سلام من به مدینه به آستان رفیعش.....به مسجد نبوی....به لاله های بقیعش....

سلام من به علی و به حلم و صبر عجیبش....سلام من....

....

تمام مدینه غربت بود.....غریب رفتم و غریب شاید هم قریب برگشتم....

آه ای بقیع من....آه مادر...

میگویند کربلا که میروی سبک می شوی....آرام می شوی...ولی مدینه .....

غریب بود...آنجا همه از اسلام و سنت نبوی می گفتند ولی....آه از دل رسول خدا....که دخترش را کشتند...دامادش را....نوه هایش را....دلش را خون کردند... آه....

دوباره دل میدوزم به عکس حرم....شاید این دل بیچاره را خریدار باشند شاید.....

.....

مدینه منزل قرآن....مدینه شهر پیغمبر...

مدینه شور و شینت کو....امام مجتبی ت کو...حسینت کو حسینت کو....

در حدیث قدسی خداوند به حضرت موسی (ع) فرمود:

ای موسی!!!

من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند...

موسی (ع) سوال کرد: روزی که هیچ پناهی نیست جز پناه تو، چه کسی در پناه تو خواهد بود؟؟!!

فرمود:آنها که مرا یاد می کنند و من نیز انان را یاری می کنم...

و با هم دوستی می کنند در راه من...

پس دوست دارم آنها را....

اینان کسانی هستند که وقتی بخواهم به اهل زمین بدی برسانم آنها را یاد کرده و به خاطر آنان بدی را رفع میکنم...

امام سجاد (ع):

خدایا گرفتارم نکن به نزدیکی با کسی که از تو دور شده...

و گرفتارم نکن به جدایی از کسی که با توست...

قسمتی از دعای 20 صحیفه سجادیه