اصلا حسين جنس غمش فرق ميكند

* غلامرضا عبداللهی

ماه سرخ حسین است و لاله

ماتم دست عباس دارد

ظهر هر روز صحرای خورشید

بوی عطر گل یاس دارد

***

زیر این تاق پاک مقدس

مجلس ماتم شاه دین است

بوی پیغمبر از منبر اید

جلوه نور حق المبین است

***

باد و بیرق چه زیبا حدیثی

باز گویند از ماندگاران

از کسانی که جاوید ماندند

در شرفخانه روزگاران

***

آری اینجا عزای حسین است

جان و دل ها همه کربلایی

روی پیشانی گنبد غم

دست گلدسته های طلایی

***

در سیه چادر مکتب عشق

صفحه سرخ تاریخ باز است

راه شام بلا تا مدینه

سخت سنگین و دور و دراز است

***

مات و مبهوت رود فرات است

ساحل ابری چشم دریا

دجله و نیل و کارون خروشان

شاهد عینی خشم دریا

***

کوفه شرمنده بی وفایی

کربلا وه چه شایستگی ها

کار زیبای حرّ ریاحی

حد والای وارستگی ها

***

شهر من غرق اندوه دیرین

هر چه دیوار دارد سیاه است

این چنار کهنسال غمگین

قصه پردازِ خورشید و ماه است

***

هر چراغی که اینجا فرو مرد

گر به یاد حسین خدا خفت

صبح فردای شام غریبان

آفتاب تو با کربلا گفت

***

صبحدم با غروب ستاره

در گلوی سحر بغض ترْکید

از تن یاس گل هر چه درد است

دست مهتاب آهسته برچید

***

باد دیشب به گوش اقاقی

رفتن باغبان را خبر داد

در بلندای این آشیانه

مرغ آهنگ بدرود سر داد

***

با نوایی که از ساقه برخاست

برگ از مرگِ ریشه خبر شد

دید پونه دل نسترن سوخت

چشم نیلوفر از اشک تر شد

***

زانوی غم به دامان بنفشه

اطلسی سر در آغوشِ شب بو

سنگِ دلسنگ آخر نیاورد

از غم مرگِ گل خم به ابرو

***

نم نم اشک در چشم نسرین

روی گلگونه باران شبنم

بین مینا و مینو اشاره

ماجرا را به گل گفت کم کم

***

باغ بی باغبان سرد و نالان

اشک ریزان به سر خاک پاشید

پنجه آه و افسوس و حسرت

صورت ارغوان را خراشید

***

لادن و کوکب و یاس گریان

یاسمن همچنان زار می زد

پیچک بی قرار هراسان

بی امان سر به دیوار می زد