احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

رغم فسونگویی هر ناسپاس‏
زهره دلی بود ، ستاره‏شناس‏

گفت که ای مردم فرهیخته‏
وضع کواکب به هم آمیخته‏

شمس شموس آمده چون خاکتان‏
رفته قرار از دل غمناکتان‏

شمس چو در جلوه و رخشندگیست‏
ابر نمی‏پاید و بارنده نیست‏

خاک شما محمل خورشید شد
آب از این بادیه تبعید شد

عرضه نمودند به شاه ، این مقال‏
شرح پریشانی و آن حسب حال‏

کای شه خورشید فر ماه تاج‏
عقد ثریات ، کمینه خراج‏

ای ملک العرش نگهبان تو
هر که به فرش آمده، مهمان تو

ملک شش اندر شش تو در فدک‏
شاهنشین تو بر اوج فلک‏

تکیه بر کرسی زده ، رفرف به عرش‏
نقش چنان بسته ز پای تو فرش‏

حور و پری در صف اکرام تو
رفته‏گر چاکر خدام تو

تا نه بسوزیم ز بیخ و ز بن‏
شعشعه آهیخته در ابر کن‏

بسکه بگفتند و بسفتند آه‏
مهر به ماه آمد و مه در پگاه‏

هلهله گو، شاه به صحرا چمید
سر به فلک، پا به زمین می‏کشید

چرخ مرصع، کمر انگیخته‏
عرش به شولای وی آویخته‏

دست قنوت آینه‏ی آه اوست‏
یوسف جان است و جهان چاه اوست‏

حسرت لبیک تو دارد سماک‏
دست اگر شست ز باران خاک‏

هفت فلک تشنه‏ی پیمانه بود
خاک در این واقعه تنها نبود

این که دعا کرد، تن خاک اوست‏
عین اجابت، نظر پاک اوست‏

شاه بدین وصف به صحرا شتافت‏
روح دعا بود و به تن روی تافت‏

باز بگوییم سخن بر مجاز
ور نه حقیقت نتوان گفت باز

غلغل ابر است و هوا در خروش‏
ز آتش گل ، بادیه آمد به جوش‏

برگ برات چمن امضا شده‏
مهر لب غنچه شکوفا شده‏

از دهن غنچه غزل ریخته‏
بسکه شکر در شکر انگیخته‏

سر زده از شیشه‏ی گلهای رنگ‏
نیم تنه - پیکر حوران شنگ‏

صحن چمن، آینه‏ی روی خوب‏
میل شقایق قلم و سمه کوب‏

دامن شاباشی این ژاله‏ها
یال عرق کرده‏ی آلاله‏ها

کوچه‏ی باغ از نفس تاک خیس‏
هندسه‏ای ریخته چون طاقدیس‏

شاخه‏ی شمشاد، به شوخی چمان‏
چون خط میخی ، گل میخک روان‏

عید بهار است و حراج گل است‏
قامت یار است و دواج گل است‏

قافله‏ای آمده از تاشکند
مشتری مشک و عبیر است و قند

نرگسیان! نسخه‏ی عیسی به دست‏
پردگیان را از این دست ، مست‏

الغرض آن شوکت و دیهیم وی‏
در پی سلطان چمن گشت طی‏


ماه به عیوق ، نظر کرد باز
ژاله به گلگشت سفر کرد باز

موکب رعد، افسر سلطان گرفت‏
کوکب سعد آمد و باران گرفت‏

ابر اجابت چو «رضا» داده است‏
دست علی خیبر اطلس شکست‏

شوکت شاهین قضا را ببین‏
شست همایون رضا را ببین‏

مرغ دلم باز هوایی شده‏
کفتر ایوان طلایی شده‏

در دل من گوشه‏ی بیداد کیست ؟
باز در این شیشه ، پریزاد کیست ؟

مرغ سلیمان دلم پر گرفت‏
نغمه‏ی داوودیم از سر گرفت‏

هر سر مو سرزنشم می‏کند
رگ رگ دل پر تپشم می‏کند

آمدم ای شاه امانت کجاست ؟
صید توأم تیر و کمانت کجاست ؟

آمدم از کوچه‏ی دور نفس‏
آمده‏ام از طرف هیچ کس‏

رهگذر کوچه تنهاییم‏
کوچه نشین شب رسواییم‏

روی متابان که دخیل توام‏
در به در ابن‏سبیل توأم‏

ما به غم عشق تو خو کرده‏ایم‏
ما به همین آینه رو کرده‏ایم‏

گر چه بگویند که ما ناخوشیم‏
با غم عشق تو، خدا را خوشیم‏

درد دل خویش دوا می‏کنیم‏
با غم عشق تو صفا می‏کنیم‏

طبله‏ی نقاره صدا می‏کند
شاه نگاهی به گدا می‏کند

گوش کنیدش که صلاتان دهد
آی مریضان که شفاتان دهد؟

با توام ای پادشه محتشم‏
فاخته ای سوخته‏ام ، ناخوشم‏

نامه سیاه آمده‏ام یا رضا !
دیر به راه آمده‏ام یا رضا !

آمده‏ام ، اذن دخولم بده‏
دست خدا! دست قبولم بده‏

گرچه بدم ، نیک عتابم مکن‏
جان جوادت که جوابم مکن‏

رانده مرا گرچه بعید و قریب‏
از تو بعید است ، امام غریب !

شاعر : مهدی بیاتی ریزی

منبع : کتاب ستایش نور