خاطره ای از برادر آزاده محمد حسین باقری ////با شروع ماه محرم، اردوگاه حال و هوای خاصی به خود می گرفت تا آنجایی که عراقی ها هم این مساله را درک می کردند و طبعا تدابیری هم برای مقابله با این مساله در نظر می گرفتند. از جمله این تدابیر تزریق واکسن به بچه ها بود. واکسنی که هیچ گاه متوجه نشدیم برای مقابله با چه بیماری بود و ا ز آن جا که هرساله یکروز قبل از تاسوعای حسینی بلا استتنا به همه تزریق میشد بچه به آن واکسن ضدعاشورا و یا به تعبیری به آن واکسن ضد عزاداری می گفتند چرا که این واکسن همه را از پا در می آورد و در تب و لرز شدیدی فرو می برد.
البته بچه ها دست بردار نبودند و قضای عزاداری را را در روزهای بعد به جا می آوردند. با اینکه شروع ماه محرم هر آسایشگاه مراسم سینه زنی و نوحه خوانی را هرشب به پا می کرد، ولی هر چه به تاسوعا و عاشورا نزدیکتر می شدیم، وعده های عزاداری و زمان آن بیشتر می شد ، مسائل امنیتی را هم باید رعایت می کردیم و با به کار گماردن چند تا از بچه ها در پشت پنجره ها آسایشگاه مواظب بودیم که سربازهای عراقی به ما شبیخون نزنند. با این حال یک شب که بچه ها گرم عزاداری و سینه زنی بودند فرمانده اردوگاه با تعداد زیادی از سربازهایش به یکباره در آسایشگاه را باز کردند و به داخل هجوم آوردند.
بچه ها برای چند ثانیه در حالیکه جا خورده بودند دست از سینه زنی برداشتند ولی ناگهان یک "یا حسین (ع)" از میان جمعیت شنیده شد و همگی به یکباره با شور و حالی دوچندان شروع کردند به "یا حسین (ع) " گفتن و سر و سینه زدند. فرمانده عراقی هم هر چه فریاد زد که ساکت باشید بچه ها توجهی نکردند و همجنان ادامه دادند.
راستش خودمان هم باورمان نمی شد که اینطور جلو عراقی ها ایستاده و عزاداری می کنیم. فرمانده عراقی هم که درمانده بود آمد جلو یکی از بچه ها شروع کرد به استهزا او . این برادر عزیزمان هم فریاد زد "یا ابوالفضل (ع)" به طوریکه با شنیدن این فریاد و اسم مبارک حضرت ابوالفضل (ع)عراقیها ترسیده و آسایشگاه را ترک کردند.
ما هم که بیش از پیش به هیجان آمده بودیم، تا مدتی بعد و باشوری خاص عزاداری کردیم. آن شب برای ما یکی از خاطره انگیزترین شب های اسارت بود، چرا که همراه با عزاداری، یکی دیگر از کرامت های حضرت را با افکندن ترس در دل عراقی ها از نام مبارک حضرت ابوالفضل (ع)به چشم دیده بودیم.
