احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

نيک مي‏داني ندارم در سخن دستي قوي‏
فاش گويم، نيست توصيف تو در ياراي من‏

طبع خاموش من و خورشيد جان‏افروز تو
روضه‏ي زيباي تو، وين نظم نازيباي من‏

در مديحت بس، که فرموده است ختم‏المرسلين‏
مي‏شود در توس مدفون عضوي از اعضاي من‏

از امام راستين بشنو سخن آنجا که گفت‏
از خراسان سرزند خورشيد از ابناي من‏

اي بهشت جاودان، اي خطه‏ي زيباي توس‏
اي فضاي دلگشايت مأمن و مأواي من‏

هم تويي دارالسرور و هم تويي دارالقرار
هم تويي دارالامان، هم مشهدت منشاي من‏

تربتت مسجود آدم، مرقدت طور کليم‏
مدفنت معراج عيسي، روضه‏ات ملجاي من‏

اي که در آغوش پاکت خفته فرزند رسول‏
اختر برج ولايت، هشتمين مولاي من‏

اي سليل مرتضي، اي اصل دين، اي بوالحسن‏
اي خدا از تو رضا، اي از تو استرضاي من‏

تا به نيشابور خواندي خطبه‏ي توحيد را
شد نشابور از شرافت مسجدالاقصاي من‏

شرط کردي چون ولاي خويش را در آن حديث‏
پر بود از آن ولا هر جزوي از اجزاي من‏

اي جهان لطف، اي بحر کرم، اي اصل جود
مهر امروز تو باشد توشه‏ي فرداي من‏

در دبستان تو خواندم ابجد توحيد را
مکتب والاي تو شد مکتب والاي من‏

عارز از اعجاز عيسي گر زماني زنده ماند
زنده‏ي جاويدم از عشق تو اي عيساي من‏

دامني آلوده، دارم اي زلال بي‏زوال‏
پاک کن ز آلودگي دامان شوخ‏آلاي من‏

در جواني گر خطايي رفت، معذورم بدار
ياري‏ام کن تا نلغزد روز پيري پاي من‏

هر چه هستم، خانه‏زادم، رحمتت را درخورم‏
لطف کن منگر به عصيان‏هاي بي‏احصاي من‏

تا مرا ياد است، چشمم بوده و احسان تو
وامگير احسان خود را از من اي مولاي من‏

برندارم يک نفس دل از تو و الطاف تو
گر بسايد آسياي نه فلک اعضاي من‏

من که در هر صبح چون خور آستان‏بوس توام‏
لحظه‏اي گر دور مانم زآستانت، واي من‏

ناز پرورد وصالم، از درت دورم مکن‏
طاقت دوري ندارد اين دل شيداي من‏

ريشه در اين خاک دارم از ازل، دارم اميد
با تو باشم تا ابد، اين است استدعاي من‏

تا گشودم بال، در اين بوستان بگشوده‏ام‏
مرغ دست آموزم و اين باغ باشد جاي من‏

آشيان دل به گلزار تو بستم از نخست‏
نغمه‏پرداز تو باشد بلبل‏گوياي من‏

همتم نگذاشت تا بر خاک ريزم آبرو
بي‏نياز از غير باشد همت والاي من‏

تا به رويت ديده بگشودم، نظر بستم ز خلق‏
گر چه اندر سيم و زر گيرند سر تا پاي من‏

غير درگاه تو کانجا بنده‏سان آرم نماز
خم نخواهد شد به پيش هيچ کس بالاي من‏

من نه تنها حلقه در گوشم، که در اين پيشگاه‏
حلقه در گوشند هم آبا و هم ابناي من‏

اين تو و آن مهربانيها و آن لطف عميم‏
اين من و اين زشتکاريهاي بي‏پرواي من‏

هر کسي فرداي محشر دامني آرد به دست‏
دست ما و دامنت اي منجي فرداي من‏

بر سر خوان توام مهمان و از شرم گناه‏
غير اشک چشم، آبي نگذرد از ناي من‏

روزهاي زندگاني خيره طي شد اي دريغ‏
لحظه‏اي روشن نشد از پرتوي، شبهاي من‏

دل اگر در خون نشست و خون اگر از ديده رفت‏
هيچ کس نشنيد از لبهاي من شکواي من‏

ناله‏ام هرگز نياورده است گوش خلق را
گر فلک شد تيره‏گون از آه دودآساي من‏

حاجت خود را چو بي‏دردان نکردم آشکار
عمر اگر بر باد شد، برجاست استغناي من‏

روز شد با شب قرين و بخت شد با خواب جفت‏
سر نزد خورشيد بخت از مشرق دنياي من‏

نيست پروايي مرا از گير و دار روزگار
تا که باشد در جوار آستانت جاي من‏

گر نهان دارم ز مردم ناله‏ي جانسوز را
نيست پنهان از تو آلام دل درواي من‏

شاهد آرم مصرع استاد شروان را که گفت‏
«چون فلک شد پرشکوفه نرگس بيناي من»

چامه را گفتم بدان اميد، تا روز جزا
بر رخم چشم عنايت وا کند مولاي من‏

خواستم تا چامه را زينت دهم با نام او
ماند از گفتن دريغا منطق گوياي من‏

يافت پايان چامه در ميلاد مسعودش «کمال»
گر قبول افتد، رود از ياد من غمهاي من‏

احمد کمالپور (کمال)
منبع: كتاب كتيبه خورشيد