شهادت امام رضا (ع) را به همه مسلمانان به خصوص راسخونی های محترم تسلیت عرض می کنم .

آقای خوبم
از کدامین قبیله بودی که تو را نشناختند؟
از کدامین دیار آمده بودی که بوی غربت می دادی؟
از کدامین حنجر فریاد کردی که نشنیدند؟

چشم هایشان کور بود و گوش هایشان کر و زبانهایشان لال
که تورا ندیدند و نشنیدند و پاسخ نگفتند
خاک بر چشم هایشان و آتش بر دل هایشان
که چشم تو را گریاندند و دل تو را سوزاندند

عزیز دل های سوخته
هزاران سال هم که بگذرد آتش غم  تو در دل هایمان سرد نمی شود 
تو  قامت عاشقی به پیشگاه حضرت عشق بودی
و ما صدها سال است که  گرد عاشقی می گردیم که ابراهیم وار اسماعیل به قربانگاه برد

سرور عاشقان عالم
بعد از تو
تمام دل ها  ترک برداشت
تمام نفس ها عطشان شد

آقاجان
 غربت تو در تاریخ تکرار نشد
هنوز هم آب شرمنده گلوی شش ماه تو 
و خارهای بیابان سیاه روی زخم های پای سه ساله توست 
 
و ما هنوز در تب انتظار منتقم خون تو می سوزیم...

  آيا از بدن پاره پاره حسين  علیه السلام بگوييم كه عريان در گودال قتلگاه افتاده است؟ يا از بدن عباس علمدار كه نه سر در بدن دارد و نه دست؟

آيا از علي اكبر بگوييم كه صورت پيامبرگونش را بر نيزه برافراشته اند؟ يا از علي اصغر شش ماهه كه اينك در گهواره خاكي خويش به خواب ابدي رفته؟

آیا از ياران حسين  علیه السلام بگوييم كه غريبانه در گوشه گوشه ميدان جان باخته اند؟ يا از كودكان حسين  علیه السلام كه غم يتيمي و اسيري، يكجا بر آنان وارد شده است؟

از غريبي بگوييم يا از مظلوميت؟ از وفا بگوييم يا از پيمان‌شكنی ؟ از عطش بگوييم يا از آتش ؟ از عشق بگوييم يا از زينب ؟

خوب نامي بر قلم گذشت.. زينب...

آري! بگذار از زينب بگوييم ؛ كه كربلا، از اينجا به بعد، از‌ آنِ زينب است و پيام كربلا، مرهون زينب.

بگذار از زينب بگوييم و از رنج‌هاي زينب. از زينب و از غصه‌هاي زينب. از زينب و از قصه‌هاي زينب. از زينب و از حماسه‌هاي زينب؛ و از زينب و از دل زينب ... و امان از دل زينب ...

اما از كدامين غم زينب بگوييم ؟ از برادراني كه از دست داد؟ يا از برادرزادگانش كه يك به يك به ميدان رفتند و باز نگشتند؟ يا از پسرانش كه جلوي چشمان گریانش ذبح شدند؟

به نام خدا

قبل از خلقت حضرت آدم ( عليه السلام ) مصيبت امام حسين ( عليه السلام ) بارها و بارها ذكرشده كه ازآن جمله مي توان به آن هنگام كه خداوند امر فرمود به قلم كه بر لوح امر شهادت و اكرام آن را ثبت كند كه هر دو محزون شدند و دردمند مصائب حضرت سيد الشهدا گشتند و يا آن زمان كه خداوند به ملائك فرمود من خلق مي كنم در زمين خليفه خود را ، ملائك در پاسخ گفتند : آيا مي آفريني كسي را كه خون ريزي كند ؟ كه در بعضي از تفاسير بزرگان ما آمده است كه مقصود ملائك قضيه كربلا بوده است و از طرف خداوند ندا مي آيد : من چيزي ميدانم كه شما نمي دانيد ؟!

گریه حضرت آدم(ع) در صحرای عرفات:
در عرفات وقتي كه حضرت آدم ( عليه السلام ) به سوي عرش نگاه كرد و اسماء خمسه و نورآنها را ديد از جبرئيل خواست تا اين اسماء را بدو ياد دهد پس آدم ( عليه السلام ) خدا را با اين اسماء خواند :
يا حميد بحق محمد ( صلي الله عليه وآله ) يا عالي بحق علي ( عليه السلام ) يا فاطر بحق فاطمه ( سلام الله عليها) يا محسن بحق الحسن و الحسين ( عليهما السلام ) و منك الاحسان .
او يكي يكي اين اسماء طيبه را ميگفت تا رسيد به اسم امام حسين ( عليه السلام ) تا اين نام را برلبش جاري ساخت حزن و اندوه بيشماري بر قلبش مستولي گشت و اشك از هر دو ديده اش جاري شد. حضرت آدم ( عليه السلام ) از جبرئيل علت اين امر را جوياشد پس جبرئيل نيز براي او مصيبت امام حسين ( عليه السلام ) را نقل كرد :
اي آدم اين حسين فرزند توست كه مبتلي به مصيبت بزرگي مي شود مصيبتي كه تمام مصائب درمقابل آن اندك و كوچك است .حضرت آدم ( عليه السلام ) پرسيد : كه آن چه مصبيتي است كه همه مصائب درمقابل آن اندك است؟
جبرئيل گفت : اي آدم اين حسين در حاليكه غريب و بي كس و تنهاست و هيچ يار و ياوري ندارد و فرياد مي زند واعطشاه واقلة ناصراه (داد از تشنگي، فرياد ازكمي يار) بالب تشنه كشته ميشود عطش وتشنگي او بحدي است كه آسمان درديد او تيره و تار گشته و هيچ كس او را اجابتي نميكند مگر به ضرب شمشير . اي آدم : اورا از قفا مانند گوسفند ذبح مي كنند و سرهاي بريده او و يارانش را برروي ني زده و به همراه حرم او كه به اسارت گرفته اند شهر به شهر مي گردانند.


بحار، ج 44، ص245

به نام خدا

در این چند وقته بعد محرم بعضی جا ها که می ری مثل دانشگاه بین دانشجوها این بحث پیش اومده که اقا دیگه گریه و عزادری بسه! باید به فلسفه عاشورا پرداخت حتی بعضی از طلاب هم در این وادی افتادند! جالب اونجاست که نقل قول هایی هم که می کنند از فلان استاد دانشگاه و... است که همه احادیث و روایات رو نقد می کنند جعلی می دونند در صورتی که هیچ تخصوصی در این زمینه ندارند

آیا ارتباط روحی و انسانی با امام حسین(ع) و اهل بیت و اصحاب پاک اون حضرت علاوه بر بعد عقلی و ایمانی، نباید در بعد احساسی هم وجود داشته باشه؟ چرا؟ چون معنای دوست داشتن یک انقلاب بزرگه که علاوه بر پذیرش اندیشه، روح انقلاب رو هم درون انسان ریشه دار می کنه ، بزرگان ما هم در آغاز به همین منظور دستور به تشکیل مجالس عزا و مرثیه خوانی جهت تحریک عواطف و ایجاد ارتباط عاطفی به عاشورا می داده اند. گریه یکی از عناصر اساسی بیان عاطفه است درسته بدونه تدبر و تعمق به حادثه عاشورا نباید باشه ولی نه این که کاملا این موضوع گریه که از ادم تا خاتم بوده رو حذف کنیم

در اینجا افاضات چندی از علمای بزرگ در مورد عزای سیدالشهدا را برای شما گذاشتم
ببینید چطور این بزرگان ارادت خودشان را نسبت به اباعبدالله الحسین نشان می دهند.
اونوقت چهار تا ادم روشن فکر غرب زده می آیند و خیلی راحت همه چیزو زیر سوال می برند.