در مدت سفر آنقدر غربت رسانه ای دیدم که با خود عهد بستم این نوشته را با هر زحمتی که هست منتشر کنم تا شاید سهم کوچکی (در حد همان یک ذره) در رساندن پیام اربعین داشته باشم. نتیجه این شد که مقابل دیدگان شماست. روایتی چند قسمتی از پیاده روی اربعین حسینی که خب اولین شاخصه آن نگاه شخصی من به وقایعی است که مشاهده کرده ام. کمی و کاستی اش را بگذارید به حساب نقص های وجودی یک ابوالفضل که در آستان خورشید بیش از یک ذره نبوده و نیست. نگاهتان را پیشاپیش سپاسگزارم. باقی بقای شما

از مرز خودت رد شو و برو !

دیگر اینقدر شنیده بودم که علائم مومن یکی اش می شود زیارت اربعین که کل روایت را از بر بودم!
ولی خب حکایت زیارت اربعین با این ها فرق دارد!
به نظرم امام معصوم این روایت را آورده است تا آنها که سوای عشق دوست دارند "مومن" باشند بلند بشوند و بروند کربلا!
وگرنه عشاق که همینطوری شیفته زیارت آن سرزمین هستند. دیگر چه احتیاجی است که زیارت اربعین حضرت عشق را در روایت، کنار انگشتر دست کردن بگذارند؟!
اما اربعین نزدیک بود و چه دلم میخواست و چه دلم نمی خواست این سفر به ظاهر به پای من نوشته نشده بود. دو سال قبل تر از این هم به معنای حقیقی کلمه "نشده بود" که بشود! حالا امسال که دیگر جای خود. همان پاسپورت نیم بند تاریخ اعتبار گذشته ام نیز گم شده بود و تنها کارتی باقی مانده بود که سال 88 در سفر عتبات همراه خود داشتم. یعنی عملا این فرصت کوتاه به پاسپورت گرفتن که هیچ! حتا به جمع کردن وسیله هم وقت نمی رسید. یک هفته مانده به چهلم امام شهید(ع) حجم پر کشیدن تمام کبوتران دور و برت را تاب نمی آوری... دیگر مستند های سیما را تاب نمی آوری. پیامک های متعدد شماره های عراقی را هم.
سال سومی است که این وضع و اوضاع دم اربعین گریبانگیر توست...
شهر با همه گستردگی اش اینقدر تنگ می شود که حس میکنی نفس درون سینه ات حبس شده است. پنجشنبه شب است و ترافیک تهران تمام توانش را به کار بسته است برای بی حوصله کردن شهروندان. با خودت خلوت میکنی... زود به این نتیجه می رسی که مگر بنا نیست اربعین همه به طرف خورشید بروند؟ پس چه نشسته ای؟ برخیز و سمت خورشید برو... تا جایی که در تقدیرت باشد جلو خواهی رفت. حسین بن علی (ع) مرزی ندارد، مرز قائل شدن برای بی مرز ترین عشق دنیا، جفاست در حق این عشق. مرز نباید مانع شود... از مرز خودت رد شو و به سمت مرز برو.

فقط می دانیم می رویم کربلا!!

یکی دو روزی دنبال کسی می گردی که همراهی ات کند. "الرفیق ثم الطریق"! البته طریق الحسین فرق دارد. کسی هم نیامد، برخیز و برو. اما رفیق راهی پیدا می شود و تو راه میافتی به طرف خورشید...
انگار تمامی تهران می خواهد برود طرف مرز مهران! هیچ وسیله ی نقلیه ای به تمامی استان های غربی کشور وجود ندارد! ما مانده ایم یک اتوبوس ساعت 11 شب به مقصد کردستان و دیگر هیچ.
راهی کردستان می شویم !
راستش را بخواهید تمام تصور من از کردستان بر می گشت به خاطرات پدر (که بعضا هولناک بودند) و فیلم "چ" ! هفت صبح فردا که قدم به خاک کردستان گذاشتیم، دیدم که خیلی با تصوراتم فرقی نداشت.
طبیعت جذاب و مردمی که کوهستان آنها را ساخته بود. باید سریع به طرف ایلام و مهران حرکت می کردیم. کسی پیدا شد تا ما را ببرد. کرد عزیزی بود که مدتی از جوانی اش را در تهران گذارنده و حالا راننده ی خط کردستان به تمام کشور بود. الحق هم آدم شریفی بود که با صحبت هایش مسیر را کوتاه تر می کرد.شش ساعتی طول کشید تا با عبور از کوهستان های زیبای غربی کشور به استان ایلام برسیم... همه در حال عزیمت به مهران بودند... اتوبوس های بی شماری را می دیدیم که مقصدی به جز مهران نداشتند.ده کیلومتر قبل از شهر ترافیک سنگینی وجود داشت، شنیده بودم که مهران تبدیل به پارکینگ شده است اما خب همان جمله همیشگی اختلاف شنیده ها و دیده ها!