا کنم، یا دورى که صدایت بزنم؟
خداوند به او چنین وحى کرد: اى موسى! من همنشین کسى هستم که مرا یاد کند.
موسى گفت: چه کسى در پوشش و پرده توست، آن روز که جز پوشش تو، پوششى نیست؟ خداوند فرمود:
آنان که مرا یاد مى کنند، من هم آنان را یاد مى ‏کنم، در راه من با یکدیگر دوستى مى کنند، من هم آنان را دوست مى دارم. اینان کسانى‏ اند که هرگاه بخواهم بر اهل زمین ، بدى و عذابى برسانم، آنان را یاد مى کنم و به خاطر آنان ، عذاب را از زمینیان دور مى ‏سازم.

اصول کافى، ج 2، ص 496.

امام صادق علیه‏ السلام فرمودند: خداى متعال به حضرت موسى علیه ‏السلام وحى فرمود:

یا مُوسى! لا تَفْرَحْ بِکَثْرَةِ الْمالِ وَ لا تَدَعْ ذِکرى عَلى کُلِّ حالٍ، فَاِنَّ کَثْرَةَ الْمالِ تُنْسِى الذُّنُوبَ وَ اِنَّ تَرْکَ ذِکرى یُقْسِى الْقُلُوبَ؛

اى موسى! به خاطر ثروت زیاد، خوشحال مشو و در هیچ حالى یاد مرا وامگذار، همانا ثروت زیاد ، گناهان را از یاد انسان مى برد و ترک یاد خدا سنگدلى و قساوت قلب مى آورد.

اصول کافى ، ج 2، ص 497.