بسم الله

قریب به ۷۰ ســال از خدا عمر گــرفته…

اهل مشــهد است.

در دلــش آرزوی زیارت بی بی دوعــالم فاطمـه المعصــومه سلام الله علیها غــوغا کرده.

بادلی شکسته ، رفت حــرم سلـطان خــوبی ها حضـرت علی ابن مـوسی الرضــا علیــه السـلام.

آقا جــان!

دلم برای زیــارت خواهر بزرگــوارتان لک زده است…

پولی ندارم.

دیگر توانی در جانم بــرای سفر نیســت.

تو رو بحق خــود خواهرت ، تمــام این موانــع را بر طرف کن،

بذار این آخر عمری ؛ کریمه ی آل الله رو هم زیارت کنم.

از ضریح مبارک جدا شد و به سمت کفشداری رفت. شماره کفش خود را بیرون آورد و تحــویل خادم داد.

خانم ببخشید! این شماره برای این کفشــداری نیست.

مگه میشه! من خودم کفشم را به کفشــداری دادم و داخل حرم شدم.

نه خانم این شماره برای اینجا نیست.

ناگاه چشم خادم به پشت شماره ی کفش می افتد.

آرم حــرم رضوی…

حاج خانم ، دیدی گفتم شــماره اشتباه است.

این برای حرم امــام رضـاست…

خوب منم در حــرم امام رضا هستــم دیگه…

نه خانم، اینجا حرم کــریمه ی اهل بیت، فاطمه المعصــومه است.

بیهوش شد و بردنش داخل اتاقی…

بعد که حالش بهتر شد،

ماجرا را تعریف کرد و معجزه ی دیگری برای این خــواهر و برادر آســمانی سلام الله علیهما ثبــت گـــردید.

داستان مـرگ یک کودک و زنـده شدن دوبـاره پس از چند ساعت توسط امـام رضـا(ع)

خاطره  از عبدالله :

این اتفاقی را که می خواهم نقل کنم با یک واسطه از یکی از خادمان حرم رضوی شنیده ام. وی قسم جلاله خورد که این داستان واقعیت دارد حال می خواهید باور کنید یا نه:

” روزی پیرمردی به همراه دختری که رویش را با چادر پوشانده بود و وی را روی زمین می کشید وارد صحن روضه منوره حضرت رضا شد.

جلوی او را گرفتم و پرسیدم با این وضع کجا میخواهی بروی.

جواب داد این دخترم هست و برای گرفتن شفا به محضر حضرت می برم.

با درخواست من صورتش را باز کرد و شگفت زده دیدم که وی مُرده است و بی روح می باشد. برای اطمینان بیشتر به چند نفر از خادمان خانم گفتم که او را معاینه کنند و بعد از معاینه یقین حاصل شد که علایم حیاتی ندارد و از دنیا رفته است.با عصبانیت به پیرمرد گفتم که ای مرد تو حرم را با غسال خانه اشتباه گرفته ای.

امام رضا مُرده زنده نمی کند بلکه مریض شفا می دهد و آن هم اگر مصلحت باشد.با التماس و تضرع فراوان پیرمرد به من گفت که اجازه بدهید او را به حرم ببرم،آخه این که برای شما ضرری ندارد و اگر هم شفا نیافت برمیگردانم و دفن می کنیم.دلم به رحم آمد و با خود گفتم حداقل برای زیارت وداع اجازه دهم که او را داخل حرم ببرد.

بعد از ساعتی دیدم ولوله ای در حرم به پا شد و با چشمان خودم دیدم که آن دختر مرده زنده شد.

چندی پیش میلاد باسعادت امام حسن‌ مجتبی(ع)، کریم اهل بیت، بود. مناسبت خوبی است برای معرفی کتاب‌ها و تازه‌های نشر تا علاقه‌مندان با آگاهی بیشتری به انتخاب و مطالعه کتاب در این موضوع اقدام کنند.

امام حسن(ع) را بیشتر بشناسیم

کتاب «امام حسن(ع) را بیشتر بشناسیم» گزیده‌ای از کتاب منتهی‌الآمال اثر محدّث نامى، حاج شیخ عباس قمى است که انتشارات نور محبت آن را با شمارگان 500 نسخه و بهای 80 هزار ریال روانه بازار نشر کرده است. آنچه در این دفتر درباره آن حضرت آمده عبارتند از: چگونگی ولادت، مختصری از فضایل و مکارم، شهادت، اولاد ایشان و چگونگی صلح با معاویه.

روزى بر گروهى تهیدست مى گذشتی و آنان پاره هاى نان را بر زمین نهاده ، روى زمین نشسته بودند و مى خوردند ، چون شما را دیدند گفتند : اى پسر رسول خدا ! بیا و با ما هم غذا شو ! به شتاب از مرکب به زیر آمدی و فرمودی : خدا متکبران را دوست ندارد و با آنان به خوردن غذا مشغول شدی .

آقای ما!کریم اهل البیت علیهم اسلام ! جدّ بزرگوارتان صلّی الله علیه و آله دراین ماه سفارش به صدقه نموده است. و لبهای ما در این شبها مترنم خواهد بود به این جمله که :

کریم کاری به جز جود و کرم نداره...

و البته ما محتاجیم و هیچ چیزی هم نداریم،هیچ؛

اصلا زشت می دانیم که وقتی به در خانه ی کریمی برویم چیزی ببریم جز فقر و بدبختی، و البته دستی تهی؛

این راهم از پدر بزرگوارت، از شهید لیلة القدر، از مولایمان امیرالمومنین علی علیه السلام آموختیم که بر کفن سلمان نوشت:(1)

وَفَدت عـلی الکریم بِغیرِ زادٍ

مِنَ الحسناتِ وَالقلبِ السَّلیم

وحَملُ الزّاد اَقبح کلِّ شیءٍ

اذا کـــان الوفــود علی الکریم

و شنیده ام سایقه ی جود و کرمت را ای کریم:

گزیده هایی از زندگی امام حسن مجتبی (ع)

حضرت امام حسن مجتبى صلوات الله علیه در سن هفت سالگى در مجلس حضرت رسول (ص) حاضر مى‏شد، آیات وحى را كه تازه نازل شده بود یاد مى‏گرفت و در خانه براى مادرش فاطمه (س) مى‏خواند، هر وقت امیرالمۆمنین (ع) داخل خانه مى‏شد مى‏دید كه فاطمه زهرا (س) آیات را مى‏خواند. مى‏فرمود: چه كسى این ها را به تو یاد داد حال آن كه امروز نازل شده است؟!.

حضرت فاطمه زهرا (س) جواب مى‏داد: فرزندت حسن.

روزى امیرالمۆمنین (ع) در خانه مخفى شد كه ببیند حضرت مجتبى (ع) چطور آیات وحى را مى‏خواند، امام حسن (ع) داخل منزل شد، آیات وحى را یاد گرفته بود، ولى تا خواست بخواند مضطرب شد و  نتوانست، مادرش از اضطراب وى تعجّب كرد.

حضرت امام مجتبى (ع) جواب داد: اى مادر بیانم كوتاه آمد، زبانم بند شد، ظاهراً یك مرد بزرگوارى مرا زیر نظر دارد و به من گوش مى‏دهد. (1)

در این هنگام امیرالمۆمنین (ع) از پس پرده خارج شد و فرزند عزیزش را بوسید و مورد نوازش و تفقد قرار داد.

1. بحار الانوار /ج 43 /ص 338. قال یا اُمّاه قلّ بیانى و كَلّ لِسانى لعلّ سَیّداً یَرْعانى 

حلم و بردباری امام حسن (ع)

اهل شام بود. وارد مدینه شد. حضرت مجتبى (ع) را دید كه بر مركبى سوار است. او چون تحت تأثیر تبلیغات منفی و شوم بنى امیه قرار گرفته بود، شروع به ناسزا گفتن كرد، او تند تند اسائه ادب مى‏كرد.

امام(ع) چیزى نمى‏گفت. تا وقتى كه مرد شامى آرام شد. حضرت امام مجتبى (ع) كه درد او را مى‏دانست بر او سلام كرد و خندید و با حلم و بردبارى او را تحمّل نمود و فرمود: یا شیخ گمان مى‏كنم غریب هستى، شاید امر بر تو مشتبه شده است اگر بخواهى گذشت كنیم از تو گذشت مى‏كنیم، اگر از ما چیزى بخواهى به تو مى‏دهیم، اگر راهنمائى بخواهى راهنمائیت مى‏كنیم، اگر از ما مركبى بخواهى براى تو مركب مى‏دهیم، اگر گرسنه باشى، سیرت مى‏گردانیم، اگر عریان باشى لباست مى‏دهیم، اگر محتاج باشى بى‏نیازت مى‏كنیم، و اگر حاجتى داشته باشى آن را بر مى‏آوریم و تا در مدینه هستى اگر در خانه ما میهمان باشى براى تو بهتر خواهد بود، چون منزل ما وسیع و امكانات ما بسیار و موقعیّت ما گسترده است.

مرد شامى از شنیدن این سخنان با شرم ساری گفت: گواهى مى‏دهم كه تو خلیفه خدا در روى زمین هستى، خدا داناتر است كه رسالت خود را در كجا قرار بدهد، تو و پدرت مبغوض ترین خلق در نزد من بودید ولى فعلاً محبوب ترین خلق خدا در نزد من هستید. (2)

سپس آن مرد وسائل خویش به خانه آن حضرت آورد و تا در مدینه بود میهمان آن حضرت بود و بر محبت اهل بیت (ع) معتقد شد.

2. مناقب آل ابى طالب  /ج 4  /ص 19 /فصل مكارم اخلاق امام حسن (ع). ثمّ قال أَشهدُ انّك خلیفةُ اللّه فى ارَضه، اللّهُ اعلم حیث یجعل رسالته كنت أَنت و ابوك ابغضُ خلق اللّهِ الىّ و الان أَنت اَحبّ خلق اللّه الىّ.

سخاوت كریم اهل بیت(ع)

امام حسن مجتبی علیه السّلام خدمت كار جوان و سیاه پوستی را دید. وی گرده نانی پیش روی خود نهاده بود. لقمه‏ای از آن نان خود می‏خورد و لقمه ی دیگر را به سگی كه آن جا بود، می‏داد.

امام (ع) به او فرمود: انگیزه تو در این كار چیست؟!.

پاسخ داد: من از او شرم دارم كه خود بخورم و به او نخورانم!.

امام (ع) فرمود: از جای خود برنخیز تا من بیایم!. 

امام حسن مجتبی علیه السّلام به نزد صاحب كار او رفت. باغی را كه خدمت كار در آن زندگی می‏كرد از وی خرید و آن را به او بخشید!.