Ethosuximide

سامانه‌شناسی نام (آیوپاک)
(RS)-3-ethyl-3-methyl-pyrrolidine-2,5-dione
داده‌های بالینی
نام تجاری	Zarontin
AHFS/Drugs.com	monograph
مدلاین پلاس	a682327
رده بارداری	D (Australia, United States)
تجویز	Oral
داده‌های فارماکوکینتیکی
فراهمی زیستی	93%[۱]
متابولیسم	Hepatic (CYP3A4, CYP2E1)
نیمه‌عمر	53 hours
دفع	Renal (20%)
شناسه
شماره سی‌ای‌اس	77-67-8
کد ATC	N03AD01
پاب‌کم	CID 3291
بانک‌دارو	DB00593
کم‌اسپایدر	3175
UNII	5SEH9X1D1D
KEGG	D00539
ChEBI	CHEBI:4887
ChEMBL	CHEMBL696
داده‌های شیمی
فرمول	C7H11NO2
وزن مولکولی	141.168 g/mol
SMILES	eMolecules & PubChem
InChI[نمایش]
(what is this?)  (verify)

اتوسوکزوماید یا اتوسوکسیماید به انگلیسی(Ethosuximide)

اسم تجارتی: Zarontin

طبقه بندی فارماکولوژیک: مشتقات سوکسینامید

گروه دارویی: داروهای ضد صرع و تشنج

محتویات

شکل دارویی

کپسول ۲۵۰میلی گرمی و شربت ۲۵۰ میلی گرم در ۵ سی سی.

موارد مصرف

اتوسوکسیماید پرمصرف ترین دارو صرع کوچک است.

هرچند والپروات موثرترین دارو در صرع کوچک است ولی به دلیل عوارض جانبی کمتر مورد استفاده قرار می کیرد. اتوسوکسوماید عوارض جانبی کمتری دارد بنابر این انتخاب اول صرع کوچک است

اثر: بلوک کانالهای کلسیم. (مثل سایر داروهای ضد صرع از طریق خوراکی به راحتی جذب شده و توسط آنزیم‌های کبدی متابولیزه می گردد)

مقدار مصرف: در بالغین و کودکان بزرگتر از ۶ سال : ۲۵۰ میلی گرم از راه خوراکی(PO) دو بار در روز. در کودکان ۳ تا ۶ سال: ۲۵۰ میلی گرم، به صورت دوز واحد یا منقسم در دو دوز.

عوارض جانبی

خواب آلودگی، سر درد، تحریک پذیری، هیرسوتیسم، بی خوابی، دیسترس گوارشی، لتارژی سکسکه عارضه منحصر به فرد اتوسوکسیماید است.

اتاکریدین لاکتات
نام آیوپاک	۷-ethoxyacridine-۳٬۹-diamine; ۲-hydroxypropanoic acid
شمارهٔ CAS	۴۴۲-۱۶-۰
فرمول شیمیایی	C18H21N3O۴
PubChem	۱۵۷۸۹
جرم مولی (گرم بر مول)	۳۴۳٫۳۷
موارد مصرف	بعنوان محلول ضدعفونی کننده، گاهی کاربرد در سقط
اشکال دارویی	محلول
مصرف در بارداری	نامشخص
دمای ذوب	۲۲۶ درجه سانتی گراد

اتاکریدین لاکتات به انگلیسی : Ethacridine lactate (اتاکریدین مونولاکتات مونوهیدرات ethacridine monolactate monohydrate، یا آکرینول Acrinol، با نام تجارتی: ریوانول Rivanol) یک نوع ترکیب آلی آروماتیک بر اساس آکریدین acridine می‌باشد. نام رسمی آن ۲ - اتوکسی ۶ و ۹ دی آمینوآکریدین مونولاکتات مونوهیدرات می‌باشد. شکل این ترکیب به صورت کریستالهای زرد پرتقالی با نقطهٔ ذوب ۲۲۶ درجه سانتیگراد است و بویی شبیه بوی سوختگی (سوختگی بر اثر گزش!) ایجاد می‌کند.

کاربرد اصلی و اولیه این مادّه استفاده از آن به عنوان محلول ضدعفونی کننده در غلظت ۰٫۱ درصد آن می‌باشد.

اتاکریدین Ethacridine همچنین به عنوان یک عامل سقط جنین در سه ماهه دوم بارداری نیز مورد استفاده واقع می‌شود. بدین منظور تزریق داخل مایع آمنیوتیک تا ۱۵۰ میلی لیتر از محلول ۰٫۱ ٪ آن با استفاده از سوند فولی صورت می‌گیرد که پس از ۲۰ تا ۴۰ ساعت، به مینی لیبر (شروع زایمان جزئی یا همان افتادن جنین) منتهی می‌شود. در کشور چین، همچنین از روش درون مایع آمنیوتیکی نیز بدین منظور استفاده شده‌است. مشخص شده که اتاکریدین به عنوان عامل منجر به سقط جنین مطمئن تر و بهتر از نرمال سالین هیپرتونیک ۲۰ ٪ تحمل می‌شود.

 

اتر نامی است که به ترکیب‌های شیمیایی که گروه اتری دارند گفته می‌شود. این گروه یک اکسیژن است که از دو سو به دو گروه آلکیل پیوند دارد.

ویژگی‌های فیزیکی

• نمی‌توانند بین خودشان پیوند هیدروژنی داشته باشند.
• دمای جوششان نسبت به کتون‌ها و آلدهیدها و کربوکسیلیک اسیدها پایین است.
• اترها باز لوییس هستند.

نام گذاری اترها

روش معمولی نامگذاری اترها به شکل آلکوکسی آلکان است. برای نمونه:(اتوکسی‌اتان، CH_۳-CH_۲-O-CH_۲-CH_۳). هر چند که روش کم‌کاربردتری نیز برای نامگذاری اترها هست که در آن نخست نام دو گروه آلکیلی که با اکسیژن پیوند دارند آمده و سپس نام اتر می‌آید. اتر نامبرده در روش دوم دی‌اتیل اتر نامگذاری می‌شود.

اترهای نوع اول، دوم و سوم

اترها بسته به گروه کربنی که به اکسیژن آن‌ها پیوند داشته باشد در این سه گروه جای می‌گیرند. در این‌جا از هر نوع یک نمونه آورده شده‌است. یک اتر نوع اول: دی‌اتیل اترCH_۳-CH_۲-O-CH_۲-CH_۳. یک‌اتر نوع دوم:دی‌ایزوپروپیل اتر (CH_۳)_۲CH-O-CH(CH_۳)_۲ و یک اتر نوع سوم: دی‌ترسیوبوتیل اتر (CH_۳)_۳C-O-C(CH_۳)_۳.

چند اتر معروف

• اتیلن اکسید، کوچک‌ترین اتر حلقوی:
• دی‌متیل اتر: یک افشانهٔ آئروسل منفجره:
• دی‌اتیل اتر: یک حل‌کننده‌ٔ پرکاربرد با دمای جوش پایین:
• دی‌متیلوکسی اتان، یک حل‌کننده با دمای جوش بالا:
• دی‌اکسان، یک اتر حلقوی که حل‌کننده‌ای با دمای جوش بالاست. :

جستارهای وابسته

• گروه عاملی
• متوکسی
• اتر نفت: اتر نیست و تنها آمیخته‌ای از آلکان‌ها با دمای جوش پایین است.
• تیواتر: اتری که به جای اکسیژن آن گوگرد بگذارند.
• اتر تابناک

دیگر نام‌ها[نهفتن] (2S2’S)-22’-(Ethane-12-diyldiimino)dibutan-1-ol[۱]
شناساگرها
شماره ثبت سی‌ای‌اس	74-55-5
پاب‌کم	14052
کم‌اسپایدر	13433
UNII	8G167061QZ
شمارهٔ ئی‌سی	200-810-26
دراگ‌بانک	DB00330
KEGG	D07925
MeSH	Ethambutol
ChEBI	CHEBI:4877
ChEMBL	CHEMBL44884
کد اِی‌تی‌سی	J04AK02
جی‌مول-تصاویر سه بعدی	Image 1
SMILES [نمایش]
InChI [نمایش]
خصوصیات
فرمول مولکولی	C10H24N2O2
جرم مولی	۲۰۴٫۳۱ g mol−1
شکل ظاهری	White crystals
بوی	Odourless
log P	−0.291
داروشناسی
Routes of administration	Oral
دگرگشت	Hepatic
Elimination half-life	3–4 hours
Protein binding	20–30%
دفع	Renal
Pregnancy category	B
ترکیبات مرتبط
مرتبط با alkanols	بیس-نریس پروپان
ترکیبات مرتبط	PMDTA Spermine
به استثنای جایی که اشاره شده‌است در غیر این صورت، داده‌ها برای مواد به وضعیت استانداردشان داده شده‌اند (در 25 °C (۷۷ °F)، ۱۰۰ kPa)
Infobox references

اتامبوتول (به انگلیسی: Ethambutol)

• نام تجارتی : Myambutol
• طبقه بندی درمانی: داروهای ضد سل
• طبقه بندی فارماکولوژیک: ضد سل نیمه صناعی
• شکل دارویی: قرص ۴۰۰ میلی گرمی

محتویات

مکانیسم اثر

اتامبوتول با مهار تولید آرابینوگالاکتان موجب اختلال در تشکیل دیواره سلولی مایکوباکتریوم‌ها می‌گردد.

کاربرد بالینی

تنها کاربرد بالینی این دارو در درمان سل می‌باشد. اتامبوتول همیشه همراه با سایر داروها تجویز می‌شود.

طریقه مصرف

اتامبوتول به عنوان داروی کمکی در درمان سل ریوی، در بالغین و کودکان بالای ۱۲ سال بدین صورت مورد استفاده قرار می‌گیرد:
در بیمارانی که قبلاً داروی ضد سل دریافت نکرده‌اند، روزانه ۱۵ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، به صورت PO (خوراکی)، یک بار در روز و در بیمارانی که قبلاً هم داروی ضد سل دریافت کرده‌اند، روزانه ۲۵ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، به صورت PO، یک بار در روز، برای مدت دوماه به همراه یک داروی ضد سل دیگر تجویز می‌شود.

عوارض جانبی

مهمترین و شایعترین عوارض اتامبوتول، اختلالات بینایی می‌باشد. این اختلالات شامل: کاهش میدان بینایی (کاهش VA)، نوریت اپتیک، کوررنگی قرمز-سبز و رتینوپاتی می‌باشند. اغلب اختلالات بینایی ناشی از اتامبوتول با قطع دارو از بین می‌روند. سایر عوارض جانبی این دارو عبارتند از : سردرد، سرگیجه، بی اشتهایی، تهوع، استفراغ، اختلال عملکرد کبد

نکات دیگر

• استفاده از این دارو به تنهایی سریعاً منجر به ایجاد مقاومت دارویی می‌گردد. به همین دلیل به عنوان داروی کمکی و به همراه سایر داروهای ضد سل مورد استفاده قرار می‌گیرد.
• جذب خوراکی اتامبوتول خوب بوده و در اغلب بافتهای بدن از جمله در CNS انتشار می‌یابد.
• درصد قابل توجهی از دارو به صورت تغییرنیافته از راه ادرار دفع می‌گردد. بنابراین در نارسایی کلیه دوز دارو باید کاهش داده شود.
• این دارو در کنار ایزونیازید و ریفامپین به کار می رود.

(R)-(–)-L-Epinephrine or (R)-(–)-L-adrenaline

سامانه‌شناسی نام (آیوپاک)
(R)-4-(1-hydroxy- 2-(methylamino)ethyl)benzene-1,2-diol
داده‌های بالینی
AHFS/Drugs.com	monograph
مدلاین پلاس	a603002
رده بارداری	C(US)
تجویز	IV, IM, endotracheal, IC
داده‌های فارماکوکینتیکی
فراهمی زیستی	Nil (oral)
متابولیسم	adrenergic synapse (MAO and COMT)
نیمه‌عمر	2 minutes
دفع	Urine
شناسه
شماره سی‌ای‌اس	51-43-4
کد ATC	A01AD01 B02BC09 C01CA24 R01AA14 R03AA01 S01EA01
پاب‌کم	CID 5816
IUPHAR ligand	479
بانک‌دارو	DB00668
کم‌اسپایدر	5611
UNII	YKH834O4BH
KEGG	D00095
ChEBI	CHEBI:28918
ChEMBL	CHEMBL679
داده‌های شیمی
فرمول	C9H13NO3
وزن مولکولی	183.204 g/mol
SMILES	eMolecules & PubChem
InChI[نمایش]
(what is this?)  (verify)

برای دیگر کاربردها، اپی نفرین (ابهام‌زدایی) را ببینید.

اپی‌نفرین (شناخته‌شده به عنوان آدرنالین، هورمون غده فوق‌کلیوی) یک هورمون و انتقال دهنده عصبی است از دسته کاتکول‌آمینهای درون‌ساز است. این ماده باعث افزایش ضربان قلب، انقباض عروق و انبساط راه‌های هوایی شده و در بروز واکنش جنگ و گریز سیستم عصبی سمپاتیک موثر است.

اپی‌نفرین را اولین بار شیمیدان ژاپنی جوکیچی تاکامینه (به ژاپنی: 高峰 譲吉) در سال ۱۹۰۰ کشف کرد و در سال ۱۹۰۱ موفق به استخراج آن از غده فوق کلیوی گوسفند و گاو شد. این ماده اولین بار در سال ۱۹۰۴ به طور مستقل توسط فردریک تولز و هنری دریسدل داکین سنتز شد.

محتویات

اثرات اپی‌نفرین بر بدن

فشار خون

اپی نفرین یکی از قوی‌ترین داروهای وازوپرسور شناخته شده‌است. اگر یک دوز داروئی از مسیر داخل وریدی تزریق شود اثر مشخص آن افزایش فشار خون است که به سرعت به اوج خود که با دوز تزریق شده متناسب می‌رسد. این افزایش فشار بیشتر سیستولیک است، لذا فشار نبض را هم افزایش می‌دهد. در برگشت فشارخون ممکن است به زیر میزان اولیه برگشته و سپس عادی شود.

افزایش فشار خون به علت اپی نفرین سه جزء دارد:

1. تحریک مستقیم میوکارد که قدرت انقباض بطن را افزایش می‌دهد (اینوتروپیک مثبت)
2. افزایش تعداد ضربان قلب (کرونوتروپیک مثبت)
3. انقباض عروق، به خصوص در مویرگ‌های پوست و حتی در بسیاری از وریدها.

در نتیجه این واکنشها ضربان نبض در ابتدا شتاب گرفته ولی با بالا رفتن فشار خون، با عمل تخلیه جبرانی واگ ضربان کاهش می‌یابد. دوزهای اندک از اپی نفرین (۰٫۱ میلی گرم / کیلوگرم) ممکن است فشار خون را کاهش دهند. این اثر کاهنده از دوزهای اندک به علت حساسیت بیشتر گیرنده‌های بتا-۲وازودیلاتور به اپی‌نفرین نسبت به گیرنده‌های آلفای وازوکانستریکتور است.

اثرات بر قلب

اپی نفرین یک محرک قوی قلبی است. گیرنده‌های بتا-۱، بتا-۲، بتا-۳ و آلفا در قلب وجود دارند. اثر اپی‌نفرین با تاثیر مستقیم روی گیرنده‌های بتا-۱ میوکارد و سلولهای ضربان‌ساز است. اثر ایجاد شده افزایش ضربان، کوتاه شدن و قدرتمندتر شدن سیستول و افزایش برون‌ده قلب است. در برابر کار قلب و مصرف اکسیژن قلب بالا می‌رود.

اثر روی ماهیچه‌های صاف

بسته به نوع گیرنده‌های موجود در اندام‌های مختلف بدن اثرات انقباضی یا انبساطی ایجاد می‌شود مثلاً با تحریک گیرنده‌های بتا-۲ و انقباض عضلات شعاعی عنبیه گشادی مردمک روی می‌دهد.

اثرات تنفسی

اپی نفرین از برونکودیلاتورهای قوی است. همچنین می‌تواند اثرات برونکوکانستریکتور ناشی از بیماری‌ها (مانند آسم) و یا داروها را با تحریک گیرنده‌های بتا-۲ و انبساط عضلات مجاری تنفسی به خوبی رفع کند.

دستگاه عصبی مرکزی

به علت عدم ورود اپی‌نفرین به دستگاه عصبی مرکزی اثرات عصبی قابل توجهی ندارد ولی علایم عصبی همچون سردرد، احساس ناآرامی، لرزش را ایجاد می‌کند که بیشتر ناشی از اثرات سوماتیک اپی‌نفرین بر قلب و گردش خون و عضلات است تا اثر بر اعصاب.

اثرات متابولیک

اپی‌نفرین باعث افزایش قند و لاکتات خون می‌شود. اپی‌نفرین باعث مهار انسولین و تحریک گلوکاگون می‌شود. همچنین اپی‌نفرین باعث افزایش آزاد شدن اسیدهای چرب آزاد از آدیپوسیتها و تجزیه تری گلیسریدها می‌شود.

عوارض و سمیت

اپی‌نفرین می‌تواند عوارضی همچون سردرد، ناآرامی، ترمور، تپش قلب ایجاد کند. این عوارض با استراحت و دراز کشیدن بهبود می‌یابند. عوارض جدی‌تر شامل خونریزی مغزی به علت افزایش سریع فشار خون و آریتمی‌های قلبی است. درد قلب ممکن است در بیماران با مشکلات عروق کرونری ایجاد شود. مصرف آن در افرادی که داروهای بلاک‌کننده گیرنده بتای غیر انتخابی مصرف می‌کنند منع شده‌است چرا که روی گیرنده‌های آلفا به تنهایی منجر بهخونریزی مغزی می‌تواند شود.

 

مصرف بالینی

مصرف این دارو با توجه به رسپتورهای آن در قلب و عروق و مجاری هوایی است. سابقاً شایعترین مصرف آن در بیماران دچار برونکواسپاسم بود اما امروزه با وجود آگونیستهای انتخابی بتا-۲ دیگر کمتر از اپی‌نفرین استفاده می‌شود. کاربرد مهم اپی‌نفرین در واکنشهای آنافیلاکسی است که اثر سریعش در درمان این موقعیتها موثر است. همچنین از اپی‌نفرین به علت اثر منقبض کننده عروقی در بی حس کننده‌های موضعی برای افزایش اثر بی‌حسی استفاده می‌شود. اثرات قلبی اپی‌نفرین در بازگرداندن ریتم قلب در افراد دچار ایست قلبی به کار می‌آید. از اپی‌نفرین همچنین در بندآوردن خونریزی‌های مخاطی استفاده می‌شود (اولسر پپتیک در آندوسکوپی یا زخمهای دهان)

ابی دوکسیم
نام آیوپاک	1,1'-[oxybis(methylene)]bis{4-[(E)- (hydroxyimino)methyl]pyridinium}
شمارهٔ CAS	۱۱۴-۹۰-۹
فرمول شیمیایی	C14H16N4O3+2
گروه دارویی	فعال کننده کولین استراز
PubChem	۵۴۸۵۱۹۲
جرم مولی (گرم بر مول)	۲۸۸٫۳۰۲
دفع	کلیوی
مکانیسم اثر	اثر آنتی دوتی دارو، از طریق فعال کردن کولین استراز بلوک شده می‌باشد.
موارد مصرف	بعنوان پادزهر در مسمومیت‌های ناشی از حشره کش‌های ارگانوفسفره
راه استعمال	تزریقی
اشکال دارویی	آمپول ۲۵۰ میلی گرم در سی سی، آمپول ۲۷۵ میلی گرم در ۰٫۸ سی سی

ابی دوکسیم (به انگلیسی: Obidoxime) یک عضو از خانوادهٔ اکسیم (oxime) است که در درمان مسمومیت با گاز اعصاب مورد استفاده قرار می‌گیرد. اکسیم‌ها داروهای شناخته شده‌ای هستند که توانایی خنثی کردن اثر سموم ارگانوفسفره‌ها را (از طریق تأثیر بر آنزیم استیل کولین استراز acetylcholinesterase یا(AChE) دارند.

آنزیم استیل کولین استراز آنزیمی است که استیل کولین را، پس از ایجاد تحریک مورد نیاز در سلول عصبی بعدی، از پایانهٔ پس سیناپسی حذف می‌کند. پس اگر این آنزیم مهار شود، استیل کولین پس از تحریک حذف نمی‌شود و تحریک‌های مکرری ایجاد می‌شوند که نتیجهٔ آنها انقباضات عضله و فلج خواهد بود. ارگانوفسفاتها (همانند گازهای اعصاب و حشره کش‌های ارگانوفسفره) مهارکننده‌های به خوبی شناخته شدهٔ استیل کولین استراز به شمار می‌آیند. آنها به یک محل خاص در این آنزیم متصل می‌شوند و از عملکرد معمول آن با تغییر در گروهOH روی باقی‌ماندهٔ اسیدآمینهٔ سرین serine و نیز با پروتون گذاری protonating (نیتروژن کواترنری، R۴N +) در نزدیکی اتم نیتروژن واقع درباقی‌ماندهٔ اسیدآمینه هیستیدین (histidine)، جلوگیری می‌کنند.

فعالیت

اکسیمهایی مانند ابی دوکسیم ، پرالیدوکسیم pralidoxime و آسوکسیم asoxime (معروف به اچ آی سیکس یا HI-۶) به منظور بازگرداندن عملکرد آنزیم مورد استفاده قرار می‌گیرند. آنها نسبت به آنزیم میل بیشتری برای باقی‌ماندهٔ فسفاتهای آلی(ارگانیک) دارند و قادر به حذف گروه فسفات، بازگرداندن گروه OH به آمینواسید سرین و تبدیل و بازگرداندن نیتروژن از شکل هیستیدین به شکل R۳N خود(نیتروژن ترشیاری یا نیتروژن عالی) هستند. نتایج حاصل از بهبودی کامل آنزیمی و ترکیبات فسفات - اکسیم در ارگانیسم (موجود زنده) از طریق ادرار حذف می‌شوند.

عوارض جانبی

اکسیم‌هایی شبیه ابی دوکسیم دارای عوارض جانبی زیر هستند : آسیب کبدی، صدمه به کلیه، حالت تهوع، استفراغ. ولی این داروها آنتی دوتهای بسیار کارآمدی در درمان مسمومیت با گازهای عصبی محسوب می‌شوند. معمولاً درمان مسمومیت ارگانوفسفره‌ها بااستفاده از آتروپینatropine که داروی در دسترستری است آغاز می‌شود، تا از سرعت عمل سم بکاهد و زمان بیشتری برای درخواست نمودن اکسیم را در اختیار بگذارد.

 

ائوزین (به انگلیسی Eosin ) یک رنگ فلورسنت قرمز است که از واکنش برم با فلورسین حاصل می‌شود. این رنگ می‌تواند برای رنگ کردن سیتوپلاسم، کلاژن و فیبرهای ماهیچه ای جهت معاینه در زیر میکروسکوپ مورد استفاده قرار گیرد . بخشهایی که در مشاهده زیر میکروسکوپ به آسانی با ائوزین رنگ می‌پذیرند، اصطلاحاً ائوزینوفیلیک eosinophilic نامیده می‌شوند.

انواع

در حقیقت دو ترکیب بسیار نزدیک به هم وجود دارند که معمولاً به عنوان ائوزین از آنها یاد می‌شود. اغلب اوقات اصطلاح ائوزین دربارهٔ ائوزین وای (ý eosin) مورد استفاده قرار می‌گیرد (ý eosin همچنین به عنوان‌های زیر نیز شناخته می‌شود: ائوزین زرد یا همان eosin yellowish، ائوزین قرمز اسیدی ۸۷ یا همان Acid Red ۸۷، نوع CI ۴۵۳۸۰، برم ائوزین bromoeosine، اسید بروموفلورسیک bromofluoresceic، و سرانجام : D&C Red شماره ۲۲)؛ این نوع ائوزین طرح یا قالب تا حدودی مایل به زرد رنگ دارد. ترکیب دیگر ائوزین، ائوزین نوع بی یا همان eosin B می‌باشد (این نوع ائوزین با عناوینی چون این موارد شناخته می‌شود: ائوزین مایل به آبی یا همان eosin bluish، ائوزین قرمز اسیدی ۹۱ یا همان Acid Red ۹۱، نوعCI ۴۵۴۰۰، ائوزین سافروزین Saffrosine، ائوزین ارغوانی یا همان Eosin Scarlet، یا نوع قرمز شاهنشاهی)، این نوع ائوزین طرحی به رنگ آبی بسیار کم رنگ یا مایل به آبی دارد. ائوزین‌های هر دو رنگ قابل تعویض با یکدیگر هستند، و استفاده از هر کدام از آنها بر حسب ترجیح و یا سنت و روش معمول انجام می‌پذیرد.

کاربرد در بافت‌شناسی

 

ائوزین اغلب به عنوان یک رنگ آمیزی کنندهٔ متقابل یا counterstain در همراهی با هماتوکسیلین haematoxylin در جریان رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین (haematoxylin و eosin) یا همان رنگ آمیزی H&E [[۱]] مورد استفاده قرار می‌گیرد. این نوع رنگ آمیزی با استفاده از ظروف مخصوص خود[[۲]] یکی از شایع‌ترین روش‌ها یا تکنیک‌های رنگ آمیزی مورد استفاده در بافت‌شناسی است. در بافتی که با هماتوکسیلینhaematoxylin و ائوزین eosin آغشته شده باشد، سیتوپلاسم به رنگ صورتی نارنجی و هسته به صورت تیره رنگ، یا به رنگ آبی و یا بنفش نشان داده می‌شود. همچنین با رنگ آمیزی ائوزین، سلول‌های قرمز خون به رنگ شدیداً قرمز نشان داده می‌شوند. ائوزین یک رنگ اسیدی است و بخش اصلی یا اساسی هر سلول، یعنی سیتوپلاسم آن را نشان می‌دهد. گرچه هماتوکسیلین یک رنگ اولیه یا پایه‌ای است و در قسمت‌های اسیدی سلول مانند هسته، جاهایی را که اسیدهای نوکلئیک (دی ان ای DNA و آر ان ایRNA) در آنها متمرکز شده‌است را نشان می‌دهد.

در رنگ آمیزی، نوع ائوزین وای یا همان ý eosin، به طور معمول با غلظت ۱ تا ۵ درصد وزن مناسب در حجمی از آب یا اتانول محلول می‌گردد. [نیاز به ویرایش] ضمناً برای جلوگیری از رشد کپک در این محلول آبی، گاهی اوقات اندکی تیمول thymol نیز بدان اضافه می‌شود. غلظت بسیار پائین (نیم درصدی) از اسید استیک معمولاً رنگ قرمز عمیق تری در رنگ آمیزی به بافت می‌بخشد.

ریشه لغت

کلمه ائوزین از لغت یونانی Eos می‌آید که به معنای سحر(زمان طلوع آفتاب) است و از نام یک الههٔ یونانی که الهه طلوع نامیده می‌شود، گرفته شده‌است.

 

او آر اس (به انگلیسی: ORS) (مخفف: Oral Rehydration Salt) فراورده‌ای خوراکی است که در اسهالهای متوسط برای جبران آب و نمکهای از دست رفتهٔ بدن و پیشگیری از دهیدراسیون تجویز می‌شود. اوآراس محتوی قند (گلوکز) و الکترولیت (کلرید سدیم و پتاسیم) و گاه سیترات است و با توجه به وجود گیرنده های خاصی در روده که سدیم و گلوکز را همراه هم به داخل سلول وارد میکنند در دستگاه گوارش جذب می‌شود.^[۱]

اوآراس معمولاً به صورت ساشه‌های حاوی پودر به فروش می‌رسد که باید درست پیش از مصرف به محلول تبدیل شود: پودر درون ساشه را باید طبق دستور روی آن در (اغلب یک لیتر) آب جوشیدهٔ سرد شده حل کرد و نوشید.^[۱]

در موارد حادتر اسهال نیاز به سرم‌تراپی و تزریق مایعات از طریق ورید مورد لزوم است.

نام آیوپاک	2-{1-[(4-chlorophenyl)carbonyl]-5-methoxy-2-methyl-1H-indol-3-yl}acetic acid
شمارهٔ CAS	53-86-1
فرمول شیمیایی
گروه دارویی	ضد التهاب غیر استروئیدی
طبقه بندی درمانی شیمیایی تشریحی	M01AB01, M02AA23, S01BC01
PubChem	۳۷۱۵
جرم مولی (گرم بر مول)	۳۵۷٬۷۸۷
نیمه عمر	۴٫۵ ساعت
متابولیسم	کبدی
دفع	ادراری
پیوند پروتئینی	۹۹٪
زیست فراهمی	۱۰۰٪ دهانی- ۸۰٪ مقعدی
موارد مصرف	مسکن- تب بر
راه استعمال	دهانی-مقعدی
اشکال دارویی	قرص ۲۵-۷۵ میلیگرمی
مصرف در بارداری	c

 

رده درمانی: داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی

اشکال دارویی: قرص ، کپسول و شیاف

محتویات

موارد مصرف

ایندومتاسین جزو داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) میباشد و بنابراین دارویی مسکن و ضدالتهاب است.

موارد مصرف

ایندومتاسین مسکنی بسیار قوی است که معمولاً برای کاهش دردهای مفصلی برای سالخوردگان تجویز می‌شود. قدرت ضد درد بودن این مسکن از پیروکسیکام بیشتر است.

نام‌های غیر ژنریک

این دارو با نام‌های تجاری INDIC و INDOSUPP نیز عرضه می‌شود.

اشکال دارو

این دارو بصورت کپسول ۲۵ میلی گرمی، قرص آهسته رهش ۷۵ میلی گرمی و شیاف‌های ۵۰ و ۱۰۰ میلی گرمی ارائه می‌شود.

مقدار مصرف دارو

بزرگسالان: ابتدا ۲۵ تا ۵۰ میلی گرم، دو تا سه بار در روز. سپس یک هفته درمیان به میزان ۲۵ تا ۵۰ میلی گرم در هر نوبت افزایش می‌یابد. مقدار مصرف روزانه حداکثر ۲۰۰ میلیگرم می‌باشد. پس از گرفتن نتیجه مقدار مصرف به پایین‌ترین دوز کاهش می‌یابد.

کودکان:۱/۵ تا ۲/۵ میلیگرم به ازای هر کیلو وزن بدن بطور روزانه در سه یا چهار نوبت.حداکثر مقدار مجاز ۴ میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن می‌باشد. پس از گرفتن نتیجه مقدار مصرف به پایین‌ترین حد که علائم بیماری را کنترل کند کاهش می‌یابد.

عوارض جانبی

شایع‌ترین عوارض جانبی: اختلالات گوارشی، تهوع و اسهال، سردرد شدید هنگام صبح. خواب آلودگی، سرگیجه، ناراحتی عصبی، وزوز گوش و بیخوابی و بالا بردن فشار خون

شرایط نگهداری

این دارو را باید در دمای کمتر از ۳۰ درجه سانتیگراد و دور از نور، رطوبت و داخل جعبه نگهداری کرد.

نام‌گذاری آیوپاک[نهفتن] sodium 4-[2-[(1E3E5E7Z)-7-[11-dimethyl-3-(4-sulfonatobutyl)benzo[e]indol-2-ylidene]hepta-135-trienyl]-11-dimethylbenzo[e]indol-3-ium-3-yl]butane-1-sulfonate
دیگر نام‌ها[نهفتن] Cardiogreen; Foxgreen; Cardio-Green; Fox Green; IC Green
شناساگرها
شماره ثبت سی‌ای‌اس	3599-32-4
پاب‌کم	5282412
کم‌اسپایدر	18108
UNII	IX6J1063HV
ChEBI	CHEBI:31696
ChEMBL	CHEMBL1646
جی‌مول-تصاویر سه بعدی	Image 1
SMILES [نمایش]
InChI [نمایش]
خصوصیات
فرمول مولکولی	C43H47N2NaO6S2
جرم مولی	774.96 g/mol
خطرات
کدهای ایمنی	R36/37/38
شماره‌های نگهداری	S26 S۳۶
خطرات اصلی	Xi
به استثنای جایی که اشاره شده‌است در غیر این صورت، داده‌ها برای مواد به وضعیت استانداردشان داده شده‌اند (در 25 °C (۷۷ °F)، ۱۰۰ kPa)
(بررسی) (چیست: /؟)
Infobox references

ایندوسیانین سبز

ایندوسیانین سبز
نام آیوپاک	sodium ۴-[۲-[(۱E,۳E,۵E,۷Z)-۷-[۱٬۱-dimethyl-۳-(۴-sulfonatobutyl)benzo[e]indol-۲-ylidene]hepta-۱٬۳٬۵-trienyl]-۱٬۱-dimethylbenzo[e]indol-۳-ium-۳-yl]butane-۱-sulfonate
شمارهٔ CAS	۳۵۹۹-۳۲-۴
فرمول شیمیایی	C43H47N2NaO6S۲
گروه دارویی	ماده کمک تشخیصی
PubChem	۵۲۸۲۴۱۲
جرم مولی (گرم بر مول)	۷۷۴٫۹۶
نیمه عمر	۱۵۰ تا ۱۸۰ ثانیه
عوارض جانبی	کهیر، بثورات جلدی، واکنش آنافیلاکتوئید
موارد مصرف	بررسی عملکرد کبد، اندازه گیری برون ده قلب
راه استعمال	تزریقی
اشکال دارویی	ویال تزریقی (۲۵ میلی گرم در ویال ۱۰ سی سی)
مصرف در بارداری	گروه C

نام‌های تجارتی: Cardiogreen; Foxgreen; Cardio-Green; Fox Green; IC Green

طبقه بندی فارماکولوژیک : ماده کمک تشخیصی (رنگ تری کربوسیانین)

طبقه بندی درمانی : مادهٔ تشخیصی مؤثر در بررسی عملکرد کبد و اندازه گیری برون ده قلب

اشکال دارویی: ویال تزریقی ۲۵ میلی گرم در ویال(۱۰ سی سی)

محتویات

مکانیسم اثر

ایندوسیانین سبز یا (ICG) یک نوع رنگ سیانین مورد استفاده در تشخیص گذاری‌های پزشکی می‌باشد که برای تشخیص مواردی همچون: برون ده قلبی، عملکرد کبدی، و همینطور نحوهٔ جریان خون در کبد و نیز در آنژیوگرافی چشم کاربرد دارد.

پیک یا حداکثر جذب نوریایندوسیانین سبز در حدود ۸۰۰ نانومتر است.

ایندوسیانین سبز با پروتئینهای پلاسما به سختی متصل می‌شود و در سیستم عروقی محبوس می‌گردد.

نیمه عمری در حدود ۱۵۰ تا ۱۸۰ ثانیه دارد و از جریان خون منحصراً بوسیلهٔ کبد و به سمت صفرا حذف می‌شود.^[۲]

موارد مصرف

• تعیین برون ده قلب

• بررسی عملکرد کبد

• بررسی جریان خون کبد

• آنژیوگرافی چشمی

طریقه مصرف

• در تمامی موارد پیش گفته به طرز مشترکی مورد مصرف قرار می‌گیرد. البته از آنجا که ایندوسیانین بیشتر به منظور اهداف تحقیقی و پژوهشی به کار می‌رود، دوز دارو متغیر می‌باشد. امّا دوزاژ معمول در گروههای سنی مختلف به شرح ذیل است:

در بالغین : ۵ میلی گرم

در کودکان : ۲/۵ میلی گرم

در شیرخوران : ۱/۲۵ میلی گرم

موارد منع مصرف

• سابقهٔ حساسیت به ید

تداخلات دارویی

• هپارین باعث کاهش جذب این دارو می‌شود.

عوارض جانبی

• در پوست : کهیر، بثورات جلدی، واکنش آنافیلاکتوئید

توجه مهم: با اینکه ترشح ایندوسیانین سبز در شیر مادر ثابت نشده‌است، با این حال مصرف آن در دوران شیردهی باید با احتیاط صورت بگیرد.

جستارهای وابسته

• تصویر برداری پزشکی