محمّد ساقي بزم وجود است

جهان مست از مي جود و شهود است



ولايت همچو مي در جام هستي است

غدير خم، خُم اين شور و مستي است



علي عطر و جهان گُلخانه اوست

حقيقت، برگي از افسانه اوست



محمد دين عقل و فطرت آموخت

مرام دوستي با عترت آموخت



شما اي عترتِ مبعوثِ خاتم

شما اي برترين اولادِ آدم



شما از اهل بيتِ آفتابيد

گل جان محمد را گلابيد



جهان جسم و شما جان جهانيد

شما هم آشكار و هم نهانيد



شما اسرار هستي را امينيد

فروغ آسمان، روي زمينيد



امير كشور دل ها شماييد

شما آئينه هاي حق نماييد



شما يك نور در چندين رواقيد

شما نور حجازيد و عراقيد



فروزان مشعل همواره جاويد

شماييد و شماييد و شماييد



ديانت بي شما كامل نگردد

بجز با عشقتان، دل، دل نگردد



كدام عاشق در اين ره، در بلا نيست؟

كدامين دل شما را مبتلا نيست؟



اگر در سوگتان شد ديده نمناك

اگر از عشقتان دل گشت غمناك



گواه عشق ما اين ديده و دل

رساند «اشك» و «غم» ما را به منزل



شما راه سعادت را دليليد

شما مقصودِ هر ابن السّبيليد



شما حقّيد و دشمن ها سرابند

كفي پوچند و چون نقشي برآبند



شما تفسير «نور» و «والضحي» ييد

شما معناي قرآن و دعاييد



اماميد و شهيديد و گواهيد

مصون از هر خطا و اشتباهيد



شما راه خدا را باز كرديد

شهادت را شما آغاز كرديد



فدا كرديد جان، تا دين بماند

به خون خفتيد، تا آئين بماند



شما نور خدا در روي خاكيد

صراط مستقيم و راه پاكيد



توّلاي شما فرض خدايي است

قبول و ردّ آن مرز جدايي است



هر آنكس را كه در دين رسول است

ولايت، مُهر و امضاي قبول است



ولايت با برائت ختم گردد

پس از «لبّيك»، شيطان رجم گردد



اگر پيمان مردم با «ولي» بود

اگر پيوند با «آل علي» بود



نه فرمان نبي از ياد مي رفت

نه رنج و زحمتش برباد مي رفت



نه بر روي زمين مي ماند قرآن

نه «قدرت» تكيه مي زد جاي «برهان»



نه حق، بي ياور و مظلوم مي ماند

نه امّت از علي محروم مي ماند



نه زهرا كشته مي شد در جواني

نه مي شد خسته از اين زندگاني



نه از دست ستم مي خورد سيلي

نه رويش مي شد از بيداد، نيلي



نه بازويش كبود از تازيانه

نه دفن او شبانه، مخفيانه



نه تيغ كينه در دست جنون بود

نه محراب علي رنگين زخون بود



نه خون دل نصيب مجتبي بود

نه پرپر لاله ها در كربلا بود



نه زينب بذر غم مي كاشت در دل

نه مي زد سر زغم بر چوب محمل



بقيع ما نه غم افزاي جان بود

نه ويران و چنين بي سايه بان بود



كنون ماييم و درد داغداري

كنون ماييم و اشك و سوگواري



غدير ما محرّم دارد امروز

محرّم بذر غم مي كارد امروز



ولايت گنج عشقي در دل ماست

محبّت هم سرشته با گِل ماست



شما آل رسولِ خاتم استيد

كه با جود و كرم ميثاق بستيد



كريمان با بدان هم بد نكردند

كسي را از در خود ردّ نكردند



اگر ناقابليم و شرمساريم

بجز عشق شما چيزي نداريم



شما در ظاهر و باطن اميريد

عنايت كرده، ما را دست گيريد
 

زمين و آسمان مكه آن شب نور باران بود

و موج عطر گل در پرنيان باد مي پيچيد

اميد زندگي در جان موجودات مي جوشيد

هوا آغشته با عطر شفابخش بهاران بود

شبي مرموز و رؤيائي

به شهر مكه مهد پاك جانان دختر مهتاب مي خنديد


شبانگه ساحت" ام القري" در خواب مي خنديد

ز باغ آسمان نيلگون صاف و مهتابي

دمادم بس ستاره مي شكفت و آسمان پولك نشان مي داد

صداي حمد و تهليل شباويزان خوش آهنگ

به سوي كهكشان مي شد

دل سياره ها در آسمان حال تپيدن داشت

و دست باغبان آفرينش در چنان حالت

سر " گل آفريدن" داشت

شگفتي خانه " ام القري" در انتظار رويدادي بود

شب جهل و ستمكاري

به اميد طلوع بامدادي بود

سراسر دستگاه آفرينش اضطرابي داشت

و نبض كائنات از انتظاري دمبدم مي زد

همه سياره ها در گوش هم آهسته مي گفتند

كه : امشب نيمه شب خورشيد مي تابد

ز شرق آفرينش اختر اميد مي تابد

در آن حال" آمنه" در عالم سرگشتگي مي ديد

به بام خانه اش بس آبشار نور مي بارد

و هر دم يك ستاره در سرايش مي چكد رنگين و نوراني

و زين قدرت نمائي ها نصيب او

شگفتي بود و حيراني

در آن مرغكي را ديد با پرهاي ياقوتي

و منقاري زمّرد فام

كو سويش پر كشيد از بام


و در صحن سرا پر زد

و پرهاي پرندين را به پهلوي زن درد آشنا سائيد

بناگه درد او آرام شد، آرام

به كوته لحظه اي گرداند سر را " آمنه" با هاله اميد

تنش نيرو گرفت و در دلش نور خدا تابيد

چو ديد آن حاصل كون و مكان و لطف سرمد را

دو چشمش برق زد تا ديد رخشا ن چهره احمد را

شنيد از هر كران عطر دلاويز محمد را

سپس بشنيد اين گفتار وحي آميز

الا، اي " آمنه" اي مادر پيغمبر خاتم!

سرايت خانه توحيد ما باد و مشيد باد

سعادت همه جان تو و جان " محمد " باد



بدو بخشيده ايم " آمنه" اي مادر تقوا!

صداي دلكش " داوود" و حبّ " دانيال" و عصمت " يحيي"

به فرزند تو بخشيديم:

كردار" خليل" و قول" اسماعيل" و حسن چهره " يوسف"

شكيب " موسي عمران" و زهد و عفت" عيسي"

بدو داديم: خلق" آدم" و نيروي " نوح" و طاعت " يونس"

وقار و صولت " الياس" و صبر بي حد" ايوب"

بود فرزند تو يكتا

بود دلبند تو محبوب

سراسر پاك

سرا پا خوب

دو گوش" آمنه" بر وحي ذات پاك سرمد بود

دو چشم " آمنه" در چشم رخشاني " محمد" بود

كه ناگه ديد روي دختراني آسماني را

به دست اين يكي ابريق سيمين در كف آن ديگري طشت زمّرد بود

دگر حوري پرندي چون گل مهتاب در كف داشت

" محمد" را چو مرواريد غلتان شستشو دادند

به نام پاك يزدان بوسه ها بر روي او دادند


سپس از آستين كردند بيرون" دست قدرت را"

زدند از سوي درگاه خداوندي

ميان شانه هاي حضرتش مُهر نبوت را

سپس در پرنياني نقره گون آرام پيچيدند

همان شب قصه پردازان ايراني خبر دادند

كه آمد تكسواري در مدائن سوي نوشروان

و گفت: اي پادشه " آتشكده آذر گشسب" ما

كه صد سال روشن بود

هم امشب ناگهاني خاموش شد، خاموش

به يثرب يك يهودي برفراز قله ها فرياد را سر داد:

كه امشب اختري تابنده پيدا شد

و اين نجم درخشان اختر فرزند "عبدالله ..."

نوين پيغمبر پاك خداوندست

و انساني كرامندست

يكي مرد عرب اما بيابانگرد و صحرائي

قدم بگذاشت در " ام القري" وين شعر را برخواند

كه ياران مگر ديشب به خواب مرگ پيوستيد؟

چه كس ديد از شما آن روشناي آسمان را؟

كه ديد از مكيّان آن ماهتاب پرنياني را؟

زمين و آسمان مكه آن شب نور باران بود

هوا آغشته با عطر شفا بخش بهاران بود

بيابان بود و تنهايي و من ديدم

كه از هر سو ستاره در زمين ما فرود آمد

به چشم خويش ديدم ماه را از جاي خود كندند

ز هر سو در بيابان عطر مشك و بوي عود آمد

بيابان بود و من اما چه مهتاب دلارائي!

بيابان بود و من اما چه اخترهاي زيبائي

بيابان، رازها دارد

ولي در شهر، آن اسرار، پيدا نيست

بيابان نقش ها دارد كه در شهر آشكارا نيست

كجا بوديد اي ياران؟

كه ديشب آسمان ها، زمين مكه را كردند گلباران

ولي گل نه، ستاره بود جاي گل

زمين وآسمان مكه ديشب نورباران بود

هوا آغشته با عطر شفا بخش بهاران بود

به شعر آن عرب مردم همه حالي عجب ديدند

به آهنگ عرب اين شعر را خواندند و رقصيدند:

كجايي اي عرب اي ساربان پير صحرائي؟

كجائي اي بيابانگرد روشن رأي بطحائي؟

كه اينك بر فراز چرخ ، يابي نام" احمد" را

و در هر موج بيني اوج گلبانگ محمد را

" محمد" زنده و جاويد خواهد ماند

محمد تا ابد تابنده چون خورشيد خواهد ماند

جهاني نيك مي داند

كه نامي همچو نام پاك پيغمبر مؤيد نيست

و مردي زير اين سبز آسمان همتاي احمد نيست
 

در ذكر و دعا تن شستيم، ترتيل و تلاوت با ماست

سالي همه لبريز از فيض، سالي همه بركت با ماست

سالي همه شور است امسال، يك پارچه نور است امسال

هم اين همه شوكت در ما، هم آن همه بركت با ماست

در زير كسايي از نور، از مكر زليخا رستيم

تا يوسف زهرا داريم، پيراهن عصمت با ماست

تا ديده دل وا كرديم، ديديم خدا پنهان نيست

تا ترك تمنا كرديم، ديديم قيامت با ماست

هم نفخه‌اي از صور است اين، هم نور علي نور است اين

هم ذوق زيارت داريم، هم شوق عبادت با ماست

پيغام سحر آوردند، سوغات سفر آوردند

از غيب خبر آوردند، آيينه غيبت با ماست

در بارش بسم‌الله‌ايم، از اهرمنان باكي نيست

از فقر و غنا لبريزيم، تا گنج قناعت با ماست

"قد افلح من زكيها..."، خوانديم و تبسم كرديم

"من كان يريدالعزه..."، خورشيد ولايت با ماست

سالي همه سرشار از عشق، سالي همه لبريز از شور

سالي همه سيراب از نور، پيغمبر رحمت با ماست
 

و انسان هر چه ايمان داشت پاي آب و نان گم شد

زمين با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد



شب ميلاد بود و تا سحرگاه آسمان رقصيد

به زير دست و پاي اختران آن شب زمان گم شد



همان شب چنگ زد در چين زلفت چين و غرناطه

ميان مردم چشم تو يك هندوستان گم شد



از آن روزي كه جانت را ، اذان جبرئيل آكند

خروش صور اسرافيل در گوش اذان گم شد



تو نوح نوحي اما قصه ات شوري دگر دارد

كه در طوفان نامت كشتي پيغمبران گم شد



شب ميلاد در چشم تو خورشيدي تبسم كرد

شب معراج زير پاي تو صد كهكشان گم شد



ببخش - اي محرمان در نقطه خال لبت حيران -

خيالِ از تو گفتن داشتم ، اما زبان گم شد
 

آنچه در دل بود هوس دارم

هوس او به هر نفَس دارم



مبريدم ز كوى او به رحيل

كاروانى پر از جرس دارم



بى مغيلان هواى كعبه چه سود

در رهش ميل خار و خس دارم



گر شوم صيد ابرويت، سوگند

رغبت گوشه قفس دارم



آنچنانم به زلف تو دربند

نه ره پيش و راه پس دارم



آرزويم زيارت است بيا

دل مهيّاى غارت است بيا



بى تو روح الامين چه سود دهد؟

بى جمالت يقين چه سود دهد؟



دستگيرم نباشد ار شالت

لفظ حبل‏المتين چه سود دهد؟



گر نباشد على خطيب دلم

خطبه متّقين چه سود دهد؟



گر تو چوپانى مرا نكنى

لقبى چون امين چه سود دهد؟



نرود گر سرم به مقدم دوست

پينه‏هاى جبين چه سود دهد؟



بى عروج تو بهر من هر شب

دست، كوتاه و بر نخيل، رطب



كو خليلى كه نار باز شود

در لطف از كنار باز شود



امر كن دلبر خديجه پسند

تا دلم سوى يار باز شود



در مقامى كه شاهد است على

كى لبم سوى كار باز شود



گر، به غم مونس توأم اى كاش

درِ غم صدهزار باز شود



تو، به دارم كشى و من ترسم

نكند حبلِ دار باز شود



كاش من هم قتيل تو باشم

يا كه ابن‏السبيل تو باشم



اى سقايت به دوش تو ارباب

تشنه‏ام تشنه پياله آب



ديده شد جويها تماشا كن

رفت خاكسترم مرا درياب



همه جا صُنع گوشه لب توست

پس چه حاجت كه بينمت درخواب



اى كه پيچيده‏اى به حب على

«قم فأنذر» كه سوخته محراب



دل قوى‏دار، مرتضى دارى

نفْسِ تو كرده‏اند فصل خطاب



صوت حيدر چو گشت رشته وحى

بالها سوزد از فرشته وحى



كهف من خانه گلين شماست

كلب اين خانه مستكين شماست



دين تو گر شكستن دلهاست

دل من بيقرار دين شماست



آنچه معراج مى‏برد ما را

خطى از صفحه جبين شماست



فرع بر اصل خود رجوع كند

زوجم از مانده‏هاى تين شماست



چهارده نور اگر يكى دانم

دل من از موحدين شماست



اى به ارض و سماء، نور نخست

عرش را محدقين، سلاله توست



كوه نور از پگاه تو پر نور

صد حراء در نگاه تو مستور



زادگاه على است قبله تو

قدس، كى بود، كعبه معمور



تا امامت كند زكات و ركوع

صبر كن تا غدير و وقت حضور



مرتضى شاهد تو و جبريل

كيست غير از على حضور و ظهور



با «اَرِحْنى» بخوان بلالت را

تا كند نام تو ز سينه عبور



مرتضى منتهى رسالت توست

امر بر حب او عدالت توست



اى رها گشته‏ات به عالم تك

اى گرفتارت انس و جن و ملك



وعده يك دو بوسه مى‏خواهم

تا بسنجم عيار قند و نمك



اى كه گفتى ز يوسفم «اَمْلَح»

ناز كن تا زنم به ناز محك



رب تويى مالك حيات تويى

كافرم گر كنم به مُلك تو شك



پيش از اين بر لبت دعا بودم

استجابت شده دعا اينك



پى يك بوسه حلال توام

گوييا كاسه سفال توام



اى به تأديبِ بنده به ز پدر

وى به ما مهربانتر از مادر



اى علمدار حُسن تو حمزه

وى سفير ملاحتت جعفر



غزوه موى توست در دل من

حال اسير توأم بكُش ديگر



دخترت را بخوان كه پاك كند

خون ز تيغ دو پهلوى حيدر



تا كند پاك جاى اين احسان

مرتضى خون ز پهلوى همسر



غير احسان جواب احسان نيست

كار حيدر به غير جبران نيست
 

فاطمه عليهاالسلام بهترين مظهر عفت و پوشش ‍ زنان مسلمان است ؛ زيرا با توجه به اين كه فاطمه عليهاالسلام آن بانويى نبود كه كاملا با خارج از خانه قطع رابطه كرده باشد؛ چون تاريخ گواه است كه وى دعوت ديگر زنان را مى پذيرفته ، هم چنين جهت تهيه وسائل روزمره به ويژه در روزهايى كه حضرت على عليه السلام حضور نداشتند بيرون مى رفته ، مرتب به خانه پيامبر صلى الله عليه و آله رفت و آمد مى كرده ، درجنگ احد، به همراه ديگر زنان به مداواى زخمهاى پيامبر صلى الله عليه و آله پرداخته ، و در فتح مكه و حجة الوداع همراه پيامبر صلى الله عليه و آله بوده و پس از شهادت حمزه پيوسته به احد مى رفته ، و گاه برخى از ياران پيامبر صلى الله عليه و آله را به همراه آن حضرت به حضور مى پذيرفته ، اما با اين حال باز هم بر مسئله عفاف و حجاب زن سخت تكيه مى كرده است .
فاطمه عليهاالسلام در پى آن بود كه زن به كرامت انسانى اش پى ببرد، و خود را فداى اميال و هوسهاى ديگران نكند، فاطمه مى خواست كه دامان زن مسلمان و هر آزادانديش را از هر گونه فساد اخلاق و روابط نامشروع و ضد ارزشهاى دينى پاك نگه دارد .
از حضرت على عليه السلام روايت شده كه فرمود: ما روزى خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله نشسته بوديم ، فرمود به من خبر دهيد چه چيز براى زنان بهتر است ؟
هيچكدام نتوانست جواب حضرت را بگويند و برخواسته پراكنده شدند .
من به نزد فاطمه عليهاالسلام آمدم و سؤ ال را براى او نقل كردم و در ضمن گفتم كه هيچيك از ما جواب رسول خدا را نمى دانستيم ، حضرت زهرا عليهاالسلام فرمود من جواب سؤ ال را مى دانم سپس فرمود: بهترين چيز براى زن اين است كه هيچ مردى او را نبيند و او هم هيچ مردى را نبيند .
من به نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله برگشتم و گفتم يا رسول الله بهترين چيز براى زن اين است كه هيچ مردى او را نبيند و او هم هيچ مردى را نبيند .

 

پی نوشتها:

1- كشف الغمة ، ج 2، ص 92

منبع: کتاب فاطمه عليها سلام الگوى حيات زيبا