اخلاص، به معنای پاک کردن نیّت از غیر خدا و انجام دادن عمل، تنها برای خدا می‌باشد

قرآن کریم

بگو من خدای را می پرستم و دینم را خاص و خالص برای او می گردانم

قُلِ اللّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصًا لَهُ دینی
سوره زمر آیه 14


خداوند را از روی اخلاص بخوانید و در هر عبادتی به سوی او  رو بیاورید. .                       

وَ ادْعُوهُ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ .
 سوره اعراف . قسمتی از آیه 29

بگو همانا نماز من، عبادات من، زندگى من و مرگ من براى خداوند، پروردگار جهانيان است.

قُلْ إِنَّ صَلاتي‏ وَ نُسُکي‏ وَ مَحْيايَ وَ مَماتي‏ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ .
 سوره انعام . آیه 162

حدیث

پيامبر اکرم (ص) :

خداوند عملي را که در آن  ذره ای از ريا باشد نمی پذیرد

إنَّ الله لايَقبَلُ عَمَلاً فيهِ مِثقالُ ذَرَّةٍ مِن رياءٍ،

هر حقّى را حقيقتى است و بنده به حقيقت اخلاص نرسد، مگر آنگاه كه دوست نداشته باشد در برابر كارى كه براى خدا مى كند، تمجيد و ستايش شود .

إنَّ لِكُلِّ حَقٍّ حَقيقةً ، و ما بَلغَ عَبدٌ حقيقةَ الإخْلاصِ حتّى لا يُحِبَّ أنْ يُحْمَدَ على شيءٍ مِن عَمَلٍ للّه ِ .

امام علی (ع) :

کاری که برای خدا باشد، رشد و نمو پیدا میکند .

مَآ كَانَ لِلّهِ يَنْمُوا .
نهج البلاغه فیض الاسلام : خطبه 89

همه اعمال انسان بر باد فنا می‌رود، جز آن عمل خالصی که برای خدا باشد .

اَلْعَمَلُ کُلُه هَباءٌ الّا ما اُخْلِصَ فيه . فهرست غرر . ص 92

اخلاص، عاليترين هدف است
الإخْلاصُ أشْرَفُ نِهايَةٍ .


 خوشا به حال آنكه عبادت و دعايش را براى خدا خالص گرداند و آنچه مى بيند، دلش را به خود مشغول نسازد و آنچه مى شنود، او را از ياد خدا غافل نكند و به سبب آنچه به ديگران داده شده، سينه اش را غم و اندوه نگيرد

طُوبى لِمَن أخْلَصَ للّه ِ العِبادَةَ و الدُّعاءَ ، و لَم يَشْغَلْ قَلْبَهُ بما تَرى عَيْناهُ ، و لَم يَنْسَ ذِكْرَ اللّه ِ بما تَسْمَعُ اُذُناهُ ، و لَم يَحْزَنْ صَدرُهُ بما اُعْطِيَ غَيرُهُ

موفقيت كارها به خالص كردن نيّت هاست .
في إخلاصُ النِّيّاتِ نَجاحُ الاُمورِ

اخلاص داشته باش ، تا كامروا شوى
أخْلِصْ تَنَلْ .

از علی آموز اخلاص عمل

از علی آموز اخلاص عمل                   شیر حق را دان منزه از دغل
در غزا بر پهلوانی دست یافت            زود شمشیری برآورد و شتافت
او خدو انداخت بر روی علی                      افتخار هر نبی و هر ولی
او خدو زد بر رخی که روی ماه         سجده آرد پیش او در سجده گاه
در زمان انداخت شمشیر، آن علی            کرد او اندر غزایش کاهلی
گشت حیران آن مبارز زین عمل     وز نمودن عفو و رحمت، بی محل
گفت: بر من تیغ تیز افراشتی              از چه افکندی مرا بگذاشتی؟
گفت: من تیغ از پی حق می زنم               بنده حقم نه مأمور تنم
شیر حقم، نیستم شیر هوا                فعل من بر دین من باشد گوا
خشم بر شاهان، شه و ما را غلام    خشم را هم، بسته ام زیر لگام
چون در آمد در میان غیر خدا                   تیغ را اندر میان کردم سزا

مثنوی معنوی، دفتراول، ص 229.