خوش آمدید

در بحار از حضرت امام موسی بن جعفر علیه السلام روایت شده است که : خدا را در روز جمعه هزار نسیم رحمت

است که عطا می فرماید از آن به هر بنده ای آنچه بخواهد پس هر کس سوره انا انزلنا فی لیلة القدر ( قدر ) را

بعد از عصر روز جمعه صد دفعه قرائت کند عطا می فرماید حق تعالی به او این هزار نسیم و مثل آن را یعنی دو

هزار نسیم رحمت شامل حال او می شود .

منبع : بحار الانوار ج 92 ص 327 ح 1

شراکت شیطان 

امام صادق علیه‏السلام: إذا تَوَضَّأَ أحَدُکُم و لَم یُسَمَّ کانَ لِلشَّیطانِ فى وُضوئِهِ شِرکٌ و إن أکَلَ أو شَرِبَ أو لَبِسَ و کُلُّ شَى‏ءٍ صَنَعَهُ یَنبَغى أن یُسَمِّى عَلَیهِ فَإن لَم یَفعَل کانَ لِلشَّیطانِ فیهِ شِرکٌ؛ 

هرگاه یکى از شما وضو بگیرد و بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم نگوید، شیطان در آن شریک است و اگر غذا بخورد و آب بنوشد یا لباس بپوشد و هر کارى که باید نام خدا را بر آن جارى سازد، انجام دهد و چنین نکند، شیطان در آن شریک است. (محاسن، ج 2، ص 433)

کلید درهای طاعت 

امام صادق علیه‏السلام: اِغْلِقُوا أَبوابَ الْمَعصیَةِ بِالإْسْتِعاذَةِ وَ افْتَحُوا أبوابَ الطّاعَةِ بِالتَّسمیَةِ؛ 

درهاى گناهان را با استعاذه (پناه بردن به خدا) ببندید و درهاى طاعت را با بسم اللّه‏ گفتن بگشایید. (الدعوات، ص 52)

جایگاه بسم الله 

امام رضا علیه‏السلام: إنَّ بِسمِ اللّه‏ِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ أقرَبُ إلَى اسْمِ اللّه‏ِ الأْعظَمِ مِن سَوادِ الْعَینِ إلى بَیاضِها؛ 

بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم، به اسم اعظم نزدیک‏تر است از سیاهى چشم به سفیدى‏اش. (عیون أخبار الرضا، ج 1)

یا من ذکره شرف للذاکرین ، و یا من شکره فوز للشاکرین ، و یا من طاعته نجاة للمطیعین ، صل على محمد و اله ، و اشغل قلوبنا بذکرک عن کل ذکر، و السنتنا بشکرک عن کل شکر، و جوارحنا بطاعتک عن کل طاعة ، فان قدرت لنا فراغا من شغل فاجعله فراغ سلامة لا تدرکنا فیه تبعة ، و لا تلحقنا فیه سئمة ،حتى ینصرف عنا کتاب السیئات بصحیفة خالیة من ذکر سیئاتنا، و یتولى کتاب الحسنات عنا مسرورین بما کتبوا من حسناتنا، و اذاانقضت ایام حیاتنا، و تصرمت مدد اعمارنا، و استحضرتنا دعوتک التى لا بد منها و من اجابتها، فصل على محمد و اله ، و اجعل ختام ما تحصى علینا کتبه اعمالنا توبة مقبولة لا توقفنا بعدها على ذنب اجترحناه ، و لا معصیة افترفناها و لا تکشف عنا سترا سترته على رووس الاشهاد، یوم تبلواخبار عبادک ، انک رحیم بمن دعاک و مستجیب لمن ناداک . (صحیفة کامله سجادیه ، ص ۷۳)

كهف؛هیجدهمین سوره قرآن است كه مكی و 110 آیه دارد.در فضیلت این سوره از نبی مكرم اسلام صلی الله علیه و آله و سلم روایت شده: هركس این سوره را در شب جمعه قرائت نماید بین او و خانه خدا و پس از آن نورانی خواهد شد.1

كسی كه سوره علق را در شب یا روز قرائت نماید و پس از آن از دنیا برود شهید از دنیا رفته است و در درجه شهیدان و مانندكسی است كه در ركاب رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم جهاد كرده است.

دعاى حضرت امام سجاد علیه السلام به وقت تنگى رزق

اللهم انک ابتلیتنا فى ارزاقنا بسوء الظن ، و فى اجالنا بطول الامل ، حتى التمسنا ارزاقک من عند المرزوقین ، و طمعنا بامالنا فى اعمار المعمرین ، فصل على محمد و اله ، و هب لنا یقینا صادقا تکفینا به من موونة الطلب ، و الهمنا ثقة خالصة تعفینا بها من شدة النصب ، و اجعل ما صرحت به من عدتک فى وحیک و اتبعته من قسمک فى کتابک ،قاطعا لاهتمامنا بالرزق الذى تکفلت به ، و حسما للاشتغال بما ضمنت اللکفایة له ، فقلت و قولک الحق الاصدق ، و اقسمت و قسمک الابر الاوفى : (و فى السماء رزقکم و ما توعدون ) ثم قلت : (فو رب السماء و الارض انه لحق مثل ما انکم تنطقون ). (صحیفة کاملة سجادیه ، ص ۱۶۰)

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرموده است: ذکر «سبحان الله و الحمد الله و لا اله الاّ الله و الله اکبر» را زیاد بگوئید.چون در قیامت این اذکار با گروهی از فرشتگان و محافظ از پیش رو و پشت سر خواهند آمد. و این اذکار باقیات و صالحات می باشند.

دعا براى کامل شدن ایمان و زایل نشدن آن

شیخ طوسى ازمحمد بن سلیمان دیلمى روایت کرده است که ، به خدمت حضرت صادق علیه السلام عرض کردم که : شیعیان شما مى گویند که ایمان بر دو قسم است ، یکى مستقر و ثابت ، و دیگر آن که به امانت سپرده شده است و زایل مى گردد. پس به من بیاموز دعائى را که هرگاه آن را بخوانم ، ایمان من کامل گردد و زایل نشود، فرمود که : بعد از هر نماز واجب بگو:
رضیت بالله ربا و بمحمد صلى الله علیه و آله نبیا و بالاسلام دینا و بالقران کتابا و بالکعبة قبلة و بعلى ولیا و اماما و بالحسن و الحسین و على بن الحسین و محمد بن على و جعفر بن محمدفارفنى و موسى بن جعفر و على بن موسى و محمد بن على و على بن محمد و الحسن بن على و الحجة بن الحسن صلوات الله علیهم ائمة اللهم انى رضیت بهم ائمة فارضنى لهم انک على کل شیى ء قدیر. (مفاتیح الجنان ، ص ۱۴۲)