چرا حضرت مهدی(ع) را غریب می‌نامند و منظور از غربت ایشان چیست؟

با وجود همه تأكیدات عقلی و نقلی بر وجوب شكر نعمت‌های الهی، متأسفانه بسیاری از آنها مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد و در این میان، نعمت‌های بزرگ‌تر، بیشتر كفران می‌شوند. در میان مخلوقات خدا از ابتدای خلقت تا انتهای آن هیچ كس به اندازه پیامبر اكرم و امامان اطهار(ع) بر گردن مردم حق ندارد. ایشان مالك و واسطه همه نعمت‌های مادی و معنوی هستند و اگر انسان از نعمت وجودی ایشان محروم ماند تفاوتی با حیوان و گیاه ندارد. با این همه حق این سرچشمة فیض الهی هیچ‌گاه ادا نشده است و بدین علت «مكفر» نامیده شده‌اند. انسان‌ها از كسانی كه بیشترین حق را بر گردنشان دارند كمترین قدردانی را كرده‌اند و آنها را مورد بی‌توجهی قرار داده‌اند.

بیشتر مردم، حتی شیعیان و دوستداران اهل بیت(ع) با حقوق ایشان به طور كامل آشنا نیستند و معمولاً عنایتی به ضرورت شكرگذاری از این نعمت بی‌مانند الهی ندارند. و در دنیای ما پیامبر و ائمه(ع) خصوصاً مولای عزیزمان حضرت مهدی(ع) مكفر و غریب هستند. برای این منظور معانی مختلفی از غربت ایشان را مورد توجه قرار می‌دهیم.

1. امام ناشناخته

«قدر ناشناخته بودن» یكی از معانی رایج غربت است. اگر معرفتی كه شایسته و بایسته شخصی است وجود نداشته باشد او را می‌توان غریب دانست.
به همین ترتیب اگر یك واسطه خیر شناخته نشود و مردم ندانند كه نعمت‌ها و بركات از جانب چه كسی به آنها رسیده است به سبب این نادانی، شكر نعمت او را چنانكه شایسته است ادا نمی‌كنند و لذا او غریب می‌ماند.

از طرف دیگر اگر ولی نعمت شناخته شود ولی به خاطر بی‌توجهی یا به عمد از او قدرشناسی لازم نشود، كفران نعمات صورت می‌گیرد و این كفران نعمت به نوعی دیگر به غربت او می‌انجامد. نعمت حضرت ولی عصر(ع) یك نعمت عام و فراگیر است و همه خلایق را در برمی‌گیرد. چون همه موجودات از نعمت وجود ایشان بهره‌مند می‌شوند، بنابراین شكر نعمت وجود امام باید به گستردگی خود این نعمت فراگیر باشد.

چونانكه در حال حاضر بر روی كره زمین، اكثر مردم اصلاً امام زمان را نمی‌شناسند، یعنی نمی‌دانند میزبان و ولی نعمت آنها كیست؟ بر سر سفره او نشسته و نان و نمك او را می‌خورند اما هیچ‌گونه شكرگزاری نسبت به ایشان انجام نمی‌دهند. چون اصلاً ایشان را نمی‌شناسند تا ضرورت شكر آن را بدانند.

غربت امام زمان(ع) در بین عدة دیگر مشهودتر و ناگوارتر است. این عده اقلیتی هستند كه خدای منان امام زمان(ع) را به آنها شناسانده است و آنها می‌دانند كه آن حضرت حجت خداست و به آن اذعان دارند؛ لذا در زمرة شیعیان قرار می‌گیرند، ولی قلباً قدرشناس حضرتش نیستند . این معنا از غربت امام دقیقاً به مشكور نبودن آنان برمی‌گردد.

از طرف دیگر اكثر افراد عادی كه معلومات چندانی درباره دین ندارند و مطالعات و شنیده‌های دقیق و صحیحی درباره امامت و اوصاف امام ندارند و هیچ ضرورتی هم برای مطالعه در این باب احساس نمی‌كنند؛ در حالی‌كه همین افراد برای انجام امور دنیوی نهایت دقت را به خرج می‌دهند، از افراد خبره و آگاه در انجام امور كمك می‌گیرند، ولی نسبت به امور معنوی بی‌تفاوت هستند و برایشان ارزشی ندارند و حال آنكه در انجام این امور باید كوشید و برای انجام آن باید راهنما داشت. امام باقر(ع) در باب ضرورت رجوع به خبره و راهنما در مسایل دینی در مقایسه با امور دنیوی می‌فرمایند:

ای ابوحمزه! یكی از شما كه می‌خواهید چند فرسخ دور شود راهنما می‌گیرد، در حالی كه تو نسبت به راه‌های آسمان در مقایسه با راه‌های زمینی ناآگاه‌تر هستی پس برای خود دلیل و راهنما بجوی.

2. امام از یاد رفته

گاهی غریب به كسی اطلاق می‌شود كه از یادها رفته است، یعنی آنچنانكه شایسته اوست از او یاد نمی‌شود. این معنا از غربت در مقابل ذكر است كه گاهی قلبی و گاهی زبانی است. پس فراموش شدن قلبی یا زبانی منشاء غربت به معنای دوم می‌باشد. اگر ولی نعمت از نظر قلبی مورد بی‌توجهی قرار گیرد و یاد او از دل ما محو شود، در حقیقت شكر قلبی نسبت به او انجام نپذیرفته است و از همین جهت غریب می‌باشد، چون در دل از یاد رفته است. از طرفی اگر معرفت قلبی بر زبان جاری نگردد در انجام وظیفه شكر زبانی منعم كوتاهی شده است و از این جهت هم می‌توان او را غریب دانست. چون آنچنانكه باید و شاید از او یاد نمی‌شود و عملاً از یاد رفته زبانی است. ذكر زبانی برخاسته از معرفت و ذكر قلبی است اما خود زمینه معرفت و ذكر قلبی را در كسانی فراهم می‌سازد كه از شناخت منعم محروم هستند و همین معرفت زمینه یاد كردن قلبی و زبانی را در آنان نیز به‌وجود می‌آورد.
امام زمان(ع) نعمتی هستند كه جایگزین ندارند و خلأ ناشی از عدم شناخت ایشان به هیچ صورتی پر نمی‌شود. بنابراین این انسان عاقل و فهمیده به هر بهانه‌ای از امام زمان خویش یاد می‌كند و می‌كوشد كه ایشان در قلب او جای داشته و دل سراپردة محبت او باشد و هیچ‌گاه فراموش نشود.

امام عصر(ع) به خواست خداوند متعال ولی نعمت اصلی همه مخلوقات هستند، پس بیشترین حق را بر مردم دارند و باید در بالاترین حد ممكن ایشان را یاد كرد. اگر امام عصر(ع) یاد نشود، در واقع خدای متعال مورد كفران قرار گرفته است.

3. امام فرونهاده

یكی دیگر از معانی غریب «فرونهاده» یا (وانهاده) یا (واگذاشته) است. فرونهاده به كسی گفته می‌شود كه مهجور، متروك و معطل باقی مانده باشد.

این معنای غربت كه ناشی از مهجور و متروك ماندن شخص است كاملاً به شكر مربوط می‌شود چرا كه شكر عملی نسبت به هر نعمتی، استفاده مناسب از آن است و اگر نعمتی فرونهاده شود، معلوم است كه مورد بهره‌برداری شایسته قرار نگرفته است.

راستی اگر بخواهیم در این زمان كسی را غریب بنامیم جز این حجت بزرگوار الهی كسی را می‌یابیم؟!

4. امام دور از اهل و دیار

یكی از معانی رایج غربت، دور افتادن از اهل (نزدیكان درجه اول) و دیار و سرزمین خویش است.

از آنجایی كه امام عصر(ع) به امر الهی از اهل و دیار خود كناره‌گیری كرده‌اند غریب هستند و جای خالی ایشان در میان دوستان و نزدیكانشان مشهود است. همه ائمه(ع) به سرزمین جدشان پیامبر بسیار علاقمند بودند، امام زمان(ع) نیز به زندگی در مدینه و اطراف آن علاقمند هستند اما برای محفوظ ماندن از شر دشمنان در محل دور افتاده‌ای سكنی می‌گزینند. هر چند جای خالی امام عصر(ع) در میان مردم و دوستدارانشان مشهود است، اما دل‌های مؤمنان واقعی همواره نزد مولایشان است و جز به ایشان قرار و آرامش ندارند.

آنچه دل‌های دوستداران حضرتش را به درد می‌آورد، این است كه گل سرسبد هستی كه همگان به طفیل او زنده‌اند و از كنار سفره او روزی می‌خورند، در جایگاه شایسته‌اش در عالم جای ندارد و از دوستداران و نزدكان خویش هم دور افتاده است و شیعیان چاره‌ای جز صبر و دعا برای این غریب دور از اهل و دیار ندارند.

5. امام بی‌یار و یاور

یكی دیگر از معانی صریح و روشن غربت «كم بودن اعوان و انصار» است. كسی كه به اندازة كافی یار و یاور نداشته باشد، حقیقتاً غریب است.

یاران امام عصر(ع) مؤمنان واقعی هستند؛ كسانی كه هم در اعتقاد و هم در عمل اهل ایمانند. آنان هیچ چیز را بر اطاعت از دستورات امامان خود ترجیح نمی‌دهند و در مقابل خواست ایشان كه همان دین صحیح و شرع مطهر اسلام است تسلیم محض می‌باشند.

بنابراین اگر بخواهیم یاران واقعی امام عصر(ع) را بشناسیم باید آنها را در میان مؤمنانی جستجو كنیم كه در اعتقاد و عمل خود مو به مو از ائمه فرمان می‌برند. آنان اطاعت از خدا را با اخلاص در بندگی او همراه كرده‌اند و لذا خداشناس واقعی شده‌اند.

چنین مؤمنانی در هر زمان بسیار اندك یافت می‌شوند. ویژگی تسلیم محض بودن نسبت به امام همان چیزی است كه نشانه كمال ایمان در انسان می‌باشد و متأسفانه در میان مؤمنان بسیار كم یافت می‌شود. البته كمتر مؤمنی پیدا می‌شود كه در مقام تصور و فكر خود را تسلیم محض امامش نداند. اما آنچه مهم است مقام عمل است و اینكه اگر عمل به فرمایش امام با خواسته‌های مورد علاقه انسان هماهنگ نباشد آیا از جان و دل حاضر می شود كه خواست ایشان را بر خواست خود ترجیح دهد. اگر كسی چنین بود می‌توان گفت كه بر اعتقاد خود نسبت به امام ثابت قدم مانده است.

حضرت امام باقر(ع) در وصف مؤمن واقعی 3 بار فرمودند: «مؤمن غریب است.»

وقتی مؤمنان واقعی كه یاران خاص امام عصر(ع) هستند چنان كمیاب باشند كه با عنوان غریب یاد شوند، غریب بودن خود امام به معنای بی‌یاور و یار بودن حضرتش روشن و مسلم است.

 

آیا در دوره غیبت کبری ملاقات با امام زمان (عج) ممکن است و چه افرادی و تحت چه شرایطی می توانند حضرت را ملاقات کنند؟

با توجه به روایاتی که در مورد ملاقات با امام زمان (عج) وارد شده است، نظر علماء بر این است که در دوره غیبت کبری ملاقات با امام زمان (عج) ممکن است. و حکایت های زیادی که در زمینه دیدار با امام زمان (عج) در کتاب ها نقل شده است، مؤید امکان ملاقات با حضرت است.

دیدار و رو یا رویی با حضرت به سه صورت ممکن است پیش آید:

1 ـ دیدار حضرت با عنوان غیر واقعی ایشان، به طوری که کاملا برای دیدار کننده، نا شناس باشند.

2 ـ دیدار حضرت با عنوان حقیقی ایشان، بدون اینکه این امر را ملاقات کننده متوجه شود مگر پس از پایان دیدار متوجه باشد.

3 ـ دیدار حضرت با عنوان حقیقی ایشان، و به صورت اختیاری در حالی که دیدار کننده نیز در اثنای ملاقات متوجه این امر باشد، این گونه دیدار بسیار کم نقل شده است مانند ملاقات سید بن طاووس و علامه بحرالعلوم.

آری هر شیعه پاک سرشتی می تواند آن حضرت را ملاقات کند ولی باید توفیق رفیقش شود، از گناهان و موارد شبهه دار و مشکوک پرهیز کرده و درون خویش را از آلودگی های روحی پاک کند، و از طرفی به ایمان و یقین و صفات پسندیده، انجام واجبات و مستحبات نظیر استمرار بر نماز شب، زیارت عاشورا، زیارت جامعه، دعای عهد، دعای فرج، دعای ندبه، زیارت آل یس و ... و ذکر حق تعالی جان خود را آراسته کرده و در رفع نیازمندیهای مردم و اصلاح جامعه کوشا باشد، تا نور ولایت در دل او بتابد و توفیق دیدار حضرت نصیبش گردد.

مشتاق دیدار امام زمان (عج) علاوه بر اینکه در خود زمینه ملاقات با حضرت را ایجاد می کند، باید به نکاتی چند توجه داشته باشد:

الف ـ دیدار حضرت یک اصل اساسی و ضروری نیست; یعنی این گونه نیست که اگر شخصی توفیق دیدار حضرت را پیدا نکرد، مورد عنایت آن حضرت نیست یا از پیروان صادق و شیعیان راستین آن حضرت محسوب نمی شود، زیرا حتی در زمان حضور پیامبر(ص) وائمه (ع) هم شیعیان راستینی بودند که حتی برای یک بار توفیق دیدار نیافتند. آنچه در دوران غیبت اصل اساسی برای یک شیعه است، انتظار صادقانه، ایجاد زمینه برای ظهور حضرت و عمل به تکالیف دینی است.

در روایت است که: «هر کس با انتظار قائم (ع) از دنیا رود، همچون کسی است که در خیمه امام زمان (عج) و در خدمت او باشد». (بحارالانوار، ج 52، ص 125)

ب ـ دل خود را با نور محبت و ولایت ایشان آشنا سازد و برای اطاعت از خداوند به شدت تلاش کند و در راه تحقق این هدف گام بردارد.

ج ـ انگیزه های مادی و دنیا گرایانه را ترک کند.

د ـ از افراط و تفریط و اقداماتی که ضرر قطعی برای روح و جسم او دارد پرهیز کند.

هـ ـ از عزلت و کناره گیری و بی توجهی به مسئولیت های اجتماعی دوری گزیند.

و ـ از تماس گرفتن با افرادی که در لباس های گوناگون، این ابزار مقدّس را دستمایه اهداف دنیایی خویش قرار می دهند دوری گزیند.

ز ـ از تأخیر فیض دیدار به خاطر مصلحت هایی خاص و الهی ناامید نگردد.

« اَللّهُمَّ اَرِنی الطَّلعَهَ الرَّشیدَهَ وَ الغُرَّهَ الحَمیدَه »


 

غرب و آمادگیهای پیش از ظهور

«هر مجدون » واژه ای است اصلایونانی که بنا به تعریف واژه نامه های آمریکایی همچون فرهنگ «وبستر» به معنی نبرد نهایی حق و باطل در آخرالزمان است. همچنین این واژه نام شهری است در منطقه عمومی شام که بنا به آنچه در باب شانزدهم مکاشفات یوحنا، در عهد جدید آمده است، جنگی عظیم در آنجا رخ می دهد و مرحله حاضر از زندگی بشر در آن زمان پایان می یابد. به عبارتی نبرد مذکور مقدمه تحولی بزرگ است که سرنوشت نهایی آدمی بر روی کره زمین به آن بستگی دارد .

حادثه شریف ظهور، حادثه ای بزرگ است و قدرتهای بزرگ جهان، سیاست خارجی خود را بر مبنای حوادثی که پیش از آن رخ می دهد جهت داده و نقشه های نظامی خود رابه شکلی سامان داده اند که آمادگیهای لازم برای این حادثه درآن ملحوظ باشند. این در حالی است که مؤسسات دینی و رسانه های این دولتها نیز، مردم خود را برای پیشباز این حادثه آماده می سازند.

این مؤسسات دینی به همراه رسانه های دیداری و شنیداری این دولتها، از سالهای دهه هشتادمیلادی مردم خود را به ایمان جمعی به وقوع حادثه ای بزرگ در سرزمین شام که به نبردی هسته ای خواهد انجامید توجه داده اند. این مؤسسات پیوسته مردم خود را به ایمان به این نکته فرا می خوانند که بزودی لشکری از دشمنان مسیح که بدنه اصلی آن از میلیونها نظامی تشکیل یافته، از عراق حرکت می کند و پس از گذشتن از رود فرات که در آن زمان به خشکی گراییده است به سوی قدس رهسپار می شود. امانیروهای مؤمن به مسیح راه این لشگر را سد کرده و همگی در«آرماگدون » با یکدیگر برخوردخواهند کرد و در این مکان است که درگیری اتفاق خواهد افتاد. صخره هاذوب می شوند... دیوارها بر زمین فرو می غلتند... پوست تن انسانها درحالیکه ایستاده اند ذوب شده ومیلیونها نفر از بین می روند... و این نبردی نهایی و هسته ای است... سپس مسیح برای بار دوم از جایگاه بلند خود بر زمین فرود می آید... وپس از چندی زمام رهبری جهان رادر دست گرفته و صلح جهانی رابرقرار می کند... او دولت صلح را برزمین نو و زیر آسمانی تازه بنامی کند... و این مهم را از مرکزفرماندهی خود در قدس عملی می سازد.

یک بررسی انجام گرفته از سوی مؤسسه «تلسن » که در اکتبر سال 1985 م. به نشر رسیده است; نشان می دهد که در حال حاضر 61 میلیون آمریکایی در انتظار واقعه آرماگدون گوش خوابانده اند و این در حالی است که ذکر مؤسسات دینی وایستگاههای رادیو تلویزیونی که به این مهم پرداخته اند؛ در این مجال کوتاه میسر نیست.

مؤسسات دینی آمریکایی این نکته را روشن ساخته اند که سپاهی که از عراق به سوی قدس رهسپارخواهد شد، بنا به پیشگویی حرقیال(فصل 38 و 39) از نظامیانی ازعراق، ایران، لیبی، سودان و قفقاز درجنوب روسیه تشکیل می شوند . دانستن این موضوع ما را در تحلیل سیاست خارجی دولتهای آمریکایی و اروپایی درباره مردم کشورهای یاد شده مدد می دهد. مدارس انجیلی در آمریکا بر پایه این تحلیل که واقعه آرماگدون تنها حادثه ای است که بازگشت دوباره مسیح را به زمین ممکن می سازد... و این واقعه ای بسیار نزدیک است به تبلیغ این دیدگاه پرداخته اند.

آرماگدونی که این عده از آن سخن می گویند همان حادثه عظیمی است که پیش از ظهور مهدی، عجل الله تعالی فرجه، رخ خواهد داد،همان حادثه بزرگی که ائمه ما،علیهم السلام، نام «قرقیسیا» را بر آن اطلاق کرده اند. ائمه ما، علیهم السلام،از این نکته خبر داده اند که میلیونهانظامی از آمریکا، اروپا، روسیه،ترکیه، مصر و دول مغرب عربی به اضافه سربازانی از سرزمین شام شامل کشورهای سوریه، اردن،لبنان، فلسطین و اسراییل همگی درناحیه ای در این محدوده تحت عنوان «قرقیسیا» با یکدیگر برخورد کرده وپس از حصول درگیری، این سفیانی است که در پس آنکه همگی را چونان کشتزاری درو شده در هم می کوبداز صحنه نبرد پیروز بیرون می آید.

در صحیحه میسر از امام باقر،علیه السلام، نقل است که فرمود:

«ای میسر! از اینجا تا قرقیسیاچقدر راه است؟» عرض کردم: «همین نزدیکیها در ساحل فرات قرار دارد.»پس فرمودند: «اما در این ناحیه واقعه ای اتفاق خواهدافتاد که از زمانی که خداوند متعال آسمانها و زمین راآفریده بی سابقه بوده، چنانکه تا وقتی آسمانها و زمین برپا هستند هم،واقعه ای همچون آن اتفاق نخواهدافتاد... سفره ای است که درندگان زمین و پرندگان آسمان از آن سیرمی شوند.» (1)

امثال این روایات از امام صادق،علیه السلام (2) ، و سایر ائمه نقل شده است.

حادثه «قرقیسیا» همان حادثه بزرگی است که پیش از ظهورحضرت حجة بن الحسن العسکری،علیهماالسلام، رخ می دهد و از آنجاکه این حادثه به سفیانی ارتباط داردو سفیانی از علایم حتمی ظهور امام زمان، علیه السلام، است وقوع این حادثه حتمی است، چه، امام مهدی پس از حادثه قرقیسیا با سفیانی برخورد خواهد کرد (و پس ازشکستهای سفیانی فرو رفتن سپاه اوما بین مکه ومدینه) برای دیدار بامسیح، علیه السلام، رهسپار قدس خواهد شد.

(به هر تقدیر) زمان بسرعت می گذرد و حوادث سیاسی، اقتصادی و اجتماعی به همراه نشانه های طبیعی همگی به نزدیک بودن این حادثه عظیم اشعار دارند و این درحالی است که ما نه خود و نه فرزندانمان را برای آن آماده نکرده ایم. آماده ساختن نسل آینده ازجوانان و مردان در سطوح مختلف روانی، عقلی و بدنی به منظور پیشبازاز حادثه شریف ظهور قائم آل محمد،علیهم السلام، امری بی نهایت مهم است.

بی گمان ایمان یک نفر به یک قضیه و پافشاری و ایمان او به لزوم به کرسی نشاندن آن، عهده دار به کرسی نشستن آن قضیه خواهد بودو این نکته ای است که همه روانشناسان به آن قائل هستند. اینک اگر یک نفر می تواند آنچه را بر آن پافشرده به کرسی تحقق بنشاند، درصورتی که مجموعه ای از افراد گردهم جمع شوند و توان فکری خود رادر زمینه ای خاص به کار گیرند و به لزوم تحقق قضیه ای معین ایمان داشته باشند، چه خواهد شد؟! روانشناسان در پاسخ می گویند: اگرچنین مجموعه ای از افراد تشکیل شود; بی تردید قادر خواهند بود درطبیعت و در آنچه پیرامون آنهاست اثر گذاشته و بستری مناسب برای تحقق آن قضیه فراهم آورند.

مؤسسات دینی انجیلی آمریکا واروپا آنچه را روانشناسان گفته انددر قضیه بازگشت دوباره مسیح به زمین پس از حادثه آرماگدون به کاربسته به این گفته قائل اند که بی گمان امکان تحقق هر نوع پیشگویی دروهله نخست به ایمان مردم به آن و به پافشاری شان بر ضرورت به کرسی نشستن آن و همچین به شمار نفرات آنهاو شمار نفرات کسانی بستگی دارد که رهبری کاروان تبلیغاتی به راه افتاده برای تحقق بخشیدن به آن پیشگویی را بر عهده دارند.

(گذشته از مسیحیان) ما مسلمین هم با مساله بزرگی مواجه هستیم که پیامبر ما محمد، صلی الله علیه وآله، واهل بیت آن حضرت، علیهم السلام، ازآن به ما خبر داده اند. این مساله پیشگویی صادقانه ای است که پاک شدن زمین از انواع ستمها وگرفتاریها و بر پایی اسلام در ربع مسکون آن بدان بستگی دارد. پس سزاوار است که ما و فرزندانمان به خود آییم و ایمانمان را به ظهور قائم آل محمد عمق بیشتری بخشیده وپافشاری مان را بر لزوم تعجیل ظهورآن حضرت و نزدیک شدن وقوع آن ژرفا دهیم و چنانکه سزاوار است شمار کسانی را که به این مساله ایمان دارند و برای پیشباز این ظهورشریف و حوادث پیش از آن آمادگی دارند فزونی ببخشیم.

نکات زیرپیشنهادهایی است برای وصول به این اهداف:

1. اینکه تنها یکبار در سال و آن هم در جشن میلاد به حضرت حجت توجه می شود ؛ کافی نیست.

2. تلاش در جهت فراهم آوردن برنامه های هفتگی یا دو هفته یکبارشامل نشستها و مصاحبه ها درباره قضیه امام مهدی، علیه السلام، ظهورشریف آن حضرت و آنچه پیش از آن رخ خواهد داد.

3. دعوت از دانشمندان و صاحبان اندیشه برای نگارش مقالاتی پیرامون این قضیه در روزنامه ها، مجلات ونشریات داخلی.

4. استفاده از یک کانال فعال ماهواره ای برای برگزاری نشستها ومصاحبه ها روزانه و هفتگی به منظور ژرفا بخشیدن به ایمان نسل حاضربه ظهور قائم آل محمد و آماده ساختن آنهابرای پیشباز حادثه ظهور.

5. بستن بیعتهای دسته جمعی دردسته های مختلف که طی آن مردم باامام و رهبر خود حجت بن الحسن، علیه السلام، بر سر کمک به آن حضرت و پیوستن به اردوگاه ایشان،پس از آگاهی از ظهورشان بیعت می کنند. این بیعتها در مناسبتهای مختلف بسته می شود، همچون مناسبات ادای عمره و حج، ماه محرم، پانزدهم شعبان و سایرمناسبتهای مربوط به معصومین،علیهم السلام.

6. بستن بیعت عمومی با حضرت حجت در همه مناطق شیعه نشین وتعیین یک روز بخصوص برای آن در سال، بطوری که این بیعت بامحتوایی یکسان و در ساعتی واحدادا شود.

7. تلاش به منظور فزونی بخشیدن به شمار مبلغان که نزدیک بودن ظهور حضرت حجت را تبلیغ کند وهمچنین فزونی بخشیدن به شمارکسانی که به این مساله ایمان دارندهمراه با جهت دادن توان فکری آنهادر این راستا.

دیگران مجدانه به منظورظهورمسیح تلاش می کنند و من ازاین می ترسم که زمان از ما پیشی بگیرد و ناگهان با آن حادثه عظیم روبرو شویم و نتوانیم کاری انجام دهیم و از کسانی باشیم که این فرموده خداوند متعال بر آنان منطبق است.

و لو تری اذا فزعوا فلا فوت، واخذوا من مکان قریب × و قالوا امنا به انی لهم التناوش من مکان بعید. (3)

اگر بینی، آنگاه که سخت بترسند و رهاییشان نباشد و از مکانی نزدیک گرفتارشان سازد. گویند: اینک به رسول ایمان آوردیم. اما از آن جای دور چسان به آن دست یابند.



--------------------------------------------------------------------------------


پی نوشتها:
1. ر. ک: الکلینی، محمد بن یعقوب الکافی،ج 8، ص 295، ح 451; النعمانی،
محمدبن ابراهیم، کتاب الغیبة، باب 14، ص 267، ح 36.م.
2. ر. ک: النعمانی، محمدبن ابراهیم، همان،ص 278، ح 63. م.
3. سوره سباء (34)، آیه 51-52.


 

در كتاب دلائل الامامه از حكيمه خاتون عليها السلام دختر حضرت جواد عليه السّلام نقل كرده است كه گفت :

امام عسكري عليه السّلام ، روزي به من فرمود :

عمّه جان دوست دارم امشب نزد ما افطار كني ، زيرا امر مهمّي در آن به وقوع مي پيوندد . ( 1 )

عرض كردم : آن امر مهم چيست ؟

فرمود : إن القائم من آل محمّد يولد في هذه الليلة .

همانا آن قيام كننده از آل محمّد امشب بدنيا مي آيد .

عرض كردم : از چه كسي متولد مي شود و مادرش كيست ؟

فرمود : نرجس

حكيمه خاتون گويد : وارد خانه شدم ، اول كسي كه با من برخورد كرد حضرت نرجس خاتون عليها السلام بود .

به من گفت : عمّه جان ؛ فداي شما شوم حالتان چطور است ؟

به او گفتم : بلكه من فداي شما شوم اي سرور زنان اين عالم ؛ چون كفشهايم را بيرون آوردم نرجس خاتون آمد كه آب روي پاهاي من بريزد ، او را قسم دادم كه چنين نكند و گفتم : بدان خداوند تبارك و تعالي تو را به نوزادي گرامي داشته است كه امشب به دنيا خواهد آمد ، با شنيدن آن جامه اي از وقار و هيبت نرجس را پوشانيد ، و من به او بارداري و اثري از آن نديدم .

سؤال كرد : چه وقت آن نوزاد به دنيا خواهد آمد ‌؟ دوست نداشتم وقت مشخصي را ذكر كنم مبادا دروغ گفته باشم لذا به گفتم : امام عسكري عليه السّلام فرموده است : در سپيده اول صبح .

وقتي كه افطار كردم و از نماز فارغ شدم خوابيدم و نرجس عليها السلام با من خوابيد ، سپس براي نماز شب از خواب بيدار شدم و نرجس عليها السلام نيز بيدار شد ، نماز را خواندم و به انتظار فرا رسيدن صبح نشستم ، نرجس به استراحت پرداخت ، چون گمان كردم صبح نزديك شده براي جستجو از طلوع فجر بيرون آمدم و به آسمان نگاه كردم ، ستارگان را ديدم كه ناپديد گشته اند و فجر اول خيلي نزديك شده است ، سپس برگشتم و گويا شيطان مرا به وسوسه انداخت .

امام عسكري عليه السّلام از اطاق مجاور مرا صدا زد و فرمود :

عمّه جان شتاب مكن ، پس گويا آن امر انجام شد .

و او سجده كرد و شنيدم در دعايش چيزي مي گفت كه نفهميدم و ندانستم چيست ؟ در اين هنگام پايداري و آرامش يافتم . چيزي نگذشت كه احساس كردم نرجس به خود حركتي داد ، به او گفتم : نترس ، خدا نگهدار تو باشد . روي سينه من قرار گرفت و كودك را به طرف من رها كرد و خود سجده كنان بر زمين افتاد و كودك را ديدم كه به حال سجده روي زمين قرار گرفته است .

او در سجده اش به توحيد و نبوت و امامت اقرار كرد و فرمود :

لا اله الّا الله ، محمّد رسول الله و علي حجّت الله .

معبودي جز خداوند نيست ، محمّد صلي الله عليه و آله فرستاده خدا و علي حجّت پروردگار است .

آنگاه يكايك امامان را تا پدر بزرگوارش برشمرد . امام عسكري عليه السّلام مرا صدا زد و فرمود :

عمّه جان پسرم را نزد من بياور ، خواستم او را اصلاح كنم و پاكيزه گردانم ، ديدم به هيچگونه اصلاح نيازي ندارد و كاملاً تميز و پاكيزه است .

كودك را نزد امام بردم ، امام عليه السّلام نور ديده اش را بغل گرفت ، صورت و دست و پاي مبارك او را بوسيد و زبان خويش را در دهان آن طفل نهاد و اسرار و معارف الهي را به او چشانيد و سپس به او فرمود :

فرزندم بخوان .

آن مولود مبارك ، لب ها را گشود و خواندن قرآن را از « بسم الله الرحمن الرحيم » آغاز كرد .

سپس امام عليه السّلام بعضي از كنيزان را كه مي دانست راز نگهدار هستند و اين خبر را فاش نمي كنند فرا خواند و نوزاد را به آنها نشان داد و فرمود :

بر اين طفل سلام كنيد و او را ببوسيد و بگوييد : تو را به خدا سپرديم ، و باز گرديد . بعد از آن فرمود : عمّه جان ، نرجس را بخوان تا نزد من آيد .

او را صدا زدم و گفتم : امام عليه السّلام تو را خواند كه نوزادت را ببيني و با او وداع كني و من پس از مشاهده آن امر مهم و گذراندن آن شب تاريخي به خانه برگشتم .

فردا وقتي به محضر امام عليه السّلام رسيدم نوزاد را نزد آنها نيافتم ، ولادت مسعود او را به آن حضرت تبريك گفتم و از ايشان سراغ نوزادش را گرفتم ، به من فرمود :

يا عمّه ؛ هو في ودايع الله الي أن يأذن الله في خروجه .

او در امان خدا و تحت حمايت او است تا اينكه خداوند به او اجازه خروج دهد . ( 2 )

· طبري در همان كتاب روايت ديگري نظير اين روايت ذكر كرده و مختصري اضافه دارد كه در اينجا نقل مي كنيم :

نرجس عليها السلام نوزادي كه گويا ماه پاره اي بود به دنيا آورد ، بر بازوي راست او نوشته شده بود : « جاء الحق و زهق الباطل إنّ الباطل كان زهوقا » حق پايدار شد و باطل نابود گرديد و به راستي كه باطل از بين رفتني است و بقا ندارد . ( اسراء . 81 )

امام مدّتي با او اظهار محبت كرد و گفتگو نمود تا لب به سخن گشود و آنگاه يكايك امامان را برشمرد تا به خودش رسيد ، و براي دوستانش دعا كرد كه خدا به دست او فرج و گشايشي حاصل فرمايد .

سپس بين من و امام عليه السّلام تاريكي فاصله انداخت و بعد از آن ، نوزاد را نديدم . عرض كردم : اي سرور من ، آن نوزادي كه نزد خدا گرامي است كجا رفت ؟ فرمود ؟

آنكه از تو به آن كودك سزاوار تر است او را گرفت .

من از جا برخاستم و به منزل برگشتم ، بعد از چهل روز به خانه امام عسكري عليه السّلام شرفياب شدم ، پسر بچه اي را ديدم كه در ميان خانه راه مي رود ، چهره اي از چهره او زيباتر ، لغتي از لغت او فصيح تر ، كلامي از كلام او دلنشين تر نديده بودم .

به امام عرض كردم : اين كيست كه با اين اوصاف مي بينم ؟ فرمود :

اين همان مولود عزيز و گرامي نزد خداست .

عرض كردم : او بيشتر از چهل روز نيست كه به دنيا آمده در حالي كه شبيه چهل روزه ها نيست . امام تبسّمي نمود و فرمود :

عمّه جان ، آيا نمي داني كه ما طايفه امامان در هر روز به اندازه يك هفته ديگران ، در هر هفته به اندازه يك ماه و در هر ماه به اندازه يك سال آنها رشد مي كنيم . ( 3 )

كتاب القطرة من بحار مناقب النبيّ و العترة ( قطره اي از درياي فضايل اهل بيت عليهم السّلام )



--------------------------------------------------------------------------------
پي نوشت :

1 – امام عسكري عليه السّلام اين بانوي با عظمت را كه دختر امام جواد عليه السّلام و خواهر امام هادي عليه السّلام و عمّه آن حضرت و سر آمد بانوان شيعه در آن زمان بود را دعوت كرد تا آنجا بماند و شاهد عيني ولادت آن آخرين ذخيره الهي باشد و پس از چند روز كه به محضر آن حضرت شرفياب شد ، امام عليه السّلام به او فرمود :

عمّه جان ، هنگامي كه من از دنيا رفتم و شيعيانم دچار اختلاف شدند به افراد مورد اعتماد قصّه ولادت او را بگو ، ولي بايد اين داستان پيش تو و آنها پنهان باشد ...

2 – دلائل الامامة : 497 ح 93 ، تبصرة الولي : 15 ح 3 .

3 – دلائل الامامة : 500 ضمن ح 94 ، تبصرة الولي : 19 ضمن ح 4 .
 

خروج و قيام دابّة الارض در زمان ظهور مهدي عجّل الله مي باشد و روايات زيادي وارد شده كه منظور از آن ، اميرالمؤمنين عليه السّلام مي باشد . از جمله :

در بحار ، از ابو عبدالله جدلي آورده كه گفت :

بر علي بن ابي طالب عليه السّلام وارد شدم ، به من فرمود : آيا سه مطلب را به تو خبر ندهم پيش از آنكه بر من و تو كسي وارد شود ؟ عرض كردم : چرا ؛ فرمود : من بنده خدايم و من دابّة الارض هستم و راستگوي زمين و عدل آن و برادر پيامبرش مي باشم ؛ آيا تو را خبر دهم تو را به انف و عين مهدي ؟ عرض كردم : آري ، پس آن حضرت دست بر سينه خود زد و فرمود : من .

- انف به معني سيد و آقا در امور و عين به معني آن است كه مثل خود شيء ، باشد . پس اميرالمؤمنين عليه السّلام مقتداي مهدي عجّل الله در افعالش و عين او ، انگار خود اوست .

در بحار از حضرت امام صادق عليه السّلام روايت شده كه فرمود :

مردي به عمّار بن ياسر گفت : اي ابو اليقظان ، آيه اي در كتاب خدا هست كه قلبم را تباه كرده و مرا به شك انداخته است . عمّار گفت : كدام آيه ؟ آن مرد گفت : آنجا كه خداوند متعال مي فرمايد :

وَإِذَا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنَا لَهُمْ دَابَّةً مِّنَ الْأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كَانُوا بِآيَاتِنَا لَا يُوقِنُونَ ( نمل . آيه 82 )

و هنگامي كه وعده عذاب ما بر آنان تحقق يافت ، بر ايشان دابّة الارض ( جنبنده اي از زمين ) بر آوريم كه با آنان سخن گويد كه مردم به آيات ما يقين نمي داشتند .

اين كدام دابّه است ؟ عمّار گفت : به خدا قسم نمي نشينم و غذا نمي خورم و نه چيزي مي آشامم تا اينكه آن را به تو نشان دهم .

سپس با آن مرد به سوي اميرالمؤمنين عليه السّلام شتافت . آن حضرت خرما و كره تناول مي كرد ؛ به عمّار فرمود : پيش بيا اي ابو اليقظان . عمّار نشست و شروع به خوردن كرد . آن مرد تعجب كرد و وقتي عمّار برخاست به او گفت : سبحان الله اي ابو اليقظان ، تو سوگند خوردي كه چيزي نخوري و نياشامي و ننشيني تا آن را ( دابة الارض ) به من نشان دهي ! عمّار گفت : اگر تعقّل كني متوجه مي شوي كه آن را به تو نشان داده ام .

كتاب مكيال المكارم

 

پيامبر مي فرمايد: «ماه رمضان برترين ماه سال قمري است.» هم چنين در جايي ديگر ايشان فرموده : «مهدي(عج) سيد و آقاست.»

اگر امروز امام مهدي(عج) برترين و کامل ترين انسان روي زمين است و ماه رمضان هم بهترين ماه خداست، پس بايد بين اين دو پيوندي عميق باشد. اگر ماه رمضان، ماه ويژه سير و سلوک است، پس بايد با امام زمان(عج) که برترين سالک و رهروي خداست، پيوندي خاص وجود داشته و بين سلوک معنوي ما در اين ماه با امام زمان(عج) هم رابطه ويژه اي باشد.

در ماه رمضان سه نوع رابطه است:

• پيوند امام مهدي(عج) و ماه رمضان،

• پيوند سلوک عبادي و معنوي ما در ماه رمضان با امام مهدي(عج)،

• رابطه سه گانه، يعني رابطه ويژه امام مهدي(عج) با ما در ماه رمضان.

امام مهدي(عج) و ماه رمضان
زيارت آل ياسين شرح حالات عبادي و معنوي امام مهدي(عج) است. امام مهدي که راهش، امتداد راه پيامبر و اميرالمؤمنين و امام زين العابدين(ع) است. عبوديت و بندگي او نه از سر نياز يا ترس، بلکه از سر درک حقيقت هستي و سپاس گزاري از خداست، عبوديتي که هميشه در وجود امام جاري است و در برخي حالات به نقطه اوج خود مي رسد و ماه رمضان نقطه اوج بندگي امام است.

رسيدن به معبود در ماه رمضان به واسطه حضرت مهدي(عج)

فهم حقيقت رمضان و توفيق رسيدن به معبود جز با توسل به پيشگاه مهدي(عج) ميسر نمي شود. دعاي افتتاح هم در ماه رمضان درس سلوک مي دهد که پروردگارا من خواهان تمام خوبي ها و کمالات هستم و مي دانم که راه رسيدن به اين کمالات توسل به امام مهدي(عج) است. پس مرا به برکت وجود او به نهايت نزديکي به خود برسان.

هدايت معنوي و باطني انسان ها به دست امام مهدي(عج) است و به برکت وجود معنوي و نوراني اوست که عالم هستي از فيض حق تعالي بهره مند مي شود. حال اگر امام در نهايت بندگي باشد، در عبوديت او رحمت و مهرباني خدا نيز اوج مي گيرد.

دعاي امامان نشان مي دهد که آن ها هم به درگاه حق تعالي رو مي آوردند و براي کل هستي و به ويژه براي ما انسان ها از خداوند طلب بخشش مي کردند. به همين دليل است که مي گويند به برکت سلوک معنوي امام، حيات بشري شکل مي گيرد و امتداد مي يابد و عالم به سوي کمال حرکت مي کند و تنها با اين تعبير شب قدر معنا مي يابد.