امروزه بحث جهاني شدن در بخش آموزش عالي و نظام تعليم وتربيت، مسائل جديدي را مانند تغييرات سريع، بازسازي برنامه ها، از بين رفتن مرزهاي جغرافيايي، در دسترس بودن اطلاعات وساخت شکني پديد آورده است. هدف اصلي و کانون توجه برنامه ريزان درسي در هنگام برخورد با مسائل فوق، اساسا طراحي اهداف و برنامه هاي آموزشي مطلوب و کار آمد بوده است. اين پژوهش نوعي مطالعه تطبيقي تحليلي به منظور توصيف رويکردهاي بين المللي سازي برنامه هاي درسي آموزش عالي در کشورهاي مختلف از جمله آمريکا، کانادا، استراليا و ژاپن است. يافته هاي تحقيق شامل راهبردها، برنامه ها وفعاليت هاي مناسب براي بين المللي کردن برنامه هاي درسي وروش هاي تدريس و يادگيري آموزش عالي در کشورهاي مذکور است. مقايسه راهبردهاي چهار کشور آمريکا، کانادا، استراليا و ژاپن نشان داد که مهمترين راهبرد اين کشور ها بين المللي کردن برنامه درسي و يادگيري و الحاق محتواي بين المللي به برنامه هاي درسي موجود است و تغيير مکان فيزيکي استاد و دانشجو در قالب برنامه هاي مبادله کمتر مورد توجه مي باشد. امروزه بين المللي سازي برنامه هاي درسي بومي، ملي و محلي داخل هر کشور ارجحيت دارد.