روز لبیک یا حسین
چشمانم را باز می کنم و به خودم تکانی می دهم. حالم از شب گذشته خیلی بهتر است، شبی که شاید سخت ترین ساعت های عمرم من را در خود داشت! بچه ها مشغول آماده سازی کلیپ مخصوص اربعین هستند. چند ثانیه ای طول می کشد تا متوجه شوم امروز دقیقا همان روز موعود است و من ذره ای نزدیک به خورشید هستم ... سالهای قبل را به یاد می آوردم آن روزهایی که صبح اربعین اولین کاری که می کردم غبطه خوردن به زائران خورشید بود...

غوغای بهشت ...

ورودی های شهر مملو از جمعیت است، تمام دنیا را انگار ریخته اند در کربلا! چشم مان هنوز از گنبد حرم عباس فرزند علی (ع) برداشته نشده است، اشک می ریزیم و البته سینا - که میدانم یک رگ آذری دارد! - پابرهنه به سوی حرم قدم بر می دارد... پابرهنه زیباتر است... کفش ها را در می آوریم و به سمت حرم قدم بر میداریم... سیل جمعیت به سمت بین الحرمین در حرکت است و ما دقیقا نمی دانیم که باید کجا برویم! خطوط ارتباطی و تلفن ها قطع است و ما در این شهر به ظاهر کسی را نداریم؛ گفتم به ظاهر چون همه کس و کار عالم امکان اینجا حرم دارد...

مسیر را بچسب!

صبح جمعه از راه می رسد در حالی که ما امشب را دیگر مثل شب قبل ناشیانه سپری نکرده ایم! صبح ساعت 4 گوشی ام زنگ می زند و بیدار می شوم، حس لذتی بخشی است که از گوشی دارای سیستم عامل اندرویدت فقط به عنوان دوربین و ساعت استفاده کنی! هوای سحر بیابان در عین سرما لذت بخش است،  قطره های شبنم روی مان نشسته است. بچه ها را بیدار می کنم تا مسیر را به سمت کربلا ادامه دهیم.

در پناه حسین ایم !

ساعت از نیمه شب گذشته است و ما سه نفر بیداریم!

البته افراد بیدار فقط ما نیستیم و خیلی ها هم شبانه دارند پیاده روی میکنند. قبلا هم گفته بودم که تمام طول مسیر در تمامی ساعات شبانه روز تردد وجود دارد حالا زیاد و کمش فرق میکند. آماده می شویم برای خواب و هنوز دست از خنده بر نداشته ایم! نمی دانم دلیل خنده هایمان چیست! شاید از خستگی زیاد باشد! بعد از چند دقیقه ی شاد(!) آرام میگیریم و من پتو را روی سرم میکشم تا گرم تر شوم که صدای آرام سینا به گوشم می رسد.

امانتی حرم کجاست؟!

از جایی که پیاده شده ایم تا حرم چند دقیقه ای راه است... فرصت خوبی است که خودم را آماده کنم برای دیدار پدر خلقت و خورشید بی همتای اهل بیت (ع). شهر بیش از حد شلوغ است.از دوستم می پرسم : ساک و وسایل رو چیکار کنیم؟ جوابش جالب است: "میدیم امانات حرم!" جوابش قانع کننده است ولی اصلا به آن خوشبین نیستم! از خیابانی می گذریم که آغاز مسیر پیاده روی اربعین است، جمعیت به سمت کربلا می روند... دل توی دلم نیست، می دانم که باید ابتدا از پدرش اجازه بگیریم...آن چند جوان تهرانی هنوز همراهمان هستند و با تعجب شهر را نگاه می کنند، اصلا مسیر را بلد نبودند و همراه جمعیت داشتند می رفتند طرف کربلا که صدایشان کردیم!

زائر ها دزدیده می شوند !!

به چند نفر از نزدیکانم پیامک "رد شدم" را ارسال می کنم، می دانم که این عملا آخرین ارتباط من با آنهاست. ساعت نزدیک ده شب می شود و مثل همه مردم باید راه بیافتیم سمت نجف. البته خیلی از مردم دفعه اولی است که اصلا حضور در جایی غیر از شهرشان را تجربه می کنند و به همین خاطر خیلی ها می روند طرف کربلا! یعنی پیاده روی اربعین را خیلی ها اصلا نشنیده اند...
و اما من راستش در عمق قلبم اینقدر خوشحال بودم که دلم می خواست فریاد بکشم! بعد از سالها دوری حالا دارم به سمت خورشیدی می روم که مدتهاست برای رفتن به سمت او بیتابم.. اینبار اما سبکبار مثل یک پر، مثل یک قطره وسط رودخانه...

سفرنامه کربلای معلا (پیاده روی اربعین حسینی) آذر ماه 1393

لازم نوشت :) : همیشه معتقد بودم که خورشید در آسمان نیست! در کربلاست. خورشیدی که جاذبه ای عجیب دارد و کافی ست که در معرض تابش همگانی اش قرار بگیری... آن وقت آن جاذبه تو را به طرف خود خواهد کشید.خورشیدی که در ایام اربعین آنچنان می درخشد که تمام دنیا برای چند روز معطل می ماند و نگاهش می کند. آنها که به طرف خورشید می روند ذره هایی نورانی اند که به سوی روشنایی راه افتاده اند. جاده های درخشان منتهی به کربلا پر است از ذره هایی که دیگر مال خود نیستند... نورند و به سمت منبع ابدی گرما و روشنایی حرکت می کنند.
و اما این نوشته.

به نام حی هنرمند

سلام محبوب من ، سلام حسین من

سلام منم ، من از اعتکاف چهل روزه در فراق تو باز می‏گردم ، من برگشتم ، چهل روز بی‏تو تاب آوردم. مانده ‏ام زینبی که شرط وصلتش با پسرعم خود را با تو ماندن گذاشته بود چطور با زندگی شرط نکرد بمیرد اگر حسینش رفت . من زنده‏ ام اما مگر زینب بدون حسین را می‏توان زنده خواند. آن زینب مرد این که می‏بینی ترجمان صبر است در قامت خمیده عشق. این که می‏بینی قاصدکی است پر و بال سوخته .

گزیده‌ای از بیانات رهبر معظم انقلاب درباره حرکت پیاده‌روی اربعین

پیاده‌روی اربعین؛ حرکت عشق و ایمان

این روزها روزهای نزدیک به اربعین است. پدیده‌ی بی‌نظیر و بی‌سابقه‌ای هم در این سال‌های اخیر به‌وجود آمده و آن، پیاده‌روی میان نجف و کربلا یا بعضی از شهرهای دورتر از نجف تا کربلا است؛ بعضی از بصره، بعضی از مرز، بعضی از شهرهای دیگر، پیاده راه می‌اُفتند و حرکت میکنند.

همه ساله از کشور ایران نیز پیاده روی اربعین حسینی عاشقان کربلا آغاز می شود. ثبت نام پیاده روی زائران اربعین در سال 95 از تاریخ 15 مرداد ماه 1395 یعنی چهار ماه زودتر از سال گذشته آغاز شده است. رئیس سازمان حج و زیارت با تأکید بر ضرورت پشتیبانی و توسعه خدمات و امکانات مورد نیاز زائران اربعین اعلام نمودند: امسال برای تمام زائرین اربعین ویزا صادر خواهد شد و مانند سال گذشته شاهد بی‌نظمی و عبور و مرور زائران از مرز بدون ویزا و حتی بدون گذرنامه نخواهیم بود. همچنین در 20 نقطه کشور دفاتر موقت کنسولگری ‌عراق مستقر شده اند تا ویزای زائران اربعین را صادر کنند. سازمان حج و زیارت تنها راه اعزام به زیارت حضرت اباعبداله (ع) در ایام اربعین را ثبت‌نام پیاده روی اربعین 1395 دانستند و در مورد شرایط پیش ثبت نام کربلا تاکید شده بدون ثبت نام اینترنتی هیچگونه ویزایی صادر نمی شود.  

چرا پیاده به زیارت اربعین می‌رویم؟

این پیاده‌روی یا به جهت فقیر بودن زائر است که نشان می‌دهد این زیارت، برخاسته از شوق و محبت است، یا به جهت آن است که زائر، خود را در برابر سلطان اقلیم جوانمردی و خورشید سپهر عصمت و شهادت، کوچک می‌شمارد.

به یاد کربلا دل ها غمین استدلا خون گریه کن چون اربعین است

مرام شیعه در خون ریشه داردنگهبانی ز خطّ خون چنین است

* * *

کدامین برگ دفتر عشق خونین کربلای حسینی را ورق زنیم، تا تجلی حماسه ها، روح و روان مان را حیاتی تازه بخشد؟

کدامین صفحه از کتاب سرخ عاشورا و تاریخ کربلا را از نظر بگذرانیم، تا تلألؤ معجزه ها، دیدگان جان مان را نور و صفا دهد؟