زکیه درویش پورسیاح

	زندگینامه

زکیه درویش پورسیاح

زندگینامه

زکیه درویش پور مادر شهید اسماعیل پیرانی از برادران اهل سنت است، که عناصر حزب دمکرات در پاییز سال 1362 وی را از شهر ربوده و به ارتفاعات سرشاخان برده و او را در تاریخ 27 دی ماه سال 1362 تیرباران کردند. 
تمامی اعضای خانواده پیرانی، فریب تبلیغات حزب را خورده و یکی از اولاد ذکور وی نیز به صف آنان پیوست. فرزند دیگر آنان به نام اسماعیل پیرانی هوادار آنان و مادر وی خدیجه مسئول حمل و پخش اعلامیه حزب دمکرات بود که بعد از مشخص شدن اهداف تفرقه افکنانه، هر سه نفرشان با ابراز ندامت از اعمال گذشته خود، به عنوان یک شهروند عادی مشغول به زندگی روزمره شدند که این پشیمانی بر ذایقه حزب دمکرات ناخوشایند بود. 
فلذا در عصر روز 4 بهمن ماه سال 1362 اسماعیل پیرانی را به همراه دوستش قادر باریکی در نقده ترور و به شهادت رسانیدند و بعد از یک سال مادر عزادارش را هم از شهر نقده ربوده و با پای پیاده و در زمستان سرد به سلسله ارتفاعات سرشاخان برده و بعد از برخوردهای غیرانسانی، او را هم به شهادت رسانیدند. 
جنازه آن شهید مظلوم به علت برودت هوا و برف تا سال 1364 در آن کوه ها مظلومانه ماند و در اوایل بهار توسط چوپانی پیدا و سپس به شهر منتقل و به خاک سپرده شد.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

اعظم درخشان نژاد

	زندگینامه

اعظم درخشان نژاد

زندگینامه

اعظم در روز اول فروردین ماه سال 1362 به دنیا آمد. اهل شهرستان دزفول بود. هنوز سه سال بیشتر نداشت که شهر شوشتر مورد تهاجم هواپیماهای بعثی قرار گرفت و او به همراه خواهر و برادرش در تاریخ 16 بهمن ماه سال 1365 به شهادت رسید. پیکر پاکش را در گلزار شهدای شوشتر به خاک سپردند

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

حبیبه درخشان نژاد

	زندگینامه

حبیبه درخشان نژاد

زندگینامه

حبیبه در روز ششم خرداد ماه سال 1361 بدنیا آمد. او در شهر دزفول به دنیا آمد اما هنوز 4 سال بیشتر نداشت که عراق شهر شوشتر را بمباران نمود و او به همراه خواهر و برادرش در 16 بهمن ماه سال 1365 به شهادت رسید و در گلزار شهدای شوشتر آرام گرفت.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

سینه درتاج

	زندگینامه

سینه درتاج

زندگینامه

سینه در بیست و پنجم شهریور ماه سال 1351 در روستای دشت عباس از توابع شهرستان دهلران متولد شد. پدرش شراطی گله دار بود. 
تا چهارم ابتدایی درس خواند. خانه دار و چوپان بود. بیست و نهم خرداد ماه سال 1369 در زادگاهش بر اثر انفجار مین و اصابت ترکش آن به شکم و پا در سن 18 سالگی شهید شد. 
پیکر او را در گلزار شهدای روستای بُرُم پایین شهرستان زادگاهش به خاک سپردند.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

فرحه دبات

	زندگینامه

فرحه دبات

زندگینامه

فرحه دبات در روز اول بهارسال 1331 در یکی ازروستاهای شهرستان شوش دانیال(ع) بنام الحلوه چشم به جهان گشود. دبات با پسرعموی خود حسین دبات ازدواج کرد، او در خانواده ای کشاورز بدنیا آمد و زندگی نسبتاً سختی را گذراند، در آن دوره زندگی بسختی می گذشت، چون دولت پهلوی مشکلات آن ها را نادیده می گرفت، حکومت شاه، حکومت خودخواهی و سودجویی بود.
در سال 1359 ارتش متجاوز عراق و حزب حاکم آن جنگ نابرابری علیه ما آغاز نمودند، در 31 شهریورماه سال 1359 جنگ آغاز شد، ارتش عراق با تاخیر هفت روزه که رزمندگان دلاور سرعت ماشین جنگی، عراق را کند کرده بودند. 
سرانجام در تاریخ 8 مهرماه سال 1359 سربازان عراقی به رودخانه کرخه رسیدند و یگان های مجهز ارتش عراق در این منطقه یعنی شوش زمین گیر شدند، چون از جناحهای جنوبی با آن ها هماهنگ و ملحق نشده بودند، متوقف شدند.
اینجاست که خداوند دست قدرت خود را نشان داد و این ارتش تا به دندان مسلح پشت رودخانه متوقف شد. 
در آن روز فرحه دبات به همراه خانواده خود در کنار رودخانه کرخه و بیشه مشغول کشاورزی و دامداری خود بودند، فرحه زندگی شیرینی را سپری می کرد، فرحه خیلی خوشحال بود و آن قدر خوشحال و سرمست بود آن هم علتی داشت یک نو رسیده در راه است.
فرحه پس از یکسال و اندی از ازدواجش با پسر عمویش بچه دار نشده بود اما امروز در شکم خود فرزندی هفت ماهه دارد. فرحه ازآن حالت افسردگی یک ساله خود خارج شده بود و به یک زندگی پر از امید و احساس وارد شده اما ناگهان صدای مهیبی رشته افکار و خیال فرحه را به هم ریخت چند هواپیمای جنگی در بالای روستای خود مشاهده کرد که باسرعت زیاد می گذشتند، هواپیماها آن قدر پائین آمده بودند که می شد خلبان آن را دید پس از لحظاتی صدای انفجار همه جا را پر کرد پرندگان و چرندگان همه لحظه ای سکوت کردن آری جنگ شروع شد.
آن شایعات به حقیقت تبدیل شد. دلهره و اضطراب سراسر وجود فرحه را فرا گرفت به اتاق کوچک خود پناه برد و منتظر حادثه ای دیگر شد صدای کوتاه و بلند از همه جا به گوش می رسید لحظه ای بیرون آمد از دور شهر شوش را دید که زیر گرد و خاک و دود پنهان شد تنها جایی که بیشتر به چشم می خورد و با آن آرامش می داد آرامگاه حضرت دانیال(ع) بود.
فرحه زیر لب به حضرت دانیال متوسل شد اما این لحظه ای بیش نبود او نگران شوهر و خواهر و برادرانش نباشد.
روزهای خاصی بود، یگان های ارتش جمهوری اسلامی ایران وارد منطقه شدند لحظه ای نمی گذشت مگر یک ماشین و یا وسایل جنگی که از کنار خانه خود بگذرد پرندگان آرام وقرار نداشتند همه چیز بهم ریخته بود شوهر فرحه خود را به خانه رساند و همسر و خویشان خود را دلداری می داد.
صبح روز بعد یکی از فرماندهان ارتش به منزل حسین دبات همسر فرحه در روستای دوازمی آید و به او می گوید: اینجا را ترک کند اینجا خطرناک است اما حسین قبول نمی کند می گوید ما جایی برای رفتن نداریم این همه گاو و گاومیش و گوسفند را به کجاببرم اینجا محل زندگی ماست. 
من می مانم ما از مرگ نمی ترسیم آن فرمانده قدری خوشحال می شود و روحیه ای می گیرد بعد پیشنهاد می دهد نان بپزند حسین مشتاقانه استقبال می کند این پیشنهاد را به همسر باوفایش درمیان می گذارد. فرحه خوشحال می شود و از این که می تواند کاری برای رزمندگان انجام دهد احساس خوبی دارد.
آن روز بعد از ظهر یک ماشین با چند گونی آرد و وسایل آشپزی مانند: کپسول گاز به خانه فرحه می آورند و به آن هامی گوید: هر چه می توانید نان بپزید رزمندگان منتظر پخت نان تان هستند. فرحه با عجله محل پخت نان را آماده کرد چیزی نگذشت که شروع به خمیر کردن آرد شد. 
 آن روز تا توانست خمیر کرد و نان پخت اما نگران و مضطرب بود، چون گلوله های توپ و خمپاره اطرافش به زمین می خورد نگران خود و همسایگان که بیشتر آن ها خویشان بودند بود و همین طور نگران گاو و گاومیش ها. 
خلاصه روزها می گذشت و فرحه صبح زود از خواب بیدار می شد و به همراه دیگر زنان فامیل آرد خمیر می کردند و نان می پختند تا بتوانند روزانه 100 الی 300 نان برای رزمندگان بپزند. 
آن روز موعود فرا رسید، آن روز با تکان خوردن بچه که در شکمش بود از خواب بیدار شد قدری درد داشت اما برایش بسیار خوشایند بود آرزوی دیدار نوزاد به او امید و شادی می داد با خود فکر می کرد که این بچه که در شکم من است به که می آید به پدرش یا به من، تصویر زیبای او را در ذهن تداعی می کرد و لذت می برد فرحه از خواب بیدار شد وضو گرفت نماز خواند حسین شوهرش کنار آتش نشسته بود کتری را پر از آب کرد و روی آتش گذاشت منتظر بود آب به جوش آید فرحه قدری ماست که از گاومیش درست کرده بود در طبق گذاشت و آورد و حسین نان را در آتش گرم کرد و شروع به خوردن ماست کردند. 
حسین به چشمان فرحه نگاه می کرد فرحه آن روز صبح چقدر زیبا شده بود گویی زندگی روستایی با آن همه سختی و نان پختن برای رزمندگان چیزی از زیباییش کم نکرده بود. قدری متعجب شد و به فکر فرو رفت آن روز کپسول گاز تمام شده بود منتظر ماندند که برادران رزمنده برای آن ها کپسول گاز بیاورند تا نان بپزند اما در آن روزهای جنگی کمبودها بیشتر به چشم می خورد شهر شوش خالی از جمعیت شده بود. 
به علت بمباران های هوایی و توپخانه شهر را ترک کرده بودند گویی تمام دنیا با این همه بزرگی متوقف شده بود. برادران رزمنده به حسین خبر دادن که وضعیت خطرناک است اما نمی شود رزمندگان نان ندارند، حسین به فرحه زن باوفایش گفت: امروز رزمندگان نان ندارند اما گاز هم نداریم و اگر آتش روشن کنیم عراقی ها متوجه می شوند، فرحه گفت: اگر گاز نداریم با هیزم تنور را گرم می کنم هر طوری شده برای رزمندگان نان می پزم حسین صبح با برادران رزمنده رفت تا از ورود دشمن به شهر جلوگیری کند. 
نزدیک ظهر بود، فرحه خمیر کرده آماده پختن بود اول می بایست آتش روشن کند، فرحه خودش هیزم را در آتش تنور می انداخت تا تنور شعله پیدا کند اما دود غلیظی پیدا شد نیروهای عراقی متوجه شدند که در این نقطه محل استقرار نیروهای ایرانی است دیده بان عراقی مختصات آن محل که از آن دود آتش بلند می شد را شناسایی کرد. 
فرحه خمیر را روی یک طرف تنور گذاشت و قدری آرد در طرف دیگر قرار داد گویی زمان به سرعت می گذرد، فرحه آخرین هیزم را در تنور گذاشت که عراقی ها چند گلوله و خمپاره را به حیاط فرحه انداختند چند ترکش به سر و صورت فرحه خورد و آن روز رزمندگان عزادار شدند. 
 حسین سراسیمه به خانه آمد سر و صورت و شکم فرحه را غرق به خون دید و غم و اندوه تمام وجودش را فراگرفت و با شهادت مادر 28 ساله و فرزندی که ندیده آنجا را ترک کرد و همسر و فرزند دلبندش را در تاریخ 12 مهرماه سال 1359 بدون تشییع جنازه در گلزار شهدای شوش به خاک سپرد.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

پری داهول

	زندگینامه

پری داهول

زندگینامه

پري در سال 1336 به دنيا آمد. کودکي و نوجواني را سپري کرد و در عنفوان جواني همسر مردي شايسته شد تا گرمابخش کانون خانواده‌اي کوچک باشد. چهارم آذر 1365 حمله‌ي هواپيماهاي بعثي به شهر انديمشک مُهر خون بر دفتر زندگي او زد و پري در 29 سالگي به ملکوت اعلي پرکشيد. پيکر پاکش را در قطعه جديد گلزار شهداي انديمشک به خاک سپردند.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

مریم دانگاه

	زندگینامه

مریم دانگاه

زندگینامه

مريم دانگاه در سال 1336 ديده به جهان گشود. در روز تولدش بزرگان خانواده او را در آغوش کشيدند و برايش طول عمر و سلامت از درگاه خداوند خواستار شدند. سال‌ها گذشت و مريم ازدواج کرد و گرمابخش جمع خانواده خود شد. سراي کوچک خانه‌اش را هر صبح با صفاي وجودش مي‌‌آراست و به اطرافيان محبت هديه مي‌کرد تا اينکه در پانزدهم اسفند 1366 هنگامي که مريم مانند ميليون‌ها زن ايراني خانه‌اش را براي استقبال از نوروز مهيا مي‌کرد غرش هواپيماهاي دشمن بعثي آسمان شهر را به لرزه درآورد و فرود بمب‌هاي ويرانگر مريم را آسماني کرد. او در 30 سالگي در انديمشک به شهادت رسيد و پيکر پاکش را در قطعه جديد گلزار شهداي انديمشک به خاک سپردند.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

مریم دانشیان

	زندگینامه

مریم دانشیان

زندگینامه

مریم دانشیان در یازدهمین روز خرداد ماه سال ۱۳۶۸ در شهرستان لالی استان خوزستان دیده به ‌جهان گشود. دوران تحصیل خود را از ابتدایی تا سوم دبیرستان را در شهرستان اهواز پشت سر گذاشت. او جزء هنرمندان این استان بوده و در فیلم‌های «سلسله دوستی» و «ترانه دوستی» به‌عنوان بازیگر ایفای نقش نموده است. 
وی در رشته کاراته نیز موفق به کسب دو مقام قهرمانی استان گردیده بود. ایشان در تاریخ چهارم بهمن ماه سال ۱۳۸۴ به همراه مادر خود به بانک سامان منطقه کیان‌پارس شهرستان اهواز رفته بود و طی انفجاری که توسط عناصر تروریست انجام گرفته بود در سن 16 ساگی به درجه رفیع شهادت نائل آمد. 
مزار پاکش در گلزار شهدای اهواز قرار دارد.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

فرصت دانشی دوست

	زندگینامه

فرصت دانشی دوست

زندگینامه

فرصت در یکم مهر ماه سال 1322 در روستای زلان علیا از توابع شهرستان ایوان به دنیا آمد. پدرش حیدر نام داشت. 
خواندن و نوشتن نمی دانست. خانه دار بود. سال 1341 ازدواج کرد و صاحب هفت پسر و یک دختر شد. هجدهم خرداد ماه سال 1364 در بمباران هوایی شهرستان زادگاهش بر اثر اصابت ترکش به سر و سینه در سن 42 سالگی شهید شد. 
پیکر او را در روستای سرتنگ همان شهرستان به خاک سپردند.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

محبوبه دانش آشتیانی

	زندگینامه
	مسجد حمام گلشن
	نوجوان استثنايي
	وداع
	یاس کبود

محبوبه دانش آشتیانی

زندگینامه

شهر تهران در یکی از روزهای سال 1340 شاهد تولد نوزادی محبوب و دوست داشتنی در خانواده دانش بود که نامش را «محبوبه» نهادند. محبوبه دانش در آغوش مادری مؤمن و متعهد و در سایه وجود پربرکت پدری فرهیخته دوران کودکی را گذراند.او با شور و شوق در سن 7 سالگی به مدرسه‌ای رفت که معلمانش همه الگو و اسوه‌های تقوا و علم و معرفت بودند. او همگام با قیل و قال مدرسه از رشد سیاسی اعتقادی و مطالعاتی قوی برخوردار شد و ذهن خلاق و جستجوگرش به خوبی پرورش یافت. 
هنگامی که نهضت اسلامی ایران به رهبری امام خمینی(ره) شوری خاص به مردم داد، محبوبه شور و شعور را در ضمیر آگاه خویش در آمیخت. عشق به امام و انقلاب و نفرت علیه رژیم منحوس طاغوت، سراسر وجودش را فرا گرفت و او را در صف اول حرکت های دانش آموزی و اسلامی قرار داد. سال دوم دبیرستان آخرین سال تحصیلی بود که نام محبوبه، دانش آموز سنگر علم و مبارزه را برای همیشه ثبت کرد. 
محبوبه با حضور در جمع مردم تظاهر کننده در میدان ژاله در تاريخ 17 شهریور سال 1357 در جمعه‌ای خونین بر اثر اصابت گلوله به قلب، گل وجودش چون شقایقی سرخ پرپر شد و در 17 سالگي ژاله‌ي خونش میدان ژاله را رنگین ساخت. پیکر پاکش در بهشت زهرا (س) مأوا گرفت. چند سال بعد نامزد(شهيد حسن اجاره‌دار) و پدر بزرگوارش(شهيد غلام‌رضا دانش) نیز در حادثه هفتم تیرماه سال 1360 به شهادت رسیدند و با خون خود انقلاب اسلامی را بیمه کردند.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از